Jan Siebelink - Knielen op een bed violen

Reacties op recensies van, door leden gelezen, boeken en discussie samenleesboeken
Dettie
Site Admin
Berichten: 44026
Lid geworden op: 01 Jan 1970, 02:00
Contact:

Jan Siebelink - Knielen op een bed violen

Berichtdoor Dettie » 30 Mei 2005, 07:53

Ik heb het boek gelezen tot blz 265 en verder ga ik niet.
Het verhaal is in mijn ogen een veredelde streekroman.
Ik ben streng katholiek opgegroeid en dit soort boeken heb ik in alle soorten en maten gelezen.
Jongetje groeit op onder het juk van streng gelovige vader en verzet zich ertegen. Hij trouwt met het meisje uit zijn dorp. Later hebben zij een tuinderij en sappelen wat af, ze werken hard maar kunnen net het hoofd boven water houden. Jongetje, inmiddels man, komt onder invloed van zalvende, streng gelovige man, durft niets tegen z'n vrouw te zeggen en leest stiekem stichtelijke boeken, wordt steeds meer beinvloed door zijn 'vrienden'. Vrouw vermoedt dat er iets aan de hand is en zacht en lieflijk probeert zij haar man bij te staan.
Dit soort verhalen ken ik, heb ik veel gelezen, en het draagt niets voor mij bij.
Ik begon het op het laatst vervelend te vinden, weer stiekem in de tuin ontmoetingen, weer stiekem lezen, weer hetzelfde en hetzelfde en hetzelfde.
Zalvende woorden, aanhalingen uit de bijbel, zorgelijke vrouw en moeder, hel en verdoemenis.
Op zich is dat nog niet eens zo erg maar het verhaal zelf is ook niet geweldig. Alles is opgedeeld in kleine hoofdstukjes, er gebeurd iets, hoofdstukje is afgelopen en het verhaal ook, de oorlogsjaren worden maar helemaal overgeslagen. Nee het boek mag dan door de pers de hemel in zijn geprezen (hoe toepasselijk) voor mij kan het boek tussen de streekromans geplaatst worden en dan is dit nog niet eens een goede steekroman.

Bernadet

N.B. Wat me ook irriteert is dat het boek eigenlijk een autobiografie is maar de namen worden wel veranderd. Als je de biografie van Jan Siebelink leest dan vertelt hij over zijn vader en is hij in het boek Ruben. Een goed en lief jongetje.
Laatst gewijzigd door Dettie op 30 Mei 2005, 12:32, 2 keer totaal gewijzigd.

WilV
Berichten: 3306
Lid geworden op: 18 Jan 2005, 21:28

Berichtdoor WilV » 30 Mei 2005, 09:54

Oke,
He viel dus behoorlijk tegen.
Had me nogal veel voorgesteld van dit boek.
Ja ik weet het, het is jouw mening,
maar toch.
nog andere mensen die het gelezen hebben hier? (Sprak zij hoopvol :) )

Groetjes,
Wil

Marjo
Berichten: 25828
Lid geworden op: 16 Mei 2004, 21:01

Berichtdoor Marjo » 30 Mei 2005, 10:34

Het staat nog te wachten, Wil, maar na Bernadets verhaal ben ik er bang voor..

lizzy
Berichten: 174
Lid geworden op: 17 Mei 2004, 20:14

Berichtdoor lizzy » 30 Mei 2005, 10:51

Sommige dingen vind ik wel mooi, van Jan Siebelink. Deze heb ik niet gelezen maar "Laatste Schooldag" of "Nachtschade" vond ik heel goed.

Maarten 't Hart heeft ook veel met dit onderwerp. Het afzetten tegen het geloof. Misschien doet hij het op een beter verteerbare manier?

Dettie
Site Admin
Berichten: 44026
Lid geworden op: 01 Jan 1970, 02:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » 30 Mei 2005, 10:58

Laatste schooldag vond ik ook een vreselijk boek. Dus misschien ligt de schrijver mij niet.

Ik ben natuurlijk bedolven vroeger onder de christelijke boeken. Heb daar ook een fikse antipathie tegen gekregen. Maar ik had van dit boek niet verwacht dat het zo geschreven zou zijn. Het geloof wordt niet verheerlijkt, integendeel, ook niet echt naar beneden gehaald maar ik vind het verhaal gewoon niet goed, teveel streekroman. Niet dat daar wat op tegen is maar als ik de pers mocht geloven was het een briljant werk en daar ben ik het dus behoorlijk mee oneens.

Bernadet

Wil laat je niet ontmoedigen wie weet vind jij het wel erg mooi en dat weet je pas als je het leest. Wouter bijvoorbeeld vindt het een prachtig boek.

WilV
Berichten: 3306
Lid geworden op: 18 Jan 2005, 21:28

Berichtdoor WilV » 30 Mei 2005, 11:10

Wil laat je niet ontmoedigen wie weet vind jij het wel erg mooi en dat weet je pas als je het leest.


Is goed...ik laat me niet ontmoedigen,
als ik het gelezen heb zal ik laten weten wat ik er van vind.
kan nog even duren hoor, staat op mijn aanschaf-lijstje

Groetjes,
Wil

Wouter
Berichten: 21
Lid geworden op: 15 Jul 2004, 20:30
Locatie: Groningen
Contact:

Berichtdoor Wouter » 01 Jun 2005, 10:59

Dag,

Op Literair Nederland ben ik aardig fel van leer getrokken na jouw reactie, Bernadet. Hier een wat lievere versie.

Ik ben onder de indruk van dit aangrijpende en ontroerende verhaal. Siebelink heeft op een meesterlijke manier het verhaal verteld, wat hij aanvankelijk niet durfde te vertellen. In zijn eerdere werk kwamen veel fragmenten voor die herkenbaar zijn in deze roman, alleen in andere vorm (bijv. het zwembad in 'Knielen...' in plaats van de sporthal in 'De herfst...'). En nu heb ik het gevoel dat hij eindelijk heeft geschreven wat hij altijd had willen schrijven.

De roman grijpt je bij de keel. Het begint met een enigszins naïeve stijl die uitstekend past in het eenvoudige karakter van het dorp van Hans Sievez' jeugd. Langzamerhand wordt de taal dreigender, duisterder en mysterieuzer. De beschrijving van de personages is fijnzinnig, zoals hij bijvoorbeeld Huib Steffen neerzet is magnifiek. De dramatische vertellingen van de bestraffing in de stal of de sterfscène; de laatste uren in het bed in de voorkamer zijn schrijnend. Het verhaal laat me niet los, het heeft mij emotioneel geraakt. Een dramatisch maar even fantastisch boek, hoe raar dat ook mag klinken.

Groet,

Wouter

Dettie
Site Admin
Berichten: 44026
Lid geworden op: 01 Jan 1970, 02:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » 01 Jun 2005, 20:09

Ik heb het boek nu helemaal gelezen, het was in mijn ogen nog een tijd veel van hetzelfde. Maar toen kwam de sterfscène en die is ongelooflijk, onbegrijpelijk, weerzinwekkend en dieptriest. Dat gedeelte máákt het boek.

Voor degenen die het boek niet gelezen hebben:
Huib-Seffens is een mede-gelovige die Hans heeft leren kennen via Jozeph. Jozeph is degene die Hans steeds opnieuw bewerkt om toe te treden tot zijn geloof. Heel subtiel en geraffineerd gaat hij te werk tot Hans er nauwelijks meer onderuit kan. Het deed mij denken aan de steeds opnieuw terugkerende Jehova-getuigen aan de deur die ook maar doorgaan in de hoop een zieltje te winnen.

Het boek raakte mij emotioneel niet op de sterfscène na, maar die raakte mij op een zeer negatieve manier. Daarin staat beschreven hoe vér mensen kunnen gaan in hun geloof en hoe onménselijk ze daardoor geworden zijn. Let wel, hiermee wil ik niet alle geloven over een kam scheren. Een geloof kán tot dit leiden, ik zeg niet dat een geloof tot dit leidt.

Bernadet

WilV
Berichten: 3306
Lid geworden op: 18 Jan 2005, 21:28

Berichtdoor WilV » 01 Jun 2005, 20:32

Ik moet zeggen dat ik na het lezen van bovenstaande discussie (en die op Literair Nederland) toch wel erg nieuwsgierig ben zo zachtjes aan.


Hij komt hoog op de verlanglijst.

Groetjes,
Wil

Dettie
Site Admin
Berichten: 44026
Lid geworden op: 01 Jan 1970, 02:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » 02 Jun 2005, 12:44

Wouter mag ik vragen of het boek mede zo'n indruk heeft gemaakt omdat het over geloof en geloven gaat?
Ik stel deze vraag bewust bij Leestafel en niet bij LN omdat we hier bij Leestafel al meerdere keren over geloof e.d. gesproken hebben.
(teksten voor kerken, de gedichten van Otten enz.) Ik wil het niet op LN vragen omdat ik dan het gevoel heb een grens te overschrijden.
Van wat hier op leestafel besproken wordt weet ik niet of je ook wilt dat dat bij LN besproken wordt.

Hoe vind jij dat het geloof van Hans wordt beschreven?

Bernadet

Wouter
Berichten: 21
Lid geworden op: 15 Jul 2004, 20:30
Locatie: Groningen
Contact:

Berichtdoor Wouter » 02 Jun 2005, 23:56

Dag Bernadet,

Het zal er zeker mee te maken hebben. Ik denk dat een calvinist, ex-calvinist of iemand die wat voor een band dan ook heeft met het protestantisme aangetrokken wordt door deze roman. Hij wordt ook veel gelezen onder gelovigen. Maar er zijn ook vele ongelovigen diep onder de indruk van de roman. Je mag de vraag overigens best op Literair Nederland stellen. Je moet weten dat ik open sta voor elke vraag, maar dat je niet altijd een lief antwoord kan verwachten (zoals je gemerkt hebt). Wanneer iets mij niet aanstaat trek ik fel van leer. Daarmee schop ik mensen wel eens tegen de schenen, maar ik denk dan: wanneer iemand mij aanvalt, moet die een tegenaanval kunnen incasseren. Maar het is gebleken dat we ook daar weer uitkomen.

Ik vind dat het geloof van Hans fenomenaal is beschreven. En... met diep respect. Siebelink benijdt zijn vader, hij heeft zijn hele leven al de wens om ook een gezicht te krijgen. Dat geeft die individuele zekerheid, een metafyisch bewijs voor het bestaan van God. Wanneer je al min of meer in de kringen bent opgenomen, is er geen mooier teken dan het verblindende licht van God en de wind van de Heilige Geest.

Het gaat over een krachtige moeder, die het gezin koste wat kost bij elkaar weet te houden. En over een zwakke man, die zich gemakkelijk laat beïnvloeden. De vraag is of je die vader daar op moet beoordelen. De sfeer onder bevindelijken is dreigend. Degenen waar we minder respect voor moeten hebben zijn Joseph, Huib en zijn kornuiten. Het is een gruwelijk iets, deze vorm van waanzin (die Siebelink overigens zelf niet zo noemen wil!).

Een mooi gegeven is dat in het Nieuwe Testament de wet op de tweede plek wordt gezet, het gaat om het evangelie. De mannen uit het boek leven vanuit en door de wet. Dit maakt hen onderdanig, zeg maar: insecten. Dat is niet goed, dat bestrijd ik zelfs. Maar wat Siebelink knap heeft gedaan: het is een oudtestamentisch boek! Jezus komt er niet in voor, evenzo wordt er over het evangelie niet gerept. Je vindt strak gevormde, korte hoofdstukken. Geen opsmuk, veel symboliek.

Het gaat om de verandering, de uiterste vorm van reformatie zoals we die kennen uit 16e eeuwse geschriften van onder andere Thomas à Kempis die Hans ook leest. Maar deze worden naar mijn idee verkeerd geïnterpreteerd. Heil en verdoemenis worden gevonden en gezocht in literatuur die juist streefde naar verlichting en wedergeboorte.

Groet, Wouter

Dettie
Site Admin
Berichten: 44026
Lid geworden op: 01 Jan 1970, 02:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » 03 Jun 2005, 18:20

ha Wouter, we zijn wel eens vaker fel van leer getrokken en dat kwam altijd weer goed.

Ik begrijp niet wat je bedoelt met leven naar de wet en niet naar het evangelie. Ik weet niet genoeg van het geloof af om dat te begrijpen.

Wat jij zegt dat de woorden van kempis verkeerd geïnterpreteerd worden komt toch bij heel veel geloven voor?

Ook begreep ik eerst niet wat je met een gezicht krijgen bedoelde, maar nu begrijp ik het als visioen. Ik dacht eerst dat jij bedoelde dat hij net zo voor het geloof zou willen gaan als zijn vader en daardoor een 'gezicht' kreeg, gezien werd als de gelovige man. Dat ze zouden weten waar hij voor stond.
Ik heb al bij LN gezegd dat ik eigenlijk twijfel of de vader wel écht geloofde. Was het niet meer een angst voor 'de zwarte mannen' dan werkelijk geloof? In het boek kan ik niet vinden dat Siebelink zijn vader benijdt. Ik vind niet dat hij zijn vader positief afschildert.

Er is hier wel eens de discussie geweest of het noodzakelijk is dat je iets over het leven van de schrijver weet. Als je sec het boek bekijkt en niets weet van de schrijver wat dan? Jij weet achtergronden en weet dat hij met dit worstelt. Maar mag je dat mee laten tellen?
Die grens is heel dun. Als je niets weet van de schrijver hoe lees je dan een verhaal? Ik denk dat daar de oorzaak van 'het probleem' ligt.
Ik kende Siebelink alleen van de laatste schooldag en wist niets van zijn achtergrond, dus ik heb puur op het verhaal gereageerd.
Dat is waarchijnlijk een andere reactie dan wanner je wel meer weet, maar is een boek dan goed? Moet een boek dan niet op zichzelf staan? Mag een schrijver er van uitgaan dat jij weet waarom hij dit schrijft? Moet een schrijver niet ten alle tijden duidelijk zijn?

Ik plaats dit laatste ook bij LN

Bernadet

Wouter
Berichten: 21
Lid geworden op: 15 Jul 2004, 20:30
Locatie: Groningen
Contact:

Berichtdoor Wouter » 03 Jun 2005, 18:32

Misschien is het goed om een bijbeltekst te geven. Wellicht begrijp je dan wat ik bedoel met het leven naar de wet en naar het evangelie. Er zijn overigens meer teksten in de Bijbel die hierover gaan; je vindt ze uiteraard in het Nieuwe Testament.

Galaten 2:15-21

Rechtvaardig voor God door het geloof in Jezus Christus

15 Hoewel wij Joden van geboorte zijn en geen zondaars uit andere volken, 16 weten we dat niemand als rechtvaardige wordt aangenomen door de wet na te leven, maar door het geloof in Jezus Christus. Ook wij zijn tot geloof in Christus Jezus gekomen om daardoor, en niet door de wet, rechtvaardig te worden, want niemand wordt rechtvaardig door de wet na te leven. 17 En in ons streven om door Christus rechtvaardig te worden, blijkt dat wijzelf ook zondaars zijn. Betekent dit dat Christus dus in dienst staat van de zonde? Natuurlijk niet. 18 Maar wanneer ik weer aanneem wat ik had verworpen, maak ik van mezelf opnieuw een overtreder. 19 Want ik ben gestorven door de wet en leef niet langer voor de wet, maar voor God. Met Christus ben ik gekruisigd: 20 ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij. Mijn leven hier op aarde leef ik in het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en zich voor mij heeft prijsgegeven. 21 Ik verwerp Gods genade niet; als we door de wet rechtvaardig zouden kunnen worden, zou Christus voor niets gestorven zijn.

à Kempis is vaak uitgelegd, maar zijn reformatorische geschriften zijn wel duidelijk. Reformatie betekent letterlijk verandering. Dat is wat hij teweeg wilde brengen. Ook in die tijd was er sprake van securalisatie en à Kempis wilde een serieuze poging doen om alle ketterijen in de kiem te smoren en uit te leggen waarom en hoe je in navolging van Christus moet leven. Vandaar dat het boek ook 'Imatio Christi' is getiteld, wat betekent: 'In navolging van Christus'.

De vraag of Hans écht geloofde is naar mijn idee niet onbelangrijk. Maar juist door het gezicht kreeg hij zekerheid. Ik denk dat hij een diep geworteld geloof had omdat hij in de overtuiging leefde God gezien te hebben. Immers: God gaf hem de opdracht een discipel te zijn. Dat moest hij verwezenlijken, net zoals Saulus die van zijn ezel werd gemieterd en een fel licht zag.

Marjo
Berichten: 25828
Lid geworden op: 16 Mei 2004, 21:01

Berichtdoor Marjo » 03 Jun 2005, 18:33

Ik heb dit boek nog niet gelezen, maar op de vraag of je iets van een schrijver moet weten om het geschrevenen te kunnen begrijpen moet ik alvast reageren. Helga Ruebsamen..zij heeft behalve haar boeken, ook een leven bijeen gefantaseerd (beweert haar familie).
Hoe kun je een schrijver nog vertrouwen na zoiets?
Ik denk dat ik dus niets meer wil weten van een schrijvers persoonlijke leven. Ik wil geen verbanden meer leggen tussen "zelf meegemaakt" en fictief..

Wouter
Berichten: 21
Lid geworden op: 15 Jul 2004, 20:30
Locatie: Groningen
Contact:

Berichtdoor Wouter » 03 Jun 2005, 18:46

Marjo schreef:Ik heb dit boek nog niet gelezen, maar op de vraag of je iets van een schrijver moet weten om het geschrevenen te kunnen begrijpen moet ik alvast reageren. Helga Ruebsamen..zij heeft behalve haar boeken, ook een leven bijeen gefantaseerd (beweert haar familie).
Hoe kun je een schrijver nog vertrouwen na zoiets?
Ik denk dat ik dus niets meer wil weten van een schrijvers persoonlijke leven. Ik wil geen verbanden meer leggen tussen "zelf meegemaakt" en fictief..

Frits Bernard Hotz is ook zo'n geval en wonderlijke wijze is er een relatie tussen hem en Ruebsamen. Wat is de waarheid? Vermoedelijk komen we daar nooit achter. Toch vind ik het uiterst interessant om in hun biografiën te duiken (wat me ook weer bij Maarten 't Hart brengt en... bij Siebelink). Ze heeft die verhalen (overigens een vorm waar ze beiden uiterst bedreven in waren) niet voor niets geschreven, en Hotz ook niet. Sommige verhalen zijn zo veelzeggend: je kunt ze op zichzelf lezen maar in de wetenschap van voorvallen uit het leven van Ruebsamen dan wel Hotz ontsluit zich een wereld van list en bedrog maar ook van liefde en vertrouwen.

Marjo
Berichten: 25828
Lid geworden op: 16 Mei 2004, 21:01

Berichtdoor Marjo » 03 Jun 2005, 19:02

Dat wéét je dan toch niet: of het list en bedrog, dan wel liefde en vertrouwen is? Je kan een schrijver juist omdat hij/zij schrijver is niet meer op het geschreven dan wel gesproken woord geloven. Zoals je bij een acteur ook niet kunt weten of hij buiten het toneel/ de film misschien ook niet altijd acteert.

Wouter
Berichten: 21
Lid geworden op: 15 Jul 2004, 20:30
Locatie: Groningen
Contact:

Berichtdoor Wouter » 03 Jun 2005, 19:21

Marjo schreef:Dat wéét je dan toch niet: of het list en bedrog, dan wel liefde en vertrouwen is? Je kan een schrijver juist omdat hij/zij schrijver is niet meer op het geschreven dan wel gesproken woord geloven. Zoals je bij een acteur ook niet kunt weten of hij buiten het toneel/ de film misschien ook niet altijd acteert.
Dan neem je biografen ook niet serieus. Een schrijver heeft, net zoals een acteur of een brandweerman, ook een leven naast zijn werk. Dat dit nogal eens in elkaar overloopt is verre van vreemd: je put inspiratie uit het leven. Schrijven is observeren en dat kan binnen persoonlijke kring of ver daarbuiten. Juist dat maakt een biografie zo interessant voor mij. Welke invloed heeft het leven van de schrijver op zijn werk gehad en kunnen wij zijn werk begrijpen door zijn leven te bekijken. In het geval van Gerrit Achterberg zie ik zijn gedichten onlosmakelijk met zijn leven. Veel gedichten had hij niet kunnen schrijven als hij niet had meegemaakt wat hij heeft meegemaakt. Dat maakt mij ook een voorstander van de filosofie van Adorno: over de verbeelding van het kwaad. Zonder ervaring is het juist ongeloofwaardiger. Hertmans vatte dit in een scherpzinnig beeld: je hebt een spiegel waarin je jezelf ziet. Tussen jou en de spiegel is een afstand (stel dat voor als de afstand tussen de lezer en het boek) maar de afstand in het spiegelbeeld is fictief; die bestaat niet (en stel je dat voor als de afstand tussen de schrijver en het boek, dat is de fictie. Los daarvan kun je teksten op zichzelf lezen, wat het heel ontvankelijk maakt en voor sommigen interessanter.

Marjo
Berichten: 25828
Lid geworden op: 16 Mei 2004, 21:01

Berichtdoor Marjo » 03 Jun 2005, 21:25

Biografen zijn een soort non-fictieschrijvers. Bij uitstek het soort schrijvers die niet hun persoonlijk leven mee mogen laten wegen, vind ik.
Ik neem biografen in zoverre serieus dat ik er van uit ga dat ze hun best doen het leven van degenen wiens biografie ze schrijven zo goed mogelijk te beschrijven, inderdaad zonder daar zichzelf bij te betrekken. De manier waarop ze dat doen zal best beïnvloed zijn door hun eigen leven, maar ze hebben zich te houden aan de feiten.
Ik heb "vertrouwen" in een gewone roman in zoverre dat het allemaal fictie is.
Je kunt nu na het voorval met Ruebsamen niet meer zeggen dat een schrijver dit of dat zo heeft gezegd "omdat hij of zij dit of dat heeft meegemaakt" .Alles is verzonnen, alles komt voort uit het brein van een schrijver, en je weet nooit meer zeker of het misschien op de waarheid berust. Dat doet voor mij niets af aan het genieten van lezen hoor, alleen aan het muggeziften achteraf.

Wouter
Berichten: 21
Lid geworden op: 15 Jul 2004, 20:30
Locatie: Groningen
Contact:

Berichtdoor Wouter » 03 Jun 2005, 23:45

Marjo schreef:Biografen zijn een soort non-fictieschrijvers. Bij uitstek het soort schrijvers die niet hun persoonlijk leven mee mogen laten wegen, vind ik.
Ik neem biografen in zoverre serieus dat ik er van uit ga dat ze hun best doen het leven van degenen wiens biografie ze schrijven zo goed mogelijk te beschrijven, inderdaad zonder daar zichzelf bij te betrekken. De manier waarop ze dat doen zal best beïnvloed zijn door hun eigen leven, maar ze hebben zich te houden aan de feiten.
Ik heb "vertrouwen" in een gewone roman in zoverre dat het allemaal fictie is.
Je kunt nu na het voorval met Ruebsamen niet meer zeggen dat een schrijver dit of dat zo heeft gezegd "omdat hij of zij dit of dat heeft meegemaakt" .Alles is verzonnen, alles komt voort uit het brein van een schrijver, en je weet nooit meer zeker of het misschien op de waarheid berust. Dat doet voor mij niets af aan het genieten van lezen hoor, alleen aan het muggeziften achteraf.

Nee, nee, ik bedoel dat biografen feiten presenteren over schrijvers. En zo wordt je bekend met het leven van de schrijver. Het gaat niet om het leven van de biograaf! Dat interesseert mij geen barst.

Groet, Wouter

Marjo
Berichten: 25828
Lid geworden op: 16 Mei 2004, 21:01

Berichtdoor Marjo » 04 Jun 2005, 13:41

Ik moet zeggen dat ik het al vreemd vond.. maar ik begreep je woorden wel zo!
Het gaat er dus om of ik biografieën (alleen over schrijvers!) serieus neem, in de zin dat ik mij daardoor zou laten leiden bij het interpreteren van hun boeken. Nee dus. Ik lees niet graag biografieën, dat is punt één, en als ik ze lees dan staat dat los van de fictie die zij produceren. Het leven van een schrijver interesseert mij niet of nauwelijks. Jammer voor al die biografen!

Dettie
Site Admin
Berichten: 44026
Lid geworden op: 01 Jan 1970, 02:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » 04 Jun 2005, 22:22

Bij mij werkt het zo... Als ik een heel mooi boek heb gelezen wil ik ook graag wat meer over de schrijver weten. Is dat wat ik te weten kom interessant dan vind ik het ook wel prettig om een biografie te lezen.

Soms heb ik er wel moeite mee om een boek los van de schrijver te zien. Bij Gerard Reve bijvoorbeeld. (Ja sorry, ben ik weer met reve) Buiten zijn boeken om vind ik het een interessante man. In zijn boek "brieven aan Simon Carmiggelt" beschrijft hij het hele proces wat hij doormaakt tijdens het schrijven. Ik heb de boeken waar hij toen mee bezig was erbij gehaald en vond dat erg interessant om te kijken wat het uiteindelijk geworden was.

Nu met Siebelink denk ik ook dat voorkennis zeker van invloed is op hoe zijn boek beoordeeld wordt. Hij heeft al meerdere keren over deze periode geschreven, het is blijkbaar bekend dat hij met het geloof bezig is en als je dat weet lees je het toch anders dan zonder die voorkennis lijkt mij.
Of je wilt of niet je raakt er toch door beïnvloed.

Bernadet

Marjo
Berichten: 25828
Lid geworden op: 16 Mei 2004, 21:01

Berichtdoor Marjo » 05 Jun 2005, 12:00

IK heb niet veel voorkennis, dacht ik. Ik probeer juist een boek los te laten staan van de schrijver. Ik ben wel benieuwd hoe ik nu over dit boek denk. En als ik dan jullie reacties lees of er iets verandert..

Marjo
Berichten: 25828
Lid geworden op: 16 Mei 2004, 21:01

Berichtdoor Marjo » 06 Jun 2005, 11:07

Ok, Siebelink..ik had de neiging om het boek na de verplichte 50 bladzijden dicht te slaan. Dat is dan duidelijk hè..
Ik weet dat Siebelink kan schrijven, daar ligt het niet aan. Ik stoorde me wel aan de korte hoofdstukken waardoor alles zo fragmentarisch wordt, maar verder is het zeer leesbaar. Ware het niet dat het verhaal mij niets doet. Ik werd nergens door geraakt, zat me alleen maar te ergeren. Die man had hulp moeten zoeken, dan was dit allemaal niet gebeurd! Ik weet natuurlijk wel dat dat de kijk van een buitenstaander is, als je in de situatie zelf zit, gaat die vlieger helemaal niet op, maar ik ben de lezer. Niet een personage.
Dat Bernadet het heeft over een veredelde streekroman, ik kan het me voorstellen: het speelt in een bepaald afgescheiden milieu. Het is meer dan een streekroman natuurlijk, maar dat zeg je ook: veredeld.
Dat dit boek over Siebelink senior gaat maakt voor mij verder niets uit. Ik heb de man niet gekend.

Dettie
Site Admin
Berichten: 44026
Lid geworden op: 01 Jan 1970, 02:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » 06 Jun 2005, 11:17

ja marjo, jij weet het precies te zeggen het speelt in een bepaald afgescheiden milieu dát is wat ik bedoelde met veredelde streekroman.
Ik had er alleen meer woorden voor nodig om uit te leggen.

Bernadet

Sarah
Berichten: 169
Lid geworden op: 19 Jun 2004, 00:30

Berichtdoor Sarah » 06 Jun 2005, 11:32

Dus elk boek dat zich afspeelt in een bepaald afgescheiden milieu is een veredelde streekroman? Dat vind ik nou ook weer een beetje kort door de bocht.


Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 20 gasten