Geen verslag van dit boek, maar ik open toch even een topic omdat ik weet dat meerdere mensen het (gaan) lezen. Al is het vrij onmogelijk om iets over dit boek te zeggen. Het is een soort satire over de tweede wereldoorlog. Al dekt dat toch ook weer niet echt de lading. Toen dit boek mij met deze woorden werd aanbevolen trok het me in ieder geval niet echt aan. Het boek is door een Joodse schrijver die de oorlog overleefde geschreven, wat het voor mij stukken aanvaardbaarder maakte op de een of andere manier. Het verhaal gaat over een Duitse nazi, massamoordenaar van beroep zoals hij zelf al op de eerste bladzijdes blijmoedig aankondigt, die na de oorlog de identiteit aanneemt van een vermoorde Joodse vriend. Die net als hij kapper was. Vandaar de titel.
Al lezend riep dit boek bij mij allerlei emoties op. Allereerst bewondering voor het inlevingsvermogen van de schrijver, hoeveel afslagen in je hoofd moet je maken om vanuit zo’n perspectief dit verhaal te schrijven. Op sommige momenten vond ik het op de grens, maar dat zijn ook wel weer de momenten die je raakte, fragmenten over gestolen gouden kiezen uit het kamp bijvoorbeeld, waar laconiek over geschreven wordt. Maar het effect daarvan is natuurlijk precies omgekeerd…juist omdat die laconieke toon me raakte kwam de ontzetting over waar die kiezen vandaan kwamen des te harder binnen. En dat zal de bedoeling ook wel zijn geweest. Verder gaat het boek natuurlijk over goed en kwaad, en schuld en boete, en is het ondanks alles ook gewoon af en toe vermakelijk.
Een boek wat misschien niet iedereen zal bevallen, maar waarvan ik toch blij ben dat ik het las.
Willeke
Edgar Hilsenrath, De nazi en de kapper
Re: Edgar Hilsenrath, De nazi en de kapper
Ik ben halverwege Willeke. Ik denk dat je het prima verwoordt. Ik geloof wel dat dit boek harder, groffer is dan "Het sprookje van de laatste gedachte", maar het is al zo'n 20 jaar geleden dat ik dat las.
Re: Edgar Hilsenrath, De nazi en de kapper
Ja het is hard en grof af en toe. Ik denk dat als het niet door een Joodse schrijver was geschreven ik het boek verdacht zou hebben van jodenhaat en het weg gelegd zou hebben. Maar doordat het wél door een Joodse schrijver geschreven was kon ik het beter hebben en begreep ik ook wel dat hij vaak het tegendeel bedoelde van wat hij betoogde.
De ik persoon maakt trouwens wel een ontwikkeling door in het boek, aan het einde wordt de toon milder
.
Willeke
De ik persoon maakt trouwens wel een ontwikkeling door in het boek, aan het einde wordt de toon milder
.
Willeke
Re: Edgar Hilsenrath, De nazi en de kapper
Ik weet niet of nog meer mensen het willen lezen en of dit commentaar dan iets zou verraden, maar voor de zekerheid maar even een
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
De ontwikkeling die de hoofdpersoon doormaakt gaat heel subtiel, maar of hij nu echt spijt krijgt..... Zijn gedrag is erg dubbel. Aan de ene kant is het natuurlijk lekker veilig om de identiteit van een slachtoffer aan te nemen. Aan de andere kant merk je gaandeweg dat hij heel erg zijn best aan het doen is om zijn vriend door middel van hemzelf zijn leven door te laten leven. Je zou dat een vorm van boetedoening kunnen noemen. Hij gaat zo op in die rol dat hij compleet joods wordt.
Daarnaast gaat hij eigenlijk nog steeds prat op zijn hoedanigheid van massamoordenaar. En hoe kun - al heb je dan eindelijk zelf een stok - zoveel mensen gedachtenloos vermoorden, en vooral hoe kun je je vrienden vermoorden? Dat mankement in zijn bovenkamer vind ik niet echt een excuus. Gecompliceerd mannetje, die Max!
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
De ontwikkeling die de hoofdpersoon doormaakt gaat heel subtiel, maar of hij nu echt spijt krijgt..... Zijn gedrag is erg dubbel. Aan de ene kant is het natuurlijk lekker veilig om de identiteit van een slachtoffer aan te nemen. Aan de andere kant merk je gaandeweg dat hij heel erg zijn best aan het doen is om zijn vriend door middel van hemzelf zijn leven door te laten leven. Je zou dat een vorm van boetedoening kunnen noemen. Hij gaat zo op in die rol dat hij compleet joods wordt.
Daarnaast gaat hij eigenlijk nog steeds prat op zijn hoedanigheid van massamoordenaar. En hoe kun - al heb je dan eindelijk zelf een stok - zoveel mensen gedachtenloos vermoorden, en vooral hoe kun je je vrienden vermoorden? Dat mankement in zijn bovenkamer vind ik niet echt een excuus. Gecompliceerd mannetje, die Max!
Re: Edgar Hilsenrath, De nazi en de kapper
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Nee echt spijt heeft hij niet, en de "rechtzaak" spreekt hem ook nog vrij. Daar was ook veel kritiek op begreep ik uit het nawoord. Mensen willen toch een soort rechtvaardigheid.
Groetjes Willeke
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Nee echt spijt heeft hij niet, en de "rechtzaak" spreekt hem ook nog vrij. Daar was ook veel kritiek op begreep ik uit het nawoord. Mensen willen toch een soort rechtvaardigheid.
Groetjes Willeke
Re: Edgar Hilsenrath, De nazi en de kapper
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
O, dat heb ik er niet uitgehaald. Ik dacht dat met name de Duitse kritiek was, dat je als jood niet zo over een nazi en de holocaust kon schrijven. Er in zekere zin de draak mee steken, ook al was het overduidelijk satire. (Zoiets als: "Dat doe je toch niet!")
Ja die rechtszaak. Hij wilde perse de waarheid aan iemand opbiechten. Waarom? De werkelijkheid is vaak absurder dan de fantasie. Leugens worden eerder geloofd dan de waarheid. En volgens mij sprak hij zichzelf vrij (de ander was te dronken en geloofde het allemaal niet echt) omdat er geen straf bestaat voor een dergelijke misdaad. Laat de straf uiteindelijk maar aan God over.
Als er ook maar een schijn van kans geweest was dat de kantonrechter hem zou hebben geloofd, zou hij het het dan ook verteld hebben?
E
R
K
L
A
P
P
E
R
O, dat heb ik er niet uitgehaald. Ik dacht dat met name de Duitse kritiek was, dat je als jood niet zo over een nazi en de holocaust kon schrijven. Er in zekere zin de draak mee steken, ook al was het overduidelijk satire. (Zoiets als: "Dat doe je toch niet!")
Ja die rechtszaak. Hij wilde perse de waarheid aan iemand opbiechten. Waarom? De werkelijkheid is vaak absurder dan de fantasie. Leugens worden eerder geloofd dan de waarheid. En volgens mij sprak hij zichzelf vrij (de ander was te dronken en geloofde het allemaal niet echt) omdat er geen straf bestaat voor een dergelijke misdaad. Laat de straf uiteindelijk maar aan God over.
Als er ook maar een schijn van kans geweest was dat de kantonrechter hem zou hebben geloofd, zou hij het het dan ook verteld hebben?
Re: Edgar Hilsenrath, De nazi en de kapper
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Ik had de indruk dat de schrijver wilde zeggen, wat je ook gedaan hebt, en hoe lang en overtuigend je ook liegt en bedriegt, een mens aan het eind vaak toch zijn verhaal kwijt moet. Hij koos de veilige manier, een denkbeeldige rechtbank in plaats van een echte, en een toehoorder die hem niet of half gelooft, en de rechtvaardigheid aan God over laat.
Het is in ieder geval wel een boek wat in mijn hoofd blijft spelen. Ik heb heel veel gelezen deze vakantie weken, en dan loopt het af en toe een beetje in elkaar over, maar dit boek komt iedere keer toch boven drijven.
Groetjes Willeke
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Ik had de indruk dat de schrijver wilde zeggen, wat je ook gedaan hebt, en hoe lang en overtuigend je ook liegt en bedriegt, een mens aan het eind vaak toch zijn verhaal kwijt moet. Hij koos de veilige manier, een denkbeeldige rechtbank in plaats van een echte, en een toehoorder die hem niet of half gelooft, en de rechtvaardigheid aan God over laat.
Het is in ieder geval wel een boek wat in mijn hoofd blijft spelen. Ik heb heel veel gelezen deze vakantie weken, en dan loopt het af en toe een beetje in elkaar over, maar dit boek komt iedere keer toch boven drijven.
Groetjes Willeke