Stewart O'Nan: Sneeuwengelen

[Marjo]

Iemand tipte mij dit boek, maar ik weet niet meer wie. Ik kan helaas niet zeggen dat ik het een mooi boek vind.

Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/stewart-onan-

Marjo

[Dettie]

Nou, echt enthousiast ben je niet zo te lezen.
Ik dacht eerst dat het een thriller was maar kennelijk toch niet.

Dettie

[Marjo]

Het is een twijfelgeval. Ik vind het zelf meer een psychologische roman, maar het gaat wel over een moord.

[berdine]

Tja, op een bepaalde manier boeide het me wel. De stijl is inderdaad lastig. Zeker als de ik-figuur Arthur op een bepaald moment "hij" gebruikt voor zichzelf. Alsof de schrijver of de vertaler ook in de war kwam. De achterflap zet je al meteen op het verkeerde been. Annie houdt van haar man Glenn en verafgoodt haar dochtertje. Zo is het niet bepaald. Glenn houdt van Annie en het dochtertje krijgt nogal eens een pak slaag. Annie en Glenn komen wel goed uit de verf in tegenstelling tot Arthur, zoals Marjo al opmerkte. Niets schijnt hem echt te kunnen deren. Lastig zijn ook de familieverwikkelingen. Allemaal gescheiden en weer weg bij de nieuwe vlam. Glenn heeft daarbij behalve biologische ook pleegouders. Er is een zus van Glenn, Nan geheten, die af en toe bij name wordt genoemd en verder geen rol speelt, zodat je dan opeens denkt "Nan? Wie is dat ook alweer?".
Ik denk dat er een mooie psychologische roman had kunnen voortkomen uit alleen het verhaal van Annie en Glenn en wanneer die hele verwarrende, min of meer gelijkvormige situaties rondom Arthur waren weggelaten.
En dan nog de cover.... waar die op slaat? Het sneeuwt er voortdurend en met name tijdens de heftigste gebeurtenissen. Moet deze vrolijke jongen (of is het een meisje?) de zwaarmoedige Arthur voorstellen?