klassieker... door de taal, door het vele onderhuidse wat er in staat, de ontwikkeling van het verhaal enz.
Nou had ik toch een heel verhaal over het waarom van Rose en nu ben ik het kwijt, ik moest even mijn aandacht bij iets anders houden en weg verhaal.
bernadet
John Banville - De zee (samenleesboek aug/sept 2006)
Ik weet niet of je gelijk hebt, Bernadet. Natuurlijk moet een boek goed zijn, iets te bieden hebben, dus de taal en het verhaal en er meer in lezen iedere keer dat je het leest, ja, allemaal waar. Maar ik denk dat er veel boeken zijn die geen klassieker geworden zijn en toch die kenmerken hebben! Al heb ik even geen voorbeeld bij de hand. Misschien zit er wel een in die stapel afgeschreven boeken van jou!
Ik bedoel: vooral staat de kwaliteit, maar daarna de promotie..
Ik bedoel: vooral staat de kwaliteit, maar daarna de promotie..
Jullie verslagen komen inderdaad heel dicht bij elkaar. Ik vond dit boek erg deprimerend, erg negatief. Ik heb het dan ook een paar keer aan de kant gesmeten. De neerbuigende en laatdundende toon waarop de ik-figuur over alle personen in zijn leven praat, ik werd er niet goed van. Rose is inderdaad een uitzondering, misschien omdat zij niet zo direct aan zijn leven raakte? De jury van de Man Booker Prize noemde dit boek een meesterlijke studie van droefheid, herinnering en liefde. Die herinnering klopt wel, maar die droefheid was naar mijn idee meer kwaadheid en ik heb er geen sprankje liefde in aangetroffen. De ik-figuur kwam op mij over als een grote egoïst, die vooral kwaad was op wat het leven hem allemaal had aangedaan.
Hallo Berdine,
Het zit complexer in elkaar. Je kunt ook door het leven geleefd worden, zoals je weet. Dit is een goed voorbeeld daarvan. Daarnaast is hij ook kwaad op zichzelf omdat hij negatief reageert op anderen, terwijl hij veel vriendelijker wil reageren, maar dat de omstandigheden en pijn uit het verleden iedere keer andere woorden en woorden met verkeerde strekking uit zijn mond laten komen.
Zie de momenten van zelfreflectie in het boek.
Het zit complexer in elkaar. Je kunt ook door het leven geleefd worden, zoals je weet. Dit is een goed voorbeeld daarvan. Daarnaast is hij ook kwaad op zichzelf omdat hij negatief reageert op anderen, terwijl hij veel vriendelijker wil reageren, maar dat de omstandigheden en pijn uit het verleden iedere keer andere woorden en woorden met verkeerde strekking uit zijn mond laten komen.
Zie de momenten van zelfreflectie in het boek.
berdine schreef:Jullie verslagen komen inderdaad heel dicht bij elkaar. Ik vond dit boek erg deprimerend, erg negatief. Ik heb het dan ook een paar keer aan de kant gesmeten. De neerbuigende en laatdundende toon waarop de ik-figuur over alle personen in zijn leven praat, ik werd er niet goed van. Rose is inderdaad een uitzondering, misschien omdat zij niet zo direct aan zijn leven raakte? De jury van de Man Booker Prize noemde dit boek een meesterlijke studie van droefheid, herinnering en liefde. Die herinnering klopt wel, maar die droefheid was naar mijn idee meer kwaadheid en ik heb er geen sprankje liefde in aangetroffen. De ik-figuur kwam op mij over als een grote egoïst, die vooral kwaad was op wat het leven hem allemaal had aangedaan.
Die liefdeloosheid proefde ik ook Berdine, en dat hij niet aardig is voor de mensen om zich heen (maar ook niet voor zichzelf) dat ook, met uitzondering van Rose. Had hij misschien iets met haar gewild? Ik heb er op gelet, maar dat komt er niet uit.
Maar ik vond het boek niet meteen deprimerend. Somber, triest en vooral eenzaam..
Maar ik vond het boek niet meteen deprimerend. Somber, triest en vooral eenzaam..
Rotor
Het enige dat ik weet is dat hij niets wist te zeggen tegen Anna maar voor de rest was hij over iedereen aardig cynisch, inclusief zichzelf. Ik heb nergens gelezen dat hij vriendelijker wilde zijn.
Hij vond zichzelf niet geworden die hij wilde worden. In het begin van het boek staat dat áls hij toekomstdromen had het eigenlijk was zoals hij er nu bij zat. Niet onbemiddeld, maar hij was zichzelf tegengevallen, dat hij er niet meer uit had gehaald maar zijn saaie zelf was gebleven.
Bernadet
Het enige dat ik weet is dat hij niets wist te zeggen tegen Anna maar voor de rest was hij over iedereen aardig cynisch, inclusief zichzelf. Ik heb nergens gelezen dat hij vriendelijker wilde zijn.
Hij vond zichzelf niet geworden die hij wilde worden. In het begin van het boek staat dat áls hij toekomstdromen had het eigenlijk was zoals hij er nu bij zat. Niet onbemiddeld, maar hij was zichzelf tegengevallen, dat hij er niet meer uit had gehaald maar zijn saaie zelf was gebleven.
Bernadet
ik kreeg niet de indruk dat hij met Rose wat had gewild. Ik denk dat zij de enige was waar hij echt medelijden mee had? Zij was kindermeisje, zij had het kunnen voorkomen?? Zij was overgeleverd aan de genade van anderen en kon zo dat pension beheren (ze was niet eens de eigenaar) Of omdat zij de enige was die ook wist wat er gebeurd was? Een soort gedeeld geheim?
Bernadet
Bernadet
Ik heb ook nergens de indruk gekregen dat hij aardiger wou zijn dan hij was. Wel dat hij meer had willen bereiken. Ik zou daar "het leven" niet meteen de schuld van willen geven. Je bent verantwoordelijk voor je eigen daden. Als hij een prettiger karakter had gehad, had hij vast meer liefde gekregen en had hij misschien meer bereikt.
Ik denk dat hij het niet met je eens is, Berdine. Hij zwelgt in zelfmedelijden, en geeft zijn ouders de schuld. Als ook de familie Grace.
Als Rose het had kunnen voorkomen, dan zou hij juist kwaad op haar moeten zijn, Bernadet. Ik geloof ook niet dat hij voor haar wel liefde voelde hoor, ik riep maar wat. Dat gedeelde gehiem, dat zou kunnen..
Als Rose het had kunnen voorkomen, dan zou hij juist kwaad op haar moeten zijn, Bernadet. Ik geloof ook niet dat hij voor haar wel liefde voelde hoor, ik riep maar wat. Dat gedeelde gehiem, dat zou kunnen..
Laatst gewijzigd door Marjo op 01 Sep 2006, 11:28, 1 keer totaal gewijzigd.
Ik ben even aan het googlen geslagen in de hoop nog iets te vinden over de Rose kwestie. Een interview of zo, maar helaas. Wel een aantal recensies, waarvan toch een aantal negatief. Ik dacht dat het in de pers overwegend positief was ontvangen. De meeste recensenten vielen over het extreem overdadige taalgebruik. Een mooie zin waar ik helemaal achter kan staan vond ik deze:
"The Sea" is really just a writing exercise, a novelist testing how far he can stretch his readers on the rack of an unlikable narrator.
"The Sea" is really just a writing exercise, a novelist testing how far he can stretch his readers on the rack of an unlikable narrator.
Ondanks dat Banville allang gearriveerd is (eerste boek begin jaren zeventig) en prijzen voor meerdere boeken heeft ontvangen, zoals voor zijn monografie over de astronoom Kepler, bespreekt een deel van de critici zijn boeken steevast vernietigend. Het is gewoon symptomatisch voor veel recensenten om boeken die qua stijl van de norm (realisme) afwijken structureel af te wijzen. In Nederland is altijd al vies aangekeken tegen een wat weelderige stijl, ondanks dat ze vaak coulanter zijn in het buitenland bv Engeland, hakken recensenten regelmatig in op romans. Vooral als een recensent zich niet kan verenigen met de hoofdpersoon, zoals hier in The sea heel goed kan, bestaat de neiging om maar het hele boek met de grond gelijk te maken.
Niet dat Banville zich wat van die kritiek aantrekt, waarom zou hij, hij heeft al een prachtig oeuvre bij elkaar geschreven.
groeten,
Roel
Niet dat Banville zich wat van die kritiek aantrekt, waarom zou hij, hij heeft al een prachtig oeuvre bij elkaar geschreven.
groeten,
Roel
berdine schreef:Ik ben even aan het googlen geslagen in de hoop nog iets te vinden over de Rose kwestie. Een interview of zo, maar helaas. Wel een aantal recensies, waarvan toch een aantal negatief. Ik dacht dat het in de pers overwegend positief was ontvangen. De meeste recensenten vielen over het extreem overdadige taalgebruik. Een mooie zin waar ik helemaal achter kan staan vond ik deze:
"The Sea" is really just a writing exercise, a novelist testing how far he can stretch his readers on the rack of an unlikable narrator.
ja ook al was de hoofdpersoon een sombere, narrige man betekent dat niet dat het een slecht boek was.
Ik vond het tweede deel wat minder, begreep ook niet zo goed wat het ertoe deed die verhalen over de kolonel. Hij had toch niets met het hele gebeurde te maken? Of ben ik dat nu kwijt? (het boek is nu bij janna2, kan het niet nakijken)
Bernadet
Ik vond het tweede deel wat minder, begreep ook niet zo goed wat het ertoe deed die verhalen over de kolonel. Hij had toch niets met het hele gebeurde te maken? Of ben ik dat nu kwijt? (het boek is nu bij janna2, kan het niet nakijken)
Bernadet
Als je het gevoel krijgt dat bepaalde dingen er niet bij hoeven omdat ze buiten het verhaal staan, vind ik het boek niet goed.
En wat Rotor schrijft dat er een aantal critici steevast slechte kritieken schrijft over Banville's boeken: in dit geval noemden de door mij gelezen critici zijn andere boeken wel goed. Ik heb achteraf ook het gevoel dat Banville extreem moeilijke taal heeft gebruikt, puur om te kijken of hij er mee weg kwam. Maar dat zal altijd wel een punt van discussie blijven.
Bernadet schreef:begreep ook niet zo goed wat het ertoe deed die verhalen over de kolonel. Hij had toch niets met het hele gebeurde te maken?
Bernadet
En wat Rotor schrijft dat er een aantal critici steevast slechte kritieken schrijft over Banville's boeken: in dit geval noemden de door mij gelezen critici zijn andere boeken wel goed. Ik heb achteraf ook het gevoel dat Banville extreem moeilijke taal heeft gebruikt, puur om te kijken of hij er mee weg kwam. Maar dat zal altijd wel een punt van discussie blijven.
Ik dacht dat het tweede deel weergaf hoe hij steeds verder wegzonk in die depressie. Daarbij speelden de mensen om hem heen, die ook allemaal niet zo'n lekker leven hadden, een rol. Tekenend vond ik dat hij dan die documentaire ziet over de Serengeti, en dat hij dan eigenlijk niet eens wil zien hoe de olifanten hun leven leiden. Niets waard, vind hij.
-
Gast
Extreem moeilijke taal??? Nee, niet echt. Toen aan het boek begon, was ik juist teleurgesteld na de prachtige beeldende openingspagina, omdat ik dacht dat Banville zich aan de commercie had prijs gegeven. Het kwam bij mij als uitgedund over, hapklarre brokken. Dit is ook qua stijl misschien wel zijn meest toegankelijke werk, zover ik dat ken. De complexiteit zat 'm hier meer in het ontvouwen van gedachten en gevoelens.
berdine schreef:Als je het gevoel krijgt dat bepaalde dingen er niet bij hoeven omdat ze buiten het verhaal staan, vind ik het boek niet goed.Bernadet schreef:begreep ook niet zo goed wat het ertoe deed die verhalen over de kolonel. Hij had toch niets met het hele gebeurde te maken?
Bernadet
En wat Rotor schrijft dat er een aantal critici steevast slechte kritieken schrijft over Banville's boeken: in dit geval noemden de door mij gelezen critici zijn andere boeken wel goed. Ik heb achteraf ook het gevoel dat Banville extreem moeilijke taal heeft gebruikt, puur om te kijken of hij er mee weg kwam. Maar dat zal altijd wel een punt van discussie blijven.
Misschien was de taal dan alleen in het Engels extra moeilijk. In de recencie van Michaël Zeeman las ik dat hij het woordenboek erbij nodig had gehad en ook de Engelsen hebben het niet zonder woordenboek kunnen lezen volgens diverse verslagen. Overigens kun je over moeilijke woorden heenlezen en de context toch uitstekend begrijpen.
Daarnaast bevatte het voor mij ook onduidelijkheden die niet meteen met de moeilijkheidsgraad van de woorden te maken hadden. Waarom b.v. was de naam van de specialist, Todd, een misplaatste grap van het polyglotte lot? Ik kon geen bijzondere betekenis voor "todd" in mijn woordenboek vinden. Ik begreep ook helemaal niet waar de door Mr. Grace voorgelezen advertentie:"Levende fretten gevraagd als verkopers van jaloezieën. etc." op sloeg (pag.29) Had het gewoon niks te betekenen?
Daarnaast bevatte het voor mij ook onduidelijkheden die niet meteen met de moeilijkheidsgraad van de woorden te maken hadden. Waarom b.v. was de naam van de specialist, Todd, een misplaatste grap van het polyglotte lot? Ik kon geen bijzondere betekenis voor "todd" in mijn woordenboek vinden. Ik begreep ook helemaal niet waar de door Mr. Grace voorgelezen advertentie:"Levende fretten gevraagd als verkopers van jaloezieën. etc." op sloeg (pag.29) Had het gewoon niks te betekenen?
Volgens mij was Mr. grace gewoon een bizarre man die genoegen schepte in zulke advertenties en het daarom voorlas.
Ik vind Grace (gratie) ook wel waarover je na kan denken. Geen van de leden van de familie Grace had enige gratie. Mrs Grace was feitelijk aan de grove kant en mr Grace was dik, de kinderen Grace waren vreemd om te zien, groene tanden, zwemvliezen tussen de tenen.
Misschien was de naam Todd wel een aankondiging van wat er te gebeuren stond.
bernadet
Ik vind Grace (gratie) ook wel waarover je na kan denken. Geen van de leden van de familie Grace had enige gratie. Mrs Grace was feitelijk aan de grove kant en mr Grace was dik, de kinderen Grace waren vreemd om te zien, groene tanden, zwemvliezen tussen de tenen.
Misschien was de naam Todd wel een aankondiging van wat er te gebeuren stond.
bernadet
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 21 gasten