Leestafel forum

Buiten m'n bed lees ik nog steeds in: Peter Bergé - Hoe groen klinkt een gitaar en 99 andere dingen die je moet weten over klassieke muziek
Eigenlijk klopt de titel niet helemaal. Het boek heeft weliswaar 100 hoofdstukken, maar het is ook verdeeld in 7 delen, die ieder over een tijdsperiode gaan. Ieder deel heeft een inleiding, die je ook als hoofdstuk zou kunnen zien. Daarnaast zijn er nog 10 apart genummerde tussenstukken, die je ook als hoofdstuk zou kunnen zien en een van die 10 tussen stukken heeft als titel: 'Hoe groen klinkt een gitaar'. Het bekende werk van Mussorgsky, in dit boek geschreven als Moessorgski heeft de titel 'Schilderijententoonstelling' gekregen, hetgeen niet klopt, zoals ik in een ander boek heb kunnen lezen. Het gaat namelijk niet om schilderijen, maar om tekeningen. De juiste titel zou dus; 'Beelden van een tentoonstelling' moeten zijn.

Le diable l'importe, door René Barjavel.

Helaas is Frans geen taal die ik beheers.

Bij het boek van Peter Bergé vallen trouwens nog wel wat kanttekeningen te maken.
Zo gaat het over de afkeer van Hitler van jazz. Nu moet ik zeggen dat die aversie van jazz wel wat wijder verspreid was. Ook Nederlandse critici keken op jazzmuziek neer en vonden het primitieve negermuziek. Ook na de Tweede Wereldoorlog was dit het geval. En op het moment dat jazz zich verder ging ontwikkelen, was de kritiek dat het te ver van z'n primitieve wortels verwijderd raakte, zonder dat het ook maar in de buurt kwam van echte kunst. Jazz hoorde eenvoudig en toegankelijk te zijn en primitief.

Nota daarbij: Hitler zou niets tegen negers hebben gehad. Wel tegen joden. Maar misschien had hij in werkelijkheid ook niets tegen joden, en merkte hij alleen maar dat hij macht kon krijgen door te zeggen dat hij er iets tegen had.

Tja, waar Hitler wel of niet iets tegen had? In ieder geval had hij iets tegen joden. Of hij niets tegen negers had is moeilijk aan te tonen. Hij moest in ieder geval niets van rassenvermenging hebben.

Ik ben nog steeds bezig met 'Je geld of je leven'. Het is een boek dat ik gemakkelijk weg kan leggen. In het begin doet het nog denken aan de verhalen van Hendrik Groen, maar als het groepje ouderen ontsnapt is uit Huize Diamant, lijkt het verhaal een beetje alle kanten op te gaan. probleem voor mij is dat ik nauwelijks iets voel bij de verschillende figuren in het boek. De ouderen blijven een beetje vlak. Zuster Barbro, die een oogje heeft op de nieuwe eigenaar van Huize Diamant is niet bijzonder sympathiek, maar toch ook niet direct iemand om een hekel aan te krijgen. Goed, ze wil een luxe leventje leiden aan de hand van de eigenaar van Huize Diamant, die helaas getrouwd is, maar die daarnaast dus een verhouding met Barbro heeft, maar je krijgt de indruk dat zij toch niet zal krijgen wat ze wil. Op een gegeven moment lopen er ook steeds meer verhaallijnen door elkaar.

Die ken ik. Malpertuis toch?

Malpertuis, dat is vertaald door Hubert Lampo naar ik meen.

Ik dacht dat ze het boek samen hadden geschreven. Misschien heb ik het boek nog, ergens ver weg.

Vertaald, of bewerkt of zo iets. Het is al heel lang geleden dat ik het gelezen heb. Het boek is verfilmd door Harry Kümel, die ook De komst van Joachim Stiller verfilmd heeft. In een boekje met informatie over Hubert Lampo staat dat hij Malpertuis vertaald heeft. Dat is ook de informatie die ik elders vind.

Marjo had het goed: Jean Ray schreef Malpertuis.
Achteraf heeft Hubert Lampo het zogezegd vertaald, maar hij heeft er van alles aan gewijzigd, waardoor dat boek eigenlijk een bewerking is i.p.v. een vertaling. In het milieu van Jean Ray-annex-John Flanders liefhebbers, is de versie van Hubert Lampo dan ook niet erg geliefd.
Om die reden is er door Poespa Producties een nieuwe, echte, vertaling uitgebracht, waaraan werd gewerkt door André Verbrugghen, Johnny Bekaert, Bart Bruggeman en Stefan Mione. Die versie kan ik aanbevelen: de bewerking door Lampo heeft het boek op sommige plaatsen onbegrijpelijk gemaakt.

Hier meer info.

Dit is de voorpagina van de nieuwe versie:

Hm, deze uitgave is best recent. Maar onze bieb heeft het niet.

Dan moet je het er eens aankaarten.

Het is een hele tijd geleden dat ik het boek heb gelezen, maar ik kan me wel vaag herinneren dat er in stond dat Hubert Lampo het niet alleen vertaald, maar ook bewerkt had. Helaas heeft de bibliotheek het boek helemaal niet meer, noch de oorspronkelijke vertaling van Hubert Lampo, noch de nieuwe vertaling.

Onze bibliotheek heeft alleen de film... naar het boek van Jean Ray.

Dettie

Ja, de film heeft de bibliotheek in Den Haag ook. Ik dacht dat het een verzameling films was, maar het zijn 2 DVD's met 2 verschillende montages van dezelfde film.

Er zijn inderdaad twee verschillende montages. Daar zit een hele geschiedenis achter.

Ja een is van Harry Kümel en een is een internationale versie, die in Cannes vertoond is. Maar verder weet ik niet wat het verhaal is.

Momenteel lees ik:
Neil Peart - Ghost rider Langs helende wegen (Met een voorwoord van Cesar Zuiderwijk)
Neil Peart was de drummer van Rush (een groep waarvan ik vrij veel CD's heb), die na de dood van z'n dochter en z'n vrouw op de motor door Canada en de VS heeft gereisd. Dit boek is een verslag van die reizen. Tevens is het een vorm van rouwverwerking. Tot nu toe vind ik het een prachtig boek, misschien ook omdat Neil Peart net als ik een vrij rationele kijk op de dood heeft, dus weinig op heeft met dingen als een eeuwig voortlevende ziel en een leven na de dood. Het boek gaat niet echter over muziek, uitgezonderd misschien een stukje over het samenspelen met z'n dochter. Het boek maakt duidelijk dat vrienden, familie en geld een mens niet onkwetsbaar maken voor leed. (Ze maken de verwerking misschien wel iets gemakkelijker, zeker als je kunt besluiten om een aantal maanden op reis te gaan.) Helaas is Neil Peart zelf in 2020 overleden. Het boek smaakt naar meer en ik hoop dat de bibliotheek in de toekomst meer werk van hem aan zal schaffen. Of dat nu in het Nederlands vertaald is of niet maakt me niet veel uit.

Victory City, door Salman Rushdie, een fantasyroman met de Indische geschiedenis als inspiratiebron.

Cees Schrama - It don't mean a thing - Leven met jazz
Het grappige is dat ik op een passage stuitte waarin men gevraagd wordt het Wilhelmus te spelen en men 'Zie ginds komt te stoomboot' inzet.
Een vergelijkbaar verhaal met 'Zie ginds komt de stoomboot' ben ik naar ik meen bij Bob den Uyl tegen gekomen. Het kan ook een verhaal van m'n vader zijn. M'n vader en Bob den Uyl hebben beide in Rotterdamse jazzbands gespeeld en kenden elkaar dus ook. M'n vader heeft ook bijgedragen aan de biografie van Bob den Uyl.

Muzikantenverhalen duiken wel vaker op meerdere plaatsen op. Zo las ik in de biografie van Barry Hay de anekdote dat Bertus Borgers (saxofonist, die ook met Golden Earring heeft gespeeld) tegen Herman Brood opmerkte: "Ik ben m'n koordje (voor het om de nek hangen van de saxofoon) vergeten." Waarop Herman Brood zegt: "Dat van mij reist altijd met de bus." (In dit geval ging het natuurlijk om een koortje.) Dit verhaal las ik eerder ook al in een blad voor muzikanten.

Dat zin leuke verhalen Renate!

Dettie

Het is wel een boeiend en bij vlagen grappig boek, met de nodige maffe verhalen. Ik kom ook de nodige bekende namen tegen, waaronder ook weer iemand die m'n vader kende en die hij nog wel eens even bezocht als we naar m'n tante gingen.

Net uit: Peter James - Doodsimpel
De bespreking ligt klaar, moet het nog even laten rijpen. Spannend boek, maar ik vind het een bezwaar dat een helderziende bijdraagt aan het vinden van het slachtoffer. Dat vind ik toch een zwaktebod. Wat mij betreft horen helderzienden niet in thrillers thuis, tenzij ze als oplichters worden afgeschilderd.
Nu ben ik bezig in: Leo Blokhuis - Berlijn.