Floortje Zwigtman - Schijnbewegingen (15+)
Floortje Zwigtman gaat in dit boek een groot taboe te lijf. Schijnbewegingen is een verhaal over verlangen, homofilie (die in het Victoriaanse Londen absoluut onaanvaardbaar en strafbaar was) en schandknapen. Vooral dat laatste is iets waar je het als lezer niet altijd gemakkelijk mee hebt. Toch neemt Floortje met haar verhaal geen standpunt in. Ze oordeelt niet, ze beschrijft alleen maar. En dat doet ze erg geloofwaardig.
Het boek is een mengeling van fictie en non-fictie en dat op zich is al erg bijzonder. De nevenpersonages zijn reële figuren uit het historische Londen. De schandalen waartussen ze zich bewegen zijn even echt. Daartussen heeft Floortje Zwigtman een fictieve jongen als hoofdpersonage neergezet. Het is een jongen die erg volwassen is voor zijn leeftijd, die weet wat hij wil, die een doorzetter, maar ook wel angstig is. Toch wint zijn lef het steeds van zijn angst. De andere personages worden ten tonele gebracht op een manier waarop Adrian zelf in elkaar zit: hij gebruikt ze waar hij ze nodig heeft.
De innerlijke strijd waarin een opgroeiende jongen ontdekt dat hij homofiele gevoelens heeft en dit wil aanvaarden, lijkt me wel onwaarschijnlijk kort. Van het zien van een aantrekkelijke Italiaanse fietser tot het in bed duiken met de degoutant corpulente Trops zitten hooguit enkele dagen.
Ook zou de uitgever zich eens dringend moeten bezinnen over de honderden schuin gedrukte woorden in het verhaal. Ze moeten verwijzen naar een verklarende woordenlijst achteraan het boek die vaak niet meer weet te vertellen dan wat al in het verhaal staat. Ook alle Franse uitdrukkingen van Trops zijn cursief gedrukt alsook – en dat is pas echt potsierlijk – elk woord waarvan Floortje Zwigtman vindt dat het met klemtoon moet worden gelezen. Het heeft mij alleszins mateloos geïrriteerd.
Schijnbewegingen is een lijvig boek van vijfhonderd bladzijden, en dat op zich is al een meesterstuk. Het is het eerste deel van het tweeluik Een groene bloem en eindigt dan ook met een dramatische cliffhanger. Waar dit eerste deel vooral een verkenning is van Adrian Mayfield in de wereld van de high society en zijn eigen homoseksuele gevoelens, kondigt het tweede deel zich aan als de meedogenloze strijd tussen Adrian en zijn gelijkgezinden enerzijds en al diegenen die de homofilie met hand en tand willen bestrijden anderzijds.
Het boek is een mengeling van fictie en non-fictie en dat op zich is al erg bijzonder. De nevenpersonages zijn reële figuren uit het historische Londen. De schandalen waartussen ze zich bewegen zijn even echt. Daartussen heeft Floortje Zwigtman een fictieve jongen als hoofdpersonage neergezet. Het is een jongen die erg volwassen is voor zijn leeftijd, die weet wat hij wil, die een doorzetter, maar ook wel angstig is. Toch wint zijn lef het steeds van zijn angst. De andere personages worden ten tonele gebracht op een manier waarop Adrian zelf in elkaar zit: hij gebruikt ze waar hij ze nodig heeft.
De innerlijke strijd waarin een opgroeiende jongen ontdekt dat hij homofiele gevoelens heeft en dit wil aanvaarden, lijkt me wel onwaarschijnlijk kort. Van het zien van een aantrekkelijke Italiaanse fietser tot het in bed duiken met de degoutant corpulente Trops zitten hooguit enkele dagen.
Ook zou de uitgever zich eens dringend moeten bezinnen over de honderden schuin gedrukte woorden in het verhaal. Ze moeten verwijzen naar een verklarende woordenlijst achteraan het boek die vaak niet meer weet te vertellen dan wat al in het verhaal staat. Ook alle Franse uitdrukkingen van Trops zijn cursief gedrukt alsook – en dat is pas echt potsierlijk – elk woord waarvan Floortje Zwigtman vindt dat het met klemtoon moet worden gelezen. Het heeft mij alleszins mateloos geïrriteerd.
Schijnbewegingen is een lijvig boek van vijfhonderd bladzijden, en dat op zich is al een meesterstuk. Het is het eerste deel van het tweeluik Een groene bloem en eindigt dan ook met een dramatische cliffhanger. Waar dit eerste deel vooral een verkenning is van Adrian Mayfield in de wereld van de high society en zijn eigen homoseksuele gevoelens, kondigt het tweede deel zich aan als de meedogenloze strijd tussen Adrian en zijn gelijkgezinden enerzijds en al diegenen die de homofilie met hand en tand willen bestrijden anderzijds.
Dag stefan,
Inmiddels ben ik deel 2 aan het lezen en eigenlijk weet ik niet goed wat ik er mee moet. Het is weer mooi en onverbloemd geschreven maar ik ben bang dat het verrassingseffect van het eerste deel ontbreekt.
Daarin werden inderdaad de ontluikende homofiele gevoelens van Adrian beschreven en het toetreden in een voor hem totaal onbekende wereld van intellectuelen en niet te vergeten de wereld van de prostitutie.
Wat ik mooi aan deel 1 vond was dat alles nieuw was voor Adrian en de gevoelens wat betreft al dat nieuwe wist Floortje Zwigtman goed te beschrijven. Het was in feite een volksjongen uit een volksbuurt die zich heel goed besefte dat hij dat in de ogen van zijn nieuwe 'vrienden' ook altijd zou blijven. Hij haalde eruit wat er in zat. Floortje liet ons de ontdekkingstocht van Adrian meebeleven.
Wat Trops betreft... Adrian wist niet waar hij aan begon, het was uit ellende dat hij naar Trops ging, dat het zulke verdragende gevolgen zou hebben kon hij niet weten. En Trops was aardig en een beetje gek en gaf hem te eten, het was eerder uit berekening dat Adrian op zijn avances in ging dan toegeven aan zijn homofiele verlangens.
Maar nu deel 2...
Adrian is niet meer de onschuldige jongen en weet heel goed van de hoed en de rand. Het nieuwe is er niet meer. Ja hij is verliefd maar of die verliefdheid genoeg is om het hele boek te dragen...
U hoort nog van mij.
Groet
Dettie
Inmiddels ben ik deel 2 aan het lezen en eigenlijk weet ik niet goed wat ik er mee moet. Het is weer mooi en onverbloemd geschreven maar ik ben bang dat het verrassingseffect van het eerste deel ontbreekt.
Daarin werden inderdaad de ontluikende homofiele gevoelens van Adrian beschreven en het toetreden in een voor hem totaal onbekende wereld van intellectuelen en niet te vergeten de wereld van de prostitutie.
Wat ik mooi aan deel 1 vond was dat alles nieuw was voor Adrian en de gevoelens wat betreft al dat nieuwe wist Floortje Zwigtman goed te beschrijven. Het was in feite een volksjongen uit een volksbuurt die zich heel goed besefte dat hij dat in de ogen van zijn nieuwe 'vrienden' ook altijd zou blijven. Hij haalde eruit wat er in zat. Floortje liet ons de ontdekkingstocht van Adrian meebeleven.
Wat Trops betreft... Adrian wist niet waar hij aan begon, het was uit ellende dat hij naar Trops ging, dat het zulke verdragende gevolgen zou hebben kon hij niet weten. En Trops was aardig en een beetje gek en gaf hem te eten, het was eerder uit berekening dat Adrian op zijn avances in ging dan toegeven aan zijn homofiele verlangens.
Maar nu deel 2...
Adrian is niet meer de onschuldige jongen en weet heel goed van de hoed en de rand. Het nieuwe is er niet meer. Ja hij is verliefd maar of die verliefdheid genoeg is om het hele boek te dragen...
U hoort nog van mij.
Groet
Dettie
-
Gast
Dettie schreef:Dag stefan,
Inmiddels ben ik deel 2 aan het lezen en eigenlijk weet ik niet goed wat ik er mee moet.
Hallo Dettie,
Aan deel twee ben ik nog niet begonnen. Het staat nog op mijn te-lezen-lijstje voor de komende weken. Ik vind jou analyse wel heel interessant. Ben benieuwd of ik er ook zo over denk.
Schijnbewegingen neemt ons mee naar Londen, einde negentiende eeuw. In dit Victoriaanse tijdperk is het klassenverschil groot. De hoge klasse leeft in riante huizen, houdt zich bezig met de kunst en vult haar zomerseizoen met exotische reizen of door zich van het ene mondaine feest naar het andere te begeven. De enige vraag die hierbij belangrijk is, is in wiens gezelschap dat gebeurt. De lage klasse leeft van behoorlijk betaalde, maar nederige baantjes of is op zoek naar meer vrijheid in bijvoorbeeld onderbetaalde en weinig toekomstgerichte jobs als derderangs acteur in het variététheater.
Adrian Mayfield – zestien in het begin van dit verhaal, zeventien enkele weken later – werkt als winkelhulpje in de herenmodezaak van de Griek Procopius. Wanneer hij door zijn baas aan de deur wordt gezet, probeert hij het als acteur, samen met zijn aan de drank verslaafde vader. Maar Adrian hunkert naar een ander leven. De sleutel tot dat andere leven blijkt Augustus Trops te zijn, een middenklasser en klant uit Procopius’ kledingzaak. Hij wijdt Adrian als schildersmodel in in de wereld van de high society. In ruil daarvoor verlangt Trops Adrian bij tijd en stond in zijn bed, entreegeld dat Adrian graag bereid is te betalen.
Adrian leert de Farleys kennen. Vincent Farley is kunstschilder en tegelijk Adrians held. Imogen Farley is Vincents nichtje waarmee Adrian het erg goed kan vinden. Maar er is ook Stuart Farley, de broer van Vincent, die het als belangrijkste taak op zich heeft genomen dat de familie elke schande moet worden bespaard, er zeker en vast over wakend dat de vrijgezel Vincent zich niet laat verleiden tot de homofilie. Hij schakelt daarbij huisknecht en vechtersbaas Palmtree in, die voor hem het vuile werk moet opknappen.
Trops neemt Adrian ook mee naar het Café Royal, waar hij kennismaakt met de purperen hofhouding, een select gezelschap rond schrijver Oscar Wilde, die er zelf ook een jonge minnaar op nahoudt.
Floortje Zwigtman gaat in dit boek een groot taboe te lijf. Schijnbewegingen is een verhaal over verlangen, homofilie (die in het Victoriaanse Londen absoluut onaanvaardbaar en strafbaar was) en schandknapen. Vooral dat laatste is iets waar je het als lezer niet altijd gemakkelijk mee hebt. Toch neemt Floortje met haar verhaal geen standpunt in. Ze oordeelt niet, ze beschrijft alleen maar. En dat doet ze erg geloofwaardig.
Het boek is een mengeling van fictie en non-fictie en dat op zich is al erg bijzonder. De nevenpersonages zijn reële figuren uit het historische Londen. De schandalen waartussen ze zich bewegen zijn even echt. Daartussen heeft Floortje Zwigtman een fictieve jongen als hoofdpersonage neergezet. Het is een jongen die erg volwassen is voor zijn leeftijd, die weet wat hij wil, die een doorzetter, maar ook wel angstig is. Toch wint zijn lef het steeds van zijn angst. De andere personages worden ten tonele gebracht op een manier waarop Adrian zelf in elkaar zit: hij gebruikt ze waar hij ze nodig heeft.
De innerlijke strijd waarin een opgroeiende jongen ontdekt dat hij homofiele gevoelens heeft en dit wil aanvaarden, lijkt me wel onwaarschijnlijk kort. Van het zien van een aantrekkelijke Italiaanse fietser tot het in bed duiken met de degoutant corpulente Trops zitten hooguit enkele dagen.
Ook zou de uitgever zich eens dringend moeten bezinnen over de honderden schuin gedrukte woorden in het verhaal. Ze moeten verwijzen naar een verklarende woordenlijst achteraan het boek die vaak niet meer weet te vertellen dan wat al in het verhaal staat. Ook alle Franse uitdrukkingen van Trops zijn cursief gedrukt alsook – en dat is pas echt potsierlijk – elk woord waarvan Floortje Zwigtman vindt dat het met klemtoon moet worden gelezen. Het heeft mij alleszins mateloos geïrriteerd.
Schijnbewegingen is een lijvig boek van vijfhonderd bladzijden, en dat op zich is al een meesterstuk. Het is het eerste deel van het tweeluik Een groene bloem en eindigt dan ook met een dramatische cliffhanger. Waar dit eerste deel vooral een verkenning is van Adrian Mayfield in de wereld van de high society en zijn eigen homoseksuele gevoelens, kondigt het tweede deel zich aan als de meedogenloze strijd tussen Adrian en zijn gelijkgezinden enerzijds en al diegenen die de homofilie met hand en tand willen bestrijden anderzijds.
Adrian Mayfield – zestien in het begin van dit verhaal, zeventien enkele weken later – werkt als winkelhulpje in de herenmodezaak van de Griek Procopius. Wanneer hij door zijn baas aan de deur wordt gezet, probeert hij het als acteur, samen met zijn aan de drank verslaafde vader. Maar Adrian hunkert naar een ander leven. De sleutel tot dat andere leven blijkt Augustus Trops te zijn, een middenklasser en klant uit Procopius’ kledingzaak. Hij wijdt Adrian als schildersmodel in in de wereld van de high society. In ruil daarvoor verlangt Trops Adrian bij tijd en stond in zijn bed, entreegeld dat Adrian graag bereid is te betalen.
Adrian leert de Farleys kennen. Vincent Farley is kunstschilder en tegelijk Adrians held. Imogen Farley is Vincents nichtje waarmee Adrian het erg goed kan vinden. Maar er is ook Stuart Farley, de broer van Vincent, die het als belangrijkste taak op zich heeft genomen dat de familie elke schande moet worden bespaard, er zeker en vast over wakend dat de vrijgezel Vincent zich niet laat verleiden tot de homofilie. Hij schakelt daarbij huisknecht en vechtersbaas Palmtree in, die voor hem het vuile werk moet opknappen.
Trops neemt Adrian ook mee naar het Café Royal, waar hij kennismaakt met de purperen hofhouding, een select gezelschap rond schrijver Oscar Wilde, die er zelf ook een jonge minnaar op nahoudt.
Floortje Zwigtman gaat in dit boek een groot taboe te lijf. Schijnbewegingen is een verhaal over verlangen, homofilie (die in het Victoriaanse Londen absoluut onaanvaardbaar en strafbaar was) en schandknapen. Vooral dat laatste is iets waar je het als lezer niet altijd gemakkelijk mee hebt. Toch neemt Floortje met haar verhaal geen standpunt in. Ze oordeelt niet, ze beschrijft alleen maar. En dat doet ze erg geloofwaardig.
Het boek is een mengeling van fictie en non-fictie en dat op zich is al erg bijzonder. De nevenpersonages zijn reële figuren uit het historische Londen. De schandalen waartussen ze zich bewegen zijn even echt. Daartussen heeft Floortje Zwigtman een fictieve jongen als hoofdpersonage neergezet. Het is een jongen die erg volwassen is voor zijn leeftijd, die weet wat hij wil, die een doorzetter, maar ook wel angstig is. Toch wint zijn lef het steeds van zijn angst. De andere personages worden ten tonele gebracht op een manier waarop Adrian zelf in elkaar zit: hij gebruikt ze waar hij ze nodig heeft.
De innerlijke strijd waarin een opgroeiende jongen ontdekt dat hij homofiele gevoelens heeft en dit wil aanvaarden, lijkt me wel onwaarschijnlijk kort. Van het zien van een aantrekkelijke Italiaanse fietser tot het in bed duiken met de degoutant corpulente Trops zitten hooguit enkele dagen.
Ook zou de uitgever zich eens dringend moeten bezinnen over de honderden schuin gedrukte woorden in het verhaal. Ze moeten verwijzen naar een verklarende woordenlijst achteraan het boek die vaak niet meer weet te vertellen dan wat al in het verhaal staat. Ook alle Franse uitdrukkingen van Trops zijn cursief gedrukt alsook – en dat is pas echt potsierlijk – elk woord waarvan Floortje Zwigtman vindt dat het met klemtoon moet worden gelezen. Het heeft mij alleszins mateloos geïrriteerd.
Schijnbewegingen is een lijvig boek van vijfhonderd bladzijden, en dat op zich is al een meesterstuk. Het is het eerste deel van het tweeluik Een groene bloem en eindigt dan ook met een dramatische cliffhanger. Waar dit eerste deel vooral een verkenning is van Adrian Mayfield in de wereld van de high society en zijn eigen homoseksuele gevoelens, kondigt het tweede deel zich aan als de meedogenloze strijd tussen Adrian en zijn gelijkgezinden enerzijds en al diegenen die de homofilie met hand en tand willen bestrijden anderzijds.
Wat een prachtig verslag stefan. Vind je het goed als ik het op de site zet?
Dat laatste was ook meer uit nood toch? Niet zozeer omdat Adrian dat nu zo graag wilde.
Dettie
stefan schreef:De innerlijke strijd waarin een opgroeiende jongen ontdekt dat hij homofiele gevoelens heeft en dit wil aanvaarden, lijkt me wel onwaarschijnlijk kort. Van het zien van een aantrekkelijke Italiaanse fietser tot het in bed duiken met de degoutant corpulente Trops zitten hooguit enkele dagen.
Dat laatste was ook meer uit nood toch? Niet zozeer omdat Adrian dat nu zo graag wilde.
Dettie
Dit gebeurt wel vaker vind ik, dat er in boeken ineens zo snel een ontwikkeling is, of een besluit wordt genomen.
Ik weet niet niet of het nooit gebeurt in de echte wereld, maar het doet in boeken weleens ongeloofwaardig aan. Maar moet je dan als schrijver dat dan heel uitgebreid gaan beschrijven? Ten koste van het verhaal? Of snel, snel een bepaalde tijdsspanne er door jassen?
Ik denk dat dit de beste keuze was..
Ik weet niet niet of het nooit gebeurt in de echte wereld, maar het doet in boeken weleens ongeloofwaardig aan. Maar moet je dan als schrijver dat dan heel uitgebreid gaan beschrijven? Ten koste van het verhaal? Of snel, snel een bepaalde tijdsspanne er door jassen?
Ik denk dat dit de beste keuze was..
Terug naar “Kinder- en jongerenboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 14 gasten