Anne Provoost - In de zon kijken (debuut)

[Marjo]

Erg mooi boek over hoe het noodlot kan toeslaan, gezien door de ogen van een meisje van een jaar of zeven.

Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/anne-provoost

Marjo

[irene]

Inderdaad een mooi boek. Mooie sfeerbeschrijving van Australië, zo krachtig weergegeven alsof je er zelf bent. Prachtige psychologische dieptezinnen vanuit de wereld van de jonge dochter Chloë.
Een boek dat je zin voor zin meetrekt naar een ontluisterend eind.
Een boek om te koesteren en te herlezen, is het alleen maar voor de fantastische vertelwijze waarop Anne Provoost haar verhaal verwoordt.
"Mama!"zeg ik zachtjes voor me uit. Ze is niet meer te zien."Mama!"herhaal ik een beetje harder. Mijn keel gaat open. Ik voel me huilen. Ik snik als een heel klein meisje. (blz. 106).
Een absolute aanrader.

En ja Marjo, ik ben het helemaal eens met jouw verslag. Fantastisch werk, ook voor jou!

groetjes irene

[elviratoverspin]

Heh? Anne Provoost met een debuut? Hoezo?

Ik las van haar al "mijn tante is een grindewal", "vallen", en stukken uit "de roos en het zwijn". Ik veronderstel dat "in de zon kijken" niet haar eerste boek is, gezien het nog maar net uit is , of bedoel je met "debuut" iets anders?

Hoedanook, het komt op mijn lijstje, want Anne Provoost is een bijzondere schrijfster...

[Dettie]

Het is haar debuut voor volwassenen Elvira.
Daarvoor schreef ze alleen jeugdboeken.

groetjes
Dettie

[elviratoverspin]

dan ben ik al helemaal benieuwd waarin het verschil ligt...
"vallen" had voor mij net zo goed een boek voor volwassenen kunnen zijn namelijk, en kennelijk schrijft ze ook hier vanuit het standpunt van een jongere. soms vind ik het erg moeilijk om te klasseren wanneer iets een volwassenenboek is en wanneer een jeugdboek, zeker bij die zogenaamde adolescentenboeken...

[Marjo]

Je moet hier erg tussen de regels doorlezen, misschien vindt men dat voor een jeugdige lezer te moeilijk.

[EmmaDeMol]

Een boek van Anne Provoost is altijd waardevol, omdat je leert genieten van literatuur. Haar rijke, poëtische en beeldende taal, speciale verhaalpatronen, mooie vergelijkingen en de suggestieve stijl spreken mij aan. Ik vond het boek confronterend en ontroerend. Uit ervaring weet ik dat het noodlot heel onverwachts kan toeslaan en dat omgaan met gemis de ene dag beter lukt dan de andere dag. Iedereen kan op z'n eigen manier verdriet en grote verliezen een plaats geven in z'n leven. Want tijdens het boek worstelt Linda met het verlies van haar zicht en haar zelfredzaamheid, maar aan het einde van het boek accepteert ze haar verliezen. Het is prachtig hoe die ommekeer benadrukt wordt door een verandering in het landschap. Eerst is er alleen droogte, hitte en stof. In het laatste hoofdstuk wordt het droge landschap bedekt met sneeuw. Ik ben het volledig eens met de passage waarin de moeder van Cloë zegt dat een mens tijd verliest, omdat hij denkt dat hij meer dan genoeg tijd heeft. Verder vind ik ook dat kijken in een moeder-dochter relatie heel belangrijk is. Want inderdaad een blik van mijn moeder zegt veel meer dan woorden.