Paul Baeten Gronda - Nemen wij dan samen afscheid van de liefde
Paul Baeten Gronda - Nemen wij dan samen afscheid van de liefde
Intrigerend debuut waarvan ik niet echt kan zeggen wat ik er van vind. Heb bij elkaar meer dan 5 uur op m'n verslag zitten ploeteren en zo moet het maar.
Een deel in me zegt, ja, fantastisch en een ander deel twijfelt. Heel vreemd maar waar.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/paul-baeten-gronda
Dettie
Een deel in me zegt, ja, fantastisch en een ander deel twijfelt. Heel vreemd maar waar.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/paul-baeten-gronda
Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op 20 Dec 2009, 11:53, 1 keer totaal gewijzigd.
Misschien is het de stijl waarin het geschreven is, Dettie.
Max Eugène - vergeet vooral dat Eugène niet - is zo vreselijk negatief, heeft voor niemand in zijn omgeving een goed woord over, boort alles - vaak met plat taalgebruik - de grond in. Al lezende begin je langzaamaan die onmacht en onderdrukte woede wel te voelen, maar dat maakt het niet aangenamer om te lezen.
Ik neem aan dat het de bedoeling van de schrijver was, een opstandig, doodongelukkig jong mens neer te zetten, die met zijn gevoelens geen raad weet en daarom maar wild om zich heen begint te trappen. Dat maakt het geen lekker-lees-boek, maar het is wel goed gedaan.
Max Eugène - vergeet vooral dat Eugène niet - is zo vreselijk negatief, heeft voor niemand in zijn omgeving een goed woord over, boort alles - vaak met plat taalgebruik - de grond in. Al lezende begin je langzaamaan die onmacht en onderdrukte woede wel te voelen, maar dat maakt het niet aangenamer om te lezen.
Ik neem aan dat het de bedoeling van de schrijver was, een opstandig, doodongelukkig jong mens neer te zetten, die met zijn gevoelens geen raad weet en daarom maar wild om zich heen begint te trappen. Dat maakt het geen lekker-lees-boek, maar het is wel goed gedaan.
berdine schreef:Misschien is het de stijl waarin het geschreven is, Dettie.
Max Eugène - vergeet vooral dat Eugène niet - is zo vreselijk negatief, heeft voor niemand in zijn omgeving een goed woord over, boort alles - vaak met plat taalgebruik - de grond in. Al lezende begin je langzaamaan die onmacht en onderdrukte woede wel te voelen, maar dat maakt het niet aangenamer om te lezen.
Ik neem aan dat het de bedoeling van de schrijver was, een opstandig, doodongelukkig jong mens neer te zetten, die met zijn gevoelens geen raad weet en daarom maar wild om zich heen begint te trappen. Dat maakt het geen lekker-lees-boek, maar het is wel goed gedaan.
Ik heb geen idee of dát het nou was berdine. Ik houd wel van zulk soort taal en dat negatieve stoort me ook niet echt omdat je al gauw door hebt dat het ook maar een houding is om overeind te blijven.
Ik denk dat het toch wel de sprongen waren, hij hopte van de ene situatie naar de andere en daardoor raakte je een beetje de eventuele band kwijt die je met iemand kan gaan voelen. Nu bleven alle personages op een afstand omdat hij niet lang genoeg 'bij ze bleef'. Op zich vond ik het wel goed geschreven.
Dettie
Chronologisch was er inderdaad geen touw aan vast te knopen. Het werd meer associatief verteld. Maar meestal werd al gauw duidelijk over welke periode of gebeurtenis hij het had.
Ik had niet de indruk dat het de bedoeling was een band op te bouwen met de personages. Tenslotte werden ze allemaal uitgetekend en ingekleurd door Max Eugène zelf. Maar ik kan me indenken dat door het voortdurende switchen van de ene episode naar de andere met de bijbehorende personen het verhaal wat chaotisch is neergezet en dat dat storend kan zijn.
Zelf had ik alleen moeite met de negativiteit, totdat duidelijk werd waarom de hoofdpersoon zo dacht. Dat duurde best wel even bij mij. Mogelijk kwam dat door het gewissel van situaties. Dat ik, zodra het verhaal zich ontwikkelde in de richting van de oorzaak van Max' gedrag en het me duidelijk ging worden, mijn aandacht onmiddellijk werd afgeleid door een vroegere situatie of gebeurtenis. Haha, eigenlijk best knap toch?
Ik had niet de indruk dat het de bedoeling was een band op te bouwen met de personages. Tenslotte werden ze allemaal uitgetekend en ingekleurd door Max Eugène zelf. Maar ik kan me indenken dat door het voortdurende switchen van de ene episode naar de andere met de bijbehorende personen het verhaal wat chaotisch is neergezet en dat dat storend kan zijn.
Zelf had ik alleen moeite met de negativiteit, totdat duidelijk werd waarom de hoofdpersoon zo dacht. Dat duurde best wel even bij mij. Mogelijk kwam dat door het gewissel van situaties. Dat ik, zodra het verhaal zich ontwikkelde in de richting van de oorzaak van Max' gedrag en het me duidelijk ging worden, mijn aandacht onmiddellijk werd afgeleid door een vroegere situatie of gebeurtenis. Haha, eigenlijk best knap toch?
Ik moet bekennen dat ik niet veel over Reve's werk weet, dus vergelijken kan ik niet. Dit zeg je:
"Eerder zie ik het als totale onmacht van mensen om om te gaan met een groot verlies.
En daar ben ik het helemaal mee eens.
Ik zou het boek na een 50 pagina;'s weggelegd hebben als het niet de shortlist had gehaald, maar pas daarna besef je wat de hoofdpersoon drijft en dan wordt het verhaal boeiend. Het grijpt je aan.
Nu heb ik net een recensie gelezen die het boek humoristisch noemt, 'om te lachen'. Nou als ik het ergens niet mee eens ben!!!
(Deze recensent vergelijkt Gronda met Brusselmans. Dat is andere koek dan Reve! http://www.cuttingedge.be/books/reviews ... -de-liefde)
Er zit humor in ja, maar die brengt nog geen glimlach teweeg te midden van al deze ellende.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/paul-baeten-gronda
marjo
"Eerder zie ik het als totale onmacht van mensen om om te gaan met een groot verlies.
En daar ben ik het helemaal mee eens.
Ik zou het boek na een 50 pagina;'s weggelegd hebben als het niet de shortlist had gehaald, maar pas daarna besef je wat de hoofdpersoon drijft en dan wordt het verhaal boeiend. Het grijpt je aan.
Nu heb ik net een recensie gelezen die het boek humoristisch noemt, 'om te lachen'. Nou als ik het ergens niet mee eens ben!!!
(Deze recensent vergelijkt Gronda met Brusselmans. Dat is andere koek dan Reve! http://www.cuttingedge.be/books/reviews ... -de-liefde)
Er zit humor in ja, maar die brengt nog geen glimlach teweeg te midden van al deze ellende.
Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/paul-baeten-gronda
marjo
Marjo schreef:Nu heb ik net een recensie gelezen die het boek humoristisch noemt, 'om te lachen'. Nou als ik het ergens niet mee eens ben!!!
Er zit humor in ja, maar die brengt nog geen glimlach teweeg te midden van al deze ellende.
Ja, ik vond er ook humor in zitten en ik vond het boek kennelijk niet zo somber als jij het vindt, ondanks het einde.
De broer met de cavia's en die moeder met die nieuwe vriend... ja, dat vond ik wel grappig geschreven. Het was humor om overeind te blijven en soms was die humor gewoon leuk. (vind ik)
Dettie
Nee het verhaal zelf is ook niet leuk of om te lachen, de cavia's ook niet, en die moeder is natuurlijk ook triest maar het is de manier waarop het beschreven is. Ik moet toch wel lachen hoe die moeder soms kan reageren, zoals in een geel T-shirt lopen bewijst dat je stiekem een racist was. En zo werden er nog wel meer dingen met humor verteld.
Dettie
Dettie
Een redelijk boek. Ik vond het wel een mooie beschrijving van een jongen op weg naar zijn volwassenwording, die niet goed kan omgaan met zijn verdriet. De humoristisch of ironisch bedoelde stukjes tekst vond ik vaak te gemakkelijk of te flauw om ze echt goed te vinden. Ik denk wel dat deze schrijver nog tot grotere daden kan komen.
Ook dit gaat voorbij.
Ik kan hier kort over zijn, ik vond dit een goed boek.
Fragmentarisch inderdaad zo af en toe, en associatief,
maar als je eenmaal de draad te pakken hebt en door hebt wáár het eigenlijk om gaat zeer pakkend.Ik vond het vooral een boek over de onmacht om met verdriet om te gaan, de onmacht om te comuniceren over dat verdriet.
Ergens in het laatste hoofdstuk zegt de hoofdpersoon;
"Ooit had ik het woord binnenvetter geleerd, en hoewel me dat aan een specialisme in de beenhouwersbranche deed denken, was ik het nooit meer vergeten. Soms vette ik zodanig binnen dat ik er gek van werd. Deze nacht had ik besloten dat niet langer te doen".
Daar gaat dit boek eigenlijk over, in mijn optiek, over binnen vetten, en áls je dan al moet huilen dan alleen maar onder de douche of in de regen.
Wil
Fragmentarisch inderdaad zo af en toe, en associatief,
maar als je eenmaal de draad te pakken hebt en door hebt wáár het eigenlijk om gaat zeer pakkend.Ik vond het vooral een boek over de onmacht om met verdriet om te gaan, de onmacht om te comuniceren over dat verdriet.
Ergens in het laatste hoofdstuk zegt de hoofdpersoon;
"Ooit had ik het woord binnenvetter geleerd, en hoewel me dat aan een specialisme in de beenhouwersbranche deed denken, was ik het nooit meer vergeten. Soms vette ik zodanig binnen dat ik er gek van werd. Deze nacht had ik besloten dat niet langer te doen".
Daar gaat dit boek eigenlijk over, in mijn optiek, over binnen vetten, en áls je dan al moet huilen dan alleen maar onder de douche of in de regen.
Wil
Je kunt het altijd mooi zeggen Willeke.
Ja op mij kwam het boek ook zo over, de onmacht om met het grote verdriet om te gaan. Ieder zoekt zijn eigen weg maar met elkaar, samen, verdriet hebben lukt niet.
Dat huilen in de regen of onder de douche zei meer dan ellelange bladzijden over het verdriet gedaan zouden hebben. Dat vond ik aangrijpend.
Ook dat meisje wat hij maar niet kon vinden. Ik vroeg me af hoe het met hem gegaan zou zijn als hij haar wél had kunnen vinden. Of was ze maar een droom, wilde hij graag dat er zo'n meisje was?
Dettie
Ja op mij kwam het boek ook zo over, de onmacht om met het grote verdriet om te gaan. Ieder zoekt zijn eigen weg maar met elkaar, samen, verdriet hebben lukt niet.
Dat huilen in de regen of onder de douche zei meer dan ellelange bladzijden over het verdriet gedaan zouden hebben. Dat vond ik aangrijpend.
Ook dat meisje wat hij maar niet kon vinden. Ik vroeg me af hoe het met hem gegaan zou zijn als hij haar wél had kunnen vinden. Of was ze maar een droom, wilde hij graag dat er zo'n meisje was?
Dettie
Of was ze maar een droom, wilde hij graag dat er zo'n meisje was?
Ja, dat vroeg ik me ook af.
Vooral ook omdat de receptioniste in het Hotel van Staf in de realiteit gewoon aardig was, met een kleine flirt,
daarna merkt Max op dat hij dit als verhaal gaat gebruiken dat hij met haar geslapen heeft,
en dáárna is het tot twee keer toe in zijn eigen verhaal een feit,
terwijl er toch helemaal niets gebeurd is.
Dat zou met Elise ook heel goed het geval kunnen zijn.
Niemand heeft haar gesproken, en de ontmoetingen in het boek lopen allemaal mis.
Willeke
Ik vond dit maar een vreemd boek en het duurde ook lang eer ik echt in het verhaal kwam. Beetje chaotisch en rommelig verteld, maar wel met een inhoud die je bijblijft en je tot nadenken stemt; dat is dan wel krachtig.
Af en toe "proefde" ik een beetje de stijl Herman Brusselmans, maar ook bekroop me het gevoel dat ik bezig was in een boek van Arnon Grunberg.
Al met al een redelijk goed debuut van een auteur waar we in de toekomst zeker nog weleens iets van zullen horen.
Het boek gaat z.s.m. weer retour naar Marjo.
groetjes, irene
Af en toe "proefde" ik een beetje de stijl Herman Brusselmans, maar ook bekroop me het gevoel dat ik bezig was in een boek van Arnon Grunberg.
Al met al een redelijk goed debuut van een auteur waar we in de toekomst zeker nog weleens iets van zullen horen.
Het boek gaat z.s.m. weer retour naar Marjo.
groetjes, irene
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 112 gasten