Rim Sartori - Valse tongen

[Dettie]

Het verhaal van een vrouw die leeft met een zwaar aan drank en pillen verslaafde man. En toch... geen loodzwaar verhaal.

http://www.leestafel.info/rim-sartori

Bernadet

[PetraO.]

Mooie recensie. Ik denk dat ik het onderwerp inderdaad nogal zwaar vind, maar je stuk maakt me wel nieuwsgierig. Ik ga het nog eens lezen en ik hoop dat ik me dan niet al te zeer erger (Mens, dump die vent toch!!!)

[Dettie]

Het onderwerp is natuurlijk zwaar maar het knappe is dat het niet loodzwaar over komt. Er zit toch ook een soort opgewektheid in het boek, dat klinkt raar maar het is wel zo.

Bernadet

[Marjo]

Dit soort boeken trekt mij niet..

[Dettie]

Boehoe ben je ruim 2 uur bezig een verslag aan het maken en wat zegt Marjo? Dit soort boeken trekt me niet...
Wat moet ik daar nou mee?

Waarom niet Marjo? Omdat het onderwerp je niet aanspreekt?
Of om die gedichies?

Bernadet

[Marjo]

droog!!!
Nou ja, ik ben nu aan "ik fietste naar school etc" bezig, en ook dat is eigenlijk helemaal geen boek voor mij. Het is dat het er een van de 95 is, en weggewerkt moet worden, maar anders zou ik het nooit geleend hebben of zo. Ik denk dat ik de echte ellende niet wil zien/lezen, doe mij maar fictie..

[Dettie]

Maar je las toch ook Dorst? Dat was toch ook op waarheid gebaseerd?
Of was dat toch wat anders omdat het toch naverteld werd?

Die Ik fietste naar school, hoeft van mij ook niet hoor.
Dat vind ik sowieso al te gruwelijk voor woorden.

bernadet

[PetraO.]

Ik ben dol op het lezen van ellende, vooral als het veel en veel erger is dan mijn eigen zorgjes! Maar met dit had ik wel iets van is het niet wat overdone..
Desalniettemin, ik ga het boek toch ooit lezen als ik het te pakken krijg.

[Marjo]

Bij "dorst" had ik er geen erg in dat het op een waarheid berustte. Ik heb er ook minder moeite mee als het waarheid is die gefictialiseerd (is dat het woord?) is, dan weet je niet wat echt is en wat niet. Bij "dorst" is het verhaal toch alleen gebaseerd op een krantenbericht, niet het hele verhaal is waar?
Zo'n boek als "altijd roomboter" is ook geen probleem.
Maar waargebeurde verhalen over moord en doodslag, junkies, of erger, nee, dat lees ik niet graag. Ik houd niet van Oprah-Winfrey boeken en/of films.

[Marjo]

Ik was er van uit gegaan dat Valse tongen ook op waarheid berust, maar is dat eigenlijk wel zo?

[Dettie]

Nee ik lees niet graag ellende maar sommige ellende is wel verteerbaar. De meeste boeken zijn sowieso niet echt vrolijk. Ik vind bijv. wel interessant over Ierland en de hongersnood te lezen en hoe daar op gereageerd wordt.
Ook heb ik ooit Bittere kou gelezen over een Chinees die 19 jaar in strafkampen had doorgebracht. Ongelooflijk, maakte diepe indruk.

Dat van Dutroux wil ik niet lezen, dat vind ik té erg.
Coetzee heeft daar trouwens eens iets over geschreven, moet en mag je wel alle gruwelen opschrijven? Daar heb ik heel lang over lopen nadenken, over die vraag.

Bernadet

[Dettie]

Ik was er van uit gegaan dat Valse tongen ook op waarheid berust, maar is dat eigenlijk wel zo?

Dat wist ik niet zeker, toen ik de foto van het boek zocht zag ik wel dat het onder biografieën viel. Dus ik neem aan van wel.

Bernadet

[Dettie]

Maar waargebeurde verhalen over moord en doodslag, junkies, of erger, nee, dat lees ik niet graag. Ik houd niet van Oprah-Winfrey boeken en/of films.

Gek he, ik dacht dat je dat dus wel graag las. Je had toen ook boeken over kindsoldaten gelezen. Dat leek me ook zo erg om te lezen.
Ook dat boek van Cornwall over die massamoordenaar (kom even niet op de naam) vond je goed vandaar dat ik dacht dat jij dat wel gaag las.

Mijn probleem is dat ik me te veel inleef in een verhaal ook al is het fictie.

Bernadet

[Marjo]

Jack the Ripper, ja maar dat is oud en verjaard. Dat boek over die kindsoldaten heb ik nooit uitgelezen. De hongersnood in Ierland, die is meestal gefictionaliseerd, en ook al lang geleden.
Maar zo'n boek als Valse tongen valt in dezelfde categorie als die jeugdboeken over junkies, (ben de titels kwijt). Nee, die lees ik niet graag.
Persoonlijke geschiedenis, die te erg voor woorden is, die wil ik niet lezen. Als het fictie is heb ik er weer geen moeite mee, raar hè.
De grens tussen wat wel en wat niet is erg lastig aan te geven.

[Dettie]

Ik moet zeggen dat ik ook een beetje huiverig was om aan Valse tongen te beginnen maar toen ik er eenmaal in begonnen was pakte het me wel en bleef ik lezen. Het werd niet afschuwelijk en gruwelijk beschreven. Eerder heel nuchter en zoals ik al schreef er zit ook vrij veel humor in. Sommige stukken zijn gewoon echt leuk.
Ik weet niet zo goed hoe ik het zeggen moet hoe het boek is.
Het onderwerp is natuurlijk behoorlijk pittig maar er wordt een zwaai aan gegeven dat je niet constant met een ongemakkelijk gevoel zit of denkt dit is té erg voor woorden. Het is meer een relaas van een vrouw die ondanks alles toch positief blijft en zo wordt het ook beschreven.

Bernadet

[Marjo]

Ik moet zeggen dat het dan misschien niet zo erg is, ik heb dezelfde ervaring bij "ik was twaalf"..

[PetraO.]

Ik heb het gelezen en ik vond het niet goed geschreven. Er zitten een paar fouten in waaraan schrijvers zich niet mogen bezondigen: er wordt veel verteld in het boek in plaats van vertoond (en dit is een hoofdzonde). Ik had liever gezien dat de schoonvader als een walgelijk iemand geschilderd werd, in plaats van dat ik maar moet geloven wat de schrijver erover vertelt. Ze toont wel iets, maar niet erg veel. Ze vertelt over ruzies en andere scènes, maar doet ze niet uit de doeken. De lezer kan niet zelf tot de conclusie komen dat er met haar man niet te leven valt. Dat wordt haar plompverloren meegedeeld.
De hoofdpersoon wordt voorgesteld als een heel braaf iemand. Ja, als het water aan haar lippen is gestegen, gaat ze een keer vreemd maar daar blijft het dan ook bij. Geen redeloze verwijten, ze laat die man niet verzuipen in zijn rubberboot als hij een keer op volle zee is afgedwaald, ze blijft zich maar illusies maken over haar gezinnetje en hoe het allemaal weer goed zal komen. Dit maakt dat je je als lezer minder gemakkelijk met de hoofdpersoon identificeert: immers, mensen zijn niet alleen slachtoffer van een bepaalde situatie. Ze zijn er ook altijd actief bij betrokken.
Er zitten veel scènes bij die helemaal niets toevoegen aan het verhaal, zoals die over het jagen op vissen in Spanje. Daar valt geen dode bij, het illustreert Herman ook niet als een extra wrede man, kortom, het voegt niets toe.
Het taalgebruik is te clichématig. Ik heb het boek niet bij de hand dus ik kan geen voorbeelden geven, maar er staan op elke bladzijde wel een paar cliché's.
Er komt, door deze manier van schrijven, een vrouw naar voren die vindt dat ze erg veel heeft meegemaakt. En dat ze daar niks aan kon doen. Een naïef iemand, die een niet erg actieve houding aanneemt.
De vreselijkheden raakten me niet erg. Kwam Herman weer eens dronken thuis, so what, dacht ik dan.
Dan lees ik liever een verhaal over iemand die zich realiseert dat ze geen eieren heeft gekocht terwijl de supermarkt al is gesloten. Op de juiste manier verteld kan dat veel erger overkomen.
De gedichten had ik liever wat abstracter gezien..
Sorry, Bernadet, dat ik niet kan meegaan in je enthousiasme in deze.

[Marjo]

Ik was begonnen aan een boek van Samira Bellil, "ontsnapt uit de hel' meen ik dat het heet. Over een jong meisje van Noord-Afrikaanse afkomst in Parijs. Thuis krijgt ze geen greintje liefde, er wordt alleen maar geëist, gescholden en geslagen, dus ze zoekt het op straat. Daar wordt ze tot drie keer toe betrokken in een verkrachting, twee ervan groepsverkrachting. Ze beseft niet dat zij slachtoffer is, en vervalt van kwaad tot erger.
Ik heb het boek de "verplichte" 50 pagina's gelezen, maar verder hoef ik niet. Ook dit is zo'n document over niks dan ellende, ik lees dat niet graag. Ergens knaagt het toch altijd dat je het niet zovert hoeft te laten komen, dat je er uit kunt stappen. Ik wéét wel dat dat niet altijd kan, maar toch..zo'n boek ergert me.