Of hoe waarom
Hanna Bervoets

Hoe dit boek te omschrijven... alles is intrigerend. De titel, de omslag en de inhoud. De categorie waaronder het zou vallen, is ook niet erg duidelijk.  Een roman, die zich zonder dat de lezer het zich realiseert ontwikkelt tot een thriller, met soap-elementen, die aanvankelijk serieus lijken, maar het toch niet zijn. Een verhaal vol humor, maar met een tragiek die je aangrijpt. Het is ook nog geschreven in een aparte speelse vorm, waarvan pas op het eind de stukjes op hun plaats vallen. Het verhaal... ik zou het niet moeten vertellen, en ik probeer dan ook zo  weinig mogelijk los te laten.

Hoofdpersonage is Flora, een jonge vrouw van 25. Nu zit ze thuis, waarbij de lezer af en toe gehint wordt over het 'of hoe waarom' ergens van. Ze is het aan het opschrijven, voor degene die het exclusieve recht heeft op het verhaal. Welk verhaal? Nou, het verhaal dat we gaan we lezen natuurlijk.
Buiten in de tuin staan journalisten en fotografen, en al wil ze zich best mooi maken voor een foto, ze vertelt hen niets. De telefoon gaat regelmatig, een politieman die belt. Een stukje als dit blijkt enorm veelzeggend, maar bij de eerste lezing zegt het niets.

"Ik sloeg het nummer op maar wiste het bericht. Vandaag zou ik niet opnemen of terugbellen, besloot ik. Morgen misschien, maar niet vandaag. Ik was immers nog niet klaar."

Flora werkt (werkte) op de redactie van een tijdschrift 'haar verhaal'. Dat is een equivalent van 'ons geheim', waar de redacteur een kaartenbak heeft. Daaruit trekt hij kaartjes, en zijn medewerkers maken er een mooi verhaal van. Bij 'haar verhaal' gaan de medewerkers, waarvan Flora er een is, wél bij de mensen langs, om een interview af te nemen.

"In vergelijking met 'ons geheim' was onze oplage lager, maar wij werkten duurzamer. Deden we een interview, gingen we altijd bij de mensen langs. We namen de tijd, eerst een koekje -mariakaakje, stroopwafel, bokkenpoot, kokosmakroon - dan pas het verhaal."

De redactie bestond uit vier man: Dirk de hoofdredacteur, en naast Flora nog Lily en Marian. Naast interviews afnemen, werd er veel tijd doorgebracht op de redactie. Flora vertelt over de lunchpauzes, over de gesprekken die ze voerden en over de activiteiten na het werk.
Terwijl ze vertelt over het recente verleden, het verhaal van het of en hoe, krijgen we ook vast voorproefjes van wat het waarom gaat worden. Het verhaal over de homevideo, waarmee haar moeder de leukste homevideo in 1985 maakte.  'Het meisje dat mijn moeder werd' blijkt het een en ander meegemaakt te hebben, dat zijn weerslag heeft op haar kind. Een bizar verhaal.

'Dinsdag begon met een bultje. Een klein rood bultje op m'n kin. Puistje zouden verschillende mensen die dag zeggen. Maar ik blijf bij bultje want puistje is zo expliciet.'

Wat naar,' zei ik, en ik denk dat ik het meende. Ik hoopte in ieder geval dat Marjam het zou geloven. En daarom denk ik dat ik het meende.'

Dit boek is een ontdekkingstocht, waarbij zowel de tocht zelf als de afloop verrassend is. Een ongelooflijk boek. Origineel, leuk geschreven, tot zelfs de achterflap toe... 'Hé, wat leuk, je leest de achterflap!'

ISBN 978 90 204 6669 9 Paperback 174 pagina's | L.J. Veen | september 2009

© Marjo. november 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER