In het voorwoord schrijft Márai dat de lezer bij de beschrijvingen van zijn held direct aan Giacomo Casanova zal denken. Hij ontkent ook niet dat het over deze legendarische avonturier gaat maar het enige dat een historisch feit is in dit boek is de ontsnapping van Casanova uit de Piombi de beruchte Loden Kamers van Venetië. De rest berust op Márai's fantasie.
Lees verder...
http://www.leestafel.info/sandor-marai
Bernadet
Sándor Márai - De gravin van Parma (Samenleesboek februari/maart 2005)
Sándor Márai - De gravin van Parma (Samenleesboek februari/maart 2005)
Laatst gewijzigd door Dettie op 03 Jun 2009, 16:32, 3 keer totaal gewijzigd.
het is enorm moeilijk om een verslag te maken als je weet dat mensen het nog moeten lezen. Het beste van het boek moest ik weglaten omdat ik anders het hele verhaal verklap. Ik ben erg benieuwd hoe jullie het vinden.
marjo het begin is een beetje taai maar het is de moeite waard om het verder te lezen.
Bernadet
marjo het begin is een beetje taai maar het is de moeite waard om het verder te lezen.
Bernadet
Laatst gewijzigd door Dettie op 21 Aug 2006, 16:39, 1 keer totaal gewijzigd.
Je hebt gelijk Bianca, het begin vond ik ook zwaar om door te komen en ik voelde me behoorlijk teleurgesteld omdat ik me erg verheugd had op het boek. Casanova blijft een hele tijd zo bezig over zichzelf en overdenkt dat de gravin van Parma misschien wel zijn enige echte liefde is geweest. Ik dacht op gegeven moment 'Nu weten we dat allemaal wel'.
Misschien dat je een stuk kan overslaan en verder gaan bij de komst van de graaf. (volgens mij is het boek in hoofdstukken verdeeld en staat die komst ook vermeld als titel, maar weet het niet zeker.)
Vanaf dat gedeelte vond ik wel erg goed en zelfs verrassend.
Bernadet
Misschien dat je een stuk kan overslaan en verder gaan bij de komst van de graaf. (volgens mij is het boek in hoofdstukken verdeeld en staat die komst ook vermeld als titel, maar weet het niet zeker.)
Vanaf dat gedeelte vond ik wel erg goed en zelfs verrassend.
Bernadet
Ik heb "de gravin"ook uit,
en ik moet zeggen dat ik t een van de beste boeken vind die ik tot nu toe van Marai heb gelezen.
"Gloed"vond ik nog mooier, maar dat was het eerste wat ik van hem las, en toen was ik ontzettend verrast.
Maar in vergelijking met bv "De erfenis van Eszter"(wat ik ook mooi vond) steekt dit boek er toch echt bovenuit.
En inderdaad het begin is niet het sterkste gedeelte,
al moet ik zeggen dat ik de scene waarin die vrouwen in het hotel door het sleutelgat naar die slapende man stonden te gluren wel vermakelijk vond,
maar vanaf het gedeelte dat de graaf , en vooral natuurlijk de gravin, het toneel kon ik bijna niet meer stoppen met lezen.
En er staan ook zulke prachtige zinnen en citaten in.
en mooie thema s ook..liefde, verraad, wraak, bestemming, eenzaamheid etc.
Kortom, zeer de moeite waard!!
Over het einde wil ik nog wel in discussie, maar daar moet iedereen het eerst helemaal gelezen hebben denk ik
Wil
en ik moet zeggen dat ik t een van de beste boeken vind die ik tot nu toe van Marai heb gelezen.
"Gloed"vond ik nog mooier, maar dat was het eerste wat ik van hem las, en toen was ik ontzettend verrast.
Maar in vergelijking met bv "De erfenis van Eszter"(wat ik ook mooi vond) steekt dit boek er toch echt bovenuit.
En inderdaad het begin is niet het sterkste gedeelte,
al moet ik zeggen dat ik de scene waarin die vrouwen in het hotel door het sleutelgat naar die slapende man stonden te gluren wel vermakelijk vond,
maar vanaf het gedeelte dat de graaf , en vooral natuurlijk de gravin, het toneel kon ik bijna niet meer stoppen met lezen.
En er staan ook zulke prachtige zinnen en citaten in.
en mooie thema s ook..liefde, verraad, wraak, bestemming, eenzaamheid etc.
Kortom, zeer de moeite waard!!
Over het einde wil ik nog wel in discussie, maar daar moet iedereen het eerst helemaal gelezen hebben denk ik
Wil
Hallo Wil, voor mij is dit zijn mooist geschreven boek met Gloed. De opstandigen is het meest diepgaande wat ik van Marai heb gelezen, met veel kalere stijl. De erfenis van Esther komt dan achteraan, maar dat vond ik ook mooi.
Nee, ik zat er meteen vanaf pagina 1 middenin en liet niet meer los tot ik het uit had.
En ik ben het niet met Bernadet eens, dat het boek pas later op zijn mooist geschreven is. Naar mijn mening is dit een zeer consistent geschreven boek, met een gelijkwaardige stijl het hele boek door. Het enige wat opvalt is dat er in het laatste deel meer bespiegelingen langskomen.
Omdat ik zelf schrijver ben, kwam het einde niet als een verrassing. Ik dacht als Marai niet cliche-matig wil eindigen moet hij wel deze afslag nemen en daarom is het boek voor mij ook een waar meesterstuk.
Nee, ik zat er meteen vanaf pagina 1 middenin en liet niet meer los tot ik het uit had.
En ik ben het niet met Bernadet eens, dat het boek pas later op zijn mooist geschreven is. Naar mijn mening is dit een zeer consistent geschreven boek, met een gelijkwaardige stijl het hele boek door. Het enige wat opvalt is dat er in het laatste deel meer bespiegelingen langskomen.
Omdat ik zelf schrijver ben, kwam het einde niet als een verrassing. Ik dacht als Marai niet cliche-matig wil eindigen moet hij wel deze afslag nemen en daarom is het boek voor mij ook een waar meesterstuk.
Ja rotor en die bespiegelingen vind ik nou zo mooi. Dat vond ik juist in Gloed ook zo schitterend.
Ik had het idee dat de hoofdpersoon eigenlijk helemaal Casanova niet had hoeven zijn, een willekeurige man met een grote onmogelijke liefde had ook heel goed gekund. Ik denk dat Márai gefascineerd was door de figuur Casanova en daar over wilde schrijven maar niet goed zijn draai daarin kon vinden. Casanova leefde niet echt voor hem. Het laatste gedeelte daarentegen zijn échte personages. Die staan veel meer overeind dan Casanova.
Bernadet
Ik had het idee dat de hoofdpersoon eigenlijk helemaal Casanova niet had hoeven zijn, een willekeurige man met een grote onmogelijke liefde had ook heel goed gekund. Ik denk dat Márai gefascineerd was door de figuur Casanova en daar over wilde schrijven maar niet goed zijn draai daarin kon vinden. Casanova leefde niet echt voor hem. Het laatste gedeelte daarentegen zijn échte personages. Die staan veel meer overeind dan Casanova.
Bernadet
Ik ben intussen een paar hoofdstukken ver. Je noemt het begin taai, Bernadet. Taai zou ik het niet noemen, ik vind het helemaal niet boeiend, op het gedoe van die vrouwen die komen kijken na. Maar het leest wel door. Ik vind Casanova hier een ongelooflijke blaaskaak (misschien was hij dat wel) en dat hoofdstuk over de kus is tot op heden het ergste. Weet je zeker dat het beter wordt?
Hallo Marjo,
Dat je niks met Marai kan aanvangen, kan ik me goed voorstellen. Het is gewoon jou stijl niet. Dit is absoluut mijn stijl en daar ga ik dan ook volledig in op! Je houdt van verhalen die opschieten. Dan weet ik nog een schrijver die absoluut niks voor jou is: Marcel Proust!
Ik houd veel van verhalen die zich langzaam ontwikkelen en zweven als gedichten. Dit is daar een goed voorbeeld van. En natuurlijk Het Parfum, een van mooiste boeken die ik heb gelezen.
Ingaand op jou commentaar op de hoofdpersoon, vraag ik, moet je altijd sympathie kunnen opbrengen voor de hoofdpersoon? Juist als dit niet gebeurt, vind ik dat juist weer spannend.
En in dit verhaal van Marai zit de hoofdpersoon geketend aan de liefde. De afwijzing van de vrouw betekent pijn voor zowel de vrouw als de man.
Dat je niks met Marai kan aanvangen, kan ik me goed voorstellen. Het is gewoon jou stijl niet. Dit is absoluut mijn stijl en daar ga ik dan ook volledig in op! Je houdt van verhalen die opschieten. Dan weet ik nog een schrijver die absoluut niks voor jou is: Marcel Proust!
Ik houd veel van verhalen die zich langzaam ontwikkelen en zweven als gedichten. Dit is daar een goed voorbeeld van. En natuurlijk Het Parfum, een van mooiste boeken die ik heb gelezen.
Ingaand op jou commentaar op de hoofdpersoon, vraag ik, moet je altijd sympathie kunnen opbrengen voor de hoofdpersoon? Juist als dit niet gebeurt, vind ik dat juist weer spannend.
En in dit verhaal van Marai zit de hoofdpersoon geketend aan de liefde. De afwijzing van de vrouw betekent pijn voor zowel de vrouw als de man.
moet je altijd sympathie kunnen opbrengen voor de hoofdpersoon? Juist als dit niet gebeurt, vind ik dat juist weer spannend.
Ja dat zat ik me ook te bedenken tijdens het verhaal..ik vond het zo n ontzettend vervelende man,
en toch vond ik het verhaal prachtig,
dat kan dus blijkbaar.
Bij Het Parfum is dat eigenlijk ook zo, dat is ook niet bepaald iemand waarm je uit sympatie mee identificeert,
en toch vind ik dat een van de intrigerendste boeken die ik heb gelezen.
Wil
Ja die Casanova is een blaaskaak, ik denk dan voor zo'n hork zou ik nooit vallen maar je weet het niet he... Ik vind het eigenlijk een zielig mannetje, zo overtuigd van zichzelf.
De graaf is een heel ander geval. Hij kent zichzelf goed en komt over als een écht wijs mens. Casanova doet zich wijs voor en daar zit het verschil. Ik vond de overdenkingen van de graaf en de handelingen van de gravin schitterend!
Bernadet
De graaf is een heel ander geval. Hij kent zichzelf goed en komt over als een écht wijs mens. Casanova doet zich wijs voor en daar zit het verschil. Ik vond de overdenkingen van de graaf en de handelingen van de gravin schitterend!
Bernadet
En in dit verhaal van Marai zit de hoofdpersoon geketend aan de liefde. De afwijzing van de vrouw betekent pijn voor zowel de vrouw als de man
Pijn voor de vrouw denk ik wel. Maar voor de man? Ik weet het niet, ik geloof dat deze man boven alles zichzelf lief had. Ik kreeg meer het gevoel dat hij de graaf een enorme hak zette en daar plezier aan had. Ik dacht niet dat hij werkelijk verdriet had om haar.
Bernadet
Voor zover ik me er mee mag bemoeien (ha ha) geef ik je gelijk, Bernadet. Ik zei als "de bedrieger bedrogen". Ik denk beslist dat Giacomo als hij al "verdriet"voelt dat alleen voelt omdat het hem niet gelukt is haar te veroveren. Maar verder: huppetee, het dienstmeisje en meneer lacht al weer. Ben ik nu te cynisch?
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten