Ik word alsmaar meer en meer verliefd op de boeken van Murakami.
Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/haruki-murakami
Inge
Haruki Murakami - Norwegian wood
Haruki Murakami - Norwegian wood
Laatst gewijzigd door Dettie op 12 Jun 2009, 21:55, 2 keer totaal gewijzigd.
Ik ken het alleen maar aanraden willeke.
Toen ik "de jacht op het verloren schaap" las vond ik het een vreemd maar leuk verhaal, ook de "opwindvogelkronieken" had dat "buitennatuurlijke" en toch bleef het leuk. In norwegian wood is dat niet aanwezig. Het is een heel andere stijl.
Naar mijn mening heeft de manier van vertellen van Murakami iets aparts. Het is zo heel anders dan ik gewoon ben. Ik heb me wel al afgevraagd of het typisch murakami is of typisch japans. Daarvoor zou ik eigenlijk eens een andere japanse schrijver moeten lezen. Doe ik ook wel eens (ooit). Voorlopig amuseer ik me met Murakami
Inge
Toen ik "de jacht op het verloren schaap" las vond ik het een vreemd maar leuk verhaal, ook de "opwindvogelkronieken" had dat "buitennatuurlijke" en toch bleef het leuk. In norwegian wood is dat niet aanwezig. Het is een heel andere stijl.
Naar mijn mening heeft de manier van vertellen van Murakami iets aparts. Het is zo heel anders dan ik gewoon ben. Ik heb me wel al afgevraagd of het typisch murakami is of typisch japans. Daarvoor zou ik eigenlijk eens een andere japanse schrijver moeten lezen. Doe ik ook wel eens (ooit). Voorlopig amuseer ik me met Murakami
Inge
Ja ik vind Murikami ook erg de moeite waard en lees zijn boeken met veel plezier.
Ik heb van hem ook De jacht op het verloren schaap gelezen en Ten zuiden van de grens.
Beide hele verschillende verhalen maar wel met mystiek erin. In Ten zuiden van de grens was het een geheimzinnige dame.
Net wat jij zegt Inge, zijn stijl is enorm apart eigenlijk heel rustig (vind ik).
Ik heb nog niet veel boeken van Japanse schrijvers gelezen, dus kan je niet zeggen of het typisch Japans is.
Misschien zou je eens De tuin van de samoerai van Gail Tsukiyama kunnen lezen. Daar zit wel ook die rust in.
Dettie
Ik heb van hem ook De jacht op het verloren schaap gelezen en Ten zuiden van de grens.
Beide hele verschillende verhalen maar wel met mystiek erin. In Ten zuiden van de grens was het een geheimzinnige dame.
Net wat jij zegt Inge, zijn stijl is enorm apart eigenlijk heel rustig (vind ik).
Ik heb nog niet veel boeken van Japanse schrijvers gelezen, dus kan je niet zeggen of het typisch Japans is.
Misschien zou je eens De tuin van de samoerai van Gail Tsukiyama kunnen lezen. Daar zit wel ook die rust in.
Dettie
Ik kan het gewoon niet goed verwoorden... Anders is alles waar ik op kom 
Ik heb inmiddels het boek ook gelezen en het is weer apart maar ik vond het wel een erg triest verhaal. Het had niet dat lichte wat in Murakami's andere boeken ook zit. Niet dat zijn andere boeken niet serieus zijn maar daar zitten meer aparte dingen in.
Het meisje vond ik met name triest. Ik vond het een minder boek dan Jacht op het verloren schaap maar evengoed zeer de moeite waard
Dettie
die geen verslag maakt, Inge zegt het precies goed.
Het meisje vond ik met name triest. Ik vond het een minder boek dan Jacht op het verloren schaap maar evengoed zeer de moeite waard
Dettie
die geen verslag maakt, Inge zegt het precies goed.
Tja, het is inderdaad triestig maar toch straalt het naar mijn mening een soort "troost" uit. Zoiets van:" om het even wat er gebeurt, de wereld draait verder, het is niet het einde van de wereld".
Wij mensen (denk ik, schiet mij nu niet af als je mijn mening niet deelt) zien ons eigen "leed, zorgen,..." als het ergste dat er kan bestaan/gebeuren. We denken altijd dat het niet erger meer kan. We gaan dan in ons eigen kleine hoekje zitten en hebben veel zelfmedelijden.
Bij dit boek werd er getoond dat het erger kan.
Izuki pleegt zelfmoord.... Voor Noako en Watanabe is dat op dat moment het ergste dat er hen kan gebeuren. Als Noako dan ook nog eens zelfmoord pleegt, voelt het voor Watanabe aan als het einde van de wereld (misschien daarom dat hij op reis gaat?). Maar de wereld is niet gestopt.... De mensen leven voort, de liefde blijft bestaan,.....
Voor mij biedt dat een soort troost. Misschien daarom dat ik het boek met "plezier" gelezen heb?
Inge
Wij mensen (denk ik, schiet mij nu niet af als je mijn mening niet deelt) zien ons eigen "leed, zorgen,..." als het ergste dat er kan bestaan/gebeuren. We denken altijd dat het niet erger meer kan. We gaan dan in ons eigen kleine hoekje zitten en hebben veel zelfmedelijden.
Bij dit boek werd er getoond dat het erger kan.
Izuki pleegt zelfmoord.... Voor Noako en Watanabe is dat op dat moment het ergste dat er hen kan gebeuren. Als Noako dan ook nog eens zelfmoord pleegt, voelt het voor Watanabe aan als het einde van de wereld (misschien daarom dat hij op reis gaat?). Maar de wereld is niet gestopt.... De mensen leven voort, de liefde blijft bestaan,.....
Voor mij biedt dat een soort troost. Misschien daarom dat ik het boek met "plezier" gelezen heb?
Inge
Re: Haruki Murakami - Norwegian wood
Ik ben het net aan het lezen. Het is een mooi boek, hoewel de zelfmoord van Izuki wel triest is. Het stemt mij ook niet echt vrolijk. Ja de wereld draait verder. Dat zal hij altijd doen, maar is dat dan een troostrijke gedachte? Of maakt het het leven alleen maar zinlozer? Het maakt niet uit of mensen leven of dood zijn, de wereld blijft toch wel draaien. Waarom zouden we nog energie steken in het bestrijden van dodelijke ziektes? Zelfs aan klimaatverandering hoeven we dan niets te doen. De mensheid overleefd toch wel. Dat vind ik uiteindelijk toch wel een wat nihilistische gedachte.
Watenabe gaat door, maar heeft dat dan eigenlijk zin? Had hij niet net zo goed ook zelfmoord kunnen plegen? Niets is ooit het einde van de wereld, al sterven er nog zo veel mensen, de wereld blijft bestaan. Wat is de troost van het idee dat het altijd erger kan? Waarom zouden we mensen er dan nog van proberen te weerhouden om zelfmoord te plegen?
Ieder voelt z'n eigen leed toch altijd het zwaarst. En waarom moet je leed tegen elkaar afwegen?
Watenabe gaat door, maar heeft dat dan eigenlijk zin? Had hij niet net zo goed ook zelfmoord kunnen plegen? Niets is ooit het einde van de wereld, al sterven er nog zo veel mensen, de wereld blijft bestaan. Wat is de troost van het idee dat het altijd erger kan? Waarom zouden we mensen er dan nog van proberen te weerhouden om zelfmoord te plegen?
Ieder voelt z'n eigen leed toch altijd het zwaarst. En waarom moet je leed tegen elkaar afwegen?
Re: Haruki Murakami - Norwegian wood
Ieder voelt z'n eigen leed toch altijd het zwaarst. En waarom moet je leed tegen elkaar afwegen?
Dat relativeert. Door te kijken naar anderen die het veel zwaarder of moeilijker dan jij hebben, besef je dat jouw leed in verhouding nogal meevalt.
Toen ik net ME/CVS had kon ik amper 10 meter lopen. Natuurlijk vond ik dat moeilijk en zwaar en dacht ik steeds aan alles wat ik niet meer kon. Totdat ik een zwaar spastische man in een rolstoel zag zitten op een terras aan de overkant van mijn huis. Hij kon echt niets zonder de mensen die bij hem waren, niet drinken, niet eten, niet naar de wc etc. Zijn geest was prima, hij was zeer bij. En de man had lol en plezier en genoot zichtbaar.
Toen besefte ik dat ondanks mijn beperkingen nog wél eten kon maken, nog wél naar de wc kon, nog wél mezelf kon aankleden, nog wél zelf kon douchen, en nog véél meer dingen wél kon doen.
En dat inzicht maakte dat de knop omging, vanaf die tijd keek ik wat ik nog wél kon en dat was een stuk plezieriger dan kijken wat ik allemaal niet kon.
Dettie
Dat relativeert. Door te kijken naar anderen die het veel zwaarder of moeilijker dan jij hebben, besef je dat jouw leed in verhouding nogal meevalt.
Toen ik net ME/CVS had kon ik amper 10 meter lopen. Natuurlijk vond ik dat moeilijk en zwaar en dacht ik steeds aan alles wat ik niet meer kon. Totdat ik een zwaar spastische man in een rolstoel zag zitten op een terras aan de overkant van mijn huis. Hij kon echt niets zonder de mensen die bij hem waren, niet drinken, niet eten, niet naar de wc etc. Zijn geest was prima, hij was zeer bij. En de man had lol en plezier en genoot zichtbaar.
Toen besefte ik dat ondanks mijn beperkingen nog wél eten kon maken, nog wél naar de wc kon, nog wél mezelf kon aankleden, nog wél zelf kon douchen, en nog véél meer dingen wél kon doen.
En dat inzicht maakte dat de knop omging, vanaf die tijd keek ik wat ik nog wél kon en dat was een stuk plezieriger dan kijken wat ik allemaal niet kon.
Dettie
Re: Haruki Murakami - Norwegian wood
Op zich is dat waar. Aan de andere kant kan het in zekere zin ook zorgen voor een soort schuldgevoelens, van 'waarom kan ik niet meer genieten van het leven'.
Toevallig kwam ik vrijdag in de supermarkt een vrouw tegen, die ik al meer dan 8 maanden niet gezien had. Ze woont bij mij in de buurt en vroeger kwam ik haar nog wel eens tegen bij de Hoogvliet, of gewoon op straat. Ze reed in een scootmobiel, dat doet ze overigens al een tijd. Het is een type volksvrouw, met halflang steil grijs haar (ik noemde haar in gedachte en tegen mijn vader altijd Polletje piekhaar, omdat ik haar naam niet wist en we zo beide wisten over wie ik het had) en een wat doorrookt stemgeluid. Echt gezond is ze niet en toen ik haar zo lang niet zag, vroeg ik me af of ze misschien dood was. Toen we elkaar vrijdag tegenkwamen, maakten we een praatje. Ze vertelde dat ze tegenwoordig in de middag boodschappen deed, omdat ze 's morgens uitrustte van de medicijnen die ze moest slikken. Ze bleek een jaar ouder te zijn dan ik, hetgeen ik niet had gedacht, ik dacht dat ze veel ouder was. Ze zei: "Altijd blijven lachen." Dat is een uitspraak die ook wel bij haar past, want ze is altijd heel opgewekt. Ze merkte op dat ze genoeg had aan haar man en haar zoon. Ze heeft ook nog 2 dochters, maar die zijn het huis uit. (Kennelijk heeft ze daar minder contact mee.)
Als ik haar zie, vraag ik me ook wel eens af, waarom ik me dan vaak zo neerslachtig en eenzaam voel. Als ik mensen om me heen zie, die ongeveer mijn leeftijd hebben, maar die veel minder gezond zijn, maar die dan vaak wel een partner, of een vriendenkring hebben, vraag ik me dat ook wel eens af. Aan de ene kant mag ik niet mopperen en aan de andere kant kan ik me dan schuldig voelen, omdat ik me desondanks neerslachtig voel. Echt depressief wil ik het niet noemen.
Vroeger kreeg ik altijd te horen dat ik geen klagen had, omdat ik alles mee had, kleine handen en voeten, nauwelijks lichaamsbeharing, geen al te lage stem en ouders die me accepteerden. Dat slaat dan eigenlijk alles dood.
Overigens moet ik opmerken dat men in het boek wel het nummer van de zelfmoordpreventie mag plaatsen, zoals men ook wel bij krantenartikelen televisieprogramma's doen. Ik heb inmiddels al 2 zelfmoorden gehad. Eerst Kizuki en dan wordt de zelfmoord van Hatsumi vermeldt, die 2 jaar na haar huwelijk met een andere man haar polsen doorsnijdt.
Toevallig kwam ik vrijdag in de supermarkt een vrouw tegen, die ik al meer dan 8 maanden niet gezien had. Ze woont bij mij in de buurt en vroeger kwam ik haar nog wel eens tegen bij de Hoogvliet, of gewoon op straat. Ze reed in een scootmobiel, dat doet ze overigens al een tijd. Het is een type volksvrouw, met halflang steil grijs haar (ik noemde haar in gedachte en tegen mijn vader altijd Polletje piekhaar, omdat ik haar naam niet wist en we zo beide wisten over wie ik het had) en een wat doorrookt stemgeluid. Echt gezond is ze niet en toen ik haar zo lang niet zag, vroeg ik me af of ze misschien dood was. Toen we elkaar vrijdag tegenkwamen, maakten we een praatje. Ze vertelde dat ze tegenwoordig in de middag boodschappen deed, omdat ze 's morgens uitrustte van de medicijnen die ze moest slikken. Ze bleek een jaar ouder te zijn dan ik, hetgeen ik niet had gedacht, ik dacht dat ze veel ouder was. Ze zei: "Altijd blijven lachen." Dat is een uitspraak die ook wel bij haar past, want ze is altijd heel opgewekt. Ze merkte op dat ze genoeg had aan haar man en haar zoon. Ze heeft ook nog 2 dochters, maar die zijn het huis uit. (Kennelijk heeft ze daar minder contact mee.)
Als ik haar zie, vraag ik me ook wel eens af, waarom ik me dan vaak zo neerslachtig en eenzaam voel. Als ik mensen om me heen zie, die ongeveer mijn leeftijd hebben, maar die veel minder gezond zijn, maar die dan vaak wel een partner, of een vriendenkring hebben, vraag ik me dat ook wel eens af. Aan de ene kant mag ik niet mopperen en aan de andere kant kan ik me dan schuldig voelen, omdat ik me desondanks neerslachtig voel. Echt depressief wil ik het niet noemen.
Vroeger kreeg ik altijd te horen dat ik geen klagen had, omdat ik alles mee had, kleine handen en voeten, nauwelijks lichaamsbeharing, geen al te lage stem en ouders die me accepteerden. Dat slaat dan eigenlijk alles dood.
Overigens moet ik opmerken dat men in het boek wel het nummer van de zelfmoordpreventie mag plaatsen, zoals men ook wel bij krantenartikelen televisieprogramma's doen. Ik heb inmiddels al 2 zelfmoorden gehad. Eerst Kizuki en dan wordt de zelfmoord van Hatsumi vermeldt, die 2 jaar na haar huwelijk met een andere man haar polsen doorsnijdt.
Re: Haruki Murakami - Norwegian wood
Je bent niet verplicht het boek uit te lezen natuurlijk.
Aan de ene kant mag ik niet mopperen en aan de andere kant kan ik me dan schuldig voelen, omdat ik me desondanks neerslachtig voel.
Iedereen heeft wel eens zijn dipmomenten, dat is normaal. Maar onze maatschappij is zo gericht op positiviteit dat je nauwelijks meer durft te zeggen dat je je niet zo happy voelt. De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter heeft daar ook een boek over geschreven 'De kunst van het ongelukkig zijn' http://www.leestafel.info/dirk-de-wachter
Lees het boek maar eens. Zeker te vinden in een Haagse bibliotheek.
Hij zet alles weer op zijn plek, zodat je je niet hoeft te schamen als je je niet zo happy voelt.
Dettie
Aan de ene kant mag ik niet mopperen en aan de andere kant kan ik me dan schuldig voelen, omdat ik me desondanks neerslachtig voel.
Iedereen heeft wel eens zijn dipmomenten, dat is normaal. Maar onze maatschappij is zo gericht op positiviteit dat je nauwelijks meer durft te zeggen dat je je niet zo happy voelt. De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter heeft daar ook een boek over geschreven 'De kunst van het ongelukkig zijn' http://www.leestafel.info/dirk-de-wachter
Lees het boek maar eens. Zeker te vinden in een Haagse bibliotheek.
Hij zet alles weer op zijn plek, zodat je je niet hoeft te schamen als je je niet zo happy voelt.
Dettie
Re: Haruki Murakami - Norwegian wood
Ik vind het een mooi boek en heb het bijna uit.
Echt troostend vind ik het boek toch niet, met de verschillende zelfmoorden en mensen die in een soort psychiatrisch centrum terecht komen, waarbij ik dan moet denken aan de Japanse kunstenares Yayoi Kusama, die in een psychiatrische kliniek woont https://nl.wikipedia.org/wiki/Yayoi_Kusama
Ik heb altijd last gehad van neerslachtige buien, zeker als het weer herfstig wordt. Schuldig voelen is niet het juiste woord. Het is het gevoel van eenzaamheid, waar ik moeilijk iets aan kan doen.
Echt troostend vind ik het boek toch niet, met de verschillende zelfmoorden en mensen die in een soort psychiatrisch centrum terecht komen, waarbij ik dan moet denken aan de Japanse kunstenares Yayoi Kusama, die in een psychiatrische kliniek woont https://nl.wikipedia.org/wiki/Yayoi_Kusama
Ik heb altijd last gehad van neerslachtige buien, zeker als het weer herfstig wordt. Schuldig voelen is niet het juiste woord. Het is het gevoel van eenzaamheid, waar ik moeilijk iets aan kan doen.
Re: Haruki Murakami - Norwegian wood
En ik heb het boek uit. Een mooi boek, maar niet bepaald troostrijk met 3 zelfmoorden en een overlijden door een hersentumor. Ik moet ergens zeggen dat het begin er een beetje bijhangt. De hoofdpersoon komt aan in Hamburg, maar wat hij daar komt doen wordt eigenlijk in het hele boek niet duidelijk. Er zit een groot gat tussen het einde van het boek en de gebeurtenissen in het begin van het boek.
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 21 gasten