Leestafel forum

Dolores Price groeit op bij een gewelddadige en leugenachtige vader en een in eerste instantie onderdanige en daarna vooral labiele moeder. Op haar dertiende komt daar ook nog een verkrachting bij, en dan nog blijkt de rampspoed niet ten einde.

Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/wally-lamb

WilV

Ik heb meerdere boeken van Lamb gelezen en allemaal zijn ze bij wijze van spreken het ene oor in en het andere weer uit gegaan.
Zo ook deze. Waarom zou ik dan nog meer lezen?

Ja dat kan. Dan ligt hij je blijkbaar niet zo.

ik weet ook niet precies waarop deze schrijver me wél zo bevalt.

Groetjes
Willeke

WilV schreef:ik weet ook niet precies waarop deze schrijver me wél zo bevalt

Jammer . Ik heb nog niet zo lang geleden dit boek gelezen en mijn reactie nalezend, tel ik drie keer het woord 'vervelen' (of een vervoeging daarvan). Dat heeft niet(s) met de hoofdpersoon (sympathiek of niet) te maken, want een boek als Disgrace van Coetzee bv. heeft ook bepaald geen sympathieke hoofdpersoon en de gebeurtenissen daarin zijn ook niet vrolijk stemmend, maar wat vond ik dat een ongelooflijk goed boek! Net als bv. The sea, the sea van Murdoch. Bah, wat een vervelende vent is Charles Arrowby, de hoofdpersoon, maar wat een geweldig verhaal.
Zowel Coetzee als Murdoch maakten me echt boos. Ik betrapte me bij het lezen van The sea, the sea erop dat ik die Charles regelmatig hardop van alles nog wat naar zijn hoofd slingerde en Disgrace heb ik, na de laatste pagina gelezen te hebben, uit machteloze woede op de grond gegooid. Aan het eind van Walvismuziek was ik alleen maar opgelucht dat het boek uit was. De personages uit Lamb's boek kwamen niet tot leven, ik kon me er niet in verplaatsen en de gebeurtenissen deden me ook al niets.
Op zich is dat eerste ook niet erg. Zo heb ik laatst Corpus Delicti van Juli Zeh gelezen en je kan daarvan ook niet zeggen dat er heel levensechte personages in voorkomen. Dat zijn veelal karikaturen. Mia is de enige persoon die 'wat kleur' heeft, de rest is of zwart of wit of levenloos grijs. Het werkt in dit geval juist positief, omdat ze daardoor zo ten dienste van het verhaal konden staan. En wat voelde ik me aangesproken door het deel waar Mia haar vertrouwen opzegt.

Walvismuziek bood me echter geen van tweeën, geen context of verhaal waar ik 'wat mee kon', geen personages waar ik me of 'postitief' of 'negatief' mee kon identificeren. Sterker nog, net als bij De vliegeraar (dat zo sterk begon), voelde ik me aan het eind net alsof ik naar een Hollywoodfilm had gekeken.. eind goed, al goed en ik verzeker je dat dat geen positieve conclusie is .

Ik heb Vleugelslag van Lamb nog liggen, maar kan me er bepaald niet toe zetten om dat te gaan lezen... en als jij me nou ook al niet kan uitleggen waarom ik dat nou wel zou moeten doen, zit dat er voorlopig ook niet in .

Ga ik morgen doen

Word vervolgd.

Groetjes
Willeke

Ik heb in vrij korte tijd drie boeken van Wally Lamb gelezen, en dit boek vond ik van deze drie de minste. De andere twee boeken hadden met vanaf het begin bij de kladden, ook al omdat ze allebei nogal heftig beginnen, maar dit boek niet.
Een hoofdpersoon hoeft inderdaad niet per definitie sympathiek te zijn, 'In ongenade' behoort tot de indrukwekkendste boeken die ik ook las, omdat inderdaad zoals jij zegt de persoon je raakt, je beroert, je kwaad wordt. En bij Dolores had ik dat gevoel helemaal niet.
Tot de therapiesessies, daarna kwam wat mij betreft de omkeer in het boek, en raakte ze me wel, raakte ik met haar lot begaan.

Ik heb je een pleidooi om door te gaan met lezen van Lamb beloofd, en dat valt nog niet mee nu ik het zo op moet schrijven, daarom kwam ik er vermoedelijk de eerste keer ook al niet uit, maar voor mij persoonlijk zit het denk ik in het sociale aspect van de boeken, in een manier van naar de wereld kijken die me aanspreekt. Het zijn boeken met grote thema’s en een bepaalde maatschappelijke betrokkenheid, en de hoofdpersonen zijn niet zonder vlekje en het is geen rozegeur en maneschijn maar ze komen met vallen en opstaan wel verder op hun weg, en blijkbaar liggen dat soort verhalen mij.
En Walvismuziek was dus wat mij betreft de minste van de drie.

Maar nogmaals, ik vind het moeilijk om echt aan te bevelen omdat net zoals bij Marjo een schrijver je ook gewoon niet kan liggen, en als ik jou zo lees zou dat heel goed het geval kunnen zijn.

Overigens, het slot van ik nu juist geen zoetsappig eind, eind goed al goed, het kwam weliswaar allemaal behoorlijk op zijn pootjes terecht, maar toch niet helemaal.

Zo zie je maar weer, iedereen leest boeken anders,
dat maakt het ook wel weer leuk.
Hopelijk heb ik het zo enigszins helder toegelicht,

Groetjes van
Willeke

WilV schreef:Hopelijk heb ik het zo enigszins helder toegelicht

Ja, hoor, heel erg bedankt!

Ik denk dat het 'um hier in' zit:
Het zijn boeken met grote thema’s en een bepaalde maatschappelijke betrokkenheid

Walvismuziek gaf mij niet de gelegenheid om op een nieuwe/andere manier naar dit soort dingen te kijken of ze te ervaren. Maar... ook jij zegt, net als ik van anderen ook al begrepen heb, dat dit zijn minste boek is, dus ik ga er nu van uit dat Vleugelslag mij beter zal bevallen. Maar eerst het fantastische Over het doppen van bonen uitlezen .

Geen idee of het een leuk boek is maar ik moet erg lachen om de titel Over het doppen van bonen !

Dettie

Dettie schreef:Geen idee of het een leuk boek is maar ik moet erg lachen om de titel Over het doppen van bonen !

Het dekt toch echt de lading van het boek ... er worden heel wat bonen gedopt. Een magnifieke vertelling en ook nog eens vertaald door de net bekroonde Karol Lesman. Van zulke boeken recensies schrijven is bepaald geen straf .

Ik heb daar iets over gehoord op de radio. Werd inderdaad lovend besproken.