Diane Put & Suzanne Diederen - Als de maan lacht 4+

[Dettie]

een mooi, integer en lief prentenboekje over verlies en afscheid nemen.

zie http://www.leestafel.info/diane-put

Dettie

[Marjo]

'vriendelijke aandacht', grappig gezegd.
Het blijft me eigenlijk verbazen dat je alle ellende wel in dit soort jeugdboekjes wilt lezen en in romans moet je er niets van weten!

[Dettie]

Het verschil tussen kinderboeken en romans is dat in kinderboeken de dingen gepresenteerd worden zoals ze zijn.
Het kind is verdrietig net als haar papa en ze benoemen het zoals het is. De koekjes van oma zijn lekker maar mama maakte ze lekkerder enz. Precies wat je op die momenten voelt en mist.
In romans worden er soms verhalen omheen geweven waar de honden geen brood van lusten en dat staat me inderdaad regelmatig erg tegen. Maar een goede roman die verlies en afscheid nemen eerlijk en goed beschrijft, ja dat wil ik wel lezen.


Dettie

[Annemarie]

Wat een lief en integer boek. Knap hoor om op deze manier over zo'n moeilijk onderwerp te schrijven.

[Dettie]

Ik liep er nog over na te denken waarom in kinderboeken wel en in veel romans niet.
In romans worden er vaak van die bizarre dramaverhalen omheen verteld waar ik dus totaal niet van houd.
Kinderboeken brengen het vaak terug tot de essentie, tenminste kinderboeken voor heel jonge kinderen.
Daar houd ik wel van. Er wordt eerlijk gemeld wat de pijn is, en dat iemand verdrietig kan zijn.
In weinig woorden wordt precies verteld waar het om gaat.

Dettie

[Marjo]

Tja, ik vind het juist prettiger als dit soort dingen verhuld worden, 'verstopt' voor zover je dat kan zeggen, in een goed verhaal. Ik sluit nu even akelige thrillers uit, want daar is het er natuurlijk niet om te doen dat je er van leert.
Niet dat het niet in sommige gevallen goed is als je duidelijk ergens kunt lezen hoe het zit, en misschien ook wat je er aan kunt doen, maar dat zijn dus het soort boeken die ik dan weer niet wil lezen.

[Annemarie]

Ik vind het ook mooi als het in een verhaal is opgenomen maar niet iedereen is dan in staat om de boodschap te begrijpen. Duidelijk taal biedt dan een oplossing.

[Dettie]

Ja ik begrijp wel wat je bedoelt Marjo, daar heb je ook gelijk in, een goede roman die bepaalde onderwerpen mooi
behandelen is perfect en daar heb je vaak ook wat aan. Bepaalde romans hebben mij ook door moeilijke tijden heen
geholpen doordat ik door het verhaal dingen op een andere manier kon zien.

Maar ik vind de laatste tijd wel dat alles zo in het bizarre wordt getrokken en dat bedoel ik eigenlijk.
Kinderboeken voor jonge kinderen (dus 4-5-6 jaar) zijn vaak heel puur en zuiver in het behandelen van moeilijke
onderwerpen, je hebt er zelf vaak ook nog wat aan, juist door de zuiverheid.
En dat heb ik dan liever dan een roman die alles in het idiote trekt. Een apart verhaal en aparte benadering prima
maar het gaat soms wel erg ver.

Dettie

[Dettie]

Ook aan dit boek lag ik vanochtend te denken en aan de vraag van Marjo, waarom wel deze kinderboeken en niet de
romans. Ja waarom eigenlijk? dacht ik.
Er speelt bij mij ook heel erg mee dat ik vind dat tegen kinderen niet duidelijk genoeg gepraat kan worden.
Open en eerlijk vertellen wat er aan de hand is en dat bijvoorbeeld verdrietig zijn erbij hoort. Als je dat niet doet
kunnen kinderen gaan fantaseren en dingen mogelijk veel erger maken in hun hoofd dan ze in werkelijkheid zijn.
Als een onderwerp moeilijk is dan kan een boekje helpen om op een prettige manier over het onderwerp te beginnen.
Maar dan moeten mensen wel weten dat de boekjes bestaan! En dat is dan wat ik probeer te doen, laten zien dat die
boekjes er zijn.

Wonderlijk genoeg zijn het ook vaak die kinderboeken die mij helderheid verschaffen, en soms troost bieden, juist
door hun eenvoud en eerlijkheid. Er wordt niet om de zaak heen gedraaid wat in de volwassen wereld (en de romans)
juist zo vaak gebeurd

Dettie

[Marjo]

Ik zou zelf nooit naar zo'n boek grijpen, heb ik ook niet gedaan toen de kinderen klein waren. Ik vind/vond dat ik zulke boeken niet nodig had, ik kon het zelf wel uitleggen. Misschien hebben andere mensen ze wel nodig en dan is het prima dat jij die boeken hier bespreekt hoor, ik vond het alleen zo'n tegenstelling.
Het zal een andere insteek zijn. Ik ben eigenlijk zelf redelijk 'recht-voor-z'n-raap', maar in boeken houd ik daar niet zo van.
Ik heb de boodschap liever leuk verpakt. De indirecte aanpak.

Ik heb vanmorgen overlegd met een leerkracht over het feit of je zulke moeilijke onderwerpen als misbruik en loverboys wel in onze bieb zou willen. Ze zei net als ik gedecideerd: nee. Al had ze dan de kanttekening dat alles ook open en bloot op internet staat, en kinderen er toch wel bij kunnen.

[Dettie]

Nou, mijn moeder overleed toen ik twaalf was en ik had het zeer prettig gevonden als daar over gesproken was. Want het riep allemaal vragen op, je kreeg akelige dromen etc. maar het onderwerp was taboe, het was alsof ze er nooit geweest was. Ik wist niet of wat ik voelde normaal was, of wat ik droomde normaal was en of je nu wel of niet mocht of kon huilen.
Als ik toentertijd een boek te vergelijken met dit had kunnen vinden dan had me dat een hoop ellende en onzekerheid gescheeld. Vandaar dat ik het ook zo propageer.

Loverboys idem dito, juist wel in de bieb. Juist wel openheid, uit de taboesfeer halen. Carry Slee mag toch ook?
Waarom mag dan eerlijke, open, goede informatie, waar ze echt wat aan hebben, niet? Je kunt als bibliotheek juist
zorgen dat er goede informatie te vinden is.
Op internet heb je het niet in de hand, daar is ook een hoop onzin en slechte soms zelf schadelijke informatie te vinden (naast de goede sites die er ook zijn)

Dettie

[Marjo]

Daarom zei die juf dat ook, over internet, zo van 'eigenlijk ligt alles open en bloot, dus waarom niet hier?'
Maar toch, het voelt niet prettig. Er is een nadeel aan openbaar: er zijn - hopelijk geen- maar misschien toch een paar kinderen die baat hebben bij zo'n boek. Maar er zijn er veel meer -in de bieb komen kinderen van alle leeftijden - voor wie je dit niet wil in een beschermde omgeving als een school zichtbaar wil hebben.

[Annemarie]

Er is een nadeel aan openbaar: er zijn - hopelijk geen- maar misschien toch een paar kinderen die baat hebben bij zo'n boek. Maar er zijn er veel meer -in de bieb komen kinderen van alle leeftijden - voor wie je dit niet wil in een beschermde omgeving als een school zichtbaar wil hebben.

Heel dubbel. Van de ene kant ben ik het helemaal met je eens want kinderen moeten natuurlijk niet zomaar in het diepe gegooid worden en helemaal van streek thuis komen omdat ze iets hebben gelezen waar ze van zijn geschrokken. Van de andere kant hangt er rond veel onderwerpen een taboesfeer. Daar wordt niet over gepraat. Kinderen mogen best weten dat er nare dingen in de wereld gebeuren mits dat op de juiste manier wordt gebracht. Kinderen kunnen niet tegen alles beschermd worden, het is naar mijn mening juist beter om ze te leren wat goed en wat fout is en hoe ze moeten handelen als hen iets naars overkomt.

In een openbare bibliotheek moeten kinderen toegang tot dit soort boeken hebben. Die staan vaak niet zomaar tussen de gewone leesboekjes dus alleen kinderen die er specifiek naar op zoek gaan komen ze dan tegen of ouders kunnen het lenen voor hun kinderen. Kinderen kunnen er dan zelfs in de bieb in lezen zonder dat anderen dat meteen zien. Kleine kinderen komen alleen met hun ouders in een openbare bieb dus die kunnen zelf toezicht houden op wat ze onder ogen krijgen. In een school is het anders, dat ben ik het met je eens.

[Dettie]

Voordat een boek in een schoolbibliotheek wordt gezet wordt het naar ik aanneem wel door iemand van school gelezen, ik neem dus aan dat de school zelf al zorgvuldig genoeg is. En de ene schoolbibliotheek heeft een flinke ruimte met boeken waar een kind zich af kan zonderen of aan een tafel kan gaan zitten werken, en de andere heeft bij wijze van spreken een plankje boeken achterin de klas, dat maakt natuurlijk wel verschil.

Toch zijn het in mijn ogen vaak juist de sensatie- en bombarieverhalen die angstig maken in plaats van de oprechte, eerlijke, informatieve boeken. Ik denk juist dat openheid en eerlijkheid voor kinderen veel beter is. Als je als ouders goed kan praten daarover dan is het prima. Maar er zijn ook veel ouders/volwassenen die er zelf veel te veel moeite me hebben om over bepaalde onderwerpen te praten.
Dan kan dit boek mogelijk, zowel voor het kind als de volwassene, een mooie opening zijn zonder dat het gelijk al te zwaar wordt. Of kan een kind zelf de informatie krijgen die het wil.

Maar dit boek is voor kinderen vanaf 4 jaar en dat kan het kind zelf dus nog niet lezen. Het verhaal zal dus altijd door een volwassene verteld worden. Dat kan dus thuis en op school zijn.

Maar deze hele discussie begon met de vraag van Marjo waarom ik wel kinderboeken met deze onderwerpen lees en moeite heb met romans over dit onderwerp.
Antwoord: Ik vind sommige onderwerpen van kinderboeken nu ook moeilijk maar het wordt in kinderboeken integer en eerlijk gebracht zonder bombarie en drama's eromheen en dat vind ik prettig. Ik leer er ook veel van.

Dettie

[Marjo]

Ha ha, die Dettie, je bent een idealist! Er wordt echt geen boek door leerkrachten gelezen! Ik spreek voor onze school, maar het zou me niets verbazen als dat overal zo is! Daar hebben ze geen tijd voor. Je mag al blij zijn als ze in de gaten houden waar een kind mee bezig is..

Als iemand ze leest, dan ben ik het! En ik vind dus niet dat ze zomaar openbaar moeten staan op school, dus komen ze er niet. Wat je zegt Annemarie: onder leiding, en vindbaar voor volwassenen, allemaal prima, maar niet tussen de spionage en de discriminatie...

Een boek voor kinderen vanaf vier jaar is voor alle leeftijden beschikbaar in een openbare bieb, dus blijft mijn bezwaar gelden. Misschien zijn er volwassenen bij die kleinere kinderen, maar die houden dat ook niet altijd in de gaten.
Ik ben dus het tegendeel van jou Dettie: een zwartkijker.