Een man uit de krant

alt Een man uit de krant
Wim Duijst

Was wil das Weib?
Die vraag heeft in het boek van Wim Duijst een duidelijk antwoord. De negenendertigjarige Antonia Lutten heeft een goedlopende winkel in Spakenburg. Ze heeft geen relatie, maar dat is niet haar schuld: iedere jongen waar ze mee aan kwam zetten werd afgekeurd, en intussen is ze de leeftijd wel enigszins voorbij, denkt ze. Toch schrijft ze een brief op een advertentie in de krant, waarin een weduwnaar aangeeft op zoek te zijn naar een nieuwe relatie.
Ze wil vrij zijn, een eigen leven gaan leiden. Niet langer de zorg op zich moeten nemen voor haar oude moeder en haar zwakzinnige zus, die bij haar inwonen. Ze heeft al wel een balletje opgegooid nu er in het dorp een bejaardenhuis komt. Maar Marie, haar moeder tuint er niet in.

‘Je wil van me af’. Marie zakte op een stoel neer.
Antonia pakte de volgende pan. Ze schuurde over de bodem alsof ze erdoorheen wilde. ‘Het enige wat ik wil, is dat er beter voor je wordt gezorgd. En dat je meer aanspraak krijgt’. Ze werd onpasselijk van haar eigen leugens.’

Haar moeder heeft ook psychische stoornissen, ze is al enkele keren opgenomen geweest. Antonia weet het niet precies. Heeft het met haar vader te maken? Die overleed toen zij drie jaar oud was, ze weet niets meer van hem, en haar moeder zwijgt. Ook haar oudere broer vertelt niets. Hij blijkt wel te weten hoe het zit.

Was wil der Man?
Dat wordt een stuk lastiger. Adam Kempe, de man die de advertentie heeft gezet, is na de dood van zijn vrouw achtergebleven met zijn nu tienjarige zoon. Hij spreekt af met Antonia. Maar: hij spreekt ook af met andere vrouwen, waaronder Mirjam, die hem met haar joie-de-vivre erg aantrekt. Als de keuze eigenlijk al voor hem gemaakt wordt, blijft hij toch twijfelen.

We volgen zowel Antonia als Adam, maar de vrouw uit Spakenburg heeft de hoofdrol. Binnen haar perspectief lezen we over de Spakenburgse gemeenschap in de jaren zestig, waartegen zij zich als vrijgevochten jonge vrouw af zet op zoek naar een eigen leven. Niet alleen de tijdgeest zit haar dwars, er is ook nog dat geheim waar haar moeder bijna een nieuwe zenuwinzinking door krijgt.
Marie heeft ook af en toe een stem in het verhaal; haar verhaal zorgt voor een extra spanningsboog in het verhaal, als Antonia haar besluit genomen heeft, onwetend van wat het leven nog voor haar in petto heeft.

Wim Duijst (Spakenburg, 1953) schreef een verhaal over schuld en verlangen, en dat tegen de achtergrond van het Spakenburg in de jaren zestig, een streng gelovig dorp, dat nog veel waarde hecht aan tradities. Net als ‘De engel van Spakenburg’ is dit boek een roman over mensen, die hun frustraties het hoofd willen bieden, gebonden als ze zijn door normen en waarden van die tijd.
Het leest vlot en boeit tot het einde.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Boekenarchief C-D