Door omstandigheden wat laat aan dit boek begonnen.
Het eerste deel is nu uit.
De komende week begin ik aan het tweede deel.
groetjes, irene
John Banville - De zee (samenleesboek aug/sept 2006)
Hallo allemaal,
V E R K L I K K E R !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nou, The Sea nu voor de tweede keer in het engels uitgelezen. Na de eerste keer lezen vond ik het al een zeer goed boek, ondanks dat ik momenten van verveling had, nu vind ik het zondermeer een meesterwerk, omdat ik achter de bedoeling van de schrijver ben gekomen.
Het hele boek kan eigenlijk worden gesamen gevat met de zin die op bladzijde 72 staat "What a little vessel of sadness we are, sailing in this muffled silence through the autumn dark. Dat kun je in het Nederland vertalen in: "Wat een kleine schepen van treurnis zijn wij mensen, zeilend in deze gedempte stilte van het herfstig donker".
Deze krachtige poetische beschrijving geeft aan waar het boek overgaat: decadentie, alles verkeert in een staat van ontbinding. Dus ja inderdaad, Todd is een woordspeling van de schrijver en kan je zien als een verbastering van het Duitse woord Tot, wat dood betekent.
Maar hoeveel vragen het boek ook oproept, ik moet de hongerende, nieuwsgierige lezers teleurstellen: het boek geeft de meeste antwoorden niet, laat het aan de lezer over zelf zijn over haar invulling eraan te geven.
Banville deelt hier via deze roman zijn krachtige standpunt over de mensheid mee: doordat de mens wordt geboren met ongeneeslijke gebreken, is hij niet in staat tot fatsoenlijke communicatie met zijn medewezens, waar door relaties al onvermijdelijk gedoemd zijn tot mislukken.
Banville schrijft hier een ongekend krachtig boek over vertwijfeling, herinnering, onverschilligheid en machteloosheid. Zijn proza, is pure poezie met shakeperiaanse diepgang en grootsheid. Het is alsof de lezer naar een tableau, een schilderij kijkt terwijl het onstaat. Heel het boek verwijst hier naar, niet alleen dat de hoofdpersoon een kunstcriticus is, alle beschrijvingen of het weer, personages of omstandigheden zijn, ademen kunst uit.
En nogmaals het eigenlijk verhaal is alleen maar HET middel om deze hartverscheurende gevoelens te openbaren. Het is hetgeen de schrijver nodig heeft om zijn doel te bereiken.
Banville geeft duidelijke signalen af als het heeft over de jeugd van Max Morden, onze hoofdpersoon. Hij mist alle moederlijke liefde, want zijn moeder heeft het druk met andere zaken, zelfs als dan een rijke familie de Graces (pure satire van de schrijver om een familie met het voorkomen dat geen spatje elegantie of gratie verraad zo te noemen) in zijn leven verschijnen, hij alleen nog meer confuus raakt. Hij komt onder een ware ban van de tweeling Chloe en Myles waar hij geen hoogte van krijgt. Ook de liefde voor Chloe is een liefde als substituut voor het gebrek aan liefde en is ook gedoemd te sterven. Waarom Max verliefd wordt op de plompe, ongracieuze verschijning Connie Grace? Connie is het verplaatsvervanger van zijn moeder (die zelfs tot aan haar dood hem met onverholen minachting blijft bejegenen), maar ook deze vrouw, die met haarzelf geen raad weet, kan hem geen moederliefde geven, hoe kan ze ook anders, ze is zelfs machteloos in het geven van liefde aan haar eigen kinderen!
Hebben Rose en Carlo Grace een affaire. Rose ontkent dat als ze alleen Mrs Vasasour op het einde van de roman is. Banville houdt alles in het vage of het nou een zakdoek of een liefdesbrief is die Rose in de tuin onder de boom waar Max zit verscholen, in haar handen houdt. Gezien de reactie van Mrs Vasasour houdt ze duidelijk een geheim vast. En zoveel is duidelijk dat er achter de grens van Carlo Grace meer schuilgaat achter stupiditeit. Want hoe rijk de Graces ook zijn, smaak en gedistingeerdheid is duidelijk aan hen voorbij gegaan. Nee, geen Amerikaanse slee, maar wel een auto die die richting uitgaat en waar ruw mee wordt omgegaan zoals blijkt uit Bernadet’s citaat. Ook de kleding wat ze dragen nijgt eerder naar massaproductie dan naar sjiek. Een voorbeeld, mevrouw Grace die een goedkope zonnebril met witte plastic randen draagt. Het is daarom ook heerlijk sarkastisch dat hij ze wel laten eten aan een tafel ergens wel doet denken aan de beterbemiddelden met al zijn extra’s als jus kannen en allerhande bestek, dat Max bijna tot wanhoop drijft.
Die moederloze liefde en die ongezonde verhouding tot de familie Grace in zijn kind tijd kan alleen later leiden tot een relatie met een vrouw waar het onheil al boven hing. Anna is net als hij maar dan als vrouw, een mens die richting in haar liefde zoekt, net als hij met een negatieve kijk op de wereld rondloopt, door gebrek aan liefde in haar jeugd (Vader Charlie Weiss die de keiharde zakenman uithangt) en deze twee eenzame scheepjes op een eindeloze oceaan, dobberen naar elkaar toe en drijven samen als twee afgestompte zielen verder.
Anna ondanks haar enorme talent als fotografe (iets wat Max niet wil zien, omdat de uitdrukkingskracht van haar foto’s hem teveel confronteert met de verschrikkingen van zijn eigen innerlijk. Je kunt dus zeggen, dat de “ziekelijke” foto’s het kankergezwel van zijn eigen wezen blootleggen. Anna sterft en Max heeft daarmee (ondanks dat hij niet echt van haar gehouden heeft) zijn laatste strohalm in het leven verloren. Waar kan hij anders nog daar toe dan terug naar de Graces, terug naar zijn verloren jeugd. Ja, het is een heel hard boek, maar voor hem was de geboorte van zijn dochter een fout. Niet dat zij daar wat kan aan doen, deze Claire, maar het feit dat hij haar in de wereld heeft gezet en dat hij de zwakheden van zijn eigen wezen, vertegenwoordigt ziet in haar zwakheden, vervult Max met een grenzeloze haat.
Dus beland hij in het pension voor exclusieven van Mrs Vasasour, niet minder dan de Rose uit zijn jeugd. Tussen de regels door schiet Banville af en toe een vonk af, waarbij het lijkt als hij Max meer dan sympathie voor Rose of beter gezegd voor Mrs Vasasour laat voelen.
Iedereen vraagt zich hier af wat de rol van de kolonel in dit boek is? Heeft hij wel een rol, is hij belangrijk of alleen maar een bijfiguur? Het is duidelijk dat Banville zijn personages aan de thematiek ophangt. Die kolonel zou kunnen staan voor het failliet van het burgerdom. Het zou ook kunnen staan, gezien de leeftijd voor de naderende dood. Het is duidelijk dat dit huis een huis voor verloren zielen is. Of the nou Rose, of de kolonel of Max is, verloren zielen zijn het allemaal. En Max mag het dan wel geschopt hebben tot kunsthistoricus, zijn grote werk over de Franse impressionist (alle beschrijvingen van wolken en zee zijn impressionistisch, maar gemengd met het donker expressionistische gehalte van van Gogh) Bonnard strand door de crisis van zijn leven.
Ik moet ook nog even terugkomen met eerdere verbaasde reactie dat lezers hier het een moeilijk boek vonden. Ik zat ernaast, dit is een moeilijk te lezen boek, alleen makkelijk voor ingewijden. Banville is groot schrijver en schrijft dan ook zijn eruditie, capaciteit en vermogen dit verhaal in. Het verhaal is meesterlijk gecomponeerd en gedosseerd. De afwisseling van verleden en heden houdt de lezer steeds gefocussed. Volgens mij heeft geen enkele lezer, eerder dan de schrijver dit bekend maakt, in de gaten dat Mrs Vasasour, de Rose uit het begin van het verhaal is.
Mochten er nog vragen zijn, als ik van de reis terug ben, zal ik ben best doen er een antwoord op te geven. Ondertussen ben ik aan Banville’s in het Nederlands vertaalde De onaanraakbaren begonnen.
V E R K L I K K E R !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nou, The Sea nu voor de tweede keer in het engels uitgelezen. Na de eerste keer lezen vond ik het al een zeer goed boek, ondanks dat ik momenten van verveling had, nu vind ik het zondermeer een meesterwerk, omdat ik achter de bedoeling van de schrijver ben gekomen.
Het hele boek kan eigenlijk worden gesamen gevat met de zin die op bladzijde 72 staat "What a little vessel of sadness we are, sailing in this muffled silence through the autumn dark. Dat kun je in het Nederland vertalen in: "Wat een kleine schepen van treurnis zijn wij mensen, zeilend in deze gedempte stilte van het herfstig donker".
Deze krachtige poetische beschrijving geeft aan waar het boek overgaat: decadentie, alles verkeert in een staat van ontbinding. Dus ja inderdaad, Todd is een woordspeling van de schrijver en kan je zien als een verbastering van het Duitse woord Tot, wat dood betekent.
Maar hoeveel vragen het boek ook oproept, ik moet de hongerende, nieuwsgierige lezers teleurstellen: het boek geeft de meeste antwoorden niet, laat het aan de lezer over zelf zijn over haar invulling eraan te geven.
Banville deelt hier via deze roman zijn krachtige standpunt over de mensheid mee: doordat de mens wordt geboren met ongeneeslijke gebreken, is hij niet in staat tot fatsoenlijke communicatie met zijn medewezens, waar door relaties al onvermijdelijk gedoemd zijn tot mislukken.
Banville schrijft hier een ongekend krachtig boek over vertwijfeling, herinnering, onverschilligheid en machteloosheid. Zijn proza, is pure poezie met shakeperiaanse diepgang en grootsheid. Het is alsof de lezer naar een tableau, een schilderij kijkt terwijl het onstaat. Heel het boek verwijst hier naar, niet alleen dat de hoofdpersoon een kunstcriticus is, alle beschrijvingen of het weer, personages of omstandigheden zijn, ademen kunst uit.
En nogmaals het eigenlijk verhaal is alleen maar HET middel om deze hartverscheurende gevoelens te openbaren. Het is hetgeen de schrijver nodig heeft om zijn doel te bereiken.
Banville geeft duidelijke signalen af als het heeft over de jeugd van Max Morden, onze hoofdpersoon. Hij mist alle moederlijke liefde, want zijn moeder heeft het druk met andere zaken, zelfs als dan een rijke familie de Graces (pure satire van de schrijver om een familie met het voorkomen dat geen spatje elegantie of gratie verraad zo te noemen) in zijn leven verschijnen, hij alleen nog meer confuus raakt. Hij komt onder een ware ban van de tweeling Chloe en Myles waar hij geen hoogte van krijgt. Ook de liefde voor Chloe is een liefde als substituut voor het gebrek aan liefde en is ook gedoemd te sterven. Waarom Max verliefd wordt op de plompe, ongracieuze verschijning Connie Grace? Connie is het verplaatsvervanger van zijn moeder (die zelfs tot aan haar dood hem met onverholen minachting blijft bejegenen), maar ook deze vrouw, die met haarzelf geen raad weet, kan hem geen moederliefde geven, hoe kan ze ook anders, ze is zelfs machteloos in het geven van liefde aan haar eigen kinderen!
Hebben Rose en Carlo Grace een affaire. Rose ontkent dat als ze alleen Mrs Vasasour op het einde van de roman is. Banville houdt alles in het vage of het nou een zakdoek of een liefdesbrief is die Rose in de tuin onder de boom waar Max zit verscholen, in haar handen houdt. Gezien de reactie van Mrs Vasasour houdt ze duidelijk een geheim vast. En zoveel is duidelijk dat er achter de grens van Carlo Grace meer schuilgaat achter stupiditeit. Want hoe rijk de Graces ook zijn, smaak en gedistingeerdheid is duidelijk aan hen voorbij gegaan. Nee, geen Amerikaanse slee, maar wel een auto die die richting uitgaat en waar ruw mee wordt omgegaan zoals blijkt uit Bernadet’s citaat. Ook de kleding wat ze dragen nijgt eerder naar massaproductie dan naar sjiek. Een voorbeeld, mevrouw Grace die een goedkope zonnebril met witte plastic randen draagt. Het is daarom ook heerlijk sarkastisch dat hij ze wel laten eten aan een tafel ergens wel doet denken aan de beterbemiddelden met al zijn extra’s als jus kannen en allerhande bestek, dat Max bijna tot wanhoop drijft.
Die moederloze liefde en die ongezonde verhouding tot de familie Grace in zijn kind tijd kan alleen later leiden tot een relatie met een vrouw waar het onheil al boven hing. Anna is net als hij maar dan als vrouw, een mens die richting in haar liefde zoekt, net als hij met een negatieve kijk op de wereld rondloopt, door gebrek aan liefde in haar jeugd (Vader Charlie Weiss die de keiharde zakenman uithangt) en deze twee eenzame scheepjes op een eindeloze oceaan, dobberen naar elkaar toe en drijven samen als twee afgestompte zielen verder.
Anna ondanks haar enorme talent als fotografe (iets wat Max niet wil zien, omdat de uitdrukkingskracht van haar foto’s hem teveel confronteert met de verschrikkingen van zijn eigen innerlijk. Je kunt dus zeggen, dat de “ziekelijke” foto’s het kankergezwel van zijn eigen wezen blootleggen. Anna sterft en Max heeft daarmee (ondanks dat hij niet echt van haar gehouden heeft) zijn laatste strohalm in het leven verloren. Waar kan hij anders nog daar toe dan terug naar de Graces, terug naar zijn verloren jeugd. Ja, het is een heel hard boek, maar voor hem was de geboorte van zijn dochter een fout. Niet dat zij daar wat kan aan doen, deze Claire, maar het feit dat hij haar in de wereld heeft gezet en dat hij de zwakheden van zijn eigen wezen, vertegenwoordigt ziet in haar zwakheden, vervult Max met een grenzeloze haat.
Dus beland hij in het pension voor exclusieven van Mrs Vasasour, niet minder dan de Rose uit zijn jeugd. Tussen de regels door schiet Banville af en toe een vonk af, waarbij het lijkt als hij Max meer dan sympathie voor Rose of beter gezegd voor Mrs Vasasour laat voelen.
Iedereen vraagt zich hier af wat de rol van de kolonel in dit boek is? Heeft hij wel een rol, is hij belangrijk of alleen maar een bijfiguur? Het is duidelijk dat Banville zijn personages aan de thematiek ophangt. Die kolonel zou kunnen staan voor het failliet van het burgerdom. Het zou ook kunnen staan, gezien de leeftijd voor de naderende dood. Het is duidelijk dat dit huis een huis voor verloren zielen is. Of the nou Rose, of de kolonel of Max is, verloren zielen zijn het allemaal. En Max mag het dan wel geschopt hebben tot kunsthistoricus, zijn grote werk over de Franse impressionist (alle beschrijvingen van wolken en zee zijn impressionistisch, maar gemengd met het donker expressionistische gehalte van van Gogh) Bonnard strand door de crisis van zijn leven.
Ik moet ook nog even terugkomen met eerdere verbaasde reactie dat lezers hier het een moeilijk boek vonden. Ik zat ernaast, dit is een moeilijk te lezen boek, alleen makkelijk voor ingewijden. Banville is groot schrijver en schrijft dan ook zijn eruditie, capaciteit en vermogen dit verhaal in. Het verhaal is meesterlijk gecomponeerd en gedosseerd. De afwisseling van verleden en heden houdt de lezer steeds gefocussed. Volgens mij heeft geen enkele lezer, eerder dan de schrijver dit bekend maakt, in de gaten dat Mrs Vasasour, de Rose uit het begin van het verhaal is.
Mochten er nog vragen zijn, als ik van de reis terug ben, zal ik ben best doen er een antwoord op te geven. Ondertussen ben ik aan Banville’s in het Nederlands vertaalde De onaanraakbaren begonnen.
Ik heb het boek ook uit en ik moet zeggen, het blijft op geen enkele manier hangen. Telkens als ik opnieuw begon te lezen moest ik enkel bladzijden terug om me te "herinneren" wat ik de dag ervoor gelezen had. Ik vond het een suf boek, vond nergens diepgang. Alles werd op hetzelfde toontje als 1 aaneenschakeling vertelt. Maak maar 1 soepje van heden en verleden, hussel het goed door elkaar en lepel stuk voor stuk eruit en plak het terug aan elkaar. Pas op ik heb het nu al heel de tijd over het verhaal, niet over de zinsbouw, de beschrijvingen enz. De zinnen waren inderdaad mooi, de beschrijvingen waren prachtig, soms dacht ik de zee te kunnen ruiken.
Nee, ik vind het geen aanrader.
Inge
Nee, ik vind het geen aanrader.
Inge
Hallo Inge,
De diepgang zit 'm in de beschrijvingen, die zijn werkelijk ongekend mooi!
Ook zit 'm in de briljante compositie van het boek en de kruisverbanden tussen de verschillende thema's.
Maar zoals ik mijn commentaar hier boven al gezegd, dit is geen boek voor lezers die een recht toe recht aan verhaal willen. Daar is het te abstract voor. Dit is literatuur van de bovenste plank. Heftig complex, omdat het hier niet om het verhaal draait, het verhaal maar een middel is om het aan het groter geheel, de grote thema's van de mens op te hangen. Een schrijver die daarin slaagt en Banville is daar geheel in geslaagd is een groot schrijver. Maar ook een schrijver die alleen een groot publiek links zal laten liggen, omdat het te complex is.
Dus diepgang genoeg in dit boek, alleen zit het niet in het bekende gegeven van een "doorsnee" boek.
De diepgang zit 'm in de beschrijvingen, die zijn werkelijk ongekend mooi!
Ook zit 'm in de briljante compositie van het boek en de kruisverbanden tussen de verschillende thema's.
Maar zoals ik mijn commentaar hier boven al gezegd, dit is geen boek voor lezers die een recht toe recht aan verhaal willen. Daar is het te abstract voor. Dit is literatuur van de bovenste plank. Heftig complex, omdat het hier niet om het verhaal draait, het verhaal maar een middel is om het aan het groter geheel, de grote thema's van de mens op te hangen. Een schrijver die daarin slaagt en Banville is daar geheel in geslaagd is een groot schrijver. Maar ook een schrijver die alleen een groot publiek links zal laten liggen, omdat het te complex is.
Dus diepgang genoeg in dit boek, alleen zit het niet in het bekende gegeven van een "doorsnee" boek.
Inge schreef:Ik heb het boek ook uit en ik moet zeggen, het blijft op geen enkele manier hangen. Telkens als ik opnieuw begon te lezen moest ik enkel bladzijden terug om me te "herinneren" wat ik de dag ervoor gelezen had. Ik vond het een suf boek, vond nergens diepgang. Alles werd op hetzelfde toontje als 1 aaneenschakeling vertelt. Maak maar 1 soepje van heden en verleden, hussel het goed door elkaar en lepel stuk voor stuk eruit en plak het terug aan elkaar. Pas op ik heb het nu al heel de tijd over het verhaal, niet over de zinsbouw, de beschrijvingen enz. De zinnen waren inderdaad mooi, de beschrijvingen waren prachtig, soms dacht ik de zee te kunnen ruiken.
Nee, ik vind het geen aanrader.
Inge
Ik vond het boek niet zo moeilijk om te lezen. Eerder een beetje "ambetant". Telkens als je goed in het verhaal komt, goed in de beschrijvingen komt, goed in de personages komt,.... verandert het weer, zonder enige aanleiding. Doet me eigenlijk denken aan Cabrera. Was ook zo van Floep, ander verhaal, ander thema, ander standpunt,.... Om onnozel van te worden. Misschien heb ik gewoon voor de moment een beetje genoeg van die "puzzelboekjes" en ben ik toe aan een recht-toe-recht-aan boek.
Ik heb de laatste tijd teveel boeken gelezen die constant je aandacht vereisen. Ik ben echt toe aan een "flutboek" een boek die zichzelf uitwijst en die je gedachteloos kunt lezen.
Wat Rose betreft/ Ik heb me wel heel de tijd zitten afvragen of Mrs Vavasour en Rose een en dezelfde persoon waren. Dacht op een bepaald moment zelfs dat het misschien chloe was? Dat was natuurlijk voor ik las dat ze verdronken was. En.... Ik denk dat ze inderdaad bewust zichzelf verdronken hebben. Het viel me onmiddellijk op dat ze allebei op hetzelfde moment rechtstaan en naar de zee lopen. Ik had direct iets van "dit loopt niet goed af". De meest denkbare wraakactie.
Inge
Ik heb de laatste tijd teveel boeken gelezen die constant je aandacht vereisen. Ik ben echt toe aan een "flutboek" een boek die zichzelf uitwijst en die je gedachteloos kunt lezen.
Wat Rose betreft/ Ik heb me wel heel de tijd zitten afvragen of Mrs Vavasour en Rose een en dezelfde persoon waren. Dacht op een bepaald moment zelfs dat het misschien chloe was? Dat was natuurlijk voor ik las dat ze verdronken was. En.... Ik denk dat ze inderdaad bewust zichzelf verdronken hebben. Het viel me onmiddellijk op dat ze allebei op hetzelfde moment rechtstaan en naar de zee lopen. Ik had direct iets van "dit loopt niet goed af". De meest denkbare wraakactie.
Inge
Ongelooflijk, wat een mooie analyse rotor! Dankjewel!
Ik ben het nu voor de tweede keer aan het lezen en het lijkt wel of ik een ander boek lees, misschien omdat je het verhaal 'kent'. Details vallen meer op, ik zie Max als een heel ander mens, niet meer als de grumpy old man enz enz.
Ik kom er zeker nog op terug.
Bernadet
die je een zeer fijne en interessante reis wenst.
Ik ben het nu voor de tweede keer aan het lezen en het lijkt wel of ik een ander boek lees, misschien omdat je het verhaal 'kent'. Details vallen meer op, ik zie Max als een heel ander mens, niet meer als de grumpy old man enz enz.
Ik kom er zeker nog op terug.
Bernadet
die je een zeer fijne en interessante reis wenst.
Ik ben echt toe aan een "flutboek" een boek die zichzelf uitwijst en die je gedachteloos kunt lezen.
Ik ben nu zoiets aan het lezen en eigenlijk word ik daar nou doodmoe van. Het gebabbel en zo, het is helemaal geen naar verhaal, ook niet echt oppervlakkig, maar je verwacht elke keer toch meer dan nu het geval is. Ik merk dat m'n gedachten steeds afdwalen en dat ik steeds denk ja kom op, schiet nou maar op, er zijn veel herhalingen van gedachtes, over personages enz. Echt daar word ik moe van. Gek hè. Had ik eigenlijk ook niet verwacht.
Bernadet
Het boek is uit. Maar na het "essay"van Rotor, durf ik niets meer te zeggen.
Ik heb het boek vluchtig gelezen, omdat ik het te leen heb van Wil.
Het eerste deel kon me wel boeien, mooie bijna poëtische zinnen, goede beschrijving van de personen, duidelijke flashbacks en zeer aangrijpend beschreven hoe men de ziekte van Anna aanvaardt. Duidelijk minder vond ik het tweede deel. Het leek wel of Banville zich teveel liet inspireren door het schrijven van "te"prachtige zinnen. Dit kwam bij mij een beetje gemaakt en gekunsteld over. Het deed ook afbreuk aan de inhoud van het verhaal.
Gelukkig waren de laatste bladzijden van het boek wel weer accetabel en heb ik het boek toch nog met een tevreden gevoel dichtgeklapt.
Misschien is het wel de moeite waard om dit boek in de originele, engelse versie te lezen. Wie weet komt het er nog weleens van. Ik ben aan het oefenen met een "flutboekje".
groetjes, irene
p.s. Rotor bedankt voor je schitterende interpretatie!!!
Ik heb het boek vluchtig gelezen, omdat ik het te leen heb van Wil.
Het eerste deel kon me wel boeien, mooie bijna poëtische zinnen, goede beschrijving van de personen, duidelijke flashbacks en zeer aangrijpend beschreven hoe men de ziekte van Anna aanvaardt. Duidelijk minder vond ik het tweede deel. Het leek wel of Banville zich teveel liet inspireren door het schrijven van "te"prachtige zinnen. Dit kwam bij mij een beetje gemaakt en gekunsteld over. Het deed ook afbreuk aan de inhoud van het verhaal.
Gelukkig waren de laatste bladzijden van het boek wel weer accetabel en heb ik het boek toch nog met een tevreden gevoel dichtgeklapt.
Misschien is het wel de moeite waard om dit boek in de originele, engelse versie te lezen. Wie weet komt het er nog weleens van. Ik ben aan het oefenen met een "flutboekje".
groetjes, irene
p.s. Rotor bedankt voor je schitterende interpretatie!!!
Nou, flutboekjes,..... zo heb ik nu ook niet bedoelt. Ik zit nu al van juli in de "belerende" boeken, boeken waar je zoveel moet uithalen waar je constant mee bezig moet zijn,.... Ik wil nu eens een boek waar ik geen heel schrift moet bij vullen om wijs te geraken uit al hetgeen ik gelezen heb. Een gewoon ontspannend boek. Een boek waarbij het de bedoeling is dat je gewoon achterover in je zetel zit en gewoon leest en daar plezier aan beleeft. De afgelopen maanden had ik enkel "zware" kost. Ik weet ook niet hoe het komt. Blijkbaar kan ik geen boeken meer kiezen.....
Inge
Inge
Ik heb ook een hekel aan babbelboeken, die pakken je niet. Maar ik weet niet zo zeker of ik het helemaal eens ben met Roel, dat Banville hoogstaande literatuur is..Je kan uit om het even welk boek zoveel halen als je wil als lezer, analyseren dus, bij mij rijzen altijd de twijfels of een schrijver dat ook echt oip die manier geschreven heeft. Sinds ik Rascha Peper heb horen zeggen dat critici altijd dingen uit haar boeken halen die haar verrrassen, zijn die twijfels nog toegenomen.
Eigenlijk vind ik dus dat je de schrijver te veel eer gunt, al vond ik het ook een goed boek, ik heb het tenslotte twee keer met plezier gelezen.
Eigenlijk vind ik dus dat je de schrijver te veel eer gunt, al vond ik het ook een goed boek, ik heb het tenslotte twee keer met plezier gelezen.
ja Inge, ik snap heel goed wat je bedoelt. Soms lees ik ook alleen maar zware boeken achter elkaar en dan wil ik ook even iets waar ik niet bij na hoef te denken. Meestal wordt het bij mij dan een kinderboek. Maar die zal jij sowieso al (voor)lezen. Maar je hebt 'flutboeken' en 'flutboeken'..
Wat ik heel erg leuk en ontspannend vond was Hoe kluts ik een muts. Lekker dwars mens die maling had aan alle kookboeken die gericht waren op slank, mooi, callorieën enz. Gewoon eten wat je lekker vindt, heerlijk boek. Ik denk dat je dat bedoelt met 'flutboek'.
Het is niet een 'flutboek' à la kasteelromannetje maar een niet-hoeven-denken-flutboek
Groetjes
bernadet
Wat ik heel erg leuk en ontspannend vond was Hoe kluts ik een muts. Lekker dwars mens die maling had aan alle kookboeken die gericht waren op slank, mooi, callorieën enz. Gewoon eten wat je lekker vindt, heerlijk boek. Ik denk dat je dat bedoelt met 'flutboek'.
Het is niet een 'flutboek' à la kasteelromannetje maar een niet-hoeven-denken-flutboek
Groetjes
bernadet
100 % juist bernadet. Hoe kluts ik een muts is inderdaad het genre flutboek die ik bedoel. Kasteelromannetjes en soorten zijn van in mijn pubertijd en die gun ik zelfs de naam boek niet meer. En ik bedoel dan weeral niet een deftige kasteelroman maar die gevalletje die in elk warenhuis te koop zijn over de koene ridder die de lieftallige, hopeloos verliefde prinses red uit de armen van de gemenerik.
Misschien kan ik maar beter stoppen voor ik de halve leestafel over mijn nek krijg.
Misschien kan ik maar beter stoppen voor ik de halve leestafel over mijn nek krijg.
Hallo Marjo,
Als je dit verpletterende boek van Banville onder de categorie "babbelboeken"(waar ik toch onder versta, boeken waar eindeloze theekransjes en dergelijke in voorkomen) kun je de schrijver niet op een diepere manier beledigen. Dit valt eerder onder het hoogwaardige filosoferen over het leven. Banville is geen verhalenverteller, hij een meesterlijke analyseerder, waarbij hij een verhaal als begeleiding gebruikt. Maar zijn personages zijn levensecht, niet sympathiek, ze steken, ze prikkelen, ze irriteren, wat ook allemaal de bedoeling is. De beste literatuur is meestal grillig en daagt de schrijver uit om hem op die onbegaanbaar lijkende paden te volgen.
Peper en Banville liggen wel mijlen ver uit elkaar. Peper is een redelijk tot goede schrijver van literatuur, die voor de populaire stijl gaat. Banville niet, die doet geen knieval tot het publiek, reden waarom het segment van lezers aanspreekt die helemaal weglopen met M. Proust, W.G. Sebald, T. Mann, J. Conrad, P. Nadas, P. Hoeg etc
Dus nee, absoluut niet teveel eer, hij heeft die Booker-Man prijs dubbel en dwars verdient.
Maar als jij er niks of weinig mee kan aanvangen, kan ik dat begrijpen. Banville geen schrijver voor jou, dan zijn er nog genoeg andere schrijvers in de eindeloze zee waar wij lezers constant vissen.
Nog een ding. Ik ben vroeger ook heel eenvoudig begonnen. Ik heb ook boeken gelezen die niet onder literatuur vallen en ben dus van ver gekomen. Ik nam geen grote stappen, nee stapje voor stapje, steeds een tree hoger. Daardoor ben ik dus niet in het diepe gegooid, maar heb me als een autodidact het niveau bereikt wat tot de literatuur gerekend wordt.
Natuurlijk was deze diepgang bij mij al in aanleg aanwezig, waardoor het voor mij redelijk makkelijk was om in de meest diepgaande boeken door te dringen. Daardoor weet ik wat de hoogstaande literatuur is en wat haar daartoe maakt. Je weet dat ik niet als lezer, maar ook als schrijver lees. En daarom hoort Banville tot de topklasse van de huidige literatuur. Weinig schrijvers van nu weten met zo'n diepgang, eruditie zinnen te componeren die duizelingwekkend zijn, maar dat niet alleen, als onder de zinnen kijkt openbaart zich ook een duizelingwekkend kloof waarin je ziet dat alles met alles in verbinding staat, dat her als het ware een ecologisch netwerk is geweefd. Als je dat je tijdens het lezen openbaart, dan twijfel je niet meer.
Als je dit verpletterende boek van Banville onder de categorie "babbelboeken"(waar ik toch onder versta, boeken waar eindeloze theekransjes en dergelijke in voorkomen) kun je de schrijver niet op een diepere manier beledigen. Dit valt eerder onder het hoogwaardige filosoferen over het leven. Banville is geen verhalenverteller, hij een meesterlijke analyseerder, waarbij hij een verhaal als begeleiding gebruikt. Maar zijn personages zijn levensecht, niet sympathiek, ze steken, ze prikkelen, ze irriteren, wat ook allemaal de bedoeling is. De beste literatuur is meestal grillig en daagt de schrijver uit om hem op die onbegaanbaar lijkende paden te volgen.
Peper en Banville liggen wel mijlen ver uit elkaar. Peper is een redelijk tot goede schrijver van literatuur, die voor de populaire stijl gaat. Banville niet, die doet geen knieval tot het publiek, reden waarom het segment van lezers aanspreekt die helemaal weglopen met M. Proust, W.G. Sebald, T. Mann, J. Conrad, P. Nadas, P. Hoeg etc
Dus nee, absoluut niet teveel eer, hij heeft die Booker-Man prijs dubbel en dwars verdient.
Maar als jij er niks of weinig mee kan aanvangen, kan ik dat begrijpen. Banville geen schrijver voor jou, dan zijn er nog genoeg andere schrijvers in de eindeloze zee waar wij lezers constant vissen.
Nog een ding. Ik ben vroeger ook heel eenvoudig begonnen. Ik heb ook boeken gelezen die niet onder literatuur vallen en ben dus van ver gekomen. Ik nam geen grote stappen, nee stapje voor stapje, steeds een tree hoger. Daardoor ben ik dus niet in het diepe gegooid, maar heb me als een autodidact het niveau bereikt wat tot de literatuur gerekend wordt.
Natuurlijk was deze diepgang bij mij al in aanleg aanwezig, waardoor het voor mij redelijk makkelijk was om in de meest diepgaande boeken door te dringen. Daardoor weet ik wat de hoogstaande literatuur is en wat haar daartoe maakt. Je weet dat ik niet als lezer, maar ook als schrijver lees. En daarom hoort Banville tot de topklasse van de huidige literatuur. Weinig schrijvers van nu weten met zo'n diepgang, eruditie zinnen te componeren die duizelingwekkend zijn, maar dat niet alleen, als onder de zinnen kijkt openbaart zich ook een duizelingwekkend kloof waarin je ziet dat alles met alles in verbinding staat, dat her als het ware een ecologisch netwerk is geweefd. Als je dat je tijdens het lezen openbaart, dan twijfel je niet meer.
Marjo schreef:Ik heb ook een hekel aan babbelboeken, die pakken je niet. Maar ik weet niet zo zeker of ik het helemaal eens ben met Roel, dat Banville hoogstaande literatuur is..Je kan uit om het even welk boek zoveel halen als je wil als lezer, analyseren dus, bij mij rijzen altijd de twijfels of een schrijver dat ook echt oip die manier geschreven heeft. Sinds ik Rascha Peper heb horen zeggen dat critici altijd dingen uit haar boeken halen die haar verrrassen, zijn die twijfels nog toegenomen.
Eigenlijk vind ik dus dat je de schrijver te veel eer gunt, al vond ik het ook een goed boek, ik heb het tenslotte twee keer met plezier gelezen.
Zo, nu heb ik even tijd. Wat zijn babbelboeken? Boeken die niets toevoegen aan je kennis of belevingswereld, boeken die geen vragen oproepen, boeken die je dichtslaat en die bij wijze van spreken de prullenbak in kunnen.
Goed, dat is Banville dus niet. Maar tussen babbelen en hoogstaande literatuur bedrijven zit nog een groot scala. Banville zit voor mij wel aardig hoog, maar ik schat hem lager dan jij. (alhoewel de vraag altijd is wat men literatuur vindt!) Eigenlijk hoef ik verder al niet meer te reageren, want ik voel me niet echt meer aangesproken, omdat je me verkeerd begrepen hebt..
Maar Peper, om daarop terug te komen, vind ik dus wel dicht bij babbelboeken komen..Het is dat ze altijd wat extra's in haar boek stopt, bij Verfhuid bv de schilderkunst, en een ethische vraagstelling, maar ik vind dat niet meer dan goede lectuur.
Ik hoop ook dat je jouw mening niet te absoluut wilt stellen..als jij iets goed of niet "vindt", wil dat toch niet meteen zeggen dat het dat ook ïs"?? Ieder zijn mening, vind ik. Dat geldt voor lezers en dat geldt voor critici..
Goed, dat is Banville dus niet. Maar tussen babbelen en hoogstaande literatuur bedrijven zit nog een groot scala. Banville zit voor mij wel aardig hoog, maar ik schat hem lager dan jij. (alhoewel de vraag altijd is wat men literatuur vindt!) Eigenlijk hoef ik verder al niet meer te reageren, want ik voel me niet echt meer aangesproken, omdat je me verkeerd begrepen hebt..
Maar Peper, om daarop terug te komen, vind ik dus wel dicht bij babbelboeken komen..Het is dat ze altijd wat extra's in haar boek stopt, bij Verfhuid bv de schilderkunst, en een ethische vraagstelling, maar ik vind dat niet meer dan goede lectuur.
Ik hoop ook dat je jouw mening niet te absoluut wilt stellen..als jij iets goed of niet "vindt", wil dat toch niet meteen zeggen dat het dat ook ïs"?? Ieder zijn mening, vind ik. Dat geldt voor lezers en dat geldt voor critici..
Hallo Marjo,
Dan heb ik verkeerd gelezen.
Met jou definitie ben ik het zondermeer eens.
Peper schrijft toegankelijker en minder diep dan Banville.
Als je Peper lectuur vind, dan is Kees van Kooten ook lectuur, terwijl het weldegelijk literatuur is, van het lichtere genre weliswaar.
Nee, ik wil mijn mening niet als absoluut stellen, maar om mijn gevoel kan ik niet heen. Alleen weet ik dat steeds minder mensen hoogstaande literatuur, zoals Banville nog kunnen herkennen. Alles wordt oppervlakkiger en daarom worden lezers een schrijver van het kaliber Proust ook niet meer als zodanig zijn. Los van het feit of je zijn stijl mooi of niet mooi vindt. Dat zijn zaken die toch, denk ik boven zoiets als smaak uitgaan. Maar iedereen heeft natuurlijk het recht op zijn eigen mening, ik zal er niet wakker van liggen (gelukkig!) als iemand niks in het werk van Banville ziet.
Dan heb ik verkeerd gelezen.
Met jou definitie ben ik het zondermeer eens.
Peper schrijft toegankelijker en minder diep dan Banville.
Als je Peper lectuur vind, dan is Kees van Kooten ook lectuur, terwijl het weldegelijk literatuur is, van het lichtere genre weliswaar.
Nee, ik wil mijn mening niet als absoluut stellen, maar om mijn gevoel kan ik niet heen. Alleen weet ik dat steeds minder mensen hoogstaande literatuur, zoals Banville nog kunnen herkennen. Alles wordt oppervlakkiger en daarom worden lezers een schrijver van het kaliber Proust ook niet meer als zodanig zijn. Los van het feit of je zijn stijl mooi of niet mooi vindt. Dat zijn zaken die toch, denk ik boven zoiets als smaak uitgaan. Maar iedereen heeft natuurlijk het recht op zijn eigen mening, ik zal er niet wakker van liggen (gelukkig!) als iemand niks in het werk van Banville ziet.
Marjo schreef:Zo, nu heb ik even tijd. Wat zijn babbelboeken? Boeken die niets toevoegen aan je kennis of belevingswereld, boeken die geen vragen oproepen, boeken die je dichtslaat en die bij wijze van spreken de prullenbak in kunnen.
Goed, dat is Banville dus niet. Maar tussen babbelen en hoogstaande literatuur bedrijven zit nog een groot scala. Banville zit voor mij wel aardig hoog, maar ik schat hem lager dan jij. (alhoewel de vraag altijd is wat men literatuur vindt!) Eigenlijk hoef ik verder al niet meer te reageren, want ik voel me niet echt meer aangesproken, omdat je me verkeerd begrepen hebt..
Maar Peper, om daarop terug te komen, vind ik dus wel dicht bij babbelboeken komen..Het is dat ze altijd wat extra's in haar boek stopt, bij Verfhuid bv de schilderkunst, en een ethische vraagstelling, maar ik vind dat niet meer dan goede lectuur.
Ik hoop ook dat je jouw mening niet te absoluut wilt stellen..als jij iets goed of niet "vindt", wil dat toch niet meteen zeggen dat het dat ook ïs"?? Ieder zijn mening, vind ik. Dat geldt voor lezers en dat geldt voor critici..
En ik maar denken dat je al die tijd niet geslapen had..
nou, gelukkig maar!
Kees van Kooten, ik heb alleen maar dat boekje over zijn moeder gelezen, "Annie". Als dat tekenend is voor zijn manier van schrijven, dan komt hij toch ook dicht tegen babbelen.
Dit is toch iets waar je nooit uit komt..wat wel, wat niet..en voor wie wel, voor wie niet..
nou, gelukkig maar!
Kees van Kooten, ik heb alleen maar dat boekje over zijn moeder gelezen, "Annie". Als dat tekenend is voor zijn manier van schrijven, dan komt hij toch ook dicht tegen babbelen.
Dit is toch iets waar je nooit uit komt..wat wel, wat niet..en voor wie wel, voor wie niet..
Toch heeft Kees van Kooten (samen met Wim de Bie) veel nieuwe nederlandse woorden gelanceerd. Bijv:
doemdenken, positivo, regelneef.
Ik vind de boeken van Kees van Kooten geweldig om te lezen, juist omdat hij de meest simpele dingen op een andere manier bekijkt.
Literatuur in de zin van mooie zinnen schrijft hij niet maar ik zou het zeker geen lectuur noemen.
Bernadet
doemdenken, positivo, regelneef.
Ik vind de boeken van Kees van Kooten geweldig om te lezen, juist omdat hij de meest simpele dingen op een andere manier bekijkt.
Literatuur in de zin van mooie zinnen schrijft hij niet maar ik zou het zeker geen lectuur noemen.
Bernadet
Nee, met de slaap gaat het momenteel redelijk goed.
Ik meen dat ik 40 van hem heb gelezen of was het wat anders. Ben het even kwijt.
Bij Banville staat het voor mij met wortel aan tak vast, dat The Sea hoogstaande literatuur is, geen twijfel mogelijk. Maar bij andere schrijvers is dit helemaal niet gemakkelijk. Ik ben nu bv bezig in Het poetsvrouweneiland van Milena Moser. Dit boekje is geschreven in een toegankelijke stijl met korte zinnen, geen moeilijke woorden. Eigenlijk zoals Kees van Kooten schrijft. Maar dan komt het geheim: het boek weet me meteen vanaf de eerste regels in de ban te krijgen. Waar ligt dat aan? Het raffinement zit 'm in de sterke toevoegingen, naast een levensecht portret van de personages die kort en scherp worden neergezet, de manier worden zaken worden becommentarieerd en kleine puntige bespiegelingen.
Het verhaal gaat over gewone dagelijkse dingen, maar de schrijfster haalt het bijzondere uit het algemene. Het verhaal heeft me zelfs aangezet tot snel willen uitlezen.
Ik meen dat ik 40 van hem heb gelezen of was het wat anders. Ben het even kwijt.
Bij Banville staat het voor mij met wortel aan tak vast, dat The Sea hoogstaande literatuur is, geen twijfel mogelijk. Maar bij andere schrijvers is dit helemaal niet gemakkelijk. Ik ben nu bv bezig in Het poetsvrouweneiland van Milena Moser. Dit boekje is geschreven in een toegankelijke stijl met korte zinnen, geen moeilijke woorden. Eigenlijk zoals Kees van Kooten schrijft. Maar dan komt het geheim: het boek weet me meteen vanaf de eerste regels in de ban te krijgen. Waar ligt dat aan? Het raffinement zit 'm in de sterke toevoegingen, naast een levensecht portret van de personages die kort en scherp worden neergezet, de manier worden zaken worden becommentarieerd en kleine puntige bespiegelingen.
Het verhaal gaat over gewone dagelijkse dingen, maar de schrijfster haalt het bijzondere uit het algemene. Het verhaal heeft me zelfs aangezet tot snel willen uitlezen.
Marjo schreef:En ik maar denken dat je al die tijd niet geslapen had..
nou, gelukkig maar!
Kees van Kooten, ik heb alleen maar dat boekje over zijn moeder gelezen, "Annie". Als dat tekenend is voor zijn manier van schrijven, dan komt hij toch ook dicht tegen babbelen.
Dit is toch iets waar je nooit uit komt..wat wel, wat niet..en voor wie wel, voor wie niet..
Ja, van Kooten en de Bie waren suprieur in hun genre.
Een hoop nieuwe worden, maar die heeft hij ook zelf nog bedacht in zijn modernismen periode.
Kees van Kooten's boeken vallen zeker onder de literatuur, het wat lichtere genre, maar niettemin literatuur. Het schrijven van mooie zinnen is maar één manier om literatuur te schrijven en daar gaat het dan om in die schoonheid de diegang te stoppen. Al vaker aangehaald, maar Beckett schreef geen mooie zinnen, wist echt met zijn beknopte, zich herhalende (daar zit het geheim) stijl de essentie te messcherp raken.
Iets wat ook voor goede toneelteksten geld: kort en bondig, die zijn het meest effectief. Of je moet de essaystische kant op gaan zoals vroeger Lars Norén, die lange monologen toneelstukken inschreef.
Een hoop nieuwe worden, maar die heeft hij ook zelf nog bedacht in zijn modernismen periode.
Kees van Kooten's boeken vallen zeker onder de literatuur, het wat lichtere genre, maar niettemin literatuur. Het schrijven van mooie zinnen is maar één manier om literatuur te schrijven en daar gaat het dan om in die schoonheid de diegang te stoppen. Al vaker aangehaald, maar Beckett schreef geen mooie zinnen, wist echt met zijn beknopte, zich herhalende (daar zit het geheim) stijl de essentie te messcherp raken.
Iets wat ook voor goede toneelteksten geld: kort en bondig, die zijn het meest effectief. Of je moet de essaystische kant op gaan zoals vroeger Lars Norén, die lange monologen toneelstukken inschreef.
Bernadet schreef:Toch heeft Kees van Kooten (samen met Wim de Bie) veel nieuwe nederlandse woorden gelanceerd. Bijv:
doemdenken, positivo, regelneef.
Ik vind de boeken van Kees van Kooten geweldig om te lezen, juist omdat hij de meest simpele dingen op een andere manier bekijkt.
Literatuur in de zin van mooie zinnen schrijft hij niet maar ik zou het zeker geen lectuur noemen.
Bernadet
Van Vestdijk schijnen ook een heleboel woorden in het woordenboek te zijn opgenomen. Ik heb die waslijst gezien.
Een woord wat me te binnenschiet is: aberatie
Een woord wat me te binnenschiet is: aberatie
Bernadet schreef:Ja woorden verzinnen kan iedereen maar dat ze dan ook in het woordenboek worden opgenomen is wat anders.
Heb je nooit naar Koot en Bie gekeken?
Bernadet
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten