Joris van Casteren - Lelystad

[Dettie]

Schrijver Joris van Casteren (’76), groeide op in Lelystad. Hij omschrijft de stad als ‘een mislukte utopie’, maar het inspireerde hem genoeg om er een boek over te schrijven, Lelystad. Lelystad is een unieke mix van autobiografie, geschiedschrijving en literatuur. Het boek geeft een prachtig beeld van de jaren ’70, ’80 en ’90.

Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/joris-van-casteren

Jeannette

[Dettie]

Ik heb veel over dit boek gehoord Jeannette, vooral omdat Joris van Casteren in dit boek behoorlijk negatief was over Lelystad. Veel mensen waren kwaad op hem omdat zij Lelystad juist wél DE plek vinden om te wonen.

Maar zo aan je verslag te merken heeft hij het allemaal wel mooi verwoord, als je het een mix noemt van autobiografie, geschiedschrijving en literatuur.

Dettie

[Marjo]

Waarom zet je het woord 'literatuur' schuin?? Of is dat uit het verslag, dat ik nog niet lees.
Ik wilde namelijk dit boek zelf lezen...ooit...

[Dettie]

Jeannette schrijft in het eerste berichtje "Lelystad is een unieke mix van autobiografie, geschiedschrijving en literatuur."

Als het niet mooi geschreven is dan schrijf je niet 'literatuur' maar laat je dat woord weg of zoiets.

Dettie

[jeanette]

Ik heb veel over dit boek gehoord Jeannette, vooral omdat Joris van Casteren in dit boek behoorlijk negatief was over Lelystad. Veel mensen waren kwaad op hem omdat zij Lelystad juist wél DE plek vinden om te wonen.

Maar zo aan je verslag te merken heeft hij het allemaal wel mooi verwoord, als je het een mix noemt van autobiografie, geschiedschrijving en literatuur.

Het boek van Joris van Casteren heeft een hele prettige schrijfstijl, het boek leest als een roman! Als je het boek in een genre zou willen indelen, zou je het verhaal literaire non-fictie kunnen noemen.

Tja, dat sommige mensen niet blij zijn met zijn boek... Sommige mensen kunnen niet tegen kritiek op hun woonplaats. Van Casteren beschrijft hoe Lelystad uit de grond gestampt is, door ambtenaren. De eerste bewoners waren over het algemeen idealistische mensen, zoals de vader van Joris. Hij was een aanhanger van onderwijs volgens de behoeftetheorie van Maslow; de scholen hadden geen lokalen, maar open ruimten. De bezielde leerkrachten moesten de leerlingen zoveel mogelijk hun eigen gang laten gaan, dan zouden ze tot 'zelfactualisatie' komen.

Er werd op meerdere plaatsen in Nederland geexperimenteerd in het onderwijs in de jaren zeventig en tachtig; de beschrijving van Joris van Casteren is heel bijzonder omdat èn zijn vader zo'n bezielde leerkracht was èn hij het zelf als leerling op een experimentele school heeft gezeten.

De auteur beschrijft verder dat Lelystad veel probleemgezinnen uit Amsterdam als bewoners heeft gekregen, die de nodige problemen meenamen: er waren veel groene weduwen, er waren veel echtscheidingen, er was veel werkeloosheid, er waren veel uitkeringsgerechtigden, er was veel criminaliteit, en wijken verpauperden en woningen stonden leeg.

Lelystad is gebouwd als woonstad voor forensen, er was voor jongeren niets te doen; tegenwoordig wil de stad zich meer en meer profileren als een aantrekkelijke woonstad met vele attracties en natuur en werkgelegenheid. Ook wil men meer aansluiting zoeken met de Randstad en met name Amsterdam, omdat ongeveer de helft van de beroepsbevolking in en om Amsterdam werkt.

Ik vind de beschreven problematiek voor een deel vergelijkbaar met de problemen in De Bijlmer. De Bijlmer had een zeer negatief imago. Men heeft daar drastisch gerenoveerd; de honingraat hoogbouwflats zijn afgebroken en er is laagbouw voor terug gekomen met als resultaat dat de woonomgeving voor bewoners is verbeterd en de criminaliteit is gedaald.

Joris van Casteren geeft op een unieke wijze een tijdsbeeld van de stad Lelystad en vertelt daarnaast zijn persoonlijke verhaal.

Hij heeft een prachtig boek geschreven!

Jeannette

[Dettie]

Wat ik nog weet van Lelystad is dat je wel erg wanhopig moest zijn wilde je daar gaan wonen. Er is inderdaad ook een soort uitstroom van probleemgezinnen uit Amsterdam geweest. Zij kregen volgens mij toentertijd in Lelystad een nieuwe kans.
(Het doet me bijna denken aan de koloniën Frederiksoord enz. daar kregen probleemgezinnen ook in the middle of nowhere een nieuwe kans)
Later werd Almere de uitstroomplek.
Ik ben vroeger regelmatig in Lelystad geweest en inderdaad had je heel akelige wijkjes waar het ondanks de nieuwbouw vrij luguber was. Maar overheersend waren de erg mooie wijken met schitterende huizen en veel groen.
Voor vrienden van mij, Amsterdammers, gewend aan '3 hoog achter' was Lelystad een waar paradijs!

Wel bijzonder dat iemand vanaf het begin in Lelystad gewoond heeft en dan ook nog zo goed kan vertellen daarover.
Het boek staat genoteerd op mijn lange nog-te-lezen-lijst.

Dettie