Leestafel forum

De niet bij naam genoemde hoofdpersoon is vijftig geworden, haar eerste verjaardag zonder vader die een half jaar geleden plotseling overleed.


"Op de dag zelf, de verjaardag, hemelde iedereen mijn leeftijd op. Of ze het hadden ingestudeerd. Met z'n allen een curcus gevolgd: wat te zeggen als iemand vijftig wordt:
Vanaf nu kun je het rustiger aandoen.
Het leven begint op je vijftigste
Troisième âge.
Lekker genieten van je vrije tijd.
Een wee gevoel in mijn maag, buik, overal. Ik wil helemaal geen rust en hoepel op met die vrije tijd. Ik wil midden in het leven staan, meedoen, actief zijn.
Dat meen je niet...

lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/claudia-biegel

Dettie

De overgang is niet voor iedereen hetzelfde, dus daar zeg ik niet veel over. En dat er op een bepaald moment in een leven ineens heel veel kan gebeuren, raar is dat: als je het leest zeg je: dat is te veel, maar het kan zomaar zo zijn in het echt.

Ja dat kan ook zomaar in het echt gebeuren, daar heb je gelijk in maar ik kreeg het gevoel dat de schrijfster het thema overgang wilde behandelen en wat er rond de overgangsleeftijd in zo'n vrouwenleven gebeurt. Kinderen de deur uit oké, het daar moeilijk mee hebben oké, maar vader dood en moeder ineens ook heel ziek, reorganisatie en gelijk nieuwe baan... het kan... ineens aan de Tenalady tja. het was wel erg veel tegelijk in een paar maanden tijd. Maar het zou eventueel kunnen. Ik vond het ook lastig een verslag te maken omdat ik niet precies de vinger kan leggen op waar het niet goed voelt.

Dettie

Dat snap ik wel denk ik.
Je kunt soms een boek lezen, dat niet lastig uit te lezen is, maar als het dan uit is, weet je niet goed wat je nu eigenlijk gelezen hebt. Heeft de schrijver dan de plank misgeslagen? Of is het niet de bedoeling geweest iets te vertellen?

Ik kreeg wel de indruk dat ze iets wilde vertellen, laten zien wat een vrouw in de overgang ervaart maar daar wrikt het juist. Het begint wel goed maar hoe verder het verhaal gaat hoe minder 'overgang' . het is een verhaal over een vrouw die een nieuwe baan heeft en het vervelend vindt dat haar zoon de deur uit gaat. Maar echt meevoelen doe je niet, daarvoor is het te koeltjes. En dan ineens het verwisselen van de Tena Lady! Dat vond ik zo bizar!

Dettie

Ha ha, dat inlegje zit je hoog!

ja als iemand constant staat te swingen en wijdbeens zit te trommelen het hele boek lang en dan ineens dat inlegje... dat klopt niet dan moet je schrijven van o dear het gaat mis, als niemand het maar ziet enz. Maar niets van dat al. Out of the blue is daar de wc en de TenaLady

Dettie

Ik ga dit nu vergeten, en dan ben ik benieuwd of zoiets mij ook op valt..

Ik ben niet eens zover gekomen, ik vond het vreselijk irritant. Ze zeurt over het zeuren van anderen.
Ik houd daar niet van, van vrouwen (doen manen het ook?) die zo zeuren over de natuurlijke gang van zaken. Als iets je niet bevalt doe er dan wat aan, maar zo'n zanikboek helpt niet. Het begint al met die onderdanige opstelling ten opzichte van haar nieuwe baas. Nou ja, als je dat dwars zit, stel je houding dan bij.
En als je dat niet kunt, leg je er dan bij neer.

Veel kan ik me niet meer herinneren van de inhoud van dit boek. Wel dat ik me er heel wat van voorgesteld had
omdat ik toen midden in de overgang zat en er e i n d e l i j k eens een boek was over een vrouw die daar ook flink
last van had, ik zag me al helemaal al jaknikkend het boek lezen.
Maar de schrijfster wilde teveel onderwerpen aansnijden die mensen op die leeftijd kunnen overkomen. Kinderen het
huis uit, ouders hulpbehoevend, plaats moeten maken voor jongere collega's, een lijf dat aftakelt enz. Ze stopte het
allemaal in het boek en daardoor werd het juist net niets.
En de tenalady zat me erg hoog net alsof je na je vijftigste in een incontinente vrouw veranderd. Bovendien klopte
het niet met het verhaal maar dat had ik al eerder verontwaardigd geroepen.

Dettie