Eli Brown - Buskruit en kaneel

[Dettie]

Een dik boek met op de cover een trotse, roodharige, rondborstige vrouw gekleed in kleding zoals de drie musketiers droegen, inclusief zwierige hoed met veer. In haar rechterhand heeft zij een narokende pistool. Haar linkerarm heeft ze om de nek van een kok geslagen. Het theekopje dat zij vasthoudt, lekt over zijn koksbuis. De polsen van de kok zijn samengebonden met touw.

Lees verder http://www.leestafel.info/eli-brown

dettie

[Annemarie]

Zo zie je maar weer dat boeken met een wat stroeve start toch de moeite waard kunnen zijn. Ik heb dat ook wel eens gehad. Dan deed ik dagen over de eerste honderd pagina's van een dik boek en dan vloog ik ineens door de rest van het boek heen. Ik heb helaas ook eens een heel dik boek gehad dat tot de laatste bladzijde een ware kwelling was.

[Dettie]

Ja, ik heb het in het begin heel vaak weggelegd, kwam er nauwelijks doorheen. Het was vooral de vrij hoogdravende taal die het hem deed.
Maar ik ben de enige met commentaar zag ik. Nadat ik mijn recensie klaar had heb ik andere recensies gelezen want ik was benieuwd hoe anderen het boek vonden. Iedereen is laaiend enthousiast. Ik wat minder dus.
Maar ik heb me er later wel mee vermaakt.

Dettie

[Annemarie]

Ik had dat met Het lot van de familie Meijer. Door iedereen bejubeld maar ik heb het al heel snel weggelegd.

[Marjo]

Het verhaal op zich trekt al niet, dus ik denk dat ik deze maar laat liggen.

[Dettie]

Nou, ik kom zo'n leuke recensie over dit boek tegen, die zal ik jullie niet onthouden.

http://literaireaffaire.wordpress.com/2 ... eli-brown/

Dettie