Marga Minco - De glazen brug
Geplaatst: 04 aug 2005, 13:12
Indrukwekkend in al zijn eenvoud.
Zoals alle (?) boeken van Minco is het thema de Tweede Wereldoorlog.
De glazen brug
Knap hoe Marga Minco steeds weer met een klein compact verhaal zoveel kan zeggen.
De Glazen Brug bestaat uit twee delen.
In deel 1 is de jodin Stella in Amsterdam ondergedoken, op haar derde adres.
"Ik nam me voor om als ik de oorlog doorkwam nooit meer een deurbel te nemen."
Haar ouders zijn weggevoerd, haar oom en de anderen die in het huis van haar oom woonden zijn weggevoerd, en nog een paar maal daarna ontsnapt ze steeds aan de razzia's. Ze wordt daarbij geholpen door de handtastelijke Rudolf, die ze van zich af moet slaan, en door Carlo, met wie ze een kortstondige verhouding heeft. Als ze niets meer van hem hoort, begrijpt ze dat ook hij opgepakt is, hetgeen na de oorlog bevestigd wordt. Van Carlo heeft ze een nieuw identiteit gekregen, die van een Zeeuws meisje, Maria, dat in 1940 gestorven is. Als Maria komt Stella de oorlog door, eenzaam en alleen.
Deel 2 speelt enkele jaren na de oorlog. Na de bevrijding heeft ze weer een bestaan opgebouwd, maar 'Maria' blijft haar dwarszitten. Tenslotte gaat ze naar Avezeel, om het verleden van Maria na te gaan..
"het is overal hetzelfde; overal waar je komt stellen ze identieke vragen, willen ze weten waar je woont, wat je man doet, hoeveel kinderen je hebt, en het liefst willen ze geïnformeerd worden over je origine', want zo te zien, zou je zeggen, neem me niet kwalijk, bent u van andere komaf."
Jaren was Stella op haar hoede geweest, voorzichtig over haar achtergrond, in de geest van ondergedoken zijn, niet jezelf mogen zijn. Maar ze kon er niet meer tegen.
" Je kunt niet blijven verdonkeremanen wat aan je vastzit. Op den duur verlies je jezelf"
Stella was erg gehecht aan haar vader, vooral de herinering aan die keer dat ze samen een brug overstaken blijft haar bij. Hoe haar vader midden op de beijzelde brug bleef staan, toen zij al als een dwaas naar beneden gegleden was. Ze droomt van haar vader, hoe hij aan de overkant van een brug staat, en niet reageert op haar roepen. Ook na de oorlog droomt ze over die brug, maar nu is het niet altijd haar vader die er staat, maar Carlo. Als ze hoort wie Maria was, hoe ze gestorven is, blijkt wederom een brug een rol gespeeld te hebben.
Volgens de flap betekent "op het glazen bruggetje geweest zijn" dat iemand zich aan iets hachelijks heeft gewaagd of in doodsgevaar heefdt verkeerd.
Het is een indrukwekkend boekje. Op bijna emotieloze toon wordt een triest verhaal verteld.
© Marjo
Zoals alle (?) boeken van Minco is het thema de Tweede Wereldoorlog.
De glazen brug
Knap hoe Marga Minco steeds weer met een klein compact verhaal zoveel kan zeggen.
De Glazen Brug bestaat uit twee delen.
In deel 1 is de jodin Stella in Amsterdam ondergedoken, op haar derde adres.
"Ik nam me voor om als ik de oorlog doorkwam nooit meer een deurbel te nemen."
Haar ouders zijn weggevoerd, haar oom en de anderen die in het huis van haar oom woonden zijn weggevoerd, en nog een paar maal daarna ontsnapt ze steeds aan de razzia's. Ze wordt daarbij geholpen door de handtastelijke Rudolf, die ze van zich af moet slaan, en door Carlo, met wie ze een kortstondige verhouding heeft. Als ze niets meer van hem hoort, begrijpt ze dat ook hij opgepakt is, hetgeen na de oorlog bevestigd wordt. Van Carlo heeft ze een nieuw identiteit gekregen, die van een Zeeuws meisje, Maria, dat in 1940 gestorven is. Als Maria komt Stella de oorlog door, eenzaam en alleen.
Deel 2 speelt enkele jaren na de oorlog. Na de bevrijding heeft ze weer een bestaan opgebouwd, maar 'Maria' blijft haar dwarszitten. Tenslotte gaat ze naar Avezeel, om het verleden van Maria na te gaan..
"het is overal hetzelfde; overal waar je komt stellen ze identieke vragen, willen ze weten waar je woont, wat je man doet, hoeveel kinderen je hebt, en het liefst willen ze geïnformeerd worden over je origine', want zo te zien, zou je zeggen, neem me niet kwalijk, bent u van andere komaf."
Jaren was Stella op haar hoede geweest, voorzichtig over haar achtergrond, in de geest van ondergedoken zijn, niet jezelf mogen zijn. Maar ze kon er niet meer tegen.
" Je kunt niet blijven verdonkeremanen wat aan je vastzit. Op den duur verlies je jezelf"
Stella was erg gehecht aan haar vader, vooral de herinering aan die keer dat ze samen een brug overstaken blijft haar bij. Hoe haar vader midden op de beijzelde brug bleef staan, toen zij al als een dwaas naar beneden gegleden was. Ze droomt van haar vader, hoe hij aan de overkant van een brug staat, en niet reageert op haar roepen. Ook na de oorlog droomt ze over die brug, maar nu is het niet altijd haar vader die er staat, maar Carlo. Als ze hoort wie Maria was, hoe ze gestorven is, blijkt wederom een brug een rol gespeeld te hebben.
Volgens de flap betekent "op het glazen bruggetje geweest zijn" dat iemand zich aan iets hachelijks heeft gewaagd of in doodsgevaar heefdt verkeerd.
Het is een indrukwekkend boekje. Op bijna emotieloze toon wordt een triest verhaal verteld.
© Marjo
.