Danny Chambaere - De zee van Ochotsk

[Dettie]

Een man verdwijnt spoorloos nadat hij op een feestje met collega's zwaar is doorgezakt.
De avond krijgt een wel heel verrassende wending voor de amateurhistoricus die in een fikse herfststorm te maken krijgt met autopech…


lees verder, klik hier... http://www.leestafel.info/danny-chambaere

Inge

[Marjo]

Als ik een boek dichtsla met het gevoel dat ik iets gemist heb, dan denk ik vaak dat het "dus" een goed boek was. Want je kan het rustig nog eens lezen.
Vind je dat, Inge, bij dit boek? Is het "goed"?

[Dettie]

Als ik een boek dichtsla met het gevoel dat ik iets gemist heb, dan denk ik vaak dat het "dus" een goed boek was

nee dan vind ik het 'dus' geen goed boek. Dan heeft de schrijver niet duidelijk kunnen maken wat hij wilde zeggen met zijn verhaal.
Er zijn bepaalde boeken die heel complex zijn zoals De toverberg van Thomas Mann, daar had ik niet het gevoel bij iets gemist te hebben maar was het verhaal zo veelomvattend dat ik het nog wel een keer wilde lezen om nieuwe aspecten te ontdekken. Eventueel het verhaal anders te bekijken.

Bernadet

[Marjo]

Ik moet wel een positief gevoel hebben bij dat 'iets gemist hebben', dat is zo. Ik had het bij "in Babylon", bij "de langverwachte", en die heb ik meteen een tweede keer gelezen. Ik weet van mezelf dat ik best snel lees, dus als ik zo'n gevoel heb, dat denk ik eigenlijk dat ik de plot ("het verhaaltje) nu wel ken, maar dat ik de essentie (wat de schrijver misschien heeft willen zeggen) gemist heb.
Ik kan ook een negatief gevoel hebben, zoals bij"als mensen klappen" of hoe heette het ook weer. Dan heb ik misschien wel de essentie gemist, maar is er geen interesse gewekt.
Aan jou nu Inge: welk gevoel had je?

[Gast]

Voor mij is een goed boek wanneer het me tot nadenken aanzet. Dan houd ik er meestal een bevredigend gevoel aan over, alhoewel ik nioet zou weten of dat een 'missend' gevoel is of niet.

'De Toverberg' van Thomas Mann is een moeilijk boek met lange zinnen maar je wordt er wel voor beloond. 'Soms zijn dingen mooier als mensen klappen' vond ik niets.

[Marjo]

Dat kan ook nog, Bart. Boeken die tot nadenken stemmen zonder dat je het "ik-mis-iets-gevoel hebt. Dan heb je de boodschap wel meegekregen, en het heeft je geraakt.
"de voorlezer" om er maar een te noemen.

[Gast]

Misschien dat jij een 'k-mis-iest-gevoel' hebt omdat je je in zo'n korte tijd hecht aan een bepaalde wereld...

[Marjo]

Filosofisch worden aan het eind van de week...pff, ik zal er eens over denken!

[danny]

Ik heb met interesse de reacties op "De zee van Ochotsk" gelezen.
Ik kan Inge en anderen die het boek hebben gelezen geruststellen : je hebt niet verkeerd gelezen en de "verwarring" en het "onaffe" is bedoeld.
Het thema van het boek is Onzekerheid.
Dit thema heb ik gepoogd te verwerken naar vorm en naar inhoud.
A. Naar vorm :
1. het gebruik van de ik-vorm betekent niet dat het boek autobiografisch zou zijn (hoewel iedere schrijver uiteraard elementen uit zijn eigen leven gebruikt) maar ik vind de ik-vorm een must voor wie schrijft over onzekerheid. Je weet namelijk alleen wat er in je eigen hoofd omgaat, naar de rest heb je het raden. Een verteller in de hij-vorm is een beetje god. Voor hem bestaat geen onzekerheid.
2. "ik" wordt nooit benoemd en je vraagt je terecht af of het telkens om dezelfde persoon gaat. Ook dit is een bewust erin gebrachte vormelijke onzekerheid. Is "ik" doorheen de zeven verhalen telkens iemand anders dan gaat het om een verhalenbundel. Is "ik" telkens dezelfde, dan is het een roman...
B. Naar de inhoud :
1. "Schuttingspoëzie" is het verhaal van de noodlotsonzekerheid. Het noodlot (hier vertolkt door afgerost worden in een bar) kan jou treffen, maar misschien ook niet. Dan heb je geluk gehad want het treft dan onvermijdelijk iemand anders (de Brit).
2."Baisses les voiles" (strijk de zeilen) : dit is het verhaal van de overmoed, de hybris. Waar haalt de mens de euvele moed om zo overmoedig te zijn, hij die zo breekbaar is in deze wereld vol onzekerheid?
Vandeperre, reeds behoorlijk aangeschoten, meent dat hij het zich kan veroorloven er nog een schepje bovenop te doen. Helaas...
3. "Antabuse" is het verhaal van de onzekerheid over wat de ander denkt of voelt (zie ook A 1.) "Ik" raakt bevriend met de cafébaas Marcelke. Ze beleven samen aangename momenten. Wanneer hij echter Marcelke één keer bedriegt met diens vrouw betekent dit het einde van de vriendschap, niet omdat Marcelke woest is, maar net omdat hij niets laat blijken en "ik" de onzekerheid of zijn vriend "het" nu weet of niet, niet meer kan verdragen.
4. "De Madonna van Smeerebbe-Vloerzegem" is een (postmoderne) persiflage op Hubert Lampo's (magisch-realistische) "Madonna van Nedermunster" (een aanrader by the way). De wereld mag dan wel onzeker zijn maar hij is toch nog een stuk betrouwbaarder dan die van Lampo waar een man, een kunsthistoricus verdwaald op het Oost-Vlaamse platteland, in de 20ste eeuw slaapt met een vrouw die in de 15de als heks verbrand is. In onze onzekere (cynische?) realiteit kun je beslist verdwalen, dat is geen punt, maar je brengt gegarandeerd een ongemakkelijke nacht door met mesjogge zonderlingen, eerder dan bij een beeldschone vrouw in een warme sponde.
5. "Schliemans wraak" is het verhaal van de onzekerheid over de uitwerking van onze daden. Het vernederde jongetje wil weerwraak nemen op zijn pesters en treft, geheel ongewild, een onschuldig kind. Dan doet hij wat o zo menselijk is : hij schuift de zwarte piet door naar iemand anders die het in zijn ogen verdient om gestraft te worden
6. "Beetje niets zo" is het verhaal van de onzekerheid van onze communicatie met anderen. Wat er ook tussen "ik" en het verkoopstertje had kunnen gebeuren of groeien wordt in de kiem gesmoord door de foute timing van één antwoord. Een kwestie van milliseconden...
7 "De Zee van Ochotsk". Het titelverhaal behandelt de Grote Onzekerheid, de filosofische onzekerheid omtrent Dood, God, Wat doen we hier en Waar gaan we heen. Inge staat hier niet alleen met haar kritiek dat het zwaar op de hand is en moeilijk verteerbaar. Ik heb in dit ene verhaal alles laten leeglopen wat mij filosofisch beroert. Overkill! Ik had beter iets gespaard voor volgende verhalen. Het einde waarbij "ik" alleen ontwaakt is een knipoog naar Daisne's Baratzeartea, een van mijn lievelingsromans, waarin het hoofdpersonage ook na een dutje ontwaakt en vaststelt dat zijn reisgezel verdwenen is. Dan rest alleen nog het vers van Kurt Tucholsky...
Groetjes,
Danny

[Dettie]

Dag Danny,

Wat goed dat je die toelichting op je boek geeft. Bedankt!
Onze bibliotheek heeft het boek helaas niet maar ik ga proberen eraan te komen.

Groet
Bernadet

[Inge]

Dag Danny,

Jammer dat je ons niet echt antwoord geeft op de vragen. Het boek zit nog (na heel die tijd) in mijn hoofd. Gaat het nu wel of niet over 1 persoon? Ligt vandeperre nu echt dood in de kelder of droomt de "ik" persoon dat nu?
En marjo, ja ik vond het een goed boek juist omdat het vragen opwerpt in de positieve zin. Ik vind een boek goed (een van de voorwaarden om het een goed boek te noemen want er zijn er natuurlijk nog verschillende anderen) als ik na het lezen met het boek bezig blijf in mijn hoofd. Als het me echt nieuwsgierig maakt naar bepaalde antwoorden. Net zoals dodenzang van Toby Litt en nu de verborgen geschiedenis van donna tartt. De psychologie achter de mens, het verhaal, enz. Om een vb te geven hier in de zee van ochotsk. Dat meisje verteld dat ze gevlucht is naar Japan. Wat drijft mensen ertoe om zo extreem te reageren? Ik kan me dat dus niet voorstellen. Misschien ben ik daarvoor te "kleinburgerlijk"?!
Niet "gedreven of hartstochtelijk" genoeg? Soit, de psychologie daarachter, de drijfveren, de gedachtengang is voor mij "ver-van-mijn-bed-achtig". En dat is dan ook zo verwarrend als je bedenkt dat er mensen wel zo extreem zijn.

Groetjes Inge