Dagboek van een Chinees meisje- Ma Yan en Pierre Haski

[Dettie]

Dagboek van een Chinees meisje

De Franse journalist Pierre Haski brengt tijdens zijn reis door China in 2001 een bezoek aan het dorpje Zhang Jia Shu. Op moment van vertrek uit het dorp, krijgt hij van een vrouw een brief en 3 bruine boekjes vol met Chinese tekens in handen gedrukt. Terug in Peking worden de brief en boekjes vertaald. De brief blijkt een noodkreet van Ma Yan aan haar moeder. Ik wil leren! staat er bovenaan de brief.
De 3 boekjes zijn dagboekaantekeningen van de dertienjarige Ma Yan, waarin zij schrijft hoe hard haar ouders, vooral haar moeder, moeten werken om hun kinderen naar school te kunnen laten gaan. Verder vertelt ze over haar leven thuis en op school.
Het is onbeschrijvelijk hoe zwaar dit leven van de ouders en kinderen is. De kinderen moeten 5 uur lopen om op school te komen. Geld om mee te kunnen rijden met een tractor (1 yuan=80 eurocent) is er niet. Ze zijn intern en moeten daardoor meer schoolgeld betalen en zelf voor een baal rijst zorgen bij aanvang van het schooljaar. Rijst is ook het enige wat ze te eten krijgen, soms is er groente bij en vlees is zo'n ongekende luxe dat ze nauwelijks de smaak daarvan kennen.

De moeder van Ma Yan heeft een ernstige maagkwaal maar blijft doorwerken, zij wil dat haar kinderen een beter leven krijgen dan zij en haar man. Het werk is voornamelijk zwaar werk op het land waar ze net genoeg mee verdienen om te eten en het schoolgeld te betalen. Soms is er een beetje geld wat de kinderen dan meekrijgen om door de week brood te kunnen kopen. Ma Yan heeft zelfs vijftien dagen niet gegeten om van het geld dat ze op deze manier spaarde een pen te kunnen kopen.

Op het moment dat de vrouw (de moeder van Ma Yan) de dagboeken gaf kon Ma Yan niet meer naar school omdat haar ouders het schoolgeld niet meer konden opbrengen.
Haski, die diep geraakt wordt door het verhaal van dit jonge meisje, besluit zich het lot van Ma Yan aan te trekken. In oktober 2002 is de (kleine) organisatie "Enfants du Ningxia" opgericht om kinderen in Ningxia te helpen hun studie te kunnen voltooien.

Op de voorkant van het boek is Ma Yan te zien met haar moeder. In het boek staan ook foto's en waar nodig heeft Haski toelichting gegeven bijv. bij bepaalde gebruiken van de streek.
Ik was vooral onder de indruk van de moeder die zelf geen woord kon lezen of schrijven maar begreep dat wat haar dochter haar gegeven had belangrijk was. De brief heeft ze zich laten voorlezen en door deze aan de journalist te geven hoopte ze alsnog iets te kunnen doen voor haar dochter.
Ma Yan was een erg goede leerling en elke keer als ze dreigde te moeten stoppen kwamen de onderwijzers vertellen hoe erg dat zou zijn. waarop de moeder weer extra werk ging doen terwijl ze krom stond van de pijn. Die moeder had zo'n enorm doorzettingsvermogen, ongelooflijk, je denkt constant hoe houdt ze het vol!
Een indrukwekkend verhaal!

Voor meer informatie over Ma Yan http://www.enfantsduningxia.org/

---

[tiba]

Lijkt me een boeiend verhaal van een ongelooflijke moedige vrouw en een zeer gedreven kind!

Groetjes. Tiba.

[Dettie]

Ja tiba die vrouw was zeker moedig! En dat kind wilde zelf graag leren maar als ze zag hoevéél haar moeder er voor over had gaf dat nog een
extra stimulans. Die moeder plukte een soort struiken die een geneeskrachtige werking moesten hebben. In de grote steden werd er dan een soort poeder van gemaakt wat voor véél geld verkocht werd. Die moeder kreeg natuurlijk hele weinig geld ervoor. Het gevolg van dat struiken plukken was dat het land uitdroogde en er niets meer op kon groeien. Uiteindelijk werd dat struiken plukken dan ook verboden maar ze gingen allemaal door omdat dat juist hun enige bron van inkomsten
was.
Die moeder haar handen stonden helemaal krom en waren kapot als ze weer een paar weken ergens geplukt had. Maar toch maar doorgaan!
Knap hoor!

Bernadet

[tiba]

Ontstellend wat mensen soms moeten en kunnen doorstaan. En wat een geluk dat die journalist wat voor hen deed.

Als ik zo beelden over armoede op TV zie denk ik ook steeds: zou die journalist of die cameraman, voor die vrouw of dat kind niet, al was het maar voor een paar dagen, voor voldoende eten gezorgd hebben?
Maar ja, zij zien waarschijnlijk soms niets dan ellende....


Groetjs. Tiba.

[Sarah]

Wat een schrijnend verhaal! En dan te bedenken dat er miljoenen kinderen zijn als Ma Yan. Het verhaal deed me heel erg denken aan de film Not One Less, een Chinese film over het 13-jarige (!) meisje Wei dat het schoolhoofd moet vervangen omdat hij wegens familieomstandigheden een tijdje weg moet en hem moet beloven dat alle leerlingen nog op school zijn als hij terugkomt. En natuurlijk gaat een van de schooljongetjes zijn geluk beproeven in de grote stad en moet Wei alles in het werk stellen om hem weer terug te krijgen. Uiteindelijk wordt er daardoor op de Chinese televisie aandacht besteed aan de problemen van de plattelandscholen. Echt een aanrader, deze film!
Wat me vooral ook zo verbaasde is dat je toch het idee hebt dat het de laatste jaren in China een stuk beter gaat in economisch opzicht. Als je dit boek echter leest (het verhaal speelt zich af van 2000-2002) besef je dat China nog een lange weg te gaan heeft.

[Dettie]

ja he Sarah zeker een schrijnend verhaal.
Ik ben nogal geinteresseerd in China vanwege een geschiedenislerares die zelf Chinese was en we hadden China voor het eindexamen. Daarna toch steeds van alles blijven volgen over China.
Het blijft een vreemd land. De steden beginnen nu wel aardig modern te raken maar op het platteland is het nog schrikbarend!
Wat mij ook opviel in het boek is dat het Mao regime nog steeds zijn sporen nalaat! Gezien de manier van lesgeven en nummer één moeten zijn. Het heeft wel behoorlijk indruk op me gemaakt dit verhaal. Ik kreeg gelijk neigingen bakken met geld over te maken maar dan moet je die bakken wel hebben!
En altijd is het het meisje wat als eerste niet verder mag leren! Grrrr

Bernadet

[Dettie]

Kan iemand mij vertellen wat er in de nieuwe berichten van 2008 staat?

http://www.enfantsduningxia.org/

In het Engels gaat het maar tot 2006

Alvast bedankt!

Dettie