Hanneke Hendrix - De verjaardagen (debuut)

[Marjo]

Er valt heel veel te zeggen over dit boek, ik zou het nog eens moeten lezen om dat goed te kunnen. Maar wat me vooral bij is gebleven is de sfeer, omdat het mij steeds opnieuw deed denken aan Stefan Brijs.


Lees meer: http://www.leestafel.info/hanneke-hendrix

[Annemarie]

Ik las zojuist in de nieuwsbrief van de uitgever dat het boek is genomineerd voor de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs (DJP).

[Marjo]

Dat is mooi!

[Dettie]

En het boek is het samenleesboek juli 2013 geworden, dat is dan de laatste van de 3 genomineerden.

Dettie

[Marjo]

Ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt 'dat is dan de laatste...' Het boek van Christophe Van Gerrewey is toch nog niet aan de orde gekomen?

[Dettie]

oeps, ik dacht dat ik die ook al als samenleesboek had gedaan. Je hebt gelijk!
Weet je gelijk wat het volgende samenleesboek wordt

Dettie

[berdine]

Ik ga deze meelezen. Hij stond toch al op mijn lijst.

[Dettie]

Ha leuk berdine!

Dettie

[berdine]

Het zal mij benieuwen of ik dit boek uit ga krijgen. Man, o man, wat is dit slecht geschreven! Wat een slecht Nederlands! Alle recensies zijn echter lovend en de stukjes die hier en daar worden geciteerd zijn inderdaad mooi. Maar lang niet alles en ik moet heel vaak zuchten....... Het zal dus wel aan mij liggen! (Ik ben pas op pagina 27.)

[berdine]

Ben gestopt.

[Dettie]

Nou dat wil wat zeggen voor jou! Je bent altijd zo'n doorzetter.
Dat belooft wat, ik moet nog beginnen...

Dettie

[Marjo]

Het is hier voornamelijk het verhaal dat aanspreekt (of niet).

'Flitsende dialogen, deels in spreektaal, doorbreken af en toe de somberheid. Er staat geen woord te veel, Hanneke Hendrix heeft een bondige stijl, ze schrijft in korte zinnen, zonder mooimakerij.'

Maar hier ben je het niet mee eens dus??

[berdine]

Nou Marjo, zover ben ik niet gekomen, dat "flitsende dialogen de somberheid doorbreken". Dat zou best zo kunnen zijn. Dialogen hoeven ook niet foutloos te zijn, want mensen praten niet in volzinnen.
Maar die korte bondige zinnen zijn me niet opgevallen, alleen de hele lange, die ik vaak twee keer moest lezen om te weten wat er nou precies stond. Het boek ligt hier nog en ik zal een voorbeeld geven:

"De vrouw van de drogisterij smulde toen aan haar balie gefluisterd werd dat de bakkersvrouw al iedere ochtend die week was betrapt op braken door de zoon van Gerda van de Laar, die daar elke doordeweekse ochtend meehielp bij de ovens."

Ik vind dit nou niet bepaald een stilistisch hoogstandje. Zonder komma na "braken" wordt ze niet noodzakelijkerwijs "betrapt door de zoon van Gerda", maar kun je het in eerste instantie ook lezen als "betrapt op braken door(vanwege) de zoon van Gerda"."

Soms ook bestaan haar zinnen uit zoveel bijzinnen dat ze de draad kwijt raakt.

"De stem die haar vertelde dat ze gaan moest, ergens in haar achterhoofd, zou zorgen dat alles stukgeslagen werd en het zou niets anders overlaten dan de warmte van een huis, dat zou verworden tot een verlengstuk van haar lijf"

Het woordje "het" slaat terug op "de stem" en moet dus "hij" zijn.
Persoonlijk vind ik het ook beter als "ergens in haar achterhoofd" meteen na "De stem" zou staan, maar ik neem aan dat het op deze manier ook goed is.

Kortom, ik vind haar stijl van schrijven tamelijk klungelig en hier en daar staan gewoon fouten. Ik denk dat ze al veel zou winnen, door niet voortdurend van die samengestelde zinnen te maken. Nu is het van alles wat: lang en kort, poëtisch en krom. Onevenwichtig.

Daarbij nog de onwaarschijnlijkheden in het verhaal: een havo in een dorp waar maar één bakker, één slager en één supermarkt is? Je kapotte voeten weken in badwater met chloor erin?
Boris heb ik niet erg goed leren kennen, maar hij leek me een soort slap aftreksel te worden van "Arend". Ik denk dat je daarom aan Brijs moest denken?

Ik denk dat het inderdaad het verhaal is dat de mensen aanspreekt, maar sommige recensies hebben het ook over "poëtisch". De passages die dan worden aangehaald zijn dat inderdaad, maar lang niet alles is dus zo.

Voorlopig ben ik de enige in Nederland die dit boek helemaal niks vind. Ik ben nu een eenmaal een muggenzifter en als ik steeds struikel over de stijl, moet ik gewoon een ander boek gaan lezen. Dat ben ik dus ook gaan doen.

[Dettie]

"De stem die haar vertelde dat ze gaan moest, ergens in haar achterhoofd, zou zorgen dat alles stukgeslagen werd en het zou niets anders overlaten dan de warmte van een huis, dat zou verworden tot een verlengstuk van haar lijf"

Om eerlijk te zijn heb ik een bloedhekel aan dit soort zinnen. 'Dat zou verworden tot een verlengstuk van haar lijf...' Weg daarmee.
Een huis wordt geen verlengstuk van je lijf en überhaupt wordt niets een verlengstuk van je lijf, je lijf is je lijf. Hooguit een kunstarm of -been wordt dat. Het is mooischrijverij die nergens op slaat.
Ik was een paar dagen geleden al begonnen in het boek en ik had het weggelegd omdat het me niet pakte. En gisteravond weer een stukje gelezen maar ik denk zomaar dat Berdine een medestander krijgt.

Dettie
die iedereen goedemorgen wenst

[berdine]

Oeps, wat ben jij fel op de vroege morgen!

[Dettie]

En toch geen ochtendhumeur!

Maar sommige vergelijkingen zijn vrij krom. Ik las van de week "De zon stond schreeuwend in de lucht' dat vind ik ook heel lelijk. Een metafoor kan heel mooi zijn maar een lelijke is dan ook gelijk zo erg lelijk.

Dettie

[Marjo]

Het is dat er nog zoveel te lezen ligt, anders zou ik het boek misschien nog eens moeten lezen. Want wat jij aanhaalt, daar kan ik je kritiek helemaal begrijpen.
Soms lees ik te snel denk ik.
Ha, maar aan de andere kant: ik dacht dat IK kritisch was, maar jij kan er ook wat van Berdine!

[berdine]

Marjo, ik denk dat het boek in een erg wisselende stijl is geschreven. Zodra het verhaal je dan te pakken krijgt, vergeet je gewoon wat er niet goed of niet mooi beschreven staat. Ik heb het verhaal geen kans gegeven, ben te snel afgehaakt.
En, voor dit boek had ik er een gelezen dat in een sublieme stijl geschreven is. Ook een debuut overigens. (Waar de vogels vliegen van Tomas Bannerhed)

[Marjo]

Vandaag aan een nieuw boek begonnen, met mijn gebruikelijke kritiek. En het klopt, Berdine, wat je zegt: ik heb op- en aanmerkingen bij de eerste pagina's, maar als het verhaal begint te lopen en te boeien, let ik er veel minder op. Ik zie dan nog wel spelfouten en kromme zinnen, maar lees ook over dingen heen die me eerst stoorden.

[WilV]

Ik overwoog om aan te haken, maar ik sla toch maar even over denk ik.

[Marjo]

jammer..

[WilV]

Als er enthousiaste verhalen komen ga ik heroverwegen, goed?

[Dettie]

Ik ben halverwege en stop ermee. Ik vind het verhaal wel apart maar ik houd niet van dit soort verhalen.
Stefan Brijs heb ik vroeger ook proberen te lezen en ook zijn manier van schrijven spreekt me niet aan.
Het is vooral het fatalistische (ik zeg het niet goed maar kom even op niets anders) de weinige blijheid wat me tegenstaat.
Alles is zo zwart en somber, kleurloos.
Het verhaal zelf getuigt natuurlijk van veel fantasie, hoe verzin je het, maar ik word er beroerd van hoe kleinzielig alles is.
Dat dorpje en dat binnenhouden van Lies en dan Boris die ook zijn draai niet vindt. Het gekonkel bij de drogist.
Ondertussen is er ook nog de barkeeper die wat Marjo al schrijft onbewust een belangrijke rol speelt. (Of zijn het twee barkeepers?)
Ik heb wel her en der nog een paar pagina's gelezen en begrijp dat Lies en Boris elkaar erg leuk gaan vinden maar de verdere verloop wordt dan wel erg ongeloofwaardig. (als ik het goed begrepen heb) Een meisje dat geen aanraking kan verdragen en dan dit.
Het is wel knap geschreven ondanks de soms vreemde zinnen die berdine ook al aanhaalt maar, ik meldde het al, ik houd niet van dit soort verhalen.
Het is me te vreemd en te somber.

Dettie

[Marjo]

Ieder zijn meug zei de boer...

[Dettie]

Ja precies, ik zeg niet dat het slecht is, het is alleen mijn verhaal niet.
Het is zo naargeestig.

Dettie