David Mitchell is een groots schrijver en nog jong ook.
Zijn tweede boek, Droomnummer9, heb ik verslonden. Ik vond het een wonder in woorden.
Het was een scherp, avontuurlijk en complex verhaal waarin allerlei verhaallijnen door elkaar heen spelen, maar dat toch lekker wegleest.
De hoofpersoon woont in de bizarre metropool Tokio, waar hij toevallig in allerlei reeksen van gebeurtenissen verzeild raakt die zo absurd zijn dat het echt knap is dat de schrijver ze geloofwaardig heeft kunnen maken.
De hoofdpersoon raakt er toevallig in verwikkelt, en is maar 1 van de krioelende mieren in de stad. Maar het stukje van de stad dat hij daarmee te zien krijgt is fascinerend.
Zijn eigenlijke doel is zijn vader te vinden, maar dat wil maar niet lukken, vaak zit je je af te vragen of verhalen over zijn zoektochten naar zijn vader nu fantasie zijn of niet... bizar boek, maar bijzonder boeiend.
Zo ook zijn debuut.
Het is eigenlijk een reeks verhalen, beginnende met die van een sektelid die net de gifgas aanval in de Tokiose metro heeft uitgevoerd.
Van alle verhalen is de eerste eigenlijk het meest boeiend, naast het verhaal van het Chinese oude dametje dat communiceert met bomen, maar niet weet dat ze een geest in haar hoofd heeft die zo nu en dan tegen haar praat.
Later kom je in de gedachtenwereld van de geest terecht, die als gastheer in de hersenen van mensen door Tibet reist, opzoek naar anderen zoals hem om erachter te komen waar hij vandaan komt, watvoor fenomeen hij is. Als enige aanknopingspunt heeft hij (beter gezegt het) enkel een zin uit een oud Tibetaans volksverhaal.
Iedere voorgaand verhaal komt op een of andere manier terug in een van de latere verhalen. Iemand loopt toevallig over straat, een persoon waar de lezer al een band mee heeft. Er hangt een schilderij, waar wij de geschiedenis van kennen. Er belt een sektelid naar een nachtelijk praatprogramma over het einde van de wereld...
Het is een bijzonder geraffineerd verhaal, geschreven met passie voor taal en toevalligheid. De grote hoofdpersoon van het boek is toch wel zijne serendipiteit de sekteleider, het lijkt er op het einde op dat hij mede een oorlog heeft veroorzaakt en dat het net zo'n geest is die in andermans lichaam en geest kan treden...
Dit is de meest mysterieuze 'persoon', niet meer dan een naam en een aantal van zijn mogelijkheden word de lezer bekent. Enkel het vermoeden dat hij een 'oppasser' van de wereld is, die teleurgesteld raakt in de mensen en zich van doel stelt een deel van die mensen te vernietigen komt bovendrijven uit de vele verhalen.
De geestverwantschap, is bind de verhalen aan elkaar.
Soms is de geestverwantschap slechts een toevallig gemeenschappelijk opgevangen detail, soms is het daadwerkelijk de geest die op zoek is naar zijn verleden.
Wie vat op de verhaallijn wil hebben, duidelijk aan het einde wil weten wat er nou precies is gebeurt, moet het boek niet lezen.
We zien immers steeds maar kleine hints van een totaalbeeld, die een individu min of meer toevallig opvangt.
Maar wie niet schuw is voor vaagheid en wie de schitterende vertelstijl en bijzondere sferen en beschrijvingen waardeert, zal dit boek niet snel vergeten.
David Mitchell is geniaal, hij roept schitterende beelden op, zijn taal en onderwerpen zijn zowel meeslepend als verrassend.
Bovenal is hij origineel.
Zal ik doen.