Parijs, jaren zestig
Jérôme en Sylvie dromen van de dingen die zij in hun huis zullen hebben. Prachtige dingen, exlcusieve dingen, dure dingen, bijzondere dingen. Zij weten het zeker, zo zal hun huis eruit zien.
Lees verder, klik hier... http://www.leestafel.info/georges-perec
Bernadet
Georges Perec - De dingen
Georges Perec - De dingen
Laatst gewijzigd door Dettie op 18 Mei 2009, 21:50, 4 keer totaal gewijzigd.
Wat vond ik er van...
Een heel apart boek, een vreemd boek, een gek boek maar ook een boek wat je aan het denken zet.
Op een heel aparte manier wordt het langzaam afglijden van deze mensen beschreven.
Ik weet niet of je dit een mooi boek kan noemen. Ik ben wel blij dat ik het gelezen heb en ga zeker nog meer boeken van Perec lezen. Dit boek maakt dus wel nieuwsgierig naar meer.
Waarom vond jij het zo mooi Tiba? Daar ben ik nu wel benieuwd naar.
Groetjes
bernadet
Een heel apart boek, een vreemd boek, een gek boek maar ook een boek wat je aan het denken zet.
Op een heel aparte manier wordt het langzaam afglijden van deze mensen beschreven.
Ik weet niet of je dit een mooi boek kan noemen. Ik ben wel blij dat ik het gelezen heb en ga zeker nog meer boeken van Perec lezen. Dit boek maakt dus wel nieuwsgierig naar meer.
Waarom vond jij het zo mooi Tiba? Daar ben ik nu wel benieuwd naar.
Groetjes
bernadet
Ik heb een ander boek van Perec gelezen, iets met "slaap" in de titel volgens mij. Het magnus opus van Perec is zondermeer "Het leven een gebruiksaanwijzing". Dat heb ik gebonden met leeslint op het randje van mijn boekenplank staan, maar nog altijd niet gelezen. Ja, jaren terug aan begonnen, maar op dat moment niet in de goede stemming. Het zondermeer iets wat mij aansprak.
Ja bernadet, ik vond het ook een heel apart boek met een origineel thema en ongelooflijk goed geschreven. Die opsommingen bv. doen het hem echt. Het echtpaar is zeer irritant, je zou ze zo door elkaar schudden omdat alleen het materiële telt en ze blind zijn voor iets anders. Af en toe houdt het ook een spiegel voor en doet je de relativiteit van "mooie dingen" inzien.
Vooral de schrijfstijl sprak me enorm aan, hij gebruikt zo van die lange zinnen met veel parallellismen, ik vond het prachtig geschreven.
De afstandelijkheid die de "ze" meebrengt heeft ook een heel speciaal effect: je bent een toeschouwer van hun domheid en voelt aan dat het volledig aan het mislopen is, maar kunt er niets aan doen!
Ik herinner me dat het me meer en meer irriteerde naar het einde toe, de passage in Tunesië, misschien omdat het daar echt misliep en misschien ook omdat je toen al wel wist hoe het met hen zat en het van het slechte te veel was, zo goed herinner ik me dat weer niet. Ooit eens herlezen want
ik vond het werkelijk een pareltje!
Groetjes. Tiba.
Vooral de schrijfstijl sprak me enorm aan, hij gebruikt zo van die lange zinnen met veel parallellismen, ik vond het prachtig geschreven.
De afstandelijkheid die de "ze" meebrengt heeft ook een heel speciaal effect: je bent een toeschouwer van hun domheid en voelt aan dat het volledig aan het mislopen is, maar kunt er niets aan doen!
Ik herinner me dat het me meer en meer irriteerde naar het einde toe, de passage in Tunesië, misschien omdat het daar echt misliep en misschien ook omdat je toen al wel wist hoe het met hen zat en het van het slechte te veel was, zo goed herinner ik me dat weer niet. Ooit eens herlezen want
ik vond het werkelijk een pareltje!
Groetjes. Tiba.
*Zucht* wat kan je het mooi zeggen Tiba!
Op het einde irriteert het inderdaad maar ze worden ook steeds passiever! Ze weten eigenlijk al dat hun droom een utopie is. Maar omdat hun droom zo in hun is gaan zitten, zij zich die droom zo eigen hebben gemaakt dat het bijna een karaktertrek is geworden. kunnen ze niet meer terug!
Bernadet
Op het einde irriteert het inderdaad maar ze worden ook steeds passiever! Ze weten eigenlijk al dat hun droom een utopie is. Maar omdat hun droom zo in hun is gaan zitten, zij zich die droom zo eigen hebben gemaakt dat het bijna een karaktertrek is geworden. kunnen ze niet meer terug!
Bernadet
Ik heb De Dingen van Georges Perec (dankzij Bernadet!) nu ook gelezen en hier is mijn verslag:
Het verhaal van Jerome en Sylvie speelt zich af in de jaren zestig. Ze wonen in een klein tweekamerappartementje en zijn bezeten van het verlangen naar bezit. Ze dromen van een groot huis vol met prachtige spullen. Ze doen af en toe wat werk als enqueteur en trekken veel op met een groep vrienden (veel samen eten, wijn drinken, films, discussies). Langzaamaan gaan steeds meer vrienden zich settelen. Ze krijgen een vaste baan en verantwoordelijkheden. Jerome en Sylvie willen hun vrijheid niet opgeven, maar hierdoor hebben zij het financieel niet breed en worden zij steeds eenzamer. Uiteindelijk vertrekken ze voor acht maanden naar Tunesie, alwaar Sylvie gaat werken als lerares. Ze hebben het daar niet naar hun zin. Ze kunnen er niet aarden, missen hun leventje in Parijs en krijgen geen aansluiting met de Tunesiers of de andere buitenlanders. In de epiloog vertelt de schrijver hoe het waarschijnlijk verder gegaan is. Uiteindelijk zouden ze terug zijn gegaan naar Parijs, waar het natuurlijk niet meer hetzelfde is als toen ze ervandaan vertrokken. Dan zullen ze er waarschijnlijk voor kiezen om een hoge functie bij een reclamebureau te accepteren en zullen ze naar een stad als Bordeaux verhuizen om daar een luxe leventje te leiden.
Het is vooral een verhaal over het opgeven van je idealen, het afscheid nemen van de zorgeloze studententijd met al je vrienden, het streven naar comfort en bezit. Als je al die materiele zaken echt wilt bezitten, zul je je in een bepaald keurslijf moeten persen en werken voor je geld en als je ervoor zou kiezen om dit niet te doen vereenzaam je omdat al je vrienden wel meegaan met de stroom. Het is een typisch zestiger jaren verhaal, het riekt naar existentialistische filosofie; ik zie oude zwart-wit films voor me met mannen in regenjassen, een sigaret bungelend in hun mondhoek en een vage, maar zeer intellectuele blik in de ogen. Het boek bevat geen enkele dialoog, maar dat heeft me totaal niet gestoord. Wat het boek voor mij heel bijzonder maakte is de prachtige taal die gebruikt wordt. Het hele verhaal is doorspekt met zinnen als watervallen vol met zeer gedetailleerde opsommingen van een uitzonderlijke schoonheid. Een voorbeeld:
Van bovenop de watertoren overzagen zij de hele boerderij die van vier kanten het grote geplaveide erf met de twee spitsboogpoorten omsloot, de hoenderhof, de varkensstal, de moestuin, de boomgaard, de weg met aan weerskanten platanen, die naar de rijksweg leidde, en overal in het rond, zover het oog reikte, de grote gele strepen van de korenvelden, de hoge bomen, de kreupelbosjes, de weidegronden, het zwarte, rechtlijnige trace van de wegen waarop soms de schittering van een voortsnellende auto te zien was, en de bochtige lijn van populieren langs een ingebedde, bijna onzichtbare rivier die in de verte verdween in de richting van nevelige heuvels.
De zinnen kunnen een voor een gebruikt worden voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal. En wat dacht je van een juweeltje als dit:
Bij iedere gezamenlijk gebruikte maaltijd nodigden zij de vriendschap uit om aan te zitten.
Ik vond het een mooi boek.
Het verhaal van Jerome en Sylvie speelt zich af in de jaren zestig. Ze wonen in een klein tweekamerappartementje en zijn bezeten van het verlangen naar bezit. Ze dromen van een groot huis vol met prachtige spullen. Ze doen af en toe wat werk als enqueteur en trekken veel op met een groep vrienden (veel samen eten, wijn drinken, films, discussies). Langzaamaan gaan steeds meer vrienden zich settelen. Ze krijgen een vaste baan en verantwoordelijkheden. Jerome en Sylvie willen hun vrijheid niet opgeven, maar hierdoor hebben zij het financieel niet breed en worden zij steeds eenzamer. Uiteindelijk vertrekken ze voor acht maanden naar Tunesie, alwaar Sylvie gaat werken als lerares. Ze hebben het daar niet naar hun zin. Ze kunnen er niet aarden, missen hun leventje in Parijs en krijgen geen aansluiting met de Tunesiers of de andere buitenlanders. In de epiloog vertelt de schrijver hoe het waarschijnlijk verder gegaan is. Uiteindelijk zouden ze terug zijn gegaan naar Parijs, waar het natuurlijk niet meer hetzelfde is als toen ze ervandaan vertrokken. Dan zullen ze er waarschijnlijk voor kiezen om een hoge functie bij een reclamebureau te accepteren en zullen ze naar een stad als Bordeaux verhuizen om daar een luxe leventje te leiden.
Het is vooral een verhaal over het opgeven van je idealen, het afscheid nemen van de zorgeloze studententijd met al je vrienden, het streven naar comfort en bezit. Als je al die materiele zaken echt wilt bezitten, zul je je in een bepaald keurslijf moeten persen en werken voor je geld en als je ervoor zou kiezen om dit niet te doen vereenzaam je omdat al je vrienden wel meegaan met de stroom. Het is een typisch zestiger jaren verhaal, het riekt naar existentialistische filosofie; ik zie oude zwart-wit films voor me met mannen in regenjassen, een sigaret bungelend in hun mondhoek en een vage, maar zeer intellectuele blik in de ogen. Het boek bevat geen enkele dialoog, maar dat heeft me totaal niet gestoord. Wat het boek voor mij heel bijzonder maakte is de prachtige taal die gebruikt wordt. Het hele verhaal is doorspekt met zinnen als watervallen vol met zeer gedetailleerde opsommingen van een uitzonderlijke schoonheid. Een voorbeeld:
Van bovenop de watertoren overzagen zij de hele boerderij die van vier kanten het grote geplaveide erf met de twee spitsboogpoorten omsloot, de hoenderhof, de varkensstal, de moestuin, de boomgaard, de weg met aan weerskanten platanen, die naar de rijksweg leidde, en overal in het rond, zover het oog reikte, de grote gele strepen van de korenvelden, de hoge bomen, de kreupelbosjes, de weidegronden, het zwarte, rechtlijnige trace van de wegen waarop soms de schittering van een voortsnellende auto te zien was, en de bochtige lijn van populieren langs een ingebedde, bijna onzichtbare rivier die in de verte verdween in de richting van nevelige heuvels.
De zinnen kunnen een voor een gebruikt worden voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal. En wat dacht je van een juweeltje als dit:
Bij iedere gezamenlijk gebruikte maaltijd nodigden zij de vriendschap uit om aan te zitten.
Ik vond het een mooi boek.
hee sarah wat een mooi verslag. Dit is echt zo'n boek wat je bijblijft! Ik vond het begin zo apart, die opsomming, ze wisten al precies hoe alles er uit zou gaan zien. Eng bijna. Eigenlijk is dat heel star, weinig ruimte voor wat anders en die starheid hielden ze. Ook al zagen ze dat het niet goed was, ook al zagen ze dat ze het ideaal zouden moeten opgeven, dat ze (bron)water bij de (dure) wijn moesten doen. Op het eind had ik het bijna te doen met ze, het was zo enorm leeg dat leven.
Ik vroeg me nog af als ze daadwerkelijk in Bordeaux zouden wonen en hun luxe leven hadden zouden ze dan niet heimelijk verlangen naar hun tweekamerappartementje?
Knap he dat er geen enkele dialoog in voorkwam en dat je toch het gevoel had dat je ze kende.
Ben blij dat je het mooi vond, ik hoopte het wel maar je weet maar nooit natuurlijk.
Groetjes
Bernadet
Ik vroeg me nog af als ze daadwerkelijk in Bordeaux zouden wonen en hun luxe leven hadden zouden ze dan niet heimelijk verlangen naar hun tweekamerappartementje?
Knap he dat er geen enkele dialoog in voorkwam en dat je toch het gevoel had dat je ze kende.
Ben blij dat je het mooi vond, ik hoopte het wel maar je weet maar nooit natuurlijk.
Groetjes
Bernadet
George Perec is 46 geworden
In NRC staat een mooi artikel over hem dat zo begint
De Franse schrijver Georges Perec (1936-1982) ging er prat op dat hij nooit twee boeken had geschreven die ook maar enigszins op elkaar leken. Hij streefde ernaar zoveel mogelijk te variëren in genre, stijl en vorm, opdat hij nooit het risico zou lopen zichzelf te herhalen. Perec vergeleek zichzelf wel met een boer, die verschillende akkers bewerkt en die met dezelfde handelingen toch steeds weer een ander gewas tot bloei brengt.
Hier is het hele artikel te lezen:
http://www.nrcboeken.nl/recensie/dagboe ... ens-wakker
Dettie
In NRC staat een mooi artikel over hem dat zo begint
De Franse schrijver Georges Perec (1936-1982) ging er prat op dat hij nooit twee boeken had geschreven die ook maar enigszins op elkaar leken. Hij streefde ernaar zoveel mogelijk te variëren in genre, stijl en vorm, opdat hij nooit het risico zou lopen zichzelf te herhalen. Perec vergeleek zichzelf wel met een boer, die verschillende akkers bewerkt en die met dezelfde handelingen toch steeds weer een ander gewas tot bloei brengt.
Hier is het hele artikel te lezen:
http://www.nrcboeken.nl/recensie/dagboe ... ens-wakker
Dettie
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 53 gasten