Ik heb het ook uit, en ik heb het met plezier gelezen.
Er zit een rare spanning in het boek tussen aan de ene kant de kinderlijkheid, af en toe bijna kinderachtigheid van Wampie, en de voor die tijd toch inderdaad opmerkelijke openheid in het boek.
En verder vond ik het gewoon een vermakelijk niet al te diepgravend boek.
Een klucht zei gisteravond iemand op de chat, en ik zag inderdaad ineens zo'n blijspel voor me zoals je die vroeger wel op televisie had.
Willeke
A. den Doolaard - Wampie (samenleesboek aug/sep)
Ja, ik zag ook ineens een klucht er in.
Het heeft er wel iets van, zoals met dat misleiden van die oom en gekke avonturen... Ik heb het nog niet helemaal uit. Maar hoe verder ik lees hoe meer het een klucht lijkt, maar dan geen slappe klucht. Ik amuseer me erg met dit verhaal en vindt die grimmige oom wel leuk.
Dettie
Het heeft er wel iets van, zoals met dat misleiden van die oom en gekke avonturen... Ik heb het nog niet helemaal uit. Maar hoe verder ik lees hoe meer het een klucht lijkt, maar dan geen slappe klucht. Ik amuseer me erg met dit verhaal en vindt die grimmige oom wel leuk.
Dettie
Ik heb gezocht of het boek inderdaad als erg vrij werd gezien maar daarover kan ik niets vinden.
Wel dit:
Terwijl zijn romantisch getinte boek De bruiloft der zeven zigeuners uit 1939 opnieuw Joegoslavië als decor kreeg, speelde het een jaar eerder verschenen Wampie. De roman van een zorgeloze zomer zich bij wijze van uitzondering geheel in Nederland af. Het boek was sterk persoonlijk gekleurd. Met lichte toets wordt daarin beschreven hoe Den Doolaard het meisje het hof had gemaakt dat kort tevoren zijn tweede echtgenote was geworden. Deze ruim veertien jaar jongere vrouw - Erie - zou hem op veel van zijn reizen vergezellen en hem in zijn verdere leven bij zijn werk ter zijde staan.
De ontvangst van Den Doolaards romans was intussen in de Nederlandse literaire kritiek niet onverdeeld enthousiast. Recensenten als Menno ter Braak vonden dat de auteur handelingen en gebeurtenissen wat al te doorzichtig verzonnen en tot drama opgevijzeld had en in de tekening van zijn vele romanfiguren, voorzover zij geen replica's waren van hemzelf, de psychologische diepgang miste (Ter Braak, Verzameld werk V, 319-325; VI, 275-280). Van dergelijke kritiek trok Den Doolaard zich weinig aan: door zijn rondtrekkende levenswijze was hij inmiddels trouwens enigszins van het Nederlandse literaire wereldje losgeraakt. Wel trad hij op verzoek van zijn vriend Albert Kuyle in 1934 toe tot de redactie van het nieuw opgerichte tijdschrift De Nieuwe Gemeenschap . Toen dit blad al snel een fascistische en antisemitische koers ging varen, stapte hij in 1935 op.[...]
In de Nederlandse literatuur blijft hij bekend als een - vooral in de jaren dertig tot voorbij de jaren zestig - bijzonder populair romanschrijver. Zijn verhalen hadden talrijke lezers geboeid en vooral op jongeren die na hun jeugdlectuur voor het eerst dergelijke spannende en emotionerende boeken voor volwassenen onder ogen kregen, een blijvend diepe indruk gemaakt.
Bron: http://www.inghist.nl/Onderzoek/Project ... /spoelstra
Dettie
Wel dit:
Terwijl zijn romantisch getinte boek De bruiloft der zeven zigeuners uit 1939 opnieuw Joegoslavië als decor kreeg, speelde het een jaar eerder verschenen Wampie. De roman van een zorgeloze zomer zich bij wijze van uitzondering geheel in Nederland af. Het boek was sterk persoonlijk gekleurd. Met lichte toets wordt daarin beschreven hoe Den Doolaard het meisje het hof had gemaakt dat kort tevoren zijn tweede echtgenote was geworden. Deze ruim veertien jaar jongere vrouw - Erie - zou hem op veel van zijn reizen vergezellen en hem in zijn verdere leven bij zijn werk ter zijde staan.
De ontvangst van Den Doolaards romans was intussen in de Nederlandse literaire kritiek niet onverdeeld enthousiast. Recensenten als Menno ter Braak vonden dat de auteur handelingen en gebeurtenissen wat al te doorzichtig verzonnen en tot drama opgevijzeld had en in de tekening van zijn vele romanfiguren, voorzover zij geen replica's waren van hemzelf, de psychologische diepgang miste (Ter Braak, Verzameld werk V, 319-325; VI, 275-280). Van dergelijke kritiek trok Den Doolaard zich weinig aan: door zijn rondtrekkende levenswijze was hij inmiddels trouwens enigszins van het Nederlandse literaire wereldje losgeraakt. Wel trad hij op verzoek van zijn vriend Albert Kuyle in 1934 toe tot de redactie van het nieuw opgerichte tijdschrift De Nieuwe Gemeenschap . Toen dit blad al snel een fascistische en antisemitische koers ging varen, stapte hij in 1935 op.[...]
In de Nederlandse literatuur blijft hij bekend als een - vooral in de jaren dertig tot voorbij de jaren zestig - bijzonder populair romanschrijver. Zijn verhalen hadden talrijke lezers geboeid en vooral op jongeren die na hun jeugdlectuur voor het eerst dergelijke spannende en emotionerende boeken voor volwassenen onder ogen kregen, een blijvend diepe indruk gemaakt.
Bron: http://www.inghist.nl/Onderzoek/Project ... /spoelstra
Dettie
-
Joanazinha
- Berichten: 1445
- Lid geworden op: 27 Sep 2007, 16:07
- Locatie: Amersfoort
Op bladzijde een van het boek Wampie, waarin uitvoerig beschreven wordt hoe Wampie wakker wordt, bekroop mij een Joop ter Heul gevoel. Verder deed de alwetende verteller, die zelfs de gedachten van een eekhoorn kan verwoorden, mij erg gedateerd aan. Maar de beschrijving van de overrompelende verliefdheid van Wampie voor Dolf vond ik tijdloos! En het gedeelte over de verkleedpartij past m.i. in een Theater van de lach productie.
Marjo noemt het boek filmisch.
De film en de bioscoop spelen in ieder geval een belangrijke rol in het boek:
blz 17: ik ben niet twee, maar drie keer met Agaatje naar de bioscoop geweest...
blz 18: maar gelijkvormige partjes bioscooppubliek..
blz 22: goddank, ze leek op niemand van de film...
blz 61: nee, dan ga ik liever aan de film.
blz 89: geweigerd bij een film van "alleen boven achttien jaar".
blz 90:helemaal alleen naar de bios...
blz 92: vond ik in de bios .... tot halverwege de hoofdfilm..
blz 95: die man in de film gisteren...
blz 119: net als in de films waar ze van hield...
en misschien zijn er nog wel meer voorbeelden te vinden.
De Bijenkorf heeft in 1985 het boek "Honderd helden uit de Nederlandse literatuur" uitgebracht, Petronella Geertruida van Rosande (Wampie) is een van die 100 helden.
A. den Doolaard behoort zeker niet tot de naturalisten, maar tot de groep schrijvers van tussen de eerste en tweede wereldoorlog. P. Calis noemt A. den Doolaard in het boek "Het spel en de knikkers , een literatuurgeschiedenis van 1880 tot heden", net als Van den Bergh en Marsman en Slauerhoff, mensen die een voorkeur hebben voor 'gevaarlijk leven', voor avontuur, voor kracht en vaart, in hun werk zijn "futuristisch - vitalistische trekken" te vinden.
Deze generatie van twintigers was o.a. bekend met nieuwe media als film en radio en vond Nederland maar gezapig, saai en kleinburgerlijk, waar bijna nooit iets gebeurde.
Een NIPO enquete uit 1951 noemt als meest gelezen auteurs: Anne de Vries, A.M. de Jong, Jan de Hartog, Ina Boudier - Bakker, Piet Bakker, A. den Doolaaard en Antoon Coolen. De vertellers. Maar de genoemde auteurs werden in de jaren vijftig nauwelijks tot de literatuur gerekend; hun werk keeg zelden op de literatuurpagina van krant of tijdschrift enige aandacht. (Ton Anbeek: na de oorlog. De Nederlandse roman 1945 - 1960).
In 2006 is in de serie "Geschiedenis van de Nederlandse literatuur" een deel over de periode 1945 - 2005 verschenen. Over den Doolaard wordt alleen vermeld dat zijn werk (en dat van de andere hierboven genoemde poulaire vertellers) vaak in mooi gebonden delen via intekenlijsten verkocht werd.
Zal Wampie over vijfig jaar nog gelezen worden?
Jeannette
Marjo noemt het boek filmisch.
De film en de bioscoop spelen in ieder geval een belangrijke rol in het boek:
blz 17: ik ben niet twee, maar drie keer met Agaatje naar de bioscoop geweest...
blz 18: maar gelijkvormige partjes bioscooppubliek..
blz 22: goddank, ze leek op niemand van de film...
blz 61: nee, dan ga ik liever aan de film.
blz 89: geweigerd bij een film van "alleen boven achttien jaar".
blz 90:helemaal alleen naar de bios...
blz 92: vond ik in de bios .... tot halverwege de hoofdfilm..
blz 95: die man in de film gisteren...
blz 119: net als in de films waar ze van hield...
en misschien zijn er nog wel meer voorbeelden te vinden.
De Bijenkorf heeft in 1985 het boek "Honderd helden uit de Nederlandse literatuur" uitgebracht, Petronella Geertruida van Rosande (Wampie) is een van die 100 helden.
A. den Doolaard behoort zeker niet tot de naturalisten, maar tot de groep schrijvers van tussen de eerste en tweede wereldoorlog. P. Calis noemt A. den Doolaard in het boek "Het spel en de knikkers , een literatuurgeschiedenis van 1880 tot heden", net als Van den Bergh en Marsman en Slauerhoff, mensen die een voorkeur hebben voor 'gevaarlijk leven', voor avontuur, voor kracht en vaart, in hun werk zijn "futuristisch - vitalistische trekken" te vinden.
Deze generatie van twintigers was o.a. bekend met nieuwe media als film en radio en vond Nederland maar gezapig, saai en kleinburgerlijk, waar bijna nooit iets gebeurde.
Een NIPO enquete uit 1951 noemt als meest gelezen auteurs: Anne de Vries, A.M. de Jong, Jan de Hartog, Ina Boudier - Bakker, Piet Bakker, A. den Doolaaard en Antoon Coolen. De vertellers. Maar de genoemde auteurs werden in de jaren vijftig nauwelijks tot de literatuur gerekend; hun werk keeg zelden op de literatuurpagina van krant of tijdschrift enige aandacht. (Ton Anbeek: na de oorlog. De Nederlandse roman 1945 - 1960).
In 2006 is in de serie "Geschiedenis van de Nederlandse literatuur" een deel over de periode 1945 - 2005 verschenen. Over den Doolaard wordt alleen vermeld dat zijn werk (en dat van de andere hierboven genoemde poulaire vertellers) vaak in mooi gebonden delen via intekenlijsten verkocht werd.
Zal Wampie over vijfig jaar nog gelezen worden?
Jeannette
Jeannette wat een werk heb je er van gemaakt!
Dat er veel over de bioscoop werd 'gepraat' viel mij ook al op.
Misschien omdat het, naast het theater, een van de weinige dingen waren waar je naar toe kon?
Wat me opvalt in dit rijtje is dat het inderdaad allemaal vertellers zijn. Allemaal mooie verhalen. Het verbaast me altijd dat dit soort verhalen niet tot literatuur gerekend worden, net als Carmiggelt en Bomans niet als literaire schrijvers gezien werden. Komen hun verhalen te dichtbij? Is dat wat het tot 'geen literatuur' maakt? Moet literatuur verder van de 'werkelijkheid' af staan? Maar ja, die discussie hebben we al vaker gevoerd en daar komen we toch niet helemaal uit.
Dettie
Dat er veel over de bioscoop werd 'gepraat' viel mij ook al op.
Misschien omdat het, naast het theater, een van de weinige dingen waren waar je naar toe kon?
Een NIPO enquete uit 1951 noemt als meest gelezen auteurs: Anne de Vries, A.M. de Jong, Jan de Hartog, Ina Boudier - Bakker, Piet Bakker, A. den Doolaaard en Antoon Coolen. De vertellers.
Wat me opvalt in dit rijtje is dat het inderdaad allemaal vertellers zijn. Allemaal mooie verhalen. Het verbaast me altijd dat dit soort verhalen niet tot literatuur gerekend worden, net als Carmiggelt en Bomans niet als literaire schrijvers gezien werden. Komen hun verhalen te dichtbij? Is dat wat het tot 'geen literatuur' maakt? Moet literatuur verder van de 'werkelijkheid' af staan? Maar ja, die discussie hebben we al vaker gevoerd en daar komen we toch niet helemaal uit.
Dettie
Ik denk dat den Doolaard vaak over de film en de bioscoop had omdat hij over "moderne" personages wilde schrijven. Zijn personages waren geen kleinburgelijke mensen, maar non-conformistische mensen die ook van reizen hielden.
Tja, en wat is literatuur? Een universele definitie is niet te geven. Wel kun je volgens mij bepaalde factoren noemen waarom je een tekst - momenteel - literair kunt noemen. Want wat je literatuur kunt noemen, is tijd - en cultuurgebonden.
Een poging:
1. Het gaat bij literatuur steeds om teksten die niet gebruikt worden voor een kortstondige of praktisch communicatief doel. Literaire producten worden in min of meer kunstmatige communicatiesituaties gebruikt. Dus spontaan vertelde verhalen vallen niet onder literatuur.
2. Literatuur kan op meer dan een betekenisniveau gelezen worden. Bij romans bijvoorbeeld nemen we niet alleen kennis van de belevenissen en bespiegelingen van de fictieve personages, maar verwerven we via kennisname van die gebeurtenissen inzicht in een meer algemeen geldige problematiek. We lezen uitspraken over de wereld.
3. Niet - fictioneel werk, zoals biografieën, een briefwisseling, of een geschiedschrijving kan door vormgeving en stilistische kwaliteiten ook tot literatuur gerekend worden.
4. Literatuur doet door haar fictionele karakter, geen directe uitspraken over de werkelijkheid. Daardoor geeft literatuur de mogelijkheid en de ruimte om aandacht te schenken aan andere werelden, aan onbekende en zelfs onbeminde waardesystemen.
5. We kunnen ons in literatuur ook met mensen identificeren.
6. Literair taalgebruik en de literaire materiaalbehandeling kunnen ons ontvankelijk maken voor nieuwe ervaringen of voor een nieuwe ordening van onze waarnemingen.
7. Literatuur kan een esthetische ervaring zijn door de manier waarop de dingen gezegd worden of hoe verbanden gelegd worden.
8. Literatuur is in onze cultuur een graag gebruikt middel om in de maatschappij levende opvattingen uit te drukken. Wie wil weten wat er in een cultuur aan waarden leeft, doet er goed aan de literatuur van die cultuur zorgvuldig raad te plegen.
Voor deze omschrijving heb ik gebruik gemaakt van het boek: "Inleiding in de literatuurwetenschap" van Jan van Luxemburg, Mieke Bal en Willem Westeijn.
Het werk van A. den Doolaard behoort natuurlijk tot de literatuur. Maar net als tegenwoordig was er vroeger een groot verschil in de smaak van het grote publiek en de bestsellers aan de ene kant en de literatuurcritici aan de andere kant.
Jeannette
Tja, en wat is literatuur? Een universele definitie is niet te geven. Wel kun je volgens mij bepaalde factoren noemen waarom je een tekst - momenteel - literair kunt noemen. Want wat je literatuur kunt noemen, is tijd - en cultuurgebonden.
Een poging:
1. Het gaat bij literatuur steeds om teksten die niet gebruikt worden voor een kortstondige of praktisch communicatief doel. Literaire producten worden in min of meer kunstmatige communicatiesituaties gebruikt. Dus spontaan vertelde verhalen vallen niet onder literatuur.
2. Literatuur kan op meer dan een betekenisniveau gelezen worden. Bij romans bijvoorbeeld nemen we niet alleen kennis van de belevenissen en bespiegelingen van de fictieve personages, maar verwerven we via kennisname van die gebeurtenissen inzicht in een meer algemeen geldige problematiek. We lezen uitspraken over de wereld.
3. Niet - fictioneel werk, zoals biografieën, een briefwisseling, of een geschiedschrijving kan door vormgeving en stilistische kwaliteiten ook tot literatuur gerekend worden.
4. Literatuur doet door haar fictionele karakter, geen directe uitspraken over de werkelijkheid. Daardoor geeft literatuur de mogelijkheid en de ruimte om aandacht te schenken aan andere werelden, aan onbekende en zelfs onbeminde waardesystemen.
5. We kunnen ons in literatuur ook met mensen identificeren.
6. Literair taalgebruik en de literaire materiaalbehandeling kunnen ons ontvankelijk maken voor nieuwe ervaringen of voor een nieuwe ordening van onze waarnemingen.
7. Literatuur kan een esthetische ervaring zijn door de manier waarop de dingen gezegd worden of hoe verbanden gelegd worden.
8. Literatuur is in onze cultuur een graag gebruikt middel om in de maatschappij levende opvattingen uit te drukken. Wie wil weten wat er in een cultuur aan waarden leeft, doet er goed aan de literatuur van die cultuur zorgvuldig raad te plegen.
Voor deze omschrijving heb ik gebruik gemaakt van het boek: "Inleiding in de literatuurwetenschap" van Jan van Luxemburg, Mieke Bal en Willem Westeijn.
Het werk van A. den Doolaard behoort natuurlijk tot de literatuur. Maar net als tegenwoordig was er vroeger een groot verschil in de smaak van het grote publiek en de bestsellers aan de ene kant en de literatuurcritici aan de andere kant.
Jeannette
Ik heb genoten van jullie debat over 'Wampie'.Van de auteur in kwestie heb ik nog nooit iets gelezen, misschien ooit, maar er is zoveel! Hoedje af voor Jeannette met haar omschrijving voor literatuur, iets om te bewaren.
Voor een roman vind ik 2 dingen essentieel: een goed verhaal (maar er zijn uitzonderingen) en een goeie stijl. Maar wat is 'goed'?
Voor een deel is dat subjectief. Ook tijdsgebonden.
Toch houdt de 'tand des tijds' vaak een goeie schifting.
mira
Voor een roman vind ik 2 dingen essentieel: een goed verhaal (maar er zijn uitzonderingen) en een goeie stijl. Maar wat is 'goed'?
Voor een deel is dat subjectief. Ook tijdsgebonden.
Toch houdt de 'tand des tijds' vaak een goeie schifting.
mira
Laatst gewijzigd door mira op 21 Okt 2008, 20:54, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
Eigenlijk heb ik het boek in stukken en brokken gelezen, met veel tijd er tussen. Kort samengevat zou ik zeggen, dat dit romannetje nog best te genieten is, zo veel jaren later. De ontknoping is wel voorstelbaar, maar wie staat daar, zoals ook bij het frivole karakter trouwens, vandaag nog bij stil.
Marjo schreef:Een klucht? Nou toch niet direct. Ik zie dan John Lanting voor me, met die doldwaze avonturen. Ze erg is Wampie niet. Maar dat het filmisch was, dat wel.
Zullen we dan zeggen een blijspel? Dat vond ik het toch wel. Een heerlijk verhaal, vermakelijk, apart geschreven, openhartig en ga zo maar door.
Ben echt blij dat ik het weer gelezen heb.
Dettie
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 14 gasten