Dag allemaal,
Ii kan jullie tempo helaas niet bijhouden en ben dus nog rustig met De Thuiskomst bezig. Zijn anderen ook aan het lezen? Ik ben nu halverwege. Het boek valt me eerlijk gezegd wat tegen. Ik weet dat ik bij haar vorige twee romans echt aan het boek gekluisterd zat en dat het erfstuk wat heftige emoties opriep (de scheidingsscene op de woonboot), maar dit boek vind ik wat tam. Wwel mooi geschreven, maar ik mis toch wat vaart. Moet ook steeds denken aan de schrijfster zelf die haar dochter verloren heeft. Betrap mezelf erop dat ik me dan af zit te vragen in hoeverre het autobiografisch is. Of zij het ook zo ervaren heeft.
Groet,
Sjosque
Anna Enquist - De thuiskomst samenleesboek
Ik heb dit boek al even uit, en het is inmiddels uitgeleend, dus ik kan het niet even naslaan om te zien hoe het ook al weer precies zat,
maar toch een indruk....
Ik vond het begin verrassend..in die zin dat ik binnen een paar bladzijde een beeld had van zo n vrouw van een ontdekkingsreiziger...stapels boeken en troep opruimend om het huis maar een beetje op orde te hebben voor haar man thuis kwam. Sterk van het boek vond ik dat het mij inderdaad deed realiseren hoe dat was voor die vrouwen toen...mannen jaren van huis, geboortes en sterfgevallen in hun eentje verwerkend, nauwelijks comunicatie, hun zaken zelf regelend tot zo n man ineens weer binnen kwam vallen en alles om hem draaide..
dat zijn toch dingen die je je normaal niet realiseert als je de stoere mannen verhalen hoort of leest.
Maar op de een of andere manier pakt het boek inderdaad niet echt, het blijft een beetje op een afstandje.
Ik las in een recentie dat de hoofdpersoon in het boek wel heel erg dacht en voelde en reageerde en rederneerde als eenvrouw uit de 21ste eeuw,
en dat was wat mij betreft inderdaad wel een beetje waar de schoen wrong..en waardoor ik me toch niet echt identificeerde met de hoofdpersoon.
Tegen het einde van het boek kreeg het verhaal en toch ook de belevenissen van James Cook me toch wel weer in zijn greep, maar ik heb inderdaad ook mooiere boeken van haar gelezen.
ik heb ook zitten denken Sjosque hoe dat nu precies zat met het autobiografische aspekt..uit interviews begreep ik dat ze steeds heel nadrukkelijk zegt dat ze al aan het boek begonnen was voor de dood van haar dochter,
maar het beinvloed haar schrijven toch natuurlijk,
en ik denk ook dat wij lezers het niet los van elkaar kunnen zien...als ik niets van haar geschiedenis had geweten had ik het waarschijnlijk toch anders gelezen. Wisselwerking dus.
Al met al vond ik het toch wel een boeiend boek, zeker de moeite van het lezen waard, maar ik bleef wel de hele tijd denken dat ik net iets miste.
En vooral ook wat dat dan precies was.
Wil
maar toch een indruk....
Ik vond het begin verrassend..in die zin dat ik binnen een paar bladzijde een beeld had van zo n vrouw van een ontdekkingsreiziger...stapels boeken en troep opruimend om het huis maar een beetje op orde te hebben voor haar man thuis kwam. Sterk van het boek vond ik dat het mij inderdaad deed realiseren hoe dat was voor die vrouwen toen...mannen jaren van huis, geboortes en sterfgevallen in hun eentje verwerkend, nauwelijks comunicatie, hun zaken zelf regelend tot zo n man ineens weer binnen kwam vallen en alles om hem draaide..
dat zijn toch dingen die je je normaal niet realiseert als je de stoere mannen verhalen hoort of leest.
Maar op de een of andere manier pakt het boek inderdaad niet echt, het blijft een beetje op een afstandje.
Ik las in een recentie dat de hoofdpersoon in het boek wel heel erg dacht en voelde en reageerde en rederneerde als eenvrouw uit de 21ste eeuw,
en dat was wat mij betreft inderdaad wel een beetje waar de schoen wrong..en waardoor ik me toch niet echt identificeerde met de hoofdpersoon.
Tegen het einde van het boek kreeg het verhaal en toch ook de belevenissen van James Cook me toch wel weer in zijn greep, maar ik heb inderdaad ook mooiere boeken van haar gelezen.
ik heb ook zitten denken Sjosque hoe dat nu precies zat met het autobiografische aspekt..uit interviews begreep ik dat ze steeds heel nadrukkelijk zegt dat ze al aan het boek begonnen was voor de dood van haar dochter,
maar het beinvloed haar schrijven toch natuurlijk,
en ik denk ook dat wij lezers het niet los van elkaar kunnen zien...als ik niets van haar geschiedenis had geweten had ik het waarschijnlijk toch anders gelezen. Wisselwerking dus.
Al met al vond ik het toch wel een boeiend boek, zeker de moeite van het lezen waard, maar ik bleef wel de hele tijd denken dat ik net iets miste.
En vooral ook wat dat dan precies was.
Wil
Ik ben er in begonnen en tot nu toe word ik er niet vrolijk van.
Het is inderdaad wel interessant hoe het leven toen was met een wereldreiziger als man. Maar er zijn al 3 kinderen dood en ik ben nét begonnen. Haar man vertelt over de ellende in Batavia waar de mannen bij bosjes stierven. Dus wat ik zeg, echt vrolijk word je er niet van, over alles hangt een behoorlijke triestheid.
Bernadet
Het is inderdaad wel interessant hoe het leven toen was met een wereldreiziger als man. Maar er zijn al 3 kinderen dood en ik ben nét begonnen. Haar man vertelt over de ellende in Batavia waar de mannen bij bosjes stierven. Dus wat ik zeg, echt vrolijk word je er niet van, over alles hangt een behoorlijke triestheid.
Bernadet
Het staat hierboven eigenlijk al, dit verhaal moet zich in het verleden afspelen maar dat doet het niet echt.
Het zijn meer de universele gedachten van een vrouw, hoe met het overlijden van haar kinderen om te gaan, hoe met haar man om te gaan. Ik heb niet het gevoel in die tijd geplaatst te worden.
Dit verhaal kan zich in alle tijden afspelen, het kon net zo goed over een willekeurig gezin gaan bij wijze van spreken. De verhalen van James zijn vrij summier het gaat meer over opvoeden, juiste beslissingen nemen enz.
Maar ik lees rustig verder....
Bernadet
Het zijn meer de universele gedachten van een vrouw, hoe met het overlijden van haar kinderen om te gaan, hoe met haar man om te gaan. Ik heb niet het gevoel in die tijd geplaatst te worden.
Dit verhaal kan zich in alle tijden afspelen, het kon net zo goed over een willekeurig gezin gaan bij wijze van spreken. De verhalen van James zijn vrij summier het gaat meer over opvoeden, juiste beslissingen nemen enz.
Maar ik lees rustig verder....
Bernadet
Ja precies, dat bedoel ik..de gebeurtenissen spelen wel in het verleden maar de gedachten en conversaties niet. Het zijn bijna twee verschillende boeken.>dit verhaal moet zich in het verleden afspelen maar dat doet het niet echt.
Er komen nog wel wat verhalen over James op het eind hoor, dat vond ik wel weer boeiend.
Wil
Ik ben ermee gestopt, sorry. Het verhaalt boeit me niet. Het is mooi geschreven dat wel maar ik krijg een beetje een sik van die vrouw.
Alles is zwaar op de hand, er is niets waar over te lachen valt. Ze krijgt een zoontje en dat laat ze maar een beetje versukkelen, alleen het dochtertje wat er ooit geweest is, is belangrijk. Ik snap haar verdriet wel, maar ik krijg behoorlijk genoeg van haar gedachten.
Ben tot blz. 270 gekomen, heb echt m'n best gedaan.
Wat al eerder gezegd is, dit boek geeft geen tijdsbeeld, het gaat om gedachten van een vrouw en die gedachten zijn allemaal even somber en zwart. Het is geen historische roman, bijna alles speelt zich af in huis of in haar hoofd. Er worden nauwelijks gebruiksvoorwerpen, gewoonten, kleding enz. genoemd.
Ook was het in die tijd vrij normaal dat veel kinderen stierven, wat ik in andere boeken gelezen heb wisten de mensen dat ook, dat bijv. van de 6 kinderen 3 bleven leven. Het hoorde erbij, niet dat deze mensen het niet erg vonden maar er werd 'makkelijker' over gedacht.
De gedachten van deze vrouw zijn van nu, niet van toen.
Anna Enquist heeft zich nauwelijks verplaatst in die tijd. Zij heeft gevoelens willen ventileren maar het wrikt met de tijd waarin ze die gevoelens heeft geplaatst.
Bernadet
Alles is zwaar op de hand, er is niets waar over te lachen valt. Ze krijgt een zoontje en dat laat ze maar een beetje versukkelen, alleen het dochtertje wat er ooit geweest is, is belangrijk. Ik snap haar verdriet wel, maar ik krijg behoorlijk genoeg van haar gedachten.
Ben tot blz. 270 gekomen, heb echt m'n best gedaan.
Wat al eerder gezegd is, dit boek geeft geen tijdsbeeld, het gaat om gedachten van een vrouw en die gedachten zijn allemaal even somber en zwart. Het is geen historische roman, bijna alles speelt zich af in huis of in haar hoofd. Er worden nauwelijks gebruiksvoorwerpen, gewoonten, kleding enz. genoemd.
Ook was het in die tijd vrij normaal dat veel kinderen stierven, wat ik in andere boeken gelezen heb wisten de mensen dat ook, dat bijv. van de 6 kinderen 3 bleven leven. Het hoorde erbij, niet dat deze mensen het niet erg vonden maar er werd 'makkelijker' over gedacht.
De gedachten van deze vrouw zijn van nu, niet van toen.
Anna Enquist heeft zich nauwelijks verplaatst in die tijd. Zij heeft gevoelens willen ventileren maar het wrikt met de tijd waarin ze die gevoelens heeft geplaatst.
Bernadet
Ook een 'oud' topic dat ik weer even terugbreng.
'De Thuiskomst' vond ik juist wel een prachtige roman. Ik lees graag historische romans en hoewel dit qua inhoud misschien niet overal heel 'historisch authentiek' overkomt vind ik het toch een tijdloos boek. Die stille onuitgesproken hunkering... Steeds maar dat wachten. Ik heb het boek eigenlijk helemaal niet als heel somber ervaren, hoewel er inderdaad wel veel sombers gebeurt. Maar ik lees ook niet noodzakelijkerwijs om vrolijk te worden.
'De Thuiskomst' vond ik juist wel een prachtige roman. Ik lees graag historische romans en hoewel dit qua inhoud misschien niet overal heel 'historisch authentiek' overkomt vind ik het toch een tijdloos boek. Die stille onuitgesproken hunkering... Steeds maar dat wachten. Ik heb het boek eigenlijk helemaal niet als heel somber ervaren, hoewel er inderdaad wel veel sombers gebeurt. Maar ik lees ook niet noodzakelijkerwijs om vrolijk te worden.
Ik heb het boek toevallig de afgelopen dagen op cd s geluisterd, voorgelezen door Anna Enquist,
en vond het mooier dan de eerste keer,
Ik lees hierboven dat ik de eerste keer vond dat het wel erg vanuit het nu geschreven was,
maar dat vond ik deze keer helemaal niet.
komt dat doordat zij het zelf voorlas,
of heb ik gewoon een onstandvastige mening???
Of een andere manier van luisteren/lezen..soms denk ik ook wel eens dat het moment van lezen ook je mening vormt.
Afijn,erg genoten dus, ik viel alleen iedere keer in slaap tijdens het luisteren.
Het was alleen verkort waardoor het hele stuk over de dood van Cook wegvalt, wat jammer is, want dat is toch een beetje de climax van het boek.
Wil
en vond het mooier dan de eerste keer,
Ik lees hierboven dat ik de eerste keer vond dat het wel erg vanuit het nu geschreven was,
maar dat vond ik deze keer helemaal niet.
komt dat doordat zij het zelf voorlas,
of heb ik gewoon een onstandvastige mening???
Of een andere manier van luisteren/lezen..soms denk ik ook wel eens dat het moment van lezen ook je mening vormt.
Afijn,erg genoten dus, ik viel alleen iedere keer in slaap tijdens het luisteren.
Het was alleen verkort waardoor het hele stuk over de dood van Cook wegvalt, wat jammer is, want dat is toch een beetje de climax van het boek.
Wil
Ik heb in een periode toen lezen niet zo goed ging heel veel boeken geluisterd via de blindenbieb,
tegenwoordig lees ik ze weer vooral zelf, dat heeft toch mijn voorkeur, maar een boek luisteren heeft ook wel wat,
zeker als de schrijver, zoals hier, het zelf voorleest.
Ik vind het wel een leuke ontwikkeling dat boeken tegenwoordig vaak op cd verschijnen.
Groeten,
Wil
tegenwoordig lees ik ze weer vooral zelf, dat heeft toch mijn voorkeur, maar een boek luisteren heeft ook wel wat,
zeker als de schrijver, zoals hier, het zelf voorleest.
Ik vind het wel een leuke ontwikkeling dat boeken tegenwoordig vaak op cd verschijnen.
Groeten,
Wil
Het lijkt mij dat als het door de schrijver/ster zélf voorgelezen wordt het precies goed wordt verteld, zoals hij/zij het bedoeld heeft.
Ik heb een luisterboek gehad van De Gravin van Parma en dat was echt heel erg om te horen. Het is een soort samenvatting en het beste gedeelte hadden ze eruit geschrapt. (Casanova was een keurig ABN pratende Jeroen Krabbé.)
Van de blindenbibliotheek wordt het hele boek voorgelezen heb ik begrepen.
Bernadet
Ik heb een luisterboek gehad van De Gravin van Parma en dat was echt heel erg om te horen. Het is een soort samenvatting en het beste gedeelte hadden ze eruit geschrapt. (Casanova was een keurig ABN pratende Jeroen Krabbé.)
Van de blindenbibliotheek wordt het hele boek voorgelezen heb ik begrepen.
Bernadet
Ja dat was ook wel mijn bezwaar, het was gewoon verkort en de hele climax van het boek was zo maar weg, (wat er uiteindelijk met kapitein Cook gebeurde)
ik kende het boek al, dus ik miste dat,
maar anders krijg je een heel ander boek te horen dat het orgineel.
Bij de blindenbieb krijg je inderdaad het hele boek te horen.
Dan maakt hetn og wel verschil wie er voorleest,
maar in het algemeen vond ik het fijne stemmen om naar te luisteren, heb begrepen dat daar heel streng op geselcteerd wordt.
Groeten,
Wil
ik kende het boek al, dus ik miste dat,
maar anders krijg je een heel ander boek te horen dat het orgineel.
Bij de blindenbieb krijg je inderdaad het hele boek te horen.
Dan maakt hetn og wel verschil wie er voorleest,
maar in het algemeen vond ik het fijne stemmen om naar te luisteren, heb begrepen dat daar heel streng op geselcteerd wordt.
Groeten,
Wil
Ja als je het zo bekijkt dan is het ook tijdloos, dat bedoelde ik ook met dat het zich ook nu kon afspelen. Persoonlijk had ik liever gehad dat het zich meer echt in die tijd afspeelde en dat gevoel kreeg ik nu niet . Dit omdat ik ook graag historische romans lees en dat vond ik dit boek niet echt.'De Thuiskomst' vond ik juist wel een prachtige roman. Ik lees graag historische romans en hoewel dit qua inhoud misschien niet overal heel 'historisch authentiek' overkomt vind ik het toch een tijdloos boek. Die stille onuitgesproken hunkering... Steeds maar dat wachten. Ik heb het boek eigenlijk helemaal niet als heel somber ervaren, hoewel er inderdaad wel veel sombers gebeurt. Maar ik lees ook niet noodzakelijkerwijs om vrolijk te worden.
Enne vrolijk hoef ik ook niet te worden van een boek maar deze vrouw vond ik wel erg negatief in alles. Ze bleef maar in een kringetje ronddraaien en zag werkelijk nergens iets positiefs in. Dat begon me tegen te staan op het laatst.
Bernadet
Ik vond dit een indrukwekkend boek. Ik kan me zo voorstellen dat je gek wordt als al je kinderen en je man komen te overlijden. Maar deze vrouw weet toch ergens de kracht vandaan te vinden om verder te leven.
Dat het boek somber is geschreven(iets wat ik niet zo heb ervaren) vind ik heel normaal als je alles om je heen verliest.
Dat het boek somber is geschreven(iets wat ik niet zo heb ervaren) vind ik heel normaal als je alles om je heen verliest.
Mijn website over bookcrossing
http://www.bi-sa.nl/
http://www.bi-sa.nl/
Wat jij schrijft is natuurlijk zo, die vrouw verliest alles. Maar vergeet niet dat kindersterfte in die tijd veel vaker voor kwam dan nu. Het was uitzonderlijk als alle kinderen bleven leven.
Waarmee ik niet wil zeggen dat het niet erg is.
Toen waren er nog geen couveuses, of de hygiëne die er nu is. Veel vrouwen strieven aan kraamkoorts of als er met de kinderen wat was hadden ze niet al die medicijnen en aanvullende voedingsmiddelen die er nu zijn. En... geen anticonceptie. Vrouwen kregen maar kinderen en vaak veel of ze wilden of niet.
Ik stoorde me erg aan haar gedrag rond haar zoontje wat na dat dochtertje werd geboren. Ze keek er amper naar om. Dat klopte niet met haar gevoelens vond ik. Ze was zo verdrietig om het verlies van haar kind dus dan maar niet omkijken naar de volgende? Of was het omdat het een jongetje was en geen meisje?
Maar ik vond haar in veel dingen een vervelend mens, ja ze ging wel door maar hoe?
Bernadet
Waarmee ik niet wil zeggen dat het niet erg is.
Toen waren er nog geen couveuses, of de hygiëne die er nu is. Veel vrouwen strieven aan kraamkoorts of als er met de kinderen wat was hadden ze niet al die medicijnen en aanvullende voedingsmiddelen die er nu zijn. En... geen anticonceptie. Vrouwen kregen maar kinderen en vaak veel of ze wilden of niet.
Ik stoorde me erg aan haar gedrag rond haar zoontje wat na dat dochtertje werd geboren. Ze keek er amper naar om. Dat klopte niet met haar gevoelens vond ik. Ze was zo verdrietig om het verlies van haar kind dus dan maar niet omkijken naar de volgende? Of was het omdat het een jongetje was en geen meisje?
Maar ik vond haar in veel dingen een vervelend mens, ja ze ging wel door maar hoe?
Bernadet
Ik heb De Thuiskomst nu ook gelezen en vond het een mooi boek. Wonderbaarlijk hoe Elizabeth Cook zich staande houdt ondanks al het verlies wat ze heeft moeten meemaken. De eenzaamheid, het eindeloze wachten en de desolaatheid van het verdriet zijn goed omschreven, de stukken over de reizen van James Cook zijn zeer interessant om te lezen, maar de sfeer van 1775-1835 is m.i. niet goed getroffen. De gedachten van Elizabeth lijken niet te passen bij een vrouw die in die tijd leefde, zoals jullie hierboven ook al opmerkten. Ze denkt te modern, waardoor het verhaal iets ongeloofwaardigs krijgt en dat is jammer.
Dit begrijp ik niet zo goed, Dettie. Wat wil je er dan wel mee zeggen?Dettie schreef:Wat jij schrijft is natuurlijk zo, die vrouw verliest alles. Maar vergeet niet dat kindersterfte in die tijd veel vaker voor kwam dan nu. Het was uitzonderlijk als alle kinderen bleven leven.
Waarmee ik niet wil zeggen dat het niet erg is.
Ze had niet een, maar drie kinderen verloren. De twee die waren blijven leven zouden binnenkort naar de zeevaartschool gaan. Haar man die haar bij hoog en bij laag had bezworen aan wal te blijven was toch weer gezwicht en zou wederom een reis van drie, vier jaar gaan maken. Ik kan me voorstellen dat je je dan niet eens meer durft te hechten aan een volgend kind. Van iedereen die ze liefhad moest ze op de een of andere manier afscheid nemen. Dan kun je je maar beter niet meer binden, dan doet afscheid nemen ook geen pijn meer. Ik vond dit gedrag juist heel goed te begrijpen.Dettie schreef:Ik stoorde me erg aan haar gedrag rond haar zoontje wat na dat dochtertje werd geboren. Ze keek er amper naar om. Dat klopte niet met haar gevoelens vond ik. Ze was zo verdrietig om het verlies van haar kind dus dan maar niet omkijken naar de volgende? Of was het omdat het een jongetje was en geen meisje?
Ja ze had 3 kinderen verloren, maar het leek of ze alleen maar dat dochtertje verloren had en niet die andere kinderen. Het leek wel of die andere twee niet bestaan hadden. Ik vond het erg dat ze helemaal niet naar haar zoontje omkeek. Alsof ze het niet moest omdat dat het geen meisje was. Wat jij zegt kan ook, dat ze zich niet meer durfde te binden, maar om dan bijna onverschillig te zijn vind ik ook wel ver gaan. Het blijft toch je kind.
Op mij kwam het over dat alles om dat dochtertje draaide en de rest er niet zo toe deed. Misschien zit ik helemaal fout hoor.
Wat ik wel bedoelde....natuurlijk is het heel erg als kinderen overlijden, dat is afschuwelijk. Maar ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet. Het was toentertijd een wonder als al je kinderen bleven leven. Ik denk dat je toen misschien meer voorbereid was op het feit dat niet al je kinderen volwassen werden.
Als je de stamboom van cavendish zijn familie bekijkt dan kregen mensen 13-14 kinderen en bleven er 6 leven. Bij de geboorte ging al vaak wat mis, of ze leefden een paar dagen. En de kinderziekten: mazelen of waterpokken overleefden veel ook niet. De hygiëne was heel slecht enz.
Dat maakt het niet minder erg maar ik denk dat mensen er wel meer op voorbereid waren dan nu. Het kwam heel vaak voor. Ik hoop dat ik het nu goed zeg.
Dettie
Op mij kwam het over dat alles om dat dochtertje draaide en de rest er niet zo toe deed. Misschien zit ik helemaal fout hoor.
Wat ik wel bedoelde....natuurlijk is het heel erg als kinderen overlijden, dat is afschuwelijk. Maar ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet. Het was toentertijd een wonder als al je kinderen bleven leven. Ik denk dat je toen misschien meer voorbereid was op het feit dat niet al je kinderen volwassen werden.
Als je de stamboom van cavendish zijn familie bekijkt dan kregen mensen 13-14 kinderen en bleven er 6 leven. Bij de geboorte ging al vaak wat mis, of ze leefden een paar dagen. En de kinderziekten: mazelen of waterpokken overleefden veel ook niet. De hygiëne was heel slecht enz.
Dat maakt het niet minder erg maar ik denk dat mensen er wel meer op voorbereid waren dan nu. Het kwam heel vaak voor. Ik hoop dat ik het nu goed zeg.
Dettie
Volgens mij zijn er twee redenen waarom ze zich juist de dood van haar dochtertje meer aantrok. Ten eerste omdat haar dochtertje niet overleed aan een ziekte (wat inderdaad in die tijd nogal eens voorkwam en waar toen nog geen medicijnen voor waren), maar door een ongeluk. Elizabeth had even niet goed opgelet en toen is haar dochtertje onder een paard en wagen terecht gekomen. Zij maakte zich hierover enorm veel verwijten. Dit had niet hoeven gebeuren als ze haar dochtertje beter in de gaten had gehouden. Ten tweede had ze zich waarschijnlijk voorgesteld dit dochtertje jarenlang als gezelschap te hebben. Zoons moesten immers reeds op hun twaalfde naar de zeevaartschool en liepen daarna grote kans om te komen op zee.Dettie schreef:Ja ze had 3 kinderen verloren, maar het leek of ze alleen maar dat dochtertje verloren had en niet die andere kinderen. Het leek wel of die andere twee niet bestaan hadden. Ik vond het erg dat ze helemaal niet naar haar zoontje omkeek. Alsof ze het niet moest omdat dat het geen meisje was. Wat jij zegt kan ook, dat ze zich niet meer durfde te binden, maar om dan bijna onverschillig te zijn vind ik ook wel ver gaan. Het blijft toch je kind.
Op mij kwam het over dat alles om dat dochtertje draaide en de rest er niet zo toe deed. Misschien zit ik helemaal fout hoor.
Mijn oma heeft ook 13 kinderen gekregen, waarvan er drie zijn overleden (een had suikerziekte en is op 5-jarige leeftijd overleden omdat er toen nog geen insuline was, een is op 4-jarige leeftijd overleden aan longontsteking omdat er toen nog geen antibiotica was en eentje is vlak na de geboorte (in de hongerwinter) overleden), maar ze heeft het hier altijd moeilijk mee gehad en kreeg op haar 93ste nog steeds tranen in haar ogen als ze erover praatte. Ook al kwam het vaker voor dat kinderen overleden en hield een moeder ergens in haar achterhoofd rekening met de mogelijkheid, daarom blijft het toch nog altijd heel moeilijk.Dettie schreef:Wat ik wel bedoelde....natuurlijk is het heel erg als kinderen overlijden, dat is afschuwelijk. Maar ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet. Het was toentertijd een wonder als al je kinderen bleven leven. Ik denk dat je toen misschien meer voorbereid was op het feit dat niet al je kinderen volwassen werden.
Als je de stamboom van cavendish zijn familie bekijkt dan kregen mensen 13-14 kinderen en bleven er 6 leven. Bij de geboorte ging al vaak wat mis, of ze leefden een paar dagen. En de kinderziekten: mazelen of waterpokken overleefden veel ook niet. De hygiëne was heel slecht enz.
Dat maakt het niet minder erg maar ik denk dat mensen er wel meer op voorbereid waren dan nu. Het kwam heel vaak voor. Ik hoop dat ik het nu goed zeg.
Je hebt helemaal gelijk Sarah.
Het lijkt wel of ik zo'n hardvochtige bitch ben van; nou ja, dat gebeurde wel vaker, maar zo bedoelde ik het niet. Het is altijd erg als je kind dood gaat.
Ik vond het boek heel erg somber en was waarschijnlijk niet in de stemming om dat boek te lezen.
Uit alles straalde zo'n enorme lusteloosheid, somberheid.. en dan wilde ik wel roepen, je hebt nog een zoontje, je hebt een vriend die heel veel van je houdt. Ook al kon die niet voorkomen dat haar man weer weg ging. Ik kon niet tegen die somberheid, werd er akelig van.
Je hebt waarschijnlijk gelijk als je zegt die vrouw durfde zich niet meer te binden.
Het boek wrikte vond ik. Ook waarschijnlijk omdat de tijd niet klopte met de gedachten van de vrouw, zoals hier al eerder gemeld is.
Ik heb het ook niet uitgelezen, ik ben gekomen tot Cook weer op reis ging.
Dettie
Het lijkt wel of ik zo'n hardvochtige bitch ben van; nou ja, dat gebeurde wel vaker, maar zo bedoelde ik het niet. Het is altijd erg als je kind dood gaat.
Ik vond het boek heel erg somber en was waarschijnlijk niet in de stemming om dat boek te lezen.
Uit alles straalde zo'n enorme lusteloosheid, somberheid.. en dan wilde ik wel roepen, je hebt nog een zoontje, je hebt een vriend die heel veel van je houdt. Ook al kon die niet voorkomen dat haar man weer weg ging. Ik kon niet tegen die somberheid, werd er akelig van.
Je hebt waarschijnlijk gelijk als je zegt die vrouw durfde zich niet meer te binden.
Het boek wrikte vond ik. Ook waarschijnlijk omdat de tijd niet klopte met de gedachten van de vrouw, zoals hier al eerder gemeld is.
Ik heb het ook niet uitgelezen, ik ben gekomen tot Cook weer op reis ging.
Dettie