(Ik dacht dat ik deze gisteren al geplaatst had, maar ik zie hem nergens.... )
Flaptekst : Patrick, croupier in een casino in Normandië, is helemaal klaar voor de reis. Hij woont alleen in een bijna lege huurflat - zo weinig mogelijk ballast, hij gaat immers toch weg. Het ontbreekt hem nog aan een tijdstip en een bestemming, maar dat hij gaat reizen, staat vast.Zojuist heeft hij al een koffer gekocht, van hard materiaal, geïmpregneerd polypropeen. Zijn koffer moet immers respect afdwingen bij de chasseurs van luxe hotels: 'Niet dat ik dergelijke hotelbedrijven zal aandoen, zeker niet, maar bij wijze van spreken'. Patricks volgende aanschaf is een wit tropenpak en na zorgvuldige selectie koopt hij een boek voor op reis. De volgende stap is een uitgebreid vaccinatieprogramma. Nu nog zijn ontslagbrief aan het casino daar zullen ze van opkijken! Inmiddels schrijdt de tijd voort...
Aandoenlijk verhaal over een bewust eenzame, maar niet ongelukkige man. Het besluit om werkelijk op reis te gaan blijft hij maar uitstellen. Je begrijpt dat het er nooit van gaat komen, of toch? Een slot met een glimlach.
Nee, geen triest eind. Maar wat je misschien wel tegen kan staan is dat de man af en toe met een vriendin de lakens deelt en dan zeer nauwkeurig de bijzonderheden van een zeker lichaamsdeel (heb ik dat netjes verwoord of niet?) beschrijft. Dat vond ik zelf ook een beetje een minpunt. Het is verder een tamelijk zakelijk boek. De man doet niet veel en wat ie doet wordt precies beschreven. Minimalistisch zou je het ook kunnen noemen. Ik weet niet of je van die stijl houdt. Jean-Philippe Toussaint (de vroegere boeken) kan dat ook zo, maar daar heb je volgens mij niets van gelezen.
Ik denk dat "Gelukkige dagen" van Graff misschien een betere kennismaking met hem is.
Ik heb zo eens zitten speuren in mijn lijst, maar een echt feel-good boek zie ik zo gauw niet.
Haha ja je hebt het heel keurig verwoord!
Ik lees net in een recensie dat de pikante scenes als een frisse wind doorheen het verhaal waaiden...
Ieder zijn meug zullen we maar zeggen.
Van mij hoeft het niet zo, er zijn maar weinig goedgeschreven vrijscènes.
Juist de scènes waarin alles niet zo onverbloemd gezegd wordt maar waar meer gesuggereerd
wordt zijn beter dan al die nauwkeurige beschrijvingen over zoals in dit geval het zekere lichaamsdeel .
Ik hoef ook geen feelgood boek hoor maar soms lopen boeken zo vreselijk triest af, blijven ze eenzaam en verlaten achter,
gaan ze allemaal dood of worden ze verstoten, of opgenomen omdat ze doorgedraaid zijn enz.
Daar heb ik momenteel niet zo'n zin in om te lezen. Gelukkig lopen niet alle boeken met inhoud zo af.
berdine schreef:Nee, geen triest eind. Maar wat je misschien wel tegen kan staan is dat de man af en toe met een vriendin de lakens deelt en dan zeer nauwkeurig de bijzonderheden van een zeker lichaamsdeel (heb ik dat netjes verwoord of niet?) beschrijft. Dat vond ik zelf ook een beetje een minpunt. Het is verder een tamelijk zakelijk boek. De man doet niet veel en wat ie doet wordt precies beschreven. Minimalistisch zou je het ook kunnen noemen. Ik weet niet of je van die stijl houdt. Jean-Philippe Toussaint (de vroegere boeken) kan dat ook zo, maar daar heb je volgens mij niets van gelezen.
Ik denk dat "Gelukkige dagen" van Graff misschien een betere kennismaking met hem is.
Ik heb zo eens zitten speuren in mijn lijst, maar een echt feel-good boek zie ik zo gauw niet.
Ach, die stukken sla ik gewoon over, zoals ik bij scenes met verliefde mensen ook altijd snel wegzap.
Het is niet de "daad" die hij beschrijft, hij heeft het alleen maar zeer gedetailleerd over dat ene lichaamsdeel. Het is welhaast biologieles! Dus geen woeste bedscènes... Dat kun je van deze hoofdpersoon ook niet verwachten. Het is zakelijk, hij betaalt zijn (getrouwde) vriendin er ook voor. En feitelijk bekijkt hij het lichaamsdeel exact op dezelfde manier als waarop hij de koffers bekijkt, als hij er een gaat kopen. Het is eigenlijk heel apart...dus ik heb het wel gewoon gelezen. Ik geloof dat ik jullie in een verkeerde denkrichting heb gezet. Soms kun je beter niet teveel over een boek zeggen.
)
Dus geen woeste bedscènes... Dat kun je van deze hoofdpersoon ook niet verwachten. Het is zakelijk, hij betaalt zijn (getrouwde) vriendin er ook voor. En feitelijk bekijkt hij het lichaamsdeel exact op dezelfde manier als waarop hij de koffers bekijkt, als hij er een gaat kopen. Het is eigenlijk heel apart...dus ik heb het wel gewoon gelezen. Ik geloof dat ik jullie in een verkeerde denkrichting heb gezet. Soms kun je beter niet teveel over een boek zeggen.