Leestafel forum

54 minuten is een indringend verhaal over een schietpartij in een Amerikaanse school.

Lees mijn recensie hier: http://www.leestafel.info/marieke-nijkamp

Gek genoeg waren de meningen onder diverse recensenten verdeeld over dit boek. Ik vond het persoonlijk aangrijpend en goed geschreven. Gelijk in de schoolbibliotheek opgenomen. Ben ook benieuwd naar het nieuwe boek.

Ik vind het een goed boek. Heftig, dat wel maar een schietpartij in een school is nou eenmaal heel naar. Dat kun je niet afzwakken.

Ik heb hier nooit over geschreven en ik heb het wel gelezen. Ik ben er dus niet positief over, maar begrijp dat jongeren dat wel zullen zijn.
Maar nu ben ik gewoon geen liefhebber van dit soort boeken. Ik herinner me dat ik het niet goed genoeg vond.
Fouten waarvan ik niet wist of het kwam door haar tweetaligheid herinner ik me, en te veel sensatiebelust.

Wat bedoel je precies met "dit soort boeken", Marjo? Boeken over schietpartijen? Ik vind het zelf niet sensatiebelust. Wel is het verhaal niet bepaald mild, ook niet voor de hoofdpersonen. Op zich had het allemaal wel wat minder heftig gekund maar nu zet het de lezer wel echt aan het denken. Als iemand doordraait gaan immers alle remmen los. En wat is de rol van de maatschappij in dit alles? Had het voorkomen kunnen worden?

Ik bedoel daarmee: boeken over actuele ellende. Ik weet wel dat je je kop niet in het zand moet steken, dat het nu eenmaal gebeurt en dat er aandacht aan geschonken moet worden om het te voorkomen, daar heb je gelijk in. Maar Ik ben ook bang dat juist het feit dat dit boek zo heftig is het meer gelezen gaat worden omdat 'men daarvan smult'.
Hoe moet je het dan doen? Ik weet het ook niet, maar ik lees er dus niet graag over. Jaren later heb ik er minder moeite mee, maar als het nog zo vers in het geheugen ligt en nog steeds gebeurt, dan schrik ik terug.
En ik vond het ook niet echt goed geschreven, maar niet alles hoeft literatuur te zijn, dus dat argument is ook heel persoonlijk.

Bedankt voor jouw uitleg. Ik begrijp wat je bedoelt en heel soms heb ik hetzelfde maar meestal vind ik het juist goed dat er over actuele onderwerpen geschreven wordt. Dit verhaal is heftig maar het geschetste scenario is aannemelijk. De redenen die er samen toe leiden dat Tyler behoorlijk in de war is geraakt, zijn niet bepaald spectaculair. Dat vind ik goed aan dit verhaal. Hopelijk zet het jongeren aan het denken. Daarnaast is het is fictie en daarom mag het wat mij betreft best extra spannend zijn. De boodschap van het verhaal is hoe en ook duidelijk en met een beetje geluk worden jongeren die slecht in hun vel zitten na het lezen van dit boek door hun leeftijdsgenoten wat serieuzer genomen. Niet uit angst maar uit mededogen.

Klinkt interessant, niet omdat ik smul van geweld, maar om te weten wat er in de mensen omgaat.

Het vreemde vind ik altijd dat pogingen om iets te begrijpen, vaak worden gezien als goedpraten.

Dat zeg je heel goed, Renate. Dat is precies de reden waarom ik dit soort boeken lees. Ik wil het begrijpen. Niet om het goed te praten inderdaad maar om te leren waarom mensen bepaalde keuzes maken.

Maar wij zijn volwassen en kunnen relativeren. Ik heb mijn twijfels bij de doelgroep.

Dat is waar maar het gaat hier niet om kleine kinderen maar jongeren vanaf vijftien jaar. De schrijfster besteedt aandacht aan de gebeurtenissen die samen tot het instorten van Tyler hebben geleid, en ook aan de rol van de school en medeleerlingen. Tyler wordt bovendien als schuldige en niet als held neergezet. Er valt voor de doelgroep weinig niet aan te snappen.

Het lijkt me op zich niet verkeerd als ook jongeren leren dat hun daden consequenties kunnen hebben.

Dat is zeker niet verkeerd.

Wat ik me goed kan voorstellen is dat dergelijke gebeurtenissen een schrijver inspireren, vooral het waarom van zo'n gebeurtenis. Wat zit daarachter? Niemand doet zoiets zomaar denk je dan. Maar je hebt ook dat liedje I don't like monday's over de zestien jaar oude Brenda Ann Spencer, zij schoot twee volwassenen dood en verwondde acht kinderen en een politieagent. Toen haar gevraagd werd waarom, antwoordde ze: 'I don't like monday's'. Ik werd en wordt dan ook steeds helemaal beroerd als ik dat liedje hoor.

Dat ik zo'n verhaal niet graag lees verwachten jullie natuurlijk wel. Ik vind het eng dat mensen tot zulke dingen in staat blijken te zijn. En ja het is mijn kop in het zand steken.

Wat Annemarie zegt is zeker waar, het is goed dat het onder de aandacht gebracht wordt. Maar ik ben ook wel eens bang dat hoe meer aandacht aan zulke excessen gegeven wordt, hoe meer ze gebeuren. Hoe meer jongeren en/of volwassenen op idee gebracht worden... Alles wat je aandacht geeft groeit, is het gezegde. Echt leren begrijpen doe je het toch niet. Hoewel, bij de moeder die de verkrachter van haar kind tijdens het proces in de rechtbank neerschoot, kun je je het wel voorstellen, maar een moord is nooit goed te praten en eigenlijk ook te makkelijk voor de dader. Die hoeft zijn daden dan niet te overdenken, zijn straf niet uit te zitten. (is mijn persoonlijke mening)

Maar ik vind het ook net als Marjo moeilijk dat mensen mogelijk van het verhaal smullen, het als een soort sensatie zien en inderdaad is het wat dit onderwerp betreft, nog te dichtbij, te kort geleden dat het gebeurde, je ziet de beelden van ontreddering nog voor je en dan is het moeilijk om het als ' verstrooiing' te zien. (Niet dat ik Annemarie daarvan beschuldig, integendeel!) Sommige mensen benaderen het echter wel op deze manier, zijn sensatiezoekers. Net zoals er hordes mensen gaan kijken bij een ongeluk, ga weg denk ik dan, het is geen attractie, laat de gewonden in hun waarde...

Ben trouwens benieuwd hoe jongeren zelf over het boek denken. Anton of Marjo weten jullie dat?

Dettie
die het boek tegen kwam tijdens het werken aan het archief

Voor zover ik weet is het een populair boek, maar ik heb er nooit jongeren over gehoord, ga dus alleen op aantal leningen af.