Thema maart 2017 Met HANDEN en VOETEN (o.a. in de titel)

[Dettie]

Citaat van de dag

Vele woorden zijn lang te voet gegaan, voordat het gevleugelde woorden werden.

Marie von Ebner Eschenbach
Oostenrijks schrijfster 1830-1916

[Dettie]

Dit loopt uit de hand
Marten Toonder


‘Soms wordt het mij te bar’

‘Ook een huisbediende kent zijn grenzen, al is hij maar een eenvoudig iemand. Het kan gebeuren dat zijn werkgever het te bont maakt, als ik mij zo mag uitdrukken. En dan wordt het personeel met de nek aangekeken zodat een ontslag op zijn plaats is. Het past me niet om namen te noemen, maar heer Olivier heeft mij enkele malen genoopt om mijn biezen te pakken.
Altijd keerde ik dan op mijn schreden terug. Want hij leidt een veelbewogen bestaan waar men zelfs boeken over schrijft, zodat ik bij tijd en wijle uit de anonimiteit van mijn keuken treed als ik genoemd word. Ik ben dan ook zo vrij om deze uitgave warm aan te prijzen.’

– aldus de heer J. te Bommelstein


ISBN 9789023469384 | Hardcover | 224 pagina's | De Bezige Bij | april 2012

[Dettie]

Citaat van de dag

Een mooi boek zaait vraagtekens met milde hand.

Jean Cocteau
Frans schrijver 1889-1963

[Renate]

Voet bij stuk
Joseph Pearce

En ik heb dit boek. Maar eerst nog wat andere boeken lezen.

[berdine]

Ik ben er al in begonnen...

[Dettie]

Ik heb het boek ook... maar ook nog niet begonnen.

[Dettie]

Haar goede hand
Marion Bloem

De gecompliceerde, innige band tussen moeder en dochter Melanie, de moeder van Sonia, heeft geheugenproblemen. 'Ze zou eigenlijk niet meer op zichzelf moeten wonen, het wordt levensgevaarlijk,' zegt de buurvrouw. Zoals haar moeder voor Sonia zorgde, zorgt zij nu voor haar. Ze hebben een sterke band, maar niet zonder complicaties, mede door Melanies moeilijke jeugd, haar jappenkampverleden en de revolutietijd waarin ze veel van haar meisjesdromen heeft moeten opgeven. Haar goede hand is een openhartig, respectvol portret van een dappere, kleurrijke vrouw.
Marion Bloem nam hiervoor haar eigen moeder als uitgangspunt.


Recensie
Melanie Krijger, ver in de tachtig en wat vergeetachtig, kreeg in Nederlands-Indië als peuter polio, waarna ze haar ‘goede’, rechterhand niet meer zo goed kon gebruiken. Maar, zoals haar kinderen later merkten, wist ze hen met haar ‘losse’ linkerhand ook tot de orde te roepen, al was dat vaak onredelijk. In 1950 repatrieerden ze naar Nederland. Vanuit de optiek van haar dochter, met wie ze mede door haar temperamentvolle karakter in een soort haat-liefdeverhouding leeft, wordt in de vorm van flashbacks hun leven beschreven.


Van de hand van schrijfster (en o.a. schilderes en filmmaker) Marion Bloem (1952) verschenen zo’n dertigtal titels. Ze brak in 1983 door met ‘Geen gewoon Indisch meisje’ (verfilmd en op toneel gebracht), waarop deze nieuwe roman 'Haar goede hand' het langverwachte vervolg is. Ze modelleerde Melanie eerlijk, maar vol respect naar haar eigen moeder. Het is een prachtige, boeiende, openhartige roman geworden, geschreven in een heldere stijl, die erom vraagt om ook ‘Geen gewoon Indisch meisje’ te (her)lezen. Een aanrader.
Drs. Fieke Nugteren


ISBN 9789029505185 | Paperback | 288 pagina's | De Arbeiderspers | april 2016

[Dettie]

Citaat van de dag

Als ik de onderwerpen waarvan ik verstand heb, tel op de vingers van een hand, hou ik nog een stuk of drie vingers over.

Simon Carmiggelt
Nederlands schrijver 1913-1987

[berdine]

Ik heb het boek ook... maar ook nog niet begonnen.

Ik heb het uit. Zet ik al iets bij het topic of wacht ik tot jij een echt verslag hebt gemaakt?

[Dettie]

je kunt alvast een topic maken hoor, ik moet eerst andere verslagen maken.

Dettie

[Dettie]

Onder onze voeten
beelden uit de mijnstreek
Paul Arnold

Een kolenmijn is als een ijsberg. Wat je ervan kunt zien, is slechts een fractie van het geheel. Dat is op zich al heel indrukwekkend: een groot terrein met hoogoprijzende fabrieksgebouwen, schachtbokken en koeltorens. Maar onder de grond strekt een mijn zich oneindig veel verder uit. Zuid-Limburg telde twaalf mijncomplexen, die na de Tweede Wereldoorlog ondergronds langzaam naar elkaar toegroeiden. Eind jaren 1950 kon een geoefende wandelaar, in theorie, in vijf uur van mijn tot mijn lopen en de hele provincie doorkruisen zonder tussendoor één keer het daglicht te zien.


Sinds het begin van de moderne kolenmijnbouw in ons land hebben fotografen elke uithoek van die boven- en ondergrondse bedrijven in beeld gebracht. Staatsmijnen richtte er na de oorlog zelfs een eigen fotodienst voor op. De vijf fotografen die voor deze fotodienst hebben gewerkt, maakten naar schatting 1 miljoen opnames. Het merendeel van al die mijnbouwfoto's is bewaard gebleven en in archieven ondergebracht.


Historicus Paul Arnold wordt al jaren gefascineerd door de rijke verzameling beelden uit het Nederlandse mijnverleden. Voor Onder onze voeten heeft hij een aantal van de mooiste zwart-wit foto's verzameld, waarvan het merendeel nog nooit is gepubliceerd, en van commentaar voorzien.


ISBN 9789460042225 | Paperback | 224 pagina's | Vantilt | mei 2015

[Dettie]

Citaat van de dag

Het is onmogelijk met je tijd mee te gaan zonder enkele blaren op je voeten te krijgen.

Anthony Horowitz
Brits kinderboekenschrijver 1955-

[Dettie]

Handen
wat we met ze doen en waarom
Darian Leader

Waarom pakken pasgeboren baby’s zo stevig je vinger vast? Hoe komt het dat iedereen voortdurend aan het tappen, swipen en scrollen is? En waarom zie je zombies altijd lopen met hun armen voor zich uitgestrekt?

Darian Leader beschrijft via voorbeelden uit de populaire cultuur, de kunstgeschiedenis, de psychoanalyse en de moderne technologie hoe de mens door de eeuwen heen zijn handen gebruikt, en waarom hij dit doet zoals hij dit doet. We gebruiken onze handen altijd zeer intensief en andersom dicteren onze handen onze levens. Want zoals handen onze psychische toestand reflecteren, zijn handen ook een middel om ons sociaal een houding te geven.

In deze verrassende en doortastende studie maakt de auteur inzichtelijk dat de geschiedenis van hoe mensen hun handen gebruiken – met het gebruik van gereedschappen (een vuist, een dolk of een geweer) tot de nieuwste technologie (perkament of touchscreen) – een geschiedenis van onze beschaving is.

ISBN 9789023442288 | Paperback | 120 pagina's | De Bezige Bij | maart 2017
vertaald door Maarten van der Werf

[Dettie]

Citaat van de dag

Laat je niet op handen dragen. Plots applaudisseert men voor een ander.

Hugo Olaerts
Vlaams aforist

[Dettie]

Liefde met handen en voeten
Marije Verbeeck

Liefde heeft veel gezichten. Ze kan passioneel zijn, mild, of meedogenloos. Soms is zij voor anderen herkenbaar, soms gaat zij vermomd, soms lijkt ze heel gewoon. Als liefde werkt, creëert ze een overvloed. Als twee mensen elkaar ontmoeten blijkt er in de fusie ineens heel veel mogelijk te zijn. In dit boek vertellen mensen hoe liefde hun leven heeft vormgegeven.


Recensie
De schrijfster pakte haar fiets en ging in haar dorp Brummen langs mensen op zoek naar levensliefdesverhalen. Wat in haar dorp gebeurde, gebeurt ook elders. Zij heeft vierentwintig verhalen opgetekend in dit mooi uitgegeven boek. Alle verhalen staan in het teken van de liefde om iets of veel voor elkaar over hebben en vertrouwen in het leven en de medemens. Een zoektocht naar de kern van zingeving.


Het is niet zweverig of sentimenteel, wel met veel gevoel en betrokkenheid beschreven. Het geheel leest prettig en de lezer zit soms in spanning over de afloop. Het zijn geen verhalen in literaire zin, ook geen uitgebreide interviews. Meer de ervaringen beschreven in spreektaal, kort en bondig. Over de zorgboerderij, over een pleeggezin, over de tragiek van een asielzoekend gezin, over het geluk van een middenstandsgezin, over de acceptatie van een homostel en verder over spritualiteit, over een terminale ziekte en wat dat de nabestaanden doet.
Het gaat allemaal over leven en dood in deze levensliefdesverhalen. Een sympathiek boek.
Frans Peterse


ISBN 9789062244928 | Paperback | 125 pagina's | Jan van Arkel | november 2009

[Dettie]

Citaat van de dag

De weg naar een ridderorde is dikwijls zo steil, dat men er op handen en voeten over moet kruipen.

Emanuel Wertheimer
Duits-Oostenrijks filosoof 1846-1916

[Dettie]

Dansen op blote voeten
Nicole Derycker

Of ze al lang Bharata Natyam danst, wil hij van Rani weten. Later zou ze beseffen dat alles begon met die vraag. Later. Nu is ze alleen maar verbaasd.
‘Al lang? Hoezo? Ik begon gisteren, net als iedereen hier.’
Dat ze er wel erg goed in is, beweert hij, en dan ‘Als je het nu pas voor het eerst doet, heb je het waarschijnlijk van vroeger. Misschien was je wel een tempeldanseres in een van je vorige levens.’


Rani is een vrolijk, impulsief meisje van dertien. Sinds haar tweede woont ze bij haar adoptieouders in België. Ze stelt zich weinig vragen over haar geboorteland en al helemaal niet over haar biologische ouders. Dat verandert wanneer ze tijdens een cursus Zuid-Indiase tempeldans de veertienjarige Bram ontmoet. Deze mysterieuze en intrigerende jongeman is ervan overtuigd dat ze elkaar kennen uit een vorig leven. Voor Rani gaat een nieuwe wereld open. Een wereld die haar terugvoert naar haar geboorteland en haar verleden…


Nadat ze in India een voorstelling tempeldans bezocht, verdiepte Nicole Derycker zich in de Zuid-Indiase klassieke dans en hindoemythologie. Daar vond ze de inspiratie voor dit ontroerende debuut. Een hartverwarmend familieverhaal over vriendschap, volwassen worden en jezelf ontdekken.


Recensie
De 13-jarige Indiase Rani woont vanaf haar tweede bij haar adoptieouders in Belgie. Tijdens een cursus Zuid-Indiase tempeldans ontmoet ze de 15-jarige Bram die jaren in India heeft gewoond. Hij is ervan overtuigd dat ze elkaar kennen uit een vorig leven. Door hun gesprekken begint Rani zich meer te interesseren voor haar biologische ouders en haar geboorteland.


In korte hoofdstukjes zet de auteur hedendaagse kinderen neer die kennis nemen van een totaal andere cultuur doordat de danslerares veel vertelt over de achtergronden en tradities waaruit de dansen zijn ontstaan. De toegankelijke tekst wordt verlevendigd met brieven en e-mails die Rani en Bram elkaar schrijven. Rani's nuchtere oma die volkomen zichzelf blijft, vormt een mooi tegenwicht tegen de zeer begripvolle ouders.

De Vlaamse auteur die zich verdiept heeft in de Zuid-Indiase klassieke dans en hindoemythologie heeft in dit debuut een mooi beeld neergezet van een adoptiekind dat aan de ene kant worstelt met het erkennen van haar afkomst en aan de andere kant nieuwsgierig is naar haar roots.
Vanaf ca. 12 jaar.
S. Roest-Mouissie


ISBN 9789059083035 | Paperback | 175 pagina's | Davidsfonds/Infodok | november 2009

[Dettie]

Citaat van de dag


Voor blote voeten zijn alle wegen ter wereld te ruw.


Frank Harris

[Dettie]

De laatste hand
Wiesław Myśliwski


Een man van middelbare leeftijd, een geboren pokerspeler, probeert zijn leven te bevatten aan de hand van zijn uit elkaar vallende, door een elastiek bijeengehouden adresboek vol visitekaartjes. Meanderend tussen heden en verleden, tussen dromen, herinneringen en observaties denkt hij ook terug aan enkele korte verhoudingen, maar vooral aan die ene grote emotionele ervaring, zijn liefde voor Maria. Zij is de enige die níét in zijn adresboek staat, 'haar adres kende ik vanbuiten'. Hij heeft al haar brieven nog, maar waarom laat hij ze, inclusief haar laatste, onbeantwoord?


Recensie
Derde roman in Nederlandse vertaling van de Poolse auteur Myśliwski (1932). Een oudere zakenman ordent zijn adresboek, probeert herinneringen op gang te brengen en ziet terug op zijn leven. In zijn jeugd was hij voorbestemd om schilder te worden, brak zijn studie af en ging in de leer bij een kleermaker (de onvergetelijke Radzikowski van wie de hoofdpersoon tornen leerde). Hij leefde samen met zijn moeder in een provinciestad, was bevriend met een schoenmaker (met wie hij tot over het graf pokerde), was financieel succesvol in zaken na het communisme, maar bleef onvervuld. Zijn huizen en relaties waren telkens voorlopig. Er waren gemiste kansen. Hij wilde zich niet hechten, maar altijd waren daar de brieven van zijn jeugdliefde, die hij niet beantwoordde. Het tornen uit de jeugd wordt tot levensprincipe. Er volgt een stroom van onvergetelijke verhalen in deze melancholieke roman over het voorbijgaan. Stilistisch groot, met parallelle composities in de hoofdstukken (met wonderbaarlijk ritme en dosering) levert deze grote roman een prachtig panorama op van een voorbije wereld.
Jos Radstake


ISBN 9789021406206 | Paperback | 544 pagina's | Querido | februari 2017 (1e druk 2015)
Vertaald door Karol Lesman

[Dettie]

Citaat van de dag

Wie had gedacht dat je aan een meisje met zo'n smal middeltje je handen zo vol kon hebben?

Cees Buddingh
Nederlands letterkundige 1918-1985

[Dettie]

Op gespannen voet
Tsitsi Dangarembra


Op gespannen voet is de eerste Engelstalige roman geschreven voor een Zimbabweaanse vrouw. Tsitsi Dangarembra (1959) won er in 1989 meteen de prestigieuze Commonwealth-prijs mee.


Op gespannen voet speelt zich af in de jaren zestig, twintig jaar voor de onafhankelijkheid, toen Zimbabwe nog als Rhodesië op de wereldkaart stond. Het boek verbeeldt op ontroerende wijze de ervaring van ‘tussen twee werelden’ te moeten leven vanuit het wisselend perspectief van vier vrouwen: Tambudzai en haar moeder, die vanuit een lokale, dorpse achtergrond greep proberen te krijgen op zichzelf en de veranderende omgeving, en Nyasha en haar moeder, die vanuit een geschoold, verwestelijkt milieu uiteindelijk hun antwoord zoeken op dezelfde levensvragen. Door hun groeiende vriendschap verdiept zich hun inzicht in de maatschappelijke problematiek van hun land, in de positie van de vrouw, en in zichzelf.


Recensie
In deze sterke psychologische roman, in 1989 bekroond met de Commonwealth-prijs, brengt de 34-jarige schrijfster uit Zimbabwe de stroomversnelling in beeld die haar land in de jaren '60 doormaakte.


Het hele gebeuren wordt verteld via de lotgevallen van vier vrouwen: een plattelandsvrouw die de vernieuwingen met argusogen volgt, haar dochter Tambudzai die kost wat kost vooruit wil en naar een westerse school gaat, hun nichtje Nyasha die in Groot-Brittannië opgroeide en niet meer kan aarden in Zimbabwe en Nyasha's moeder, verwesterd, geschoold, maar op haar manier slachtoffer van haar omgeving.


Prachtig weeft de schrijfster tussen deze vier figuren een netwerk van relaties uit, opposities en overeenkomsten, ambivalent, rijk geschakeerd, een schitterend antwoord op het westerse stereotiepe beeld van dé Afrikaanse vrouw. Het verhaal heeft een universele dimensie en kan een brede lezersgroep boeien. De schrijfster hanteert een krachtige, beeldende stijl en de compositie is heel doordacht. Met een informatief nawoord dat het werk in een verklarende context plaatst.
(Biblion recensie, Marita de Sterck.)


ISBN 9789062653652 | Paperback | 285 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer B.V. | juni 2002
Vertaald door Hellen Henny

[Dettie]

Citaat van de dag

Beslissingen en ik hebben nooit op goede voet met elkaar gestaan, zelf niet als ik ze zelf bedacht.

Renate Rubinstein
Nederlands schrijfster, journaliste en columniste. 1929-1990

[Dettie]

Handen
Basil Pao

Een reis om de wereld in 200 handen


Handen kunnen ons vaak meer vertellen dan duizend woorden. Terwijl we onze gezichtsuitdrukking onder controle proberen te houden, verraden onze handen onze gemoedstoestand. Ze liggen rustig in onze schoot, ze krommen zich om elkaar, ze worden als afweer of uit hulpeloosheid omhoog geheven. Met onze handen houden we gereedschappen en wapens vast, bewerken we het land, wiegen we baby’s, bereiden we eten, maken we kleding en speelgoed, schrijven we brieven, en bidden we tot de goden. Het zijn kunstwerken, waarmee we nemen en geven.

Twaalf jaar lang heeft topfotograaf Basil Pao op zijn reizen over de hele wereld zijn ontmoetingen met mensen vastgelegd in foto’s van hun handen, die hun persoonlijkheid en vaak hun leven op fascinerende wijze weerspiegelen. Dit boek bevat zijn 400 beste foto’s en hun ontstaansgeschiedenis. Basil Pao heeft met de alerte en scherpe blik van de fotograaf de beelden vastgelegd die dit meestal veronachtzaamde terrein van de menselijke uitdrukkingskracht tot leven brengen en ons daarmee een nieuwe kijk op de wereld geven.

• Een emotionele reis om de wereld, door 43 landen in alle werelddelen.
• 400 schitterende foto’s over de basisthema’s van de mensheid: liefde, hoop, geweld, armoede, geboorte en ouderdom, schoonheid en waardigheid, maar ook werk, ontspanning, eten en geld.
• 200 prachtige verhalen over de ontstaansgeschiedenis van de foto’s en over de gefotografeerde personen, wier leven zich niet alleen afspiegelt in hun gezichten maar ook in hun handen.


Basil Pao werkte jarenlang als artdirector voor diverse Amerikaanse platenmaatschappijen, waaronder Atlantic en Warner Brother Records. Na zijn terugkeer naar Hongkong in 1980 hield Basil Pao zich met groot succes bezig met fotograferen. Hij maakte onder andere foto’s voor Bernardo Bertolucci’s films The last Emperor en Little Buddha. Zijn foto’s zijn in talrijke publicaties en tentoonstellingen over de hele wereld te bewonderen. Basil Pao begeleidde als fotograaf de acteur en reisjournalist Michael Palin op zijn vele reizen voor de BBC.


ISBN 9789059561878 | Paperback |160 pagina's | Fontaine Uitgevers B.V.| september 2008
Vertaald door Laurens van Mastrigt

[Dettie]

Citaat van de dag

Geluk is bloemen dragen met je beide handen.

Japans gezegde

[Dettie]

De ziel krijgt voeten
Remco Campert & Cleo Campert


In De ziel krijgt voeten komen de talenten van Remco Campert de schrijver en zijn dochter Cleo Campert de fotograaf voor het eerst samen. De mensen uit de eigen kring van de dochter zijn jong en oud, angry en established, onconventioneel en klassiek en hebben verschillende achtergronden. De foto’s van deze schrijvers, producers, fotografen, muzikanten, beeldend kunstenaars, filmmakers en dichters laten een breed beeld zien van het leven in de kunsten van de afgelopen jaren. Cleo Campert legde ze thuis en in het publieke leven vast, in stillevens en portretten en als ‘fly on the wall’ in de traditionele stijl van journalistieke reportagefotografen.
De teksten van Remco Campert geven een rijk poëtisch commentaar, waardoor de kijker nog meer ziet van deze verbeelding van ons culturele leven.


Recensie
Dit fotoboek heeft een titel die beide kunstenaars Campert karakteriseert. Dichter Remco, die, geworteld in de aarde, de werkelijkheid observeert, maar die ook ontstijgt, zonder zweverig te worden. Fotografe Cleo, die geen hyper-geënsceneerde foto's maakt, noch technisch volmaakte hoogstandjes à la Erwin Olaf, maar die de fantasie van het moment probeert te vangen. Dan krijg je portretten van mensen die opvallen door een intense of dromerige blik. Het zijn mensen die allen voor de kunst hebben gekozen, van stokoud (Tweede Wereldoorlog en daarna) tot piepjong (het nu).
Prachtig is de foto van Remco Campert en Simon Vinkenoog, twee oude mannen en generatiegenoten uit de tijd van drank, drugs en oproer, 't liefst op het Leidseplein... Hun gedrevenheid is welsprekend in blik en lichtval. De foto's van dochter Cleo worden afgewisseld door gedichten van vader Remco. Alle bekende en aanstormende kunstenaars-op-foto worden achterin het boek nader toegelicht.
Els van Geene


ISBN 9789023478461 | Hardcover | 80 pagina's | De Bezige Bij | februari 2013