Een boek om stil van te worden. Wat een enorm inlevingsvermogen moet Stan van Elderen hebben om zo mooi de gedachtegang van Jonathan weer te kunnen geven.
'Men are not prisoners of fate but only prisoners of their own minds.' is het motto van het boek en dat is exact waar het boek over gaat.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/stan-van-elderen
Dettie
Stan van Elderen - Charlie Wallace (14+)
Stan van Elderen - Charlie Wallace (14+)
Laatst gewijzigd door Dettie op 10 Mei 2009, 17:16, 2 keer totaal gewijzigd.
Klinkt goed,
ik zet hem op mijn lijstje. Momenteel ben ik bezig in Pelican Bay en dan heb ik nog het boek van Marisha Pessl liggen. Nog heel wat blz te gaan dus!
Iedereen overigens de beste wensen voor dit jaar!
Monique
Iedereen overigens de beste wensen voor dit jaar!
Monique
Tja, ik ben dus niet onverdeeld enthousiast. De schrijver heeft pech dat ik dus helemaal niet van dat Amerikaanse sfeertje houd. Ik zie helemaal niet in waarom dat in New York moest spelen, Amsterdam was toch ook goed geweest?
En dat einde is te abrupt. Jonathan is een jongen die overal over nadenkt, die ergens mee zit, en dan zou juist die laatste gebeurtenis zomaar voorbij gaan?
Lees het verslag klik hier http://www.leestafel.info/stan-van-elderen
Marjo
En dat einde is te abrupt. Jonathan is een jongen die overal over nadenkt, die ergens mee zit, en dan zou juist die laatste gebeurtenis zomaar voorbij gaan?
Lees het verslag klik hier http://www.leestafel.info/stan-van-elderen
Marjo
Amsterdam was toch ook goed geweest?
Ik denk niet dat je in Amsterdam zo'n sfeer kan creeëren. Vergeleken bij New York is Amsterdam een dorp, veel kneuteriger, kleiner. Je hebt het centrum en dat is het. Door het 'Amerikaans' te maken kon dit verhaal wél. Uren zwerven door New York, die ouders die druk, druk druk waren.
Bezoek aan de psychiater wat in Amerika veel gewoner is enz.
Je krijgt een heel ander verhaal als het zich in Nederland zou afspelen.
De mentaliteit is anders, ouders met zulke banen moeten dan minstens in een grachtenpand wonen, of in Wassenaar.
Het zou een enger (nauw, krap) verhaal worden.
Dettie
marjo schreef:maar ik vond het te abrupt..niet af.
Welk einde had jij gewild, marjo? Dat je de hele verwerking van Jonathan zou volgen? Ik vond juist dat einde zo mooi. Je weet die Jonathan krijgt weer een dreun, zouden z'n ouders nu meer aandacht hebben voor hem? Wordt hij nu beter opgevangen?
Het kan ook zijn dat Jonathan Charlie als eeuwig grote voorbeeld blijft zien. Gaat handelen in de geest van Charlie.. Overal op af gaat stappen.. Dat is juist het mooie van dit eind, je kan er veel kanten mee op, als je dan weer alles gevolgd had maakt het het verhaal dood denk ik.
Dettie
P.S. Dit boek is nu genomineerd voor de Gouden Uil zag ik, het staat op de Longlist Jeugdliteratuurprijs.
Laatst gewijzigd door Dettie op 27 Jan 2007, 16:28, 1 keer totaal gewijzigd.
Dat is juist wat mij tegenstaat, die Amerikaanse mentaliteit, zeker als je weet dat de schrijver gewoon een Nederlander is. Waarom ver halen wat je hier ook kunt krijgen? Amsterdam is groot genoeg vind ik, en een dierentuin is er ook. Wat is er mis met een grachtenpand als startpunt?
Ik denk ook dat 9/11 nu misschien nog wel gekend wordt door de jeugd, maar door kinderen die over volgend jaar of daarna dit boek lezen? Er staan alleen verwijzingen (de plek, vliegtuigen, doden) het wordt niet expliciet genoemd.
Wat me precies stoort aan het einde is denk ik dat de toon gewoon hetzelfde is, terwijl er iets schokkends gebeurd is. Er had verschil moeten zijn, misschien de tegenwoordige tijd uitgebreider, niet alleen de laatste alinea. Gelukkig ben ik geen schrijver..
Ik denk ook dat 9/11 nu misschien nog wel gekend wordt door de jeugd, maar door kinderen die over volgend jaar of daarna dit boek lezen? Er staan alleen verwijzingen (de plek, vliegtuigen, doden) het wordt niet expliciet genoemd.
Wat me precies stoort aan het einde is denk ik dat de toon gewoon hetzelfde is, terwijl er iets schokkends gebeurd is. Er had verschil moeten zijn, misschien de tegenwoordige tijd uitgebreider, niet alleen de laatste alinea. Gelukkig ben ik geen schrijver..
Oei, oei, een hele discussie hier... en ik heb het nu ook een mening. Dat Amerikaanse sfeertje ergerde mij niet. De jongeren die het boek zullen lezen, vinden dat misschien juist cool (of heet dat tegenwoordig weer anders?) In Amsterdam zou het inderdaad kneuteriger worden. Wat ik goed vond aan het boek was de invoelbaarheid met Jonathan. Veel depressieve jongeren zullen zich daar in herkennen. Met Marjo ben ik het eens wat het einde betreft.. veel te abrupt en bijna achteloos weergegeven. Niet dat je het anders als een schok zou ervaren: de clou wordt op de achterflap al weggegeven (jammer, jammer). Ik vind dat Jonathan deze klap wel heel erg gemakkelijk en snel accepteert en ook veel te snel tot het besluit komt dat hij het leven nou eenmaal zo is en je er maar het beste van moet maken. Ik bleef met een gevoel van desillusie achter.
Of veel depressieve jongeren zich hier in zullen herkennen weet ik niet. Jonathan is iets aan het verwerken, er is iets ergs gebeurd. Van Charlie leert hij meer over hoe je in het leven kan staan dan van zijn psychiater en ouders.
En ondanks dat er nu iets heel vreselijks gebeurt heeft Jonathan deze les geleerd.
Dettie
die het ook jammer vond dat de clou op de achterflap al verteld wordt.
En ondanks dat er nu iets heel vreselijks gebeurt heeft Jonathan deze les geleerd.
Dettie
die het ook jammer vond dat de clou op de achterflap al verteld wordt.
Ik benniet zo wild van het boek. Lees hier waarom:
Het positieve dat je over dit boek kan zeggen is dat het erg vlot leest en door zijn thematiek heel dicht bij de jongeren staat.
Maar toch is dit boek geen hoogvlieger. En daar zijn heel wat redenen voor:
Het taalgebruik mist vaak creativiteit. Als de personages bijvoorbeeld vertellen dat ze ‘een hapje gaan eten’, dan krullen mijn tenen spontaan. Een schrijver moet dit soort clichétaal toch weten te bannen uit zijn boeken.
In dit realistisch-bedoelde verhaal zet de schrijven een personage neer dat volkomen onrealistisch is. Charlie Wallace is door zijn overdreven geschetste karaktertrekken haast een karikatuur van zichzelf. Dit soort verhalen vraagt om meer nuances.
Van in het begin weet je dat Jonathan iets ernstigs heeft meegemaakt op de kostschool, iets dat nu nog voortdurend zijn gedachten beheerst. Toch duurt het tot bladzijde 93 van dit 176 pagina’s tellend boek totdat een klein tipje van de sluier wordt opgelicht. Als je dan wacht wat er verder staat te gebeuren, dan kom je bedrogen uit. Stan van Elderen laat het onderwerp verder zo goed als onaangeroerd liggen.
Voorts lijkt het boek bol te staan van dada’s die de schrijver hoognodig met de lezer wil delen: zijn passie voor boeken (Charlie raakt in discussie met zijn nogal conservatieve leraar literatuur), zijn liefde voor kunst (Jonathan ontpopt zich in het museum als een kunstkennende puber) zijn afkeer voor 9/11 (Jonathan neemt Charlie mee naar Ground Zero), zijn visie op de rol van de VS in de wereld (in alweer een klasgesprek), etc. Maar op zich dragen ze weinig of niets bij tot het verhaal.
In het laatste hoofdstuk sterft Charlie oncverwachts. Zijn energieke, uitdagende instelling wordt hem fataal. Hij loopt onder een auto. Een overbodig slot. Alsof de schrijver vond dat zijn boek naar een dramatisch hoogtepunt moest leiden, maar er zo gauw geen ander kon verzinnen.
Mijn oordeel: er zijn teveel boeken geschreven zoals dit. Het overstijgt zijn soortgenoten niet.
Het positieve dat je over dit boek kan zeggen is dat het erg vlot leest en door zijn thematiek heel dicht bij de jongeren staat.
Maar toch is dit boek geen hoogvlieger. En daar zijn heel wat redenen voor:
Het taalgebruik mist vaak creativiteit. Als de personages bijvoorbeeld vertellen dat ze ‘een hapje gaan eten’, dan krullen mijn tenen spontaan. Een schrijver moet dit soort clichétaal toch weten te bannen uit zijn boeken.
In dit realistisch-bedoelde verhaal zet de schrijven een personage neer dat volkomen onrealistisch is. Charlie Wallace is door zijn overdreven geschetste karaktertrekken haast een karikatuur van zichzelf. Dit soort verhalen vraagt om meer nuances.
Van in het begin weet je dat Jonathan iets ernstigs heeft meegemaakt op de kostschool, iets dat nu nog voortdurend zijn gedachten beheerst. Toch duurt het tot bladzijde 93 van dit 176 pagina’s tellend boek totdat een klein tipje van de sluier wordt opgelicht. Als je dan wacht wat er verder staat te gebeuren, dan kom je bedrogen uit. Stan van Elderen laat het onderwerp verder zo goed als onaangeroerd liggen.
Voorts lijkt het boek bol te staan van dada’s die de schrijver hoognodig met de lezer wil delen: zijn passie voor boeken (Charlie raakt in discussie met zijn nogal conservatieve leraar literatuur), zijn liefde voor kunst (Jonathan ontpopt zich in het museum als een kunstkennende puber) zijn afkeer voor 9/11 (Jonathan neemt Charlie mee naar Ground Zero), zijn visie op de rol van de VS in de wereld (in alweer een klasgesprek), etc. Maar op zich dragen ze weinig of niets bij tot het verhaal.
In het laatste hoofdstuk sterft Charlie oncverwachts. Zijn energieke, uitdagende instelling wordt hem fataal. Hij loopt onder een auto. Een overbodig slot. Alsof de schrijver vond dat zijn boek naar een dramatisch hoogtepunt moest leiden, maar er zo gauw geen ander kon verzinnen.
Mijn oordeel: er zijn teveel boeken geschreven zoals dit. Het overstijgt zijn soortgenoten niet.
stefan, wat ik juist zo apart vind aan dit boek is dat het nu eens niet in de populaire recht voor zijn raap taal is geschreven. In mijn ogen zijn er juist veel te veel boeken waarin alles in een popi taaltje geschreven worden en zeker in boeken voor de jeugd. Wat is er mis met 'een hapje gaan eten?' Dat is gewone taal zoals gewone mensen spreken. Wat wil je dan? Effe snacken, effe brunchen of zoiets.
Dit boek laat je nadenken. Wat is er met Jonathan gebeurd? Het laat heel goed de innerlijke ontreddering van Jonathan zien, de eenzame, angstige, introverte jongen die niet weet hoe hij zich moet uiten. Dit wordt op een uiterst integere manier beschreven. Het is juist karakteriserend voor Jonathan dat niet echt verteld wordt wat er met hem gebeurd is, hij is het zelf nog aan het verwerken.
Charlie Wallace een karikatuur? Nee, wel een nieuwsgierige jongen. Wat is het verschil met een jongen die de weilanden in gaat, alles onderzoekt, bootje bouwt, onbekommerd op een boer afstapt om te vragen of hij een lammetje mag aaien?
Dit verhaal speelt zich alleen af in een zeer grote stad, maar de nieuwsgierigheid is hetzelfde. Charlie is ook niet gewend dat mensen wreed kunnen zijn, hem iets aan kunnen doen, hij is inderdaad niet bang en stapt onbekommerd op alles af wat zijn interesse wekt. En deze interesse wordt hem ook niet fataal. Het is gewoon bad luck.
Ook de tegestelling qua achtergrond is mooi, de zogenaamd ongeruste ouders van Jonathan tegenover de écht geïnteresseerde ouders van Charlie.
De argumenten dat de schrijver zijn dada's wil delen vind ik niet erg steekhoudend. Dan kunnen veel schrijvers beter niet meer schrijven. Maarten 't Hart zou dan helemaal wel kunnen stoppen.
Groet
Dettie
Dit boek laat je nadenken. Wat is er met Jonathan gebeurd? Het laat heel goed de innerlijke ontreddering van Jonathan zien, de eenzame, angstige, introverte jongen die niet weet hoe hij zich moet uiten. Dit wordt op een uiterst integere manier beschreven. Het is juist karakteriserend voor Jonathan dat niet echt verteld wordt wat er met hem gebeurd is, hij is het zelf nog aan het verwerken.
Charlie Wallace een karikatuur? Nee, wel een nieuwsgierige jongen. Wat is het verschil met een jongen die de weilanden in gaat, alles onderzoekt, bootje bouwt, onbekommerd op een boer afstapt om te vragen of hij een lammetje mag aaien?
Dit verhaal speelt zich alleen af in een zeer grote stad, maar de nieuwsgierigheid is hetzelfde. Charlie is ook niet gewend dat mensen wreed kunnen zijn, hem iets aan kunnen doen, hij is inderdaad niet bang en stapt onbekommerd op alles af wat zijn interesse wekt. En deze interesse wordt hem ook niet fataal. Het is gewoon bad luck.
Ook de tegestelling qua achtergrond is mooi, de zogenaamd ongeruste ouders van Jonathan tegenover de écht geïnteresseerde ouders van Charlie.
De argumenten dat de schrijver zijn dada's wil delen vind ik niet erg steekhoudend. Dan kunnen veel schrijvers beter niet meer schrijven. Maarten 't Hart zou dan helemaal wel kunnen stoppen.
Groet
Dettie
Het is boeiend te zien hoe twee lezers (die toch allebei goed thuis zijn in de wereld van de jeugdliteratuur, vermoed ik) een boek zo verschillend beoordelen.
Misschien kaapt het boek morgen wel de Gouden Uil weg. Dan heb ik wel helemaal ongelijk.
Ik wil toch even reageren op het taalgebruik in dit boek. Ik vind dit net té popi. Niet de hele tijd, maar toch wel op te veel momenten.
Misschien kaapt het boek morgen wel de Gouden Uil weg. Dan heb ik wel helemaal ongelijk.
Ik wil toch even reageren op het taalgebruik in dit boek. Ik vind dit net té popi. Niet de hele tijd, maar toch wel op te veel momenten.
Terug naar “Kinder- en jongerenboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 24 gasten