Leestafel forum

Jean kiest een pad. Samen met zijn hond. Het is niet wat zijn ouders voor hem gewild hadden. Maar het is een pad die leidt naar een betere wereld. Gelooft hij...

Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/michiel-loeffler

Elvira

Ik moet mijn recensies beter nalezen. Een pad DAT leidt natuurlijk. Zucht.

Prachtig debuut vind ik dit

Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/michiel-loeffler

dettie

Nou, die eerstelingen zijn allemaal prachtig als ik jullie moet geloven.
Ik ben met die van Kees Beekmans bezig, maar..het is wel heel toevallig: gisteren op de mediatheek van de middelbare school kwam een meisje een boek inleveren van ene'- jawel- Kees Beekmans!
Nou, vast niet dezelfde dacht ik nog. Maar dat is het dus wel!
Geen absoluut debuut dus.

Nou jaaa. Ik ben gelijk gaan googlelen en vond dit...

Komende week verschijnt Sirocco, de debuutroman van journalist Kees Beekmans. Na boeken over allochtone jongeren op de praktijkschool waar hij les gaf (Eén hand kan niet klapt en De jeugd van tegenwoordig) en over Marokko, waarover hij voor de Volkskrant schreef (Marokko voor beginners) volgt nu een fictiewerk over ellende en terrorisme in Marokko.

Zie ook http://www.athenaeum.nl/boek-van-de-nac ... ns-sirocco

Enne ja die eerstelingen zijn inderdaad mooi, vind ik.
Heel wat anders dan de boeken van vorig jaar.

dettie

Dettie

'Eén hand kan niet klapt' was het, dat ik zag op de mediatheek. Maar het stond gewoon bij de romanafdeling.
Nu is het vakantie, maar zo gauw ik kan ga ik eens kijken.

Loffler dus. Ik ben het met jullie eens dat het een mooi debuut is. Ondanks mijn kleine kritische noten.

Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/michiel-loeffler

Marjo

Ik dacht dat Elvira er niet kapot van was.

Ze schrijft Wat uiteindelijk overblijft, is vooral een gevoel, meer gevoel dan verhaal. Niet slecht, maar ook weer niet beklijvend.

Ik vond het echt een prachtig boek vooral door de manier van schrijven. Die korte zinnen maakte het erg intrigerend, de zinnen klapten bij je binnen.

Dettie

Ja, even wel. Maar na een tijdje vond ik het irritant worden. Dat is jammer toch?

Ik houd daar wel van. Zelf ben ik niet zo van de hele lange zinnen en uitgebreide uitleg. Ik vond dit veel meer impact hebben, het gaf de voortdurende herhaling van constant werken, werken, werken weer waardoor de oorspronkelijke idealen helemaal verdwenen.

Dettie

Ik geef toe dat het in bepaalde scenes heel goed werkte, als hij dat bokje moet slachten of bij de hond. Maar ik hoop toch dat een eventueel volgende boek wat meer om het lijf' zal hebben.

'Voor hun ogen voltrekt het zich. De geit schreeuwt, een oerkreet, alsof ze sterft. Ze schreeuwt weer. Slaat met haar poten. Strekt ze. Kreunt. Schreeuwt. De mond wijd open. De dikke tong naar buiten.'

Volgens mij was dit een stukje waarbij een geitje geboren wordt.

Vind je dit wel of niet goed Marjo? Ik kan dat niet zo goed uit je verslag opmaken.

Zelf vind ik dit een prachtig gedeelte. Je zat als het ware met de geit mee te baren. Ik denk juist door het taalgebruik.

Je schrijft ook in je verslag, Michiel Löffner gebruikt heel eenvoudige taal.
Dat vraag ik me af. Het zijn wel korte zinnen, geen poëtische beschrijvingen en moeilijke zinsconstructies maar of de taal invoudig is? Het klinkt alsof er weinig met de taal gedaan is en dat vind ik juist niet. Ik vind het knap om in zulke korte zinnen zoveel gevoel en spanning te leggen.


Dettie

In dit geval kies ik de middenweg. Het was een stukje om aan te geven hoe de taal is in het boek. Ik wilde geen stukje over de dood gebruiken.
De schrijver weet inderdaad het nodige over geiten!!

Ha, wat is eenvoudig? Ik bedoel daarmee dat hij weinig bijvoeglijke naamwoorden gebruikt of wat voor bepalingen dan ook. Geen 'kunstjes', de woorden zijn sec. Natuurlijk is dat knap, als het werkt. Je moet het ook maar durven zo te doen. Zeg ik niets van.

Het is alleen zo dat het voor mij geen boek lang werkt.
Wel in bepaalde scenes, dat is zeker waar, maar ik had af en toe wat meer beschrijvingen of uitweiding wel prettig gevonden. Dat doet hij heel erg weinig!

Heb jij het in een adem gelezen of in gedeeltes?

Ik sluit mij aan bij Marjo - ik kan de stijl wel appreciëren, maar geen heel boek door. Toch niet in dit boek. Ik vind dat je anders op een duur een beetje "hikkend" gaat lezen, en dat vind ik persoonlijk storend. Juist in dit verhaal, waar idealisme oplost in een soort dikke mist van sleur en teleurstelling. Dergelijk taalgebruik vind ik geweldig om momentopnamen te maken, een soort staccato dat je wakker houdt. Een heel boek door wordt voor mij algauw op het gekunstelde af.
Toch kan ik onmogelijk zeggen dat ik het niét graag gelezen heb.

Marjo schreef:
Ha, wat is eenvoudig? Ik bedoel daarmee dat hij weinig bijvoeglijke naamwoorden gebruikt of wat voor bepalingen dan ook. Geen 'kunstjes', de woorden zijn sec. Natuurlijk is dat knap, als het werkt. Je moet het ook maar durven zo te doen. Zeg ik niets van.

Het is alleen zo dat het voor mij geen boek lang werkt.
Wel in bepaalde scenes, dat is zeker waar, maar ik had af en toe wat meer beschrijvingen of uitweiding wel prettig gevonden. Dat doet hij heel erg weinig!

Heb jij het in een adem gelezen of in gedeeltes?

Dat weinige bijvoeglijke naamwoorden gebruiken vond ik juist erg prettig. Zelf heb ik vaak moeite met die vele bijv. naamwoorden. Dat leidt me af. Het irriteert me ook, schiet toch eens op denk ik dan.

Ik heb het in 2 of 3 ademen gelezen. Dus niet in één keer maar wel bijna.

Dettie

Dat scheelt misschien wel, die meerdere ademen. Ik had het bij me in de trein en daarom is het vrijwel in een adem gelezen. Dan stoort het dus wel.
Maar zoals altijd: de stijl is de keuze van de schrijver, en gelukkig voor hem vindt een deel van de lezers dat prachtig!

ja, ik vind het echt prachtig. Je schrijft dat je meer beschrijving of uitweiding wilde marjo... waarom? Alles was evengoed perfect duidelijk vond ik. Misschien zelfs duidelijker dan mét alle beschrijvingen.

Elvira schrijft dat ze een beetje 'hikkend' gaat lezen. Dat kun je hikkend noemen. Wat ik juist had was dat het me steeds meer mee trok. De herhaling van het werk, het leek bijna of ik aan het rennen was. Het eeuwige werk, geen tijd voor rust, doorgaan, doorgaan.
Ik ga even verder onder de verklapper

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

pas op het eind als Christine weg is komt er rust, zelfs in de zinnen.
Dan heb je het gevoel dat er eindelijk tijd is om weer te genieten, weer adem te halen, het draven en rennen is afgelopen. Je hebt zelf ook het gevoel dat je weer even tegen de muur kunt leunen en de omgeving weer eens te zien zonder die enorme druk.

Hoe vonden jullie het eind?

dettie

Er is inderdaad één hoofdstuk op het eind waarin hij heel bewust niet staccato gaat. Niet dat hij daar ineens wel 'bijvoeglijk' wordt of met bijzinnen gaat werken, maar de zinnen worden wel afgemaakt.
Dat bedoel je waarschijnlijk, dan is er rust. Maar even later gaat-ie weer.
Ik snap de opzet wel, en ik zeg dus ook dat bij bepaalde scenes die korte zinnen en woorden heel goed werken, maar hij had best meer mogen beschrijven van de omgeving, van uiterlijkheden. Dat vind ik als lezer, maar als hij het als schrijver niet nodig vond dan heb ik me daar bij neer te leggen.


Je bedoelt het echte definitieve eind?
Ik had als ik de schrijver was de laatste woorden weggelaten. Zeker het laatste woord. Het einde was dan geheimzinniger gelaten.

Die laatste woorden weet ik niet zo uit m'n hoofd.
Ik bedoelde wat er met Jean gebeurt.

Dettie

V
E
R
K
L
A
P
P
E
R

de laatste woorden zijn 'de hond komt thuis,. Alleen.

Ik zou dat weggelaten hebben denk ik. Het open einde dat je nu toch ook hebt, groter maken.
Wat er met Jean gebeurt dat weten we dus niet. Je kan van alles bedenken, maar de boodschap is duidelijk. Ik voelde het al wel een beetje komen, tenslotte was het niet de eerste poging. Toen kreeg hij koudwatervrees, maar de geboorte van het eerste lammetje kreeg hem nu wel zover.
Ik denk niet dat de schrijver een ander eind geloofwaardig had kunnen maken. Jij wel?

nee, ik denk ook niet dat er een ander einde mogelijk kon zijn.

In het blad Schrijven staat een interview met de schrijver. Ik zal er binnenkort enkele stukjes uit melden.

Dettie

Ik wacht wel.