Thema januari 2006 - Winter

[Dettie]

Om de overgang van oude jeugdboeken naar winter niet te groot te maken ben ik begonnen met een jeugdboek.
Bernadet

[tiba]

Alvast een goed begin.
"De lange winter" lijkt me een heel aantrekkelijk boek.
Het gedicht van Roland Jooris blijft prachtig.

Groetjes. Tiba.

[Dettie]

Citaat van de dag

Een dun laagje poedersneeuw bedekte de kale boomkruinen langs de weg.
Het leek of God de wereld nog maar net had geschapen
en erover dubde of het wel goed gelukt was.
'Te wit,' hoorde ik Hem mompelen, 'het is te wit',
en Zijn Zoon zei: 'Dat wit kan weg, Vader, dat laten we gewoon smelten.'
'Jij hebt altijd goede ideeën, jongen,' zei de Vader.

Maarten 't Hart

[Dettie]

De lange winter
Laura Ingalls Wilder

Het kleine huis deel 6
Met tekeningen van Garth Williams

In De lange winter ontmoet Laura voor het eerst Almanzo Wilder, met wie ze later zal trouwen - maar dat is nu nog lang niet aan de orde. De lange, strenge winter is al voorspeld door een oude indiaan, en ook de bisamratten hebben extra dikke muren om hun verblijf gemaakt. De eerste sneeuwstorm komt al in oktober, en dan volgt de moeilijkste winter die het gezin Wilder ooit heeft meegemaakt...

Bewerker: G. van den Eshof
Vertaler: A.C. Tholema

Gebonden, 272 pagina's
Met illustraties
Verschenen: maart 2004
Uitgeverij Ploegsma

[lizzy]

Naar aanleiding van het citaat van vandaag:

The Englisch winter - ending in July, to recommence in August.

Lord Byron.

[Marjo]

Ik dacht dat de serie van 'het kleine huis' veel ouder was? Of is dit een heruitgave?

[Marjo]

Hé je hebt Colin Wilson weer van stal gehaald!! Leuk!

[Dettie]

Ja het kleine huis is inderdaad véél ouder. Laura Ingalls overleed in 1957. Uit later onderzoek is gebleken dat dochter Rose uitgebreid heeft meegeholpen aan de boeken van haar moeder. Na de dood van de schrijfster zette zij de serie voort.
Wat ik kan vinden is dat De lange winter van 1960 is maar inderdaad opnieuw uitgegeven. Misschien is het wel eerder geschreven maar dat kon ik nergens uit opmaken. Waarschijnlijk dus door dochter Rose geschreven?

Bernadet

[Gast]

Is dit niet ook verfilmd ...?

[Dettie]

Ja het kleine huis op de prairie is een zeer langdurige televisieserie geweest.

Bernadet

[tiba]

O ja, daar zag ik afleveringen van...

Groetjes. Tiba.

[Dettie]

De barre winter van negentig
Herman de Man

Herman de Man (1898-1946), de grote chroniqueur van het Utrechtse en Zuid-Hollandse poldergebied, nam de extreme winter 1890 - 1891 als dwingende hoofdfiguur voor De barre winter van negentig. In de hem kenmerkende hevige en forse stijl schildert hij in dit Hollandse 'winterboek' bij uitstek de totale ontwrichting van het leven van daggelders, boeren en burgers. Ze werpen hun masker van fatsoen en vroomheid af en geven in de ijzige winter toe aan neigingen die in hen smeulden: hebzucht, agressie, roof, moord en uitspattingen van allerlei aard.
De harde tegenstellingen tussen de ontreddering bij de armen en de decadente ijsfeesten van de rijken heeft de schrijver indrukwekkend weergegeven.
De barre winter van negentig is een ontroerende - en bij vlagen vermakelijke - sociale roman. Het boek is een hoogtepunt in het oeuvre van Herman de Man, die bewees dat de soms denigrerend gebruikte term 'verteller' een eretitel kan zijn.

Paperback | 190 Pagina's | Uitgeverij Aspekt B.V. | 2000 ISBN: 9075323395

[Dettie]

Citaat van de dag 2 januari 2006

Zomer en winter zijn in Engeland gemakkelijk te onderscheiden: in de zomer is de regen iets warmer.

Colin Wilson

[Jom]

'n prachtige

[Gast]

dat is inderdaad een mooie van die Engelse regen...

Ja, dat 'kleine huis op de prairie' herinner ik me nog wel; het werd uitgezonden door de EO. De mensen in die serie waren allemaal ontzettend braaf. Als er een appel werd gestolen in het dorp, dan werd er een hele uitzending aan besteed. Ik herinner me die Laura ook nog wel, ja. Zij zat altijd te borduren of deeg te kneden. Later werd ze onderwijzeres. Gek dat dat zo is blijven hangen... wij waren helemaal niet gelovig thuis.

[Hendrik]

Bij het thema winter moet ik meteen aan het volgende boek denken! Het heeft veel indruk op me gemaakt.

BOEKBESPREKINGEN

Vrede, man

T.C. BOYLE - VERLOREN NACHTEN
Amerikaanse roman over een Californische hippiecommune die naar Alaska verhuist.
Het is 1970 en Star woont al enige tijd in de commune van Drop City in Noord-Californië. Ze is er aangekomen samen met haar vriend en oud klasgenoot Ronnie, die zichzelf nu Pan noemt. Het motto van de commune is "Vrede, vriend, we zijn allemaal broeders en zusters". Wat inhoud dat er vrije seks is, dat een ieder zich mag aansluiten en iedereen doet wat hij wil.
Maar Star is toch tot de conclusie gekomen dat ze niet zo dol is op vrije seks en wil niet meer met iedereen het bed in. Ook heeft ze bepaalde gevoelens toe naar Ronnie die behalve met haar het regelmatig met Merry en Lydia doet. Tot de dag dat Marco zijn intrede doet in Drop City en haar vanuit zijn zelfgebouwde boomhut uitnodigt bij hem te komen.
In het weekend komen er de toeristen, waarvan enkelen blijven hangen. Ook komt er op een dag een groepje gekleurde jongens aan met hun zwarte muziek en gitaren. Ook zij blijven er wonen: Drop City staat open voor iedereen ongeacht hun kleur.
Maar in het blijde leventje van dansen, eten, drinken en drugs komen langzaam scheurtjes. De wc's voldoen niet meer en niemand die mee wil helpen nieuwe wc's aan te leggen zodat langzaam maar zeker het hele terrein één grote poepdoos wordt. Als er op een nacht een 14-jarig meisje wordt verkracht, worden de eerste mensen gesommeerd op te stappen. Maar het einde van Drop City lijkt pas echt in zicht wanneer de grondlegger en stilzwijgende goeroe Norm een ongeluk krijgt en vervolgens te horen krijgt dat het terrein ontruimd gaat worden. Daarom oppert hij het plan om Drop City te verhuizen naar de hut van zijn oom in de koude wildernis van Alaska.
In de ruige natuur van Alaska, nabij het dorpje Boynton aan de Thirtymile rivier, heeft Pamela besloten om Sess Harder te trouwen. Een man die in de wildernis woont en leeft van het land door jagen, stropen en vissen. Ze heeft genoeg van de gewone consumptiemaatschappij in de grote stad en wil terug naar de natuur, waarvoor ze 3 mannen had benaderd die haar wat leken en tenslotte werd Sess de gelukkige. Sess, die het vak van de oude Lester had geleerd, was ook de beste in het overleven. En hij was helemaal verguld een vrouw te krijgen in zijn eenzame blokhut, alleen te bereiken via de Thirtymile, zomers wanneer het eeuwig licht bleef met een kano, 's winters tijdens de lange nachten over het ijs met de sledehonden.
Het is niet lang na de bruiloft van Pamela en Sess als het hippiecircus zijn entree maakt in Boynton. En Sess en Pamela beseffen met schrik dat ze deze lange koude winter buren gaan krijgen.

Het verhaal over een groep zorgeloze hippies die besluiten het laatste stukje ongerepte Amerikaanse natuur te betreden zonder zich bewust te zijn van de gevaren, geeft tevens een mooi portret van de hippies uit de jaren 60-70. Groepen mensen die zich terug willen trekken uit de maatschappij in een vrije samenleving, maar die toch stuiten op de nodige problemen. Dat ook de natuur gevaar kan opleveren, zoals wilde dieren en kou in Alaska, hadden ze zich nooit beseft. De generatie werd ooit de 'bloemenkinderen' genoemd en zo heeft T.C. Boyle ze ook beschreven. Met bloemen in het haar, blootsvoets, zorgeloos als kinderen betraden zij de wildernis van Alaska.
Hoe gevaarlijk en georganiseerd het leven daar is, laat het leven van Sess Harder zien. Ook hij heeft voor een teruggetrokken leven gekozen, maar het is hard werken geblazen om de winter door te komen. Pamela maakt ook een bewuste keuze en gaat om precies dezelfde rede de wildernis in als de hippies in een commune gaan. Alleen kleedt ze zich niet zo excentriek en vraagt de hippies dan ook verbaasd waarom ze zo gekleed moeten gaan. Want uiteindelijk blijken Pamela en Star uit hetzelfde hout gesneden te zijn. Star is misschien als een van de weinige van de Drop City-groep zich bewust van enkele falende processen zoals dat iedereen maar doet wat hij wil en zoals het feit dat vrije seks alleen maar door de mannen lijkt te zijn uitgevonden. Haar keuze tussen haar oude vriendje Pan, die de kantjes eraf loopt betreffende de communale geest, en de hard werkende Marco is op een bepaald moment geen moeiijke keuze meer.
Wanneer de aftandse schoolbus vol hippies het afgelegen Boynton binnen rijdt en de boel op zijn kop zet door hun muziek, gedans en gezuip komen we in een van de mooise scènes uit het boek. Vereenzaamde bushgekken worden opeens geconfronteerd door schaarsgeklede meisjes die niets te gek vinden en de rokken hoog opschorten wanneer ze op schoot klimmen. Twee vrije culturen komen samen, want het leven in de wildernis van Alaska heeft meerdere dingen gemeen met een commune uit Californië. In beide gevallen trekt men zich terug in de natuur en probeert men van het land te leven. In beide gevallen doet men dit meestal als protest tegen een samenleving waaraan ze niet meer willen deelnemen. In beide gevallen kiest men voor een zekere vrijheid, alleen is die van een commune een losgeslagen vrijheid en die in de bush een vrijheid van ruimte en natuur.
T.C. Boyle is de auteur van al tientallen boeken over de Amerikaanse samenleving, waarin hij soms niet ver van het sarcasme bleef. In 'Verloren nachten' steekt hij echter niet de draak met zijn personages of met hun cultuur. Sommige critici prijzen het boek als een van de beste portretten van de hippie-cultuur en hun teloorgang in de jaren '70. De personages zijn dan ook karakters die de lezer al snel omarmt, behalve dan misschien de echte slechterik uit het verhaal, Joe Bosky, de veteraan uit Vietnam die als bushpiloot het gebied rond Boynton onveilig maakt. Naast de vermakelijke scènes die het verhaal soms opleveren en de muziek uit die jaren die voor de kenners af en toe van de bladzijdes zal schallen, is het boek ook nog eens spannend, want een bus vol hippies in Alaska vraagt natuurlijk om de nodige problemen.
'Verloren nachten' is een mooi verhaal over de idealen van een jeugd die niet volwassen wilde worden.

[Dettie]

Heb jij dat geschreven Hendrik? Dan kan ik het op de site zetten, anders niet.

Groetjes bernadet

[Dettie]

De koude erfenis
Hylke Speerstra

In de ijsherberg danst het volk de ijs polka met de schaatsen onder. Een jong paar rijdt de Lollumervaart op ze liggen goed bij elkaar in de slag. Ze vrijen op het ijs. Het is feest. De winter verlost het platteland uit het isolement nu de sloten, vaarten en mere bevroren zijn. Het ijs breekt de sleur en verlegt de grenzen.

De koude erfenis is een gepassioneerd boek over warme mensen in koude tijden, een boek over ijskolder en de waanzin die Nederland overvalt zodra de schaatsen uit het vet worden gehaald.

ISBN 9025416799 Ingenaaid, 190 pagina's Verschenen: oktober 2002 Contact

[Dettie]

Citaat van de dag 3 januari 2006

Draagt Nieuwsjaarsmaand een sneeuwwit kleed,
dan is de zomer zeker heet.

[Hendrik]

Heb jij dat geschreven Hendrik? Dan kan ik het op de site zetten, anders niet.

Groetjes bernadet

Nee, daarom heb ik het ook in quote balkjes gezet. Het is afkomstig van een site met boekbesprekingen.

[Dettie]

Dodendans
Ashe Stil

Op een ijskoude winterdag krijgt de oude schoutsdienaar Claes Freerixen de taken van zijn baas, waterschout Willem Lootsman, overgedragen. Het onderzoek van een merkwaardig sterfgeval – ongeluk of moord? – brengt Freerixen op het spoor van bendes die de stad terroriseren. Kinderen zijn verdwenen, een in het ijs vastgevroren schip wordt overvallen, er zijn zelfs plannen om de vloot van een van de compagnieën aan te vallen. Eerst alleen, later met de hulp van Cathelijntje, een gewezen hoer en nu informante, staat hij voor de schijnbaar onmogelijke taak de bendes te bestrijden.

Dodendans is het aangrijpende verhaal van een man die met zijn laatste krachten de misdaad in het zeventiende-eeuwse Amsterdam te lijf gaat, en het dertiende deel van Ashe Stil in de serie rondom waterschout Willem Lootsman in de Amsterdamse Haven van de Gouden Eeuw.
ISBN 9054291478 Ingenaaid, 191 pagina's Verschenen: april 2001 Uitgeverij Conserve

[Dettie]

Januari komt ons verklaren,
dat men turf en hout moet sparen.
Daarna komt nog de tijd,
dat men op de schaatsen rijdt.

In de louwmaand mag het vriezen
stenen uit de grond.
De boer zal niet kniezen,
maar vindt het heel gezond

[tiba]

Leuk die winter/weer versjes!
Vind je trouwens voldoende boeken over het thema winter?

Groetjes. Tiba.

[Dettie]

Ik denk het wel Tiba, er komen wel kinderboeken bij maar die zien er prachtig uit en lijken me erg leuk.

bernadet

[Dettie]

Over één nacht ijs
Max Dohle

Sinds de twaalfde eeuw schaatsen Hollanders op ijzers. Als het ijs dik genoeg is trotseren we de kou en schaatst jong en oud op meren, kanalen en kunstijsbanen. Bij deze oer-Hollandse sport ontstond een schaatsjargon, dat Max Dohle beschrijft in Over één nacht ijs. Hij ging op zoek naar de verloren woordenschat van de baaivangers en de klauwers. Dat levert een prachtig historisch beeld op met begrippen als 'streek houden', 'kale vorst', 'wilde tocht', 'zaagschaats', 'pijptocht' en 'nekbreker'.

Met de intrede van het schaatsen op de lange baan ontstond in de vorige eeuw een nieuwe schaatstaal met veel leenwoorden, clichés en neologismen, zoals 'pakkenoorlog', 'rondingboer' en 'biscuitnoren'. Ook dit verrassende vocabulaire is in het boek opgenomen.

Het hoogtepunt van dit schaatsalfabet is het ijslexicon. Eskimo's mogen dan acht soorten sneeuw onderscheiden, Nederlanders kennen wel vijftig begrippen voor ijs en ijskwaliteit, van `bomijs' tot `zwart ijs'.

Over één nacht ijs is een combinatie van een woordenboek, een encyclopedie en een geschiedenisboek vol anekdoten. Het is met verve geschreven door een ware schaatsfanaat en een gepassioneerde taalliefhebber.

De auteur:
Max Dohle is tekstschrijver en redacteur. Hij stelde de succesvolle bundels Op het ijs, Glad en wijd ligt het ijs en De wereld gaat op schaatsen samen.