Thema september 2016 - LEVEN en lezen

[Willeke]

Geweldig dat citaat van de dag!

En "hoe ik talent voor het leven kreeg" staat nog steeds op mijn wens-lees-lijst

[Renate]

Het citaat van vandaag vond ik inderdaad ook wel mooi.

[Dettie]

Tja Loesje, de zin van het leven is nu eenmaal geen Ikeakast.

Bij de zin van het leven krijg je altijd wat extra's, als reserve voor het geval er een schroefje zoekraakt.

Hee wat mooi gezegd Renate.

Dettie

[Dettie]

Hoe ik talent voor het leven kreeg
Rodaan Al Galidi

Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen.
Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander. 'Nederland had mij drie dingen geleerd: niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.' 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' is een roman over mensen die onderworpen zijn aan wetten en regels.

Rodaan Al Galidi (Irak) putte voor deze roman uit zijn eigen ervaringen als asielzoeker. Hij woont sinds 1998 in Nederland en ontving in 2011 de Literatuurprijs van de Europese Unie voor zijn roman 'De autist en de postduif'. Kort daarna zakte hij voor zijn inburgeringstoets.

Recensie
Het leven in een asielzoekerscentrum is zwaar. De bewoners leven veel te dicht op elkaar, wat tot heftige, maar soms ook komische situaties leidt. In de ogen van de asielzoekers is de leiding kil en streng. Voor hen draait alles om het lange wachten, jaren lang. Al Galidi (Syrië, 1971) heeft negen jaar gewacht, toen werd zijn asiel geweigerd. Daarna heeft hij naam gemaakt met gedichten, columns en romans en ontving hij in Nederland prijzen voor zijn werk, ook de Prijs voor literatuur van de Europese Unie 2011 voor 'De autist en de postduif'. De meeste autochtonen kennen azc’s niet van binnen. Dit boek is een uitgelezen kans om er meer over te weten. Al Galidi kan de onthutsende en tragische situaties zo geestig en in zo prachtig Nederlands beschrijven, dat het heel plezierig leest.

Paulien Andriessen

ISBN 9789491921209 | Hardcover | 472 pagina's | Jurgen Maas | januari 2016

[Dettie]

helaas ben ik vergeten het citaat hier te plaatsen en ik weet niet meer welke het was. Ik lees een hele berg citaten voor ik er een plaats.
weten jullie hem nog?

Dettie

[Dettie]

Het leven gezien van beneden
Dimitri Verhulst


Liliya Dimova, ooit de muze van kunstzinnig Sofia, is inmiddels de 71-jarige weduwe van een gekrenkte schrijver. Bulgarije was jarenlang de trouwste vazalstaat van de USSR en probeerde in alles roder te zijn dan Moskou. Bulgaarse schrijvers hadden zich te spiegelen aan het werk van hun Russische broeders die bogen voor de eisen die het communisme aan de literatuur stelde. Kunstenaars die daartegen zondigden werden gedeporteerd naar een concentratiekamp. Het is Liliya's laatste wens de literaire geschiedenis van het communisme te corrigeren en ze neemt op originele wijze wraak, uit liefde voor haar overleden man, en voor alle andere vergetenen die hun vrijheid van expressie duur hebben betaald.


ISBN 9789025449148 | Paperback | 144 pagina's | Atlas Contact | september 2016

[Dettie]

Citaat van de dag

Liefdeslang en niet langer zou een leven mogen duren.

Dimitri Verhulst

[Dettie]

De vele levens van Amor Clay
William Boyd


Amory Clay lijdt in haar jeugd onder de krankzinnigheid van haar vader die gebroken uit de Eerste Wereldoorlog terugkeerde. Ze zoekt steun bij haar oom Greville, een societyfotograaf, die bij haar een levenslange passie voor fotografie ontketent. Na een kostschoolopleiding wordt ze de assistent van Greville, met wie ze de Londense beau monde fotografeert. Haar zoektocht naar liefde en artistieke expressie brengt Amory vervolgens naar het roerige Berlijn van de late jaren twintig, naar New York in de jaren dertig, naar de antifascistenrellen in Londen en, als een van de eerste vrouwelijke oorlogsfotografen, naar Frankrijk in de Tweede Wereldoorlog.
'De vele levens van Amory Clay' is een meeslepend verhaal van een leven dat ten volle wordt geleefd, verluchtigd met 'gevonden' authentieke foto's. Tegelijkertijd heeft Boyd een weids panorama geschapen van een aantal cruciale momenten uit de moderne geschiedenis, opgetekend via de lens van een onvergetelijke vrouw.


Recensie
In de boeken van William Boyd (Schotland, 1952) is levensechtheid van levensbelang. Amory Clay, zijn hoofdpersonage, is door Boyd verzonnen, maar hij doet er alles aan haar zo waarheidsgetrouw te beschrijven. Hij verweeft waargebeurde verhalen van echte mensen, zoals Martha Gellhorn, in zijn verhaal, hij gebruikt dagboeken om de suggestie van waargebeurd te versterken en hij illustreert het verhaal met foto’s, zogenaamd van Amory Clay.
Het verhaal is verdeeld in zes boeken, elk boek een stuk uit haar bruisende leven. Deze worden gescheiden door dagboekfragmenten van de zeventigjarige Amory, die een teruggetrokken bestaan op een Schots eiland leidt. Haar leven loopt parallel met de highlights van de twintigste eeuw: van de roaring twenties in Berlijn tot aan de oorlog in Vietnam.
Een overtuigend en liefdevol portret van een geëmancipeerde en bijzondere vrouw.
E.Y.M. Zwanenburg


ISBN 9789025446178 | Paperback | 480 pagina's | Atlas Contact | oktober 2015
Vertaald door Jan Fastenau

[Dettie]

Citaat van de dag

Zoals er geen kleine mensen of onbelangrijke levens zijn, zo is er ook geen onbeduidend werk.

Jelena Bonner
Sovjet-dissidente en weduwe van Nobelprijswinnaar Andrej Sacharov

[Dettie]

Vandaag alweer de laatste dag van dit thema. Wat een prachtige boeken had je uitgezocht berdine. Werd er erg hebberig van...

Dettie

[Dettie]

Het leven is verrukkulluk
Remco Campert

Het leven is vurrukkulluk is het onweerstaanbare, bijna achteloos en tegelijk sierlijk opgeschreven verhaal over twee vrienden, Mees en Boeli, die het zestienjarige meisje Panda tegenkomen. Er wordt marihuana ('Marry-you-Anna') gerookt, de vrije liefde viert hoogtij en er wordt doelloos en zorgeloos door het park geslenterd. Niemand weet het luchtige en het vreugdevolle zo goed in woorden te vangen als Remco Campert. Zijn romandebuut uit 1961 werd een onmiddellijk succes en groeide uit tot een klassieker.

“‘Ik verveel me niet. Ik ben ongelukkig.'
'Omdat je in geluk gelooft. Iedereen die in geluk gelooft is ongelukkig.’”

Recensie
Herdruk van een der bekendste romans van Remco Campert (1929). De hoofdstukken lijken op het eerste gezicht op zichzelf staande fragmenten, maar op den duur blijkt er toch een grote eenheid te heersen. De personen krijgen namelijk allemaal met elkaar te maken. De rode draad wordt gevormd door drie liefdesaffaires, twee in het heden en één in het verre verleden. Het decor is het kunstenaarsmilieu van de jaren zestig. Opvallend zijn de stijl en het taalgebruik van Campert. Veel woorden worden fonetisch weergegeven (zie bijvoorbeeld de titel) en dit heeft een bijzonder komisch effect. De roman blijft na jaren nog steeds erg sterk, al is hij hier en daar duidelijk gedateerd. De schrijver is intussen niet wezenlijk van opvattingen en schrijfwijze veranderd, getuige zijn latere werk. Dit boek is kenmerkend voor een bepaalde literaire periode en niet alleen daarom zal het zijn plaats in de moderne Nederlandse letterkunde behouden. Normale druk.
(Biblion recensie, Redactie)

ISBN 9789023422082 | Paperback | 153 pagina's | De bezige Bij | april 2007

[Dettie]

Citaat van de dag

Het belangrijkste is om je leven voor jezelf belangrijk te maken.

Remco Campert