Leestafel forum

Flaptekst: In Keflavik, het meest misdeelde stadje van IJsland, groet Ari op. Na publicatie van twee dichtbundels en romans, en nadat hij zijn gezin in de steek heeft gelaten, verhuist hij naar Denemarken. Voor zijn stervende vader keert hij twee jaar later terug naar het ruige landschap in het zuidoosten van IJsland. Dit is het startpunt van een verhaal dat de hele twintigste eeuw omspant: van de liefdesgeschiedenis van Ari’s grootouders tot Ari’s aankomst op de luchthaven van Keflavik. In zijn kenmerkende poëtische en filosofische stijl rijgt Stefánsson in 'Vissen hebben geen voeten' prachtige menselijke geschiedenissen aaneen, vol liefde, verlies, geweld en met op de achtergrond een zee vol vissen waarop niet gevist mag worden.

In ongelooflijk mooi proza brengt de auteur IJslands natuur en volk weer liefdevol tot leven. Zo mogelijk nog poëtischer dan in zijn voorgaande trilogie. Het verhaal dat doorspekt is met filosofische beschouwingen is niet chronologisch opgebouwd en wordt ook nog eens afgewisseld met hoofdstukjes die "Tussenspel" of "Tussen haakjes" heten. Desondanks is het niet moeilijk te volgen, als je het met aandacht leest, hetgeen geen straf is. Het ritme is hypnotiserend en de karakters komen goed uit de verf. Hier en daar wordt een bitter nootje gekraakt wat de politiek betreft zonder dat het een neerdrukkend verhaal wordt. Bewust worden sommige zinnen herhaald en dat gebeurt naar het einde toe misschien iets te vaak. Dat is de enige kritiek die ik zou kunnen hebben.

"Citeren uit deze roman zou de niet-geciteerde zinnen tekort doen." Lees ik in een recensie.
Dat klinkt goed net als jouw beschouwing goed klinkt.

Ook lees ik overal dat je, net als jij zegt, er de tijd voor moet nemen en niet snel even weglezen.
"De fascinerende, maar niet gemakkelijk opgebouwde roman vraagt om uiterste concentratie van de lezer." Schrijft Biblion

"Een voor sommigen misschien zwak punt aan deze roman is de wat warrige structuur, die snel en makkelijk lezen in de weg staat. Wil je echter de moeite nemen om de zinnen te doorgronden, soms twee keer te lezen, soms nog eens terug te bladeren, dan staat je een zinnenprikkelende roman te wachten die veel van de magische en oeroude mythische aantrekkingskracht van IJsland weet over te brengen." schrijft mustreads

Maar eens moeite moeten doen is ook wel eens prettig. Zeker als je beloond wordt met prachtige taal.

Dettie

Het is echt geen moeite, want je raakt gewoon in de ban van die zinnen. Het is een beetje als dobberen op een luchtbed op de golven. Dat kun je ook niet snel doen. En het gaat net zo vanzelf.
Het meest verwarrende vond ik niet de constructie, al moet je heus soms wel heel even denken, "o ja, nu gaat het over opa of Ari". Het verwarrendst vond ik de "ik". Het is voortdurend "Ari en ik". Het duurde wel tot halverwege voor ik goed door had, dat "ik" een mengeling van een alter ego, engelbewaarder en/of een alwetende verteller was. Niet exact te duiden, maar acceptabel. Jón Kalman Stefánsson is tenslotte een IJslander.