Deze debuutroman van Linda Olsson doet je onmiddellijk verlangen naar meer... Ongelooflijk mooi zet Olsson twee vrouwen neer met al hun gebreken én kracht.
Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/linda-olsson
Dettie
Linda Olsson - Astrid & Veronika
Linda Olsson - Astrid & Veronika
Laatst gewijzigd door Dettie op 18 Mei 2009, 20:50, 2 keer totaal gewijzigd.
Ik heb dit boek inmiddels ook gelezen en oh, oh, wat kunnen meningen toch verschillen. Ik vond het een traag, vervelend zeurboek. Erg, he? Misschien was ik niet in de juiste stemming om het te lezen, dat kan ook. Ik kan geen begrip opbrengen voor wat Astrid in het verleden gedaan heeft. Jij wel, Dettie?
Nee, daarvoor kan je nooit begrip opbrengen, dat blijft idioot en vreselijk.
Het enige wat je kan denken is dat ze diegene zo'n leven niet toewenste (wat er wél in zat) maar dan nog doe je zoiets niet.
Voor de rest vond ik juist de voorzichtige benadering van elkaar zo mooi.
Alletwee erg gekwetst, vol pijn en eigenlijk met rust gelaten willen worden en dan toch zo'n bijzondere vriendschap krijgen... Of misschien wel juist daarom.
Dettie
Het enige wat je kan denken is dat ze diegene zo'n leven niet toewenste (wat er wél in zat) maar dan nog doe je zoiets niet.
Voor de rest vond ik juist de voorzichtige benadering van elkaar zo mooi.
Alletwee erg gekwetst, vol pijn en eigenlijk met rust gelaten willen worden en dan toch zo'n bijzondere vriendschap krijgen... Of misschien wel juist daarom.
Dettie
Ja, dat is zo. Ik denk dat het verhaal voorafgaande aan die daad te zacht (te onduidelijk?) werd verteld. Astrid wilde niet dat haar dochtertje hetzelfde overkwam. Ik heb het nu alleen over de schrijfstijl.
Zelf zou ik het er knap moeilijk mee hebben als iemand mij dat vertelde.
Maar ik denk dat de schrijfster met dit verhaal wilde laten zien wat vriendschap kan betekenen, dat je zelfs je grootste geheim aan iemand durft te vertellen, in de wetenschap dat het bij die ander veilig is, omdat je voelt dat diegene het begrijpt.
De schrijfster wilde denkelijk tonen dat Astrid door een diep dal is gegaan vanwege haar daad en zoals het verteld wordt lijkt het een daad uit liefde...
Ik denk dat ze vond dat ze dit moest toevoegen omdat anders Astrids hulp aan Veronika ongeloofwaardig werd. Nu werd het een 'wijze' oude vrouw. Maar de schrijfster had ook andere grote verdriet ervaringen kunnen geven om Astris tot de wijze vrouw te maken.
Zelf vind ik dat zo'n daad veel te ver gaat, er zijn ook andere oplossingen.
Dettie
Zelf zou ik het er knap moeilijk mee hebben als iemand mij dat vertelde.
Maar ik denk dat de schrijfster met dit verhaal wilde laten zien wat vriendschap kan betekenen, dat je zelfs je grootste geheim aan iemand durft te vertellen, in de wetenschap dat het bij die ander veilig is, omdat je voelt dat diegene het begrijpt.
De schrijfster wilde denkelijk tonen dat Astrid door een diep dal is gegaan vanwege haar daad en zoals het verteld wordt lijkt het een daad uit liefde...
Ik denk dat ze vond dat ze dit moest toevoegen omdat anders Astrids hulp aan Veronika ongeloofwaardig werd. Nu werd het een 'wijze' oude vrouw. Maar de schrijfster had ook andere grote verdriet ervaringen kunnen geven om Astris tot de wijze vrouw te maken.
Zelf vind ik dat zo'n daad veel te ver gaat, er zijn ook andere oplossingen.
Dettie
Moeilijk hoor. Ik zou denken dat Astrid juist veel liefde had kunnen geven aan en kunnen krijgen van haar dochtertje ter compensatie van haar liefdeloze huwelijk, dus ik snap echt niets van haar drastische daad en de schrijfster laat de beweegredenen van Astrid totaal in het midden. Veronika lijkt ook alles gewoon als kennisgeving aan te nemen. Zou je nog bevriend kunnen blijven met iemand die zoiets heeft gedaan? OK, het is allemaal allang verjaard en Astrid is 90 en heeft mede hierdoor een moeilijk leven gehad, maar toch....
Nou voor mezelf zou ik het heel moeilijk vinden om te gaan met iemand die zoiets gedaan had. Ze komt er "makkelijk" van af.
Ik denk dan waarom niet gevlucht of naar een goed thuis gebracht?
Ik denk ook eigenlijk dat bewust niet diep ingegaan werd op die daad, het ging volgens mij om wat vriendschap kan zijn, kan betekenen. Misschien dacht Veronika ook wel Astrid is zo oud, (daarom vertelde ze het ook nu pas denk ik) waarom nu nog haar aangeven, aanspreken daarop...
Ik zeg maar wat hoor.
Dettie
Ik denk dan waarom niet gevlucht of naar een goed thuis gebracht?
Ik denk ook eigenlijk dat bewust niet diep ingegaan werd op die daad, het ging volgens mij om wat vriendschap kan zijn, kan betekenen. Misschien dacht Veronika ook wel Astrid is zo oud, (daarom vertelde ze het ook nu pas denk ik) waarom nu nog haar aangeven, aanspreken daarop...
Ik zeg maar wat hoor.
Dettie
Ik zit erg te twijfelen, vandaar dat ik toch maar eens lees wat jullie hier zeggen. Mijn eerste reactie is dezelfde als die van Sarah..saai, oervervelend. En ook niet mooi geschreven. Er zijn zinnen die ik zo gezocht vind, dat mijn tenen krullen..
Maar er moet nog wat komen begrijp ik, vooruit dan, nog even verder.
Maar er moet nog wat komen begrijp ik, vooruit dan, nog even verder.
Laatst gewijzigd door Marjo op 11 Jul 2007, 11:00, 1 keer totaal gewijzigd.
Het feit dat er niet diep ingegaan wordt op de gebeurtenissen, maakt dat het allemaal zo normaal lijkt. En dat is het natuurlijk helemaal niet!
Je zou kunnen zeggen dat een goede vriendschap inderdaad alles aan kan, maar ze kennen elkaar nauwelijks. Nou ja, dat kan natuurlijk wel, het kan zomaar klikken tussen twee mensen, maar het overtuigt niet in dit boek.
In het begin heb ik ook het gevoel dat ze elkaar alleen maar gebruiken als muur om tegenaan te kletsen. Pas na een tijdje reageren ze ook op elkaar.
Erg om te lezen vond ik het niet, maar ik had het misschien wel dichtgeklapt als ik het uit de bieb had..
Je zou kunnen zeggen dat een goede vriendschap inderdaad alles aan kan, maar ze kennen elkaar nauwelijks. Nou ja, dat kan natuurlijk wel, het kan zomaar klikken tussen twee mensen, maar het overtuigt niet in dit boek.
In het begin heb ik ook het gevoel dat ze elkaar alleen maar gebruiken als muur om tegenaan te kletsen. Pas na een tijdje reageren ze ook op elkaar.
Erg om te lezen vond ik het niet, maar ik had het misschien wel dichtgeklapt als ik het uit de bieb had..
Het waren volgens mij mensen die zich héél moeilijk konden uiten, dat herkenden ze in elkaar en ze lieten elkaar ook de ruimte om aan elkaar te wennen. Alleen die omgeving zegt al genoeg. 2 huizen in the middle of nowhere, daar ga je niet zitten als je op contact gesteld bent.
Juist door het zo moeilijk kunnen vertellen is het al heel wat dát het wordt verteld.
Maar het blijft een rare daad.
Dettie
Juist door het zo moeilijk kunnen vertellen is het al heel wat dát het wordt verteld.
Maar het blijft een rare daad.
Dettie
Re: Linda Olsson - Astrid & Veronika
Ok, dan mijn mening. Tja Dettie, je blijft alleen in positieve mening over dit boek.
Het gegeven is mooi. Twee vrouwen die met het verleden in het reine willen komen en dat lukt met elkaars hulp.
Maar de uitwerking vind ik helemaal niks. Ik bleef het gekunsteld en onwaarachtig vinden. Mooie zinnen om het mooie en dus levenloos. Hier en daar lukt het haar wel, maar te weinig. Ze heeft dit boek geschreven tijdens een schrijfcursus en je voelt het geworstel met de tekst. Het is geen boek dat "zichzelf" geschreven heeft. Het is in elkaar geknutseld.
Daarnaast staan er op meerdere plaatsen tegenstrijdigheden en fouten en daar kan ik niet zo goed tegen. Een gedicht dat Astrid voorleest aan Veronika wordt later een gedicht dat Veronika aan Astrid voorlas. Dat soort dingen.
En dan het dochtertje. Astrid durft uiteindelijk onder ogen te zien : "Misschien was het probleem niet dat mijn liefde (voor het dochtertje) niet sterk genoeg was. Misschien was mijn haat (voor haar man) gewoon te sterk". Het is ook nogal wat om te accepteren. Gek, dat niemand dat gelezen heeft. Eerder zei Astrid ook "Ik hoop dat het geen haat was." (of iets in die trant) En later een paar keer "Het zat in mij." ( m.a.w. Mijn man is niet de schuldige. Ik ben "slecht".)
Ik vond het allemaal te gladjes, te zoet en tamelijk onwaarschijnlijk.
Het gegeven is mooi. Twee vrouwen die met het verleden in het reine willen komen en dat lukt met elkaars hulp.
Maar de uitwerking vind ik helemaal niks. Ik bleef het gekunsteld en onwaarachtig vinden. Mooie zinnen om het mooie en dus levenloos. Hier en daar lukt het haar wel, maar te weinig. Ze heeft dit boek geschreven tijdens een schrijfcursus en je voelt het geworstel met de tekst. Het is geen boek dat "zichzelf" geschreven heeft. Het is in elkaar geknutseld.
Daarnaast staan er op meerdere plaatsen tegenstrijdigheden en fouten en daar kan ik niet zo goed tegen. Een gedicht dat Astrid voorleest aan Veronika wordt later een gedicht dat Veronika aan Astrid voorlas. Dat soort dingen.
En dan het dochtertje. Astrid durft uiteindelijk onder ogen te zien : "Misschien was het probleem niet dat mijn liefde (voor het dochtertje) niet sterk genoeg was. Misschien was mijn haat (voor haar man) gewoon te sterk". Het is ook nogal wat om te accepteren. Gek, dat niemand dat gelezen heeft. Eerder zei Astrid ook "Ik hoop dat het geen haat was." (of iets in die trant) En later een paar keer "Het zat in mij." ( m.a.w. Mijn man is niet de schuldige. Ik ben "slecht".)
Ik vond het allemaal te gladjes, te zoet en tamelijk onwaarschijnlijk.
Re: Linda Olsson - Astrid & Veronika
berdine schreef:Ok, dan mijn mening. Tja Dettie, je blijft alleen in positieve mening over dit boek.
Ha ik ben inmiddels daarin wel wat gewend! ik sta wel vaker eenzaam en alleen in mijn mening
Zelf ben ik een verhalenlezer, geen taallezer.
Ik ga helemaal op in het verhaal (ik lees net dat dat eigenlijk niet mag van de literaire critici)
Dat verhaal vond ik mooi en bijzonder en rustig, bijna stil. Na al die jaren is het me nog bijgebleven. Gek genoeg niet wat er met het dochtertje gebeurde maar wel wat er met die twee vrouwen gebeurde. Welke wisselwerking ze op elkaar hadden.
De oude vrouw had aldoor met haar 'geheim' rondgelopen en nu kwam het er uit, nu kon het. Ook haar enorme schuldgevoel spreekt volgens mij door in de door jou aangehaalde zinnen.
Te zoet vond ik het zeker niet, de vrouwen zijn aanvankelijk niet erg aardig tegen elkaar, ze willen met rust gelaten worden en voor zover ik me kan herinneren is er toch heel lang een vorm van afstand.
Toch leuk dat je het gelezen hebt berdine ondanks dat het je tegenviel.
Dettie
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 12 gasten