Leestafel forum

Samenvatting: In deze dierenroman stelt Toon Tellegen de kikker centraal, een rol die de kikker maar wat graag op zich neemt. Hij kwaakt dat het een lieve lust is, en dat doet hij het liefst voor een groot publiek. Maar waar is dat publiek, waar zijn de anderen, vinden zij het gekwaak dan niet prachtig? Hij doet toch zijn best, en wat is er mooier dan zijn gekwaak? Het kwaken is zijn lot, als hij niet kwaakt dan denkt hij aan kwaken, en als hij slaapt dan droomt hij ervan. Het mag de anderen wel eens storen, maar dat ligt niet aan hem. Nee, een gelukkiger lot dan dat van de kikker tref je niet snel!

Dit keer staat de kikker centraal. Er staat maar één anekdote in het boek over een ander dier en dat valt behoorlijk uit de toon. Alle andere verhalen gaan over de kikker en zijn gekwaak, dat volgens hemzelf het mooiste geluid is wat je kunt voortbrengen. Hij begrijpt maar niet waarom de andere dieren zuchten, niet op zijn verjaardag willen komen en iedereen wegloopt als hij op het feest van een ander een lied ten gehore brengt. Dit gebrek aan zelfkennis maakt de kikker erg aandoenlijk.
In het begin vind je zelf dit gepoch over het gekwaak ook niet zo prettig, maar naarmate je de kikker beter leert kennen krijg je toch wel met hem te doen. Ongelooflijk wat Tellegen weer allemaal weet te verzinnen enkel en alleen over een kikker en gekwaak! Mooie novelle.

Wat knap om een verhaal over een kikker en zijn gekwaak te schrijven dat nog boeit ook!

Toon Tellegen in geweldig. Ook toepasselijk dat het gekwaak is en de kikker zichzelf graag hoort kwaken, hij vindt wat hij te kwaken heeft allemaal goed. Dat opgeblazen gedoe, wordt vaak in de mensenwereld als 'op luidruchtige manier onzinnige dingen zeggen' gezien. Maar Toon Tellegen verstaat wel de kunst dat hij geen dier (mens) voor gek zet, alles wordt altijd met een milde blik beschreven. Dat maakt het denkelijk ook zo plezierig om te lezen.
Alle verhalen die ik van hem ken zijn ook nadenkertjes.
Krijg ook gelijk weer zin in zijn ' gedichies' .

Dettie

Met name dit boekje is een duidelijke spiegel voor de mens. En inderdaad mild, zoals je zegt, Dettie. De kikker wordt zó buitengesloten en begrijpt écht niet waarom, dat je medelijden met hem krijgt. Ik dacht in het begin dat het saai zou worden met alleen maar gekwaak en geen olifanten die uit de boom vallen of mieren die vertrekken en zo, maar dat was het helemaal niet.

Toon Tellegen is eigenlijk nooit saai. Ik heb het tenminste nog niet meegemaakt bij hem. Hij blijft verrassend, en mild

Dettie

Tellegen is mijn held, die dierenverhalen hebben mij al door menig slechte periode heen gesleept, en geven altijd troost of een glimlach. En de man heeft ook nog eens wonderschone gedichten geschreven!

Ik vond het ook een leuk boek. M'n vader was er minder enthousiast over, maar ik geloof dat hij sowieso niet zo'n liefhebber van Toon Tellegen is.

Zou Tellegen ook meer een 'vrouwenschrijver' zijn, vraag ik me ineens af.
Hij heeft altijd zo'n vleugje weemoed in alles, zal dat vrouwen meer aanspreken dan mannen?

Geen idee hoor.

Dettie