Leestafel forum

Vermoedelijk hebben de meesten onder jullie nog nooit van Sigurd Mathiesen gehoord. Ik ook niet, tot berdine mij een boek stuurde, genaamd "Das unruhige Haus", een Duitse vertaling uit het Noorse "Det urolige hus ". Helaas bestaat er nog geen Nederlandse vertaling van de tien verhalen, die in deze verzamelbundel zijn opgenomen.

Tijdens het lezen herken je zo Edgar Allen Poe of Oscar Wilde doorheen de teksten. Maar het is niet louter spannend (of zelfs bloederig in sommige gevallen), neen, er is meer. De auteur graaft diep in de ziel van de verschillende hoofdpersonnages. De meest duistere kanten van de mens komen naar boven. Het is bijna een Freudiaanse (of Jungiaanse) analyse van het innerlijke van de mens.

Momenteel lees ik "Abigael", het zesde verhaal van de bundel, en een van de langste.

Eigenlijk gebeurt er weinig in de verhalen, het gaat heel duidelijk vooral om het innerlijke. Een herlezing dringt zich ook wel op, temeer daar het eenvoudige taalgebruik over het algemeen een heel vlotte lectuur toe laat, wat het begrip niet altijd ten goede komt.

Momenteel overweeg ik nog of ik een recensie zal schrijven, jullie horen het dan wel.

Meer over de auteur vind je hier : http://no.wikipedia.org/wiki/Sigurd_Mathiesen (helaas in het Noors, dat ik zeker niet voldoende beheers)

Je bent in elk geval al verder gekomen dan ik!

Ondertussen ben ik midden in het titelverhaal, "Het onrustige huis". Een van de kanttekeningen die ik hierbij maakte is "psychologie van de eenzaamheid". Het blijft alvast de moeite waard.

Ik wil toch even mijn eerste reactie iets nuanceren. Het zijn niet alleen de duistere kanten van de mens die naar boven komen. Alle angsten en verlangens die in de mens huizen maken het onderwerp uit van deze verhalenbundel. Mathiesen verlegde de grenzen met zijn verhalen, de grenzen van het reële en spirituele worden afgetast.Het zijn verhalen vol vervreemding van de realiteit. Waarom hij in tegenstelling tot andere Noorse schrijvers uit zijn tijd geen succes kende, zal nader onderzoek aan het licht moeten brengen. Knut Brynhildsvoll, die deze bundel afsluit met het essay "Het lange vergeten, en de late herontdekking van een meester van het moderne proza", verwijst naar zijn manier van schrijven, die totaal verschillend was van wat de Noorse lezer gewoon was (chronologisch geordende verhalen, die zich in een herkenbare realiteit afspelen).