Warrig boek, doordat Azzopardi veel in de tijd heen en weer springt. Zou het mooier, indringerder geweest zijn als ze een chronologie had aangehouden? Tja, dat weet ik niet..
Herinner mij
Trezza Azzopardi
Na haar vorige boek "De schuilplaats" had ik hoge verwachtingen. Maar ik vind dit boek minder mooi. Te warrig misschien.
Het is het verhaal van een meisje dat behalve dat ze vuurrood haar heeft en daarmee gepest wordt, ook nog vreemde gaven heeft, ze ziet de doden. Zelf komt ze er pas heel laat achter dat het een gave is, dat ze niet gek is. Haar moeder had het ook, en die ging er onder door, begrijpelijk dus dat het meisje dat door niemand geholpen werd haar hele leven een angst met zich mee droeg.
Eigenlijk was ze niemand. Ze had niet eens een eigen naam, steeds werd ze anders genoemd. Niemand voedde haar op, niemand vertelde haar dingen. Ze moest alles zelf ontdekken, en dat ging niet altijd goed. Als ze een jongen ontmoet en met hem de liefde leert kennen is ze in de zevende hemel. Nu zal alles goed komen denkt ze.. Maar ook die jongen laat haar in de steek, en ze is zwanger.
Ze zwerft rond, ontmoet mensen die ze weer verliest, ze zit 25 jaar in een soort tehuis, daarna zwerft ze weer, haar enige bezittingen zitten in een koffer. Met die koffer begint het verhaal: hij wordt gestolen..door een meisje met rood haar.
Het verhaal wordt heel warrig verteld, met horten en stoten. Lastig te volgen soms. De vrouw wordt neergezet als een slachtoffer, en pas later ontdekt de lezer dat ook haar handen niet schoon zijn. Kun je haar dat vergeven? Is ze ook daar een slachtoffer en is het haar schuld niet? Na de dood van haar moeder moet ze bij haar grootvader wonen. Haar vader komt haar nog wel bezoeken, maar dat wordt steeds minder.
"Hij wil dat ik haar niet vergeet. Maar het zou gemakkelijker zijn als we ons allebei dezelfde persoon zouden herinneren"
Ook de vrouw in het boek is voor anderen niet dezelfde, ze heeft geen eigen identiteit, ze is een eenling.
Paperback | 315 Pagina's | De Bezige Bij | 2004 ISBN10: 9023414349
© Marjo
december 2006
Trezza Azzopardi - Herinner mij
Misschien heeft ze het wel zo geschreven omdat het personage ook warrig was?
Ook de vrouw in het boek is voor anderen niet dezelfde, ze heeft geen eigen identiteit, ze is een eenling.
Ik snap deze zin niet zo goed, wat bedoel je daarmee?
Dettie
Ook de vrouw in het boek is voor anderen niet dezelfde, ze heeft geen eigen identiteit, ze is een eenling.
Ik snap deze zin niet zo goed, wat bedoel je daarmee?
Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op 16 jan 2007, 17:52, 1 keer totaal gewijzigd.
Ze had eigenlijk nooit een eigen naam. Als ze nu nog zelf van naam veranderde, ok, maar het was steeds een ander die haar een andere naam gaf. Ze veranderde dan van identiteit, zomaar. Ze was dan weer een ander iemand, had een ander leven. Mensen die haar onder de ene naam kenden kenden haar niet onder een andere.
En dat warrige, je kan best gelijk hebben..
En dat warrige, je kan best gelijk hebben..
Is dat zo.. als je boeken leest over zulke randfiguren denk je altijd dat het hun schuld niet is. Het overkomt hen.. Nu hadden deze twee, die man en de vrouw, hun afkomst niet mee. Dat zit bij mij wel goed denk ik..
Ik was vergeten te vermelden eigenlijk dat ook het boek van Azzopardi gebaseerd is op ware feiten. Wel geromantiseerd. Dat heeft Raskin niet gedaan.
Ik was vergeten te vermelden eigenlijk dat ook het boek van Azzopardi gebaseerd is op ware feiten. Wel geromantiseerd. Dat heeft Raskin niet gedaan.