Een boek over een Tibetaanse vrouw, dat trok mijn aandacht. Na het lezen van 'Zeven jaar in Tibet' heeft Tibet mijn belangstelling gehouden. Maar de twijfel was ook aanwezig, het is een waargebeurd verhaal en daar ben ik niet echt gek op.
Wat in die boeken beschreven wordt is meestal erg melodramatisch weergegeven en veel stukken worden weggelaten zodat je met een groot aantal vragen blijft zitten.
Het begin van het boek riep bij mij ook enige weerstand op. Zinnen als "Toen ik geboren werd was dat allemaal door de Chinese bezetter in beslag genomen en stonden we met lege handen." Alsof ze het zichzelf herinnert... Er staan veel uitspraken in die een zo jong kind zich nooit kan herinneren, maar ja. Gelukkig ben ik wel doorgegaan met lezen want het boek wordt steeds interessanter.
Lees verder http://www.leestafel.info/soname-yangchen
Dettie
Soname Yangchen - Kind van Tibet
Soname Yangchen - Kind van Tibet
Laatst gewijzigd door Dettie op 23 Apr 2009, 16:50, 2 keer totaal gewijzigd.
Las net je verslag.
We hadden het er gister op de chat ook al over..wat jammer toch dat dit soort boeken zo dramatisch geschreven zijn.
Want op zich is dit echt een boek wat mijn interesse zou hebben,
maar de schrijfstijl weerhoud me dan vaak.
En als ik het dan toch lees stoort het me het hele boek.
Groeten
Wil
We hadden het er gister op de chat ook al over..wat jammer toch dat dit soort boeken zo dramatisch geschreven zijn.
Want op zich is dit echt een boek wat mijn interesse zou hebben,
maar de schrijfstijl weerhoud me dan vaak.
En als ik het dan toch lees stoort het me het hele boek.
Groeten
Wil
Ja dat is ontzettend jammer en ik begrijp ook niet waarom het moet.
Wat die vrouw allemaal doorstaan heeft is al indrukwekkend genoeg en hoeft niet nog eens 'aangedikt' te worden. Zinnen als bijv. "Ik rolde mij op in een hoek en huilde mijn ogen rood." of Ik stompelde achter hun aan, moeten voeten scheurden kapot en, al huilde ik inwendig, ik hield mij flink, en iedereen zei wat knap, jij bent een heel sterke vrouw." Brrr...
Als ze dat melodramatische weg zouden laten zou het veel meer impact hebben.
Dettie
die deze zinnen uit haar hoofd noemt, zo staat het niet letterlijk in het boek.
Wat die vrouw allemaal doorstaan heeft is al indrukwekkend genoeg en hoeft niet nog eens 'aangedikt' te worden. Zinnen als bijv. "Ik rolde mij op in een hoek en huilde mijn ogen rood." of Ik stompelde achter hun aan, moeten voeten scheurden kapot en, al huilde ik inwendig, ik hield mij flink, en iedereen zei wat knap, jij bent een heel sterke vrouw." Brrr...
Als ze dat melodramatische weg zouden laten zou het veel meer impact hebben.
Dettie
die deze zinnen uit haar hoofd noemt, zo staat het niet letterlijk in het boek.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten