# Wilma Geldof - Het meisje met de vlechtjes (15+)

[Marjo]

Zeker is dit een verhaal dat verteld moet worden, zoals Wilma Geldof dat zelf zegt. Zij heeft het waargebeurde verhaal van Freddie Oversteegen omgezet in een zeer leesbaar en spannend verhaal, waarin ze ook duidelijk aangeeft dat verzet plegen niet alleen maar 'krantje rondbrengen' was...

Zie: http://www.leestafel.info/w-geldof


‘Ik moet steeds maar aan mevrouw Kaufmann en Abeltje denken,’ zegt Truus, ‘en aan alles wat er met de Joden gebeurt. Ze mogen niks meer, straks worden ze allemaal weggevoerd, mam!’ haar stem slaat over.
Truus heeft gelijk. ‘Al zou de oorlog nog twee jaar duren!’ roep ik.
Er valt een stilte. Hoof in de lucht hoor ik vliegtuigen. Engelse vliegtuigen, hoop ik, die Duitsland gaan platbombarderen.
Mam kijkt ons onderzoekend aan. ‘Eén ding…’Ze steekt haar arm uit en trekt Truus met zachte hand naast mij op de bank. ‘Ik weet niet precies wat jullie gaan doen en dat weten jullie zelf ook nog niet goed, maar… - ze strijkt met een vinger langs mijn gezicht – ‘blijf altijd menselijk.’ Haar ogen zijn ernstig, ze spreekt met nadruk. ’nóóit als de vijand worden. Geen vuile handen maken. Geen ‘opdracht is opdracht’. Altijd zelf blijven nadenken.’
Truus knikt. ‘We zijn niet gek. We zullen altijd zelf blijven nadenken. Ik tenminste wel.’
’Ik ook!’
Mama kijkt van Truus naar mij. ‘Geen mensen doden,’ zegt ze. ‘Al zijn ze nog zo slecht.’

‘Op de terugweg, als alles voorbij is, als ik al ver de stad uit ben en de wereld donker en dood lijkt, heb ik geen reden meer om mijn tranen tegen te houden. Geen tranen om die Venema. Of misschien óók om hem, maar vooral om mijzelf. Het is alsof ik er niet meer ben.
Alsof iets van mij bij hem is achtergebleven.
Ik fiets langs het Spaarne, langs de Droste-fabriek. Over de stille, lange weg naar Spaarndam, langs het eindeloze water. Naar huis – nee, niet naar huis – naar tante Lena’s huis. De kou waait door mijn kleren. Ik merk het nauwelijks. Ik fiets alleen maar. Zo hard ik kan. In een fractie van een seconde is de wereld veranderd. Ik ben opnieuw een grens overgegaan en ik kan nooit meer terug.
Ik had dit niet moeten doen. Ik zou het toch ook helemaal niet doen?
Ik wil er niet over nadenken. Maar het barst uit mijn kop. Ik voel mijn rechterwijsvinger weer de trekker overhalen, zie Venema in elkaar zakken. Mijn god! Mijn adem stokt in mijn keel.
Ik trap op en neer, op en neer. Hijgend, ogen die dik aanvoelen van het huilen, snot uit mijn neusgaten, jurk plakkend aan mijn lichaam, kom ik het dijkhuis van tante Lena aan.’


1. Het moet aantrekkelijk zijn voor de doelgroep.
2. Het moet informatief en historisch betrouwbaar zijn - moet iets toevoegen aan het historisch besef.
3. Het moet van literaire kwaliteit zijn en een meeslepend en mooi verhaal zijn.

1. Absoluut! Spannend omdat het over oorlog en verzet gaat en de jonge lezer kan vast de emoties van de hoofdpersoon wel mee aanvoelen.
2. Gebaseerd op het levensverhaal van Freddie zelf, dus dit zit ook wel snor. Met foto's en een woordenlijst Duits-Nederlands.
3. Geldofs stijl is prima toegesneden op de doelgroep: helder en duidelijk, waar nodig versnelling of juist vertraging. Alleen vind ik dat ze wat doorslaat, en neigt naar melodrama. Dat sluit misschien wel aan bij de doelgroep, maar doet voor mij afbreuk aan de leesbeleving.

Een dikke 9.

[Dettie]

Ja geweldig boek! Ik kom morgen met mijn verhaal.

Dettie

[Marjo]

Ik kijk er naar uit! Ik denk dat je er iets anders over oordeelt.

[Dettie]

En mijn recensie staat ook op de site, ik vind het een verpletterend mooi verhaal.

Zie http://www.leestafel.info/w-geldof

Dettie
die morgen haar oordeel geeft ivm de Thea Beckmanprijs.

[Marjo]

Ik ben dus inderdaad minder laaiend dan jij. Zeker, een mooi verhaal, maar misschien heb ik te veel van dit soort verhalen gelezen.

[Dettie]

Zelf heb ik ook vrij veel (jeugd)boeken over mensen in het verzet gelezen. Daar zal het niet aan liggen.
Maar wat ik zo knap vind aan dit verhaal is dat je de spanning voelt. Zoals ik al schrijf, Wilma Geldof maakt de oorlog voelbaar. En vooral de gevoelens in de hongerwinter, wat voor effect het geen eten hebben op iemand heeft. Chagrijnig, moe, geestelijk weinig kunnen hebben etc. Dat is erg goed beschreven waardoor het verhaal nog meer impact heeft.

Ook het aanvankelijke 'losse' gedrag van Freddie, die het verzet eerst als een avontuur ziet en nog pubergiegels heeft, is mooi weergegeven. En dan hoe ze langzaam verandert van vrolijk meisje naar serieuze meid die volwassen handelt maar toch soms ook weer dat meisje is, dit laatste zeker als ze bij haar zus is. Dan val ze gelijk weer in de rol van jonger zusje. Er is met Freddie een personage neergezet die staat als een huis. Ik zal haar niet gauw vergeten.

Wat maakt dat jij het toch een heel klein beetje minder vindt Marjo? De stijl? Het verhaal? Of toch misschien alleen omdat je al zoveel van die verhalen hebt gelezen?

Dettie

[Marjo]

Alles een beetje denk ik. Ik heb meer gelezen van Geldof, en ik weet dat ze mooie boeken kan schrijven over pubers, dat is dan ook haar doelgroep. Maar ze zet het in mijn ogen net even te dik aan. En al weet ik dat pubergevoelens ook zo kunnen zijn, dat wil niet zeggen dat ik dat prettig vind om te lezen. Zoals ik zeg: ik vind dat te melodramatisch.
En dan komt erbij dat het verhaal voor mij 'bekend' is, en dat het een soort naverteld verhaal is, naar aanleiding van de gesprekken met Freddie. Niet dat het boek alleen maar dat is, Geldof heeft er een mooi geheel van gemaakt, met alles wat ze erbij haalt, maar toch.
En dit is dus echt mijn zeer persoonlijke mening.

[Marjo]

Wat een leuke pagina heb je er van gemaakt! Ik hoop dat er mensen zijn die actief meedoen, al is het maar een (korte) opmerking!

[Dettie]

Grappig want wat jij mogelijk melodramatisch vindt, vind ik het een intens inleven van de auteur. Het voelde voor mij als heel echt weergegeven en beschrijven van situaties zoals ze bij een jong meisje binnenkomen.
Vooral als er zware opdrachten waren, waarbij het besef van de noodzaak en het besef van de waanzin in haar hoofd streden om aandacht. De verwarring wat is nu goed en wat niet? Wel vuile handen of niet? Wel een schoon geweten of niet? Prachtig! Ik vind dat Wilma Geldof dat heel knap heeft verwoord.
En later ook de argwaan naar iedereen toe, het was zo voor te stellen dat je op het laatst niemand meer vertrouwd.
Maar ik ga sowieso altijd meer op het verhaal in, de gevoelens en jij bent toch altijd meer van de stijl en taal dan ik. Dat verschil van beleven is ook steeds wel zo leuk.

Tot nu toe is dit boek voor mij een grote kanshebber om de Thea Beckmanprijs te winnen, maar ik heb pas twee boeken gelezen. Dus wie weet wat er nog komt.

Dettie

[Marjo]

Ik geef je anders helemaal gelijk wanneer je zegt dat Geldof die innerlijke strijd goed weergeeft. Maar met dat tweede citaat hierboven gaat ze te ver. Al weet ik natuurlijk wel dat het in het hoofd van zo'n meisje ook blijft malen, dan hoeft dat nog niet beschreven te worden. Want ik moet dat lezen.

[Anton]

Kan er niet genoeg van krijgen. Net als ' een druppel gif' een indrukwekkend verhaal.

[Marjo]

Geldof is jouw winnaar Anton?

[Anton]

Heb niet alle 10 genomineerden gelezen. Ben nu ‘ Over de grens’ aan het lezen. Vind de boeken van Rob Ruggenberg ook fantastisch, ook ‘ Piratenzoon’. Toch een winnnar, dan toch Wilma Geldof die vroeger - met respect- oppervlakkige chicklits schreef. Haar historische jeugdboeken zijn fenomenaal.

[Marjo]

Ik ga je niet zeggen dat je de overige boeken niet hoeft te lezen, maar de shortlist bestaat uit 5 boeken, zie onder.

Ik heb De piratenzoon ook gelezen, maar nee, dat vind ik niet de beste Ruggenberg. 'Over de grens' vond ik ook een mooi boek, maar ik begrijp wel dat het niet verder gekomen is in de selectie. Toch: voor al die schrijvers die in de genomineerdenlijst geldt dat ze terdege onderzoek doen en een mooi verhaal schrijven.
Maar ja, wat maakt de een een winnaar en de ander niet? Ik denk dat je nooit objectief kunt oordelen. Altijd zal meespelen wat je eerder gelezen hebt (misschien teveel over een bepaald onderwerp?) wat je eigen kennis is (biedt het boek iets nieuws?) en of je leest voor het verhaal, of toch meer voor de manier waarop het geschreven is.

Wilma Geldof - Het meisje met de vlechtjes - Luitingh-Sijthoff
Luc Hanegreefs - Volle Maen - Clavis
Martine Letterie - Nooit meer thuis - Leopold
Bianca Mastenbroek - Hendrick, de Hollandsche indiaan - De Vier Windstreken
Joyce Pool - Het Kompas - Lemniscaat