Hatice Ava & Guy Didelez - Omdat ik niet wou kussen... 15+

[Dettie]

Hatice wordt het slachtoffer van een misdaad. Als ze op Valentijnsavond 2010 voor haar ma naar de bakker en de bank gaat krijgt ze een messteek in de nek. Daarbij wordt een slagader geraakt. Dit is haar waargebeurd verhaal. Het gaat niet enkel over de lichamelijke littekens maar vooral over de psychologische littekens.

Lees verder http://www.leestafel.info/hatice-ava-a-guy-didelez

Inge

[Annemarie]

Wat jammer dat het zo tegenvalt. Zonde dat zo'n goed onderwerp een beetje is weggezonken in dit boek.

[Inge]

Je voelt ergens aan dat het boek geschreven is door iemand die niet gewoon is om te schrijven.
Hoe moet ik het uitleggen?
Het is net als een dagboek. Maar de dingen komen ook terug zoals ze in het hoofd van Hattice spelen. Sommige dingen totaal niets met heel de zaak te maken hebbend, dan andere dingen tot in vervelens toe alsmaar terugkerend. Geen bepaalde structuur. Ja zo kan ik het best vergelijken, met een dagboek waar er niet herlezen wordt wat er de voorbije dagen geschreven is. Enkel de gedachten die de schrijver op dat moment heeft doen ter zake. Er is niet in "gepoetst". Er zijn heel veel gedachten die dood lopen, veel gedachten die niets te maken hebben met het eigenlijke verhaal, en teveel herhalingen.
Dat maakt het verwarrend maar op een bepaald moment ook saai.
Ik vind het toch een gemiste kans.
Ik weet dat Didelez goed is met het verwoorden van gevoelens en al over meer zo'n thema's (dingen die jongeren raken) geschreven heeft.
Nu heb ik 2 negatieve gevoelens.
1* als ik kijk wanneer het voorval zich voordoet en wanneer het boek verschenen is, is er nauwelijks tijd gestoken in het redigeren van het boek. Het voorval is 14 februari 2010, het loopt tot eind juni 2011 (einde schooljaar) en het boek komt al uit in februari 2012, dus nauwelijks 7 maanden na het schrijven ligt het al gedrukt en al in de winkels.
2* dat het onder de naam van een schrijver als Didelez gezet wordt. Dat is het kind koste wat koste een naam geven. Had het gewoon onder de naam Hattice Ava gestaan dan kon je de manier van schrijven beter begrijpen maar het wordt gekoppeld aan een gekend schrijver die een bepaald niveau haalt en dat dan enkel en alleen (in mijn ogen dan toch) voor de naambekendheid.
Op school komt het dan op de "verplichte lijst" want het is van Didelez....

en daar komt mijn 3* negatieve gevoel, mijn stokpaardje van jaren en dat heeft niets met het boek te maken.... Stop met die verplichte lijstjes... ze doen meer kwaad dan goed... verplicht kinderen van een aantal boeken te lezen maar laat hun zelf de keuze! Belgische schrijvers, Nederlandse schrijvers, literatuur, pulp,... als ze maar lezen en er plezier in hebben. Dat zal hun veel meer stimuleren dan ze boeken te laten lezen die hun absoluut niet interesseren. Je zou voor minder een afkeer krijgen van lezen.

[Marjo]

Dat geldt dan in Vlaanderen, want hier is Didelez nauwelijks bekend.
Maar ik ben het met je eens dat dit niet netjes is. Ik dacht even dat het net zo'n boek was die van de Slash-serie. Daar vertelt een tiener het vreselijke verhaal dat hij of zij heeft meegemaakt, maar die hebben dat samen met een erkende schrijver op papier gezet. Het blijft hun verhaal, maar de schrijver redigeert als het ware.
Leidt het in goed banen.
http://www.queridokinderenjeugdboeken.nl/web/Slash.htm

Dat had hier dus ook moeten gebeuren. Een gemiste kans. Want dan had een jongere het graag gelezen!

[Dettie]

hier is een reportage te zien met Hatice Ava bij VTM

http://nieuws.vtm.be/binnenland/2012020 ... ver-aanval

Dettie

[Inge]

Dat geldt dan in Vlaanderen, want hier is Didelez nauwelijks bekend.

Dat is het hem Marjo. Ze krijgen een heel beperkt lijstje met Belgische schrijvers. Je moet als Belgische leerkracht een beetje chauvinistisch zijn, Nederland zou eens teveel keuze kunnen hebben

Nu stond Didelez blijkbaar centraal en alhoewel hij een hele resem boeken op zijn palmares staan heeft wordt dat nog eens beperkt tot een aantal titels.
Veel keuze was er dus niet. En als in de bibliotheek hier en de omliggende bibliotheken veel boeken uitgeleend zijn omdat alle leerlingen van dat jaar net op dat moment die boeken moeten lezen heb je al helemaal geen keuze meer.
Het was echt niet te doen... Hij krijgt 6 weken voor de datum dat zijn verslag af moet het lijstje, we gaan op zoek bij ons in de bib, allemaal uitgeleend en gereserveerd... We gaan op zoek in Winob en vinden er nog een paar maar die moeten dan via interbibliothecair leenverkeer naar onze bibliotheek komen en dat vraagt ook een week tijd. En natuurlijk is het daar ook door de reservaties en uitleningen beperkt... Dus pakken wat je te pakken kunt krijgen he.


http://nl.wikipedia.org/wiki/Guy_Didelez

[Dettie]

Tjonge, hij heeft wel héél veel geschreven zeg.

Dettie

[Lotteboelen]

Ik persoonlijk vond het een heel mooi boek. Gewoonweg omdat het in mijn ogen een heel realistisch verhaal is. Het zou op de dag van vandaag dan ook nog echt kunnen gebeuren. Het is dan ook een echt waargebeurd verhaal. Wat je eigenlijk uit dit boek ook kunt leren is, wanneer je ergens echt diep mee zit, je er altijd over kan schrijven.. Want dat heeft Hatice ook gedaan als trauma-proces. Voor mij was het dan ook een echt heel pakkend boek, omdat het de dag van vandaag ook echt onveilig kan zijn op de straten. Je weet nooit wat er gaat gebeuren, en dat maakt dit boek voor mij heel speciaal. Het is net als een dagboek, en het komt over alsof het allemaal gedachten heeft die Hatice heeft na dit ongeluk. Sommige mensen vinden het een echte tegenvaller, ik vind het echt een goed boek. Ook wordt er verteld waarom zij dit boek schrijft na heel haar moeilijke periode, niet alleen om alles te verwerken. Maar ook zodat alle mensen weten wat er nu eigenlijk gebeurt is. Er heeft heel veel van in de krant gestaan, maar ook Hatice zelf wou met de media delen wat er eigenlijk allemaal écht gebeurt is. Want vaak zijn er verhalen rond gegaan, die helemaal niet klopte. En daar wou zij van afstappen. Wat ik vind, is dat zij dit allemaal goed heeft opgelost. Ik zelf vind het heel sterk en moedig van haar, dat zij dit allemaal zo kan vertellen, dat zij dit zo kan verwerken. En zo leren ook mensen uit hun fouten , zo leren ze ook beseffen dat het in het dagelijkse leven niet altijd zo veilig is.. Dat het niet meer zo gemakkelijk is om veilig over straat te lopen, dat er gewoonweg elke seconde van de dag veel kan gebeuren. Zonder dat je er eigenlijk veel bij stil staat. Dit is mijn mening over het boek 'Omdat ik niet wou kussen.'

[Renate]

De bibliotheek heeft het, dus ik kan het lezen om een oordeel te vormen.
Punt is natuurlijk dat ook een realistisch verhaal zo geschreven zou moeten worden dat het leesbaar is. Ik schrijf inmiddels al een jaar of 35 over m'n leven, iets dat langzaam de vorm van een dagboek heeft gekregen, maar dat wil niet zeggen dat het een en ander gewoon uitgegeven zou kunnen worden.
Als een verhaal op zo'n manier geschreven wordt, dat het allemaal wel erg onbeholpen overkomt, dan vraag ik me toch af of het een en ander z'n doel niet voorbij schiet. Het onderwerp is natuurlijk belangrijk genoeg, maar op deze manier nemen er misschien weinig mensen kennis van.
Overigens is het natuurlijk wel begrijpelijk dat iemand die iets dergelijks meemaakt, bang is en het onveilig op straat vindt. Ik heb daar overigens ook wel m'n vraagtekens bij. Er kan altijd iets gebeuren, dat is waar, maar of de kans nu echt zo groot is, daar heb ik toch m'n twijfels over.

[Liserttgr]

Het boek komt inderdaad wel over als een soort van dagboek, maar dat maakt het juist beter vind ik persoonlijk. Door dat Hatice dit vertelt vanuit haar herinneringen en hoe zij zich bij alle gebeurtenissen voelde, maakt de belevenis van het boek lezen veel beter. De inhoud opzich wordt wat langdradig naar het midden toe, wat begrijpelijk is want Hatice moet ook gewoon verder met haar leven. Je beleeft echt alles met haar mee, het revalidatie proces en alles wat daar bij hoort. Dit boek is niet direct mijn favoriete boek, maar het was zeker niet slecht.