Karin Kamminga: Uit zicht

[Marjo]

Ingrijpend is het als je (een van je ) ouders naar een verzorgingshuis moet brengen omdat het nu eenmaal niet langer gaat.
Ik heb even nagevraagd of dit een roman is, of non-fictie. Is mij niet helemaal duidelijk.


Lees verder: http://www.leestafel.info/karin-kamminga

[Dettie]

Karin Kamminga heeft een moeder met Alzheimer. Ze schreef hier de roman 'Uit Zicht' over. las ik bij Noord-Holland Diep
Ook bij de uitgever staat dat het een roman is.

Dus toch een roman met realistische inslag? Zoiets?

Dettie
die nu je recensie gaat lezen.

[Marjo]

De manier waarop het boek in elkaar zit is niet echt 'romanachtig'. En het is duidelijk dat er autobiografische elementen in zitten, vandaar mijn twijfel.

[Karin]

Ik wilde in het begin alleen maar een verslag bijhouden over het wel en wee van mijn moeder in deze hele nieuwe fase van haar (en ons) leven. Tijdens het schrijven bleek het voor mij toch meer fascinerend de vorm te wijzigen naar roman. Ten eerste krijgt het schrijven een andere dimensie (fantasie laten werken) en ten tweede is dit voor de lezer veel aangenamer.
Er is mijn moeder al heel wat overkomen maar zoveel als in het boek beschreven wordt echt niet. Omdat er alleen al bij het uitspreken van het woord dementie zo treurig wordt gekeken, hebben wij de zaak met Ma (zo wilde ik het boek eerst noemen: 'De zaak Ma' en toch werd het 'Uit zicht') op een andere manier aangepakt: niet lullen maar poetsen en daarbij een hoop lol maken en dat is gelukt zowel daadwerkelijk als in de roman. Zie voor reacties ook : http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=3238 > reviews.

Groeten,
Karin

[berdine]

Hé leuk! Een reactie van de schrijfster! Ik heb je boek overigens (nog) niet gelezen.

[Dettie]

Dag Karin,
Wat leuk dat je reageert! Zelf heb ik het boek (nog) niet gelezen.
Het lijkt mij als je schrijft, sowieso als het over je eigen moeder gaat, erg moeilijk om dat op een aanvaardbare manier te doen.
Zelf las ik jaren geleden eens een verhaal over een dementerende moeder en haar dochter. De moeder zag steeds maar vogels en wilde steeds maar meevliegen. Dan gingen ze samen naar het park, moeder in de rolstoel, en deden ze net of ze konden vliegen. Dikke pret! Geen vermanend 'nee mama dat kan toch niet' maar gewoon meedoen. Moeder gelijk rustig en dochter had zich samen met moeder heerlijk uitgeleefd. Dat verhaal is me altijd bijgebleven en ik dacht altijd mocht ik met dementerend mensen te maken krijgen en het kan dan doe ik ook met ze mee!
Het is ook wel eens een verademing als er eens een ander geluid te horen is of een andere visie gegeven wordt over omgaan met dementie.

Dettie

[Karin]

Hallo Berdine & Dettie,

Het was een waar genoegen het boek te schrijven. Kijk ook maar eens bij de reviews van Boekscout.nl
Simpelweg een boek met een overduidelijke lach en soms de onvermijdelijke traan. En wat Dettie ook aanhaalt.... inderdaad, go with the flow!! Gewoon een beetje meegaan in het gesprek en iedereen is op zijn/haar gemak. Een nerveuze moeder, die steeds weer moet verwerken dat ze ook nog een paar dochters en een zoon heeft en niet kan geloven dat ze die kinderen is vergeten, dat wordt 'um' niet, dus zeg ik helemaal geen Ma of moeders meer maar simpelweg 'Hi Bep, alles wel?' Geen schrik, geen paniek. Laatst belde ik haar 's middags uit bed. Ik dacht dat mijn zus bij haar was, niet dus. Ze nam stomverbaasd te hoorn van de haak (mazzel want als ze toevallig gebeld wordt is het meestal de afstandsbediening die ze aan haar oor klemt, die hebben we maar opgeborgen want TV kijken doet ze uitsluitend in de gemeenschappelijke kamer). Toen ik na een zeer onsamenhangend gesprekje vroeg of ze niet liever weer naar bed wilde, zei ze: 'zal ik het aanrecht meenemen?', kijk, daar krijg ik nou de slappe lach van )))

Dames, fijne avond en groeten van Karin

[berdine]

Ja dat wist ik ook, dat je er niet tegenin moet gaan, omdat de mensen dan overstuur raken. Beetje meepraten en afleiden (als ze b.v. steeds maar "naar huis" willen). Die begroeting van jou vind ik een goeie vondst!
Fijn dat je er nog een beetje mee kunt lachen. Het lijkt me ontzettend moeilijk een geliefd iemand zo te verliezen, want al is ze er nog, ze is niet meer wie ze was.

[Dettie]

haha ja geweldig! Je vraagt je af wat er in zo'n hoofd omgaat.
Ooit maakte ik eens mee dat iemand zei, er zit wat in m'n oog. En toen ik vroeg wat het was, zei hij heel opgelucht. Oh ik zie het al, het is de dageraad! Mooi hè.

Ik ga het boek maar bestellen want nu word ik wel erg nieuwsgierig.
U hoort van mij mevrouw Karin

dettie

[Karin]

Poëtisch oog!
Ik hoor zeer gaarne!
Groeten,
Karin