Gemma Venhuizen - Alle bessen kun je eten (slb febr 2013)

[Dettie]

Alle bessen kun je eten alleen sommige maar één keer

Zie http://www.leestafel.info/gemma-venhuizen

Dettie

[Marjo]

Maar...zal die prijs er nog zijn volgend jaar?

[Dettie]

Daar gaan we gewoon van uit!

Het boek gaat nu naar Willeke, nog meer liefhebbers? (Er is geen haast bij)

Dettie

[Marjo]

Ooit naar hier dus...

[WilV]

Het kan bij mij wel even duren, maar als er zich verder niemand meldt gaat hij van mij naar jou

[Dettie]

Het is het samenleesdebuut voor de maand februari geworden.


Dettie

[Marjo]

Druk op de ketel! Ik moet de vorige nog..

[WilV]

Ha, en hier gaat het lezen vlot, dus hij zal volgende week jouw kant wel op komen.

Maar het lees dus erg vlot dit boek. En ik vermaak me er erg goed mee.
Later meer.

[WilV]

Een studente fotografie gaat voor een studieopdracht een paar maanden naar Spitsbergen, om de sneeuw te fotograferen.

Lees verder http://www.leestafel.info/gemma-venhuizen

-

[Dettie]

Toch bleef ik met een paar vragen achter. De reactie van Jasmijn lijkt bijna te heftig voor een ‘vakantieliefde’ van zes weke,. Veel heftiger dan het verdriet om de breuk met Michiel met wie ze samen woonde en toekomstplannen had. Ook de reactie aan het eind, hoe mooi beschreven ook, leek me iets te groot in relatie met de omstandigheden.

Wat me ook opviel was de reactie van de vader na de breuk met Michiel. Geen vader ter wereld gaat dan op op een papiertje uitrekenen wat de financiële consequenties zijn. Of misschien ook wel, maar deze vader niet, die kwam het hele verhaal al “aardig” uit de verf. Zeker in vergelijking met haar moeder. Toch zat ik steeds “in”het verhaal, zo erg dat ik pagina’s lang baalde van al die prachtige sneeuwvlokfoto’s die verloren waren gegaan. Al begreep ik dan tegelijkertijd niet dat je dan niet even met je docent overlegt. Het was geen slordigheidje tenslotte, maar een situatie van leven of dood warbij de foto’s verloren waren gegaan. Maar dat is misschien te praktisch gedacht. Jasmijn is het alles of niets type.

ja, ik zat ook te denken, ze heeft hem maar heel kort gekend waarom zoveel verdriet? Het leek bijna een obsessie.
Wat ik uit het verhaal begreep is dat de relatie met Michiel niet echt goed meer was. Lars ving haar op en vond haar leuk, dat was natuurlijk balsem op haar gewonde ziel. Die ene jongen zegt ook, als Lars in de buurt is ziet geen enkele vrouw dat er nog meer aardige jongens in haar omgeving zijn. Hij zegt eigenlijk al genoeg achteraf.

Ook die ontmoeting in de trein, wat er met Puck gebeurd was en de verwijzing naar de Amazone vond ik knap. Alle drie verwijzen ze naar hetzelfde (kan ik hier niet zeggen) maar dat werd heel subtiel gedaan.

Ik begreep het eind eigenlijk niet zo goed. Ik ga ook even verder onder een verklapper

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

Ik begrijp niet goed wat het einde is. Ze is in die hut en leent die aansteker en zo maar dan... wat doet ze dan? dat begreep ik niet zo. Ook al die toestanden met dat hert vond ik heel vreemd.

Dettie

[WilV]

Ja dat hert vond ik ook wat dramatisch. En zo zielig ook.

Volgens mij gaat ze verder de sneeuw in en keert ze niet terug.

Wat ik in het licht van de gebeurtenissen allemaal veel te dramatisch vind.

Ik dacht eerst nog even dat ze het hele huis in de brand had gestoken, dan zou ze een reden hebben om niet meer terug te komen, maar nu is het wel wat al te melodramatisch. Tenminste, als ik het allemaal goed begrijp.

[Dettie]

ja ik twijfel ook over de afloop. Ik dacht hetzelfde als jij maar ze heeft het wel steeds over straks en later.
Haar reactie vind ik ook overtrokken, ik denk dat we allemaal wel eens een blauwtje lopen en zo heftig was de relatie met Lars nog niet, als het al een relatie was
Ik vond dat het personage Jasmijn op afstand bleef. Je leert haar niet echt kennen. Vond jij dat ook?

Dettie

[WilV]

Ik had daar wat minder last van dan jij, maar ik had er wel last van dat ik haar niet meer begreep, dat ik haar reacties veel te overtrokken vond inderdaad.
De constructie is knap, maar ik verwachtte wel een wat heftiger oorzaak dan dit. Deze opzet was eigenlijk te groot voor de aanleiding.

[Marjo]

Ik mag nog niet lezen wat jullie zeggen, maar ik vind het een erg moeizaam boek. ik moet me er steeds toe zetten er in verder te lezen.

[WilV]

O jé, dan weet ik niet of het nog goed gaat komen.

[Dettie]

Ik was er al bang voor dat het niet echt jouw boek is.
Jij houdt nooit zo van personages die niet echt veel doen.
Jammer want ik vind het wel een mooi verhaal.
Maar we wachten nog maar even je verdere bevindingen af.

Dettie

[Marjo]

'Ze blijft op afstand' zeg je. Precies dat is Jasmijns karakter. Dan is het toch goed als de lezer dat ook zo voelt?

Niet het soort boek dat ik graag lees, maar ik erken dat het goed geschreven is. En nu even kijken wat jullie probleem is..

Lees meer: http://www.leestafel.info/gemma-venhuizen

[Marjo]

Ik zie het niet zo zwart als jullie, of wil dat niet, kan ook!
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R


het boek eindigt met de woorden: 'nooit omkijken. Alleen vooruit'
Dat is een positief einde. Ze zet een punt achter haar belevenissen en gaat verder. Het verhaal over de foto- expositie en haar teleurgestelde ouders is een fantasie toch? 'Dromen was het doel op zich'. Dit geeft aan hoezeer is nog moet groeien, ze is nog maar een kind, dat ineens volwassen beslissingen moet nemen. Waar ze niet op voorbereid is, want 'ze kan toch nooit iets goed doen'.

[Dettie]

V
E
R
K
L
A
P
P
E
R



Ik kreeg de indruk dat ze juist niet verder ging. Ze loopt toch de sneeuwvlakte in, vanuit het huisje van die man? Eerst dat akelige gedoe met dat hert en dan de vlakte in... en haar einde... want ze kan toch nooit iets goed doen...

Volgens mij was er ook nog een rode draad door het verhaal, ze had het tot 3 x toe over vrouwen met één borst. 1 x die vrouw in de trein, die vriendin die geopereerd is, en een verhaal uit de oudheid. Maar waarom dat steeds in verhaal terugkwam begrijp ik niet.

(dat is vaak zo jammer als je het boek niet meer in huis hebt, je kun niet even kijken hoe het er ook alweer staat )

Dettie

[WilV]

Die terugkerende borst zag ik als symbool van hoe zwaar de impact in haar hoofd was, of het schuldgevoel om het in de steek laten van haar vriendin die ziek was. Dat was een van de centrale thema's in het boek voor mij, het kwam ook telkens terug.

De fototentoonstelling zie jij als een droom Marjo, ik zag dat letterlijk, maar het zou heel goed kunnen dat ik het mis had.

Het einde zag ik inderdaad wat zwarter als jij, maar vond ik veel te zwaar aangezet.
Als het niet zo zwart was als ik dacht heb ik het daarin mis natuurlijk.

Goed samenleesboek dit, volop visieverschil. Leuk!

Jouw oordeel is toch milder over dit boek dan ik dacht Marjo!

[Dettie]

Jouw oordeel is toch milder over dit boek dan ik dacht Marjo!

ja ik was ook verrast omdat er eerst gemeld werd dat het erg moeizaam boek is en je je er steeds toe moest zetten verder te lezen. Toch apart dat je het hele boek uiteindelijk toch wel waardeerde.

De fototentoonstelling zie jij als een droom Marjo, ik zag dat letterlijk, maar het zou heel goed kunnen dat ik het mis had.

ja, ik dacht ook dat die tentoonstelling er wel kwam. Ze stelt zich aanvankelijk alleen voor dat, nu ze de foto's niet heeft haar moeder gaat kijken (dacht ik). Maar naderhand heeft ze toch wel foto's? En gaat de tentoonstelling toch wel door?

dettie
die nu hevig twijfelt

[Marjo]

Ik zei het al: ik erken dat het goed geschreven is, knap in elkaar zit. Maar vooral in het begin vond ik het geen prettig verhaal.

V
E
R
K
L
A
P
P
E
R


Als ze nog in Oslo is mailt ze haar moeder dat ze in Oslo blijft, terwijl ze bedenkt dat de opening over twee dagen zal zijn.

'Geklap uit de zaal, mijn ouders op de eerste rij. Ooms, tantes. Vriendinnen van mijn moeder. Vertwijfelde blikken wanneer mijn foto's nergens blijken te hangen. Mijn moeder die de situatie redt, Van Asschen zoekt, de anderen geruststelt dat mijn foto's vast in een apart kamertje hangen. Hoe trots ze is, haar enige dochter, zo talentvol, altijd al geweest. Veelbelovend.'

De manier waarop dit geschreven is, komt op mij over als niet echt. Uit de context blijkt dat ze er dus helemaal niet is, ze is in Noorwegen. Net als dat stukje over het in brand steken. Dat doet ze ook niet echt.

Die ontbrekende borst; is het niet opnieuw het falen? Wéér laat ze iemand in de steek, voldoet ze niet aan de verwachtingen. Ze heeft zelf geen decolleté, (ook een soort falen, maar dan van haar lichaam) ze zal vast jaloers zijn geweest op die vriendin, en daarom niet eens troosten, alleen domme opmerkingen maken.

Je kan inderdaad die laatste zinnen ook anders opvatten. Ik wil het graag positief zien. Ze gaat immers niet zelf in dat gat zitten, maar duwt het hert erin? En dan loopt ze weg. zonder om te kijken. Verder met haar leven, denk ik dan.
Je zei dat je de reactie op Lars overtrokken vond, Dettie. Je bedoelt dat het feit dat ze de boel daar op stelten zet? Je kan het zien als de druppel die de emmer doet overlopen: weer iets dat niet goed gaat, weer is ze niet goed genoeg.

O ja, ik vond die vader helemaal niet aardig! Iedere keer als ze iets goed deed trok hij meteen de conclusie dat ze dus een groot talent had en werd ze weer meegesleept in iets wat helemaal niet bij haar paste. Het is al erg genoeg als een van je ouders zo is, maar twee!! Hoe kan je daar mee omgaan!