Vanavond de bespreking gehad met de leeskring.
Over het algemeen werd er gezegd wat hier ook gezegd is. Thema: omgaan met verdriet, rouwverwerking, volwassen worden.
Typisch ook dat de meerderheid het boek niet gelezen zou hebben, of na het begin niet verder gelezen zou hebben als het geen leeskringboek was, en ..dat iedereen blij is dat hij/zij wèl doorgelezen heeft!
En Elise? Op het moment dat ik het wilde vragen wat men van haar dacht was iemand me voor. Men twijfelde niet aan haar bestaan, maar dacht wel dat Max Eugène verhalen had verzonnen rond haar persoon. Puberaal gedrag, zoals hij meer puberale trekjes vertoonde. Beetje late puber, maar dat kan.
Hier werd vergeleken met Giphart, maar aangezien die schrijver mij niet echt bekend is weet ik daar verder niets over.
Paul Baeten Gronda - Nemen wij dan samen afscheid van de liefde
Typisch ook dat de meerderheid het boek niet gelezen zou hebben...
schrijf je. waarom zouden ze het niet gelezen hebben marjo? Zag het er onaantrekkelijk uit? of vanwege onbekendheid met de schrijver? vanwege de flaptekst?
En hoe vonden ze de taal? Zoals Max Eugène over zijn moeder sprak bijvoorbeeld.
Waren de oordelen voornamelijk positief? omdat je schrijft dat mensen blij waren dat ze doorgelezen hadden.
Hoe oud was Max Eugène ook alweer. Volgens mij was hij ook nog een puber als ik het goed onthouden heb.
Hoe werd over de broer en de cavia's gesproken?
vragen, vragen, vragen... (jij blij)
Dettie
schrijf je. waarom zouden ze het niet gelezen hebben marjo? Zag het er onaantrekkelijk uit? of vanwege onbekendheid met de schrijver? vanwege de flaptekst?
En hoe vonden ze de taal? Zoals Max Eugène over zijn moeder sprak bijvoorbeeld.
Waren de oordelen voornamelijk positief? omdat je schrijft dat mensen blij waren dat ze doorgelezen hadden.
Hoe oud was Max Eugène ook alweer. Volgens mij was hij ook nog een puber als ik het goed onthouden heb.
Hoe werd over de broer en de cavia's gesproken?
vragen, vragen, vragen... (jij blij)
Dettie
Bij sommigen sprak de flap helemaal niet aan, die zouden het al niet opgepakt hebben. Anderen zouden wel begonnen zijn maar omdat ze niet meteen in het verhaal kwamen zouden ze het weggelegd hebben. Dat had ik zelf ook: het duurt even voor je in het verhaal zit. Dat komt door de hap-snapstijl: hij schrijft stukjes die niet meteen samenhangen, je weet niet waar het naar toe moet met dit verhaal, en dan is de hoofdpersoon niet direct een jongeman die je aardig vindt.
De taal vonden ze (we) verrassend Nederlands, slechts weinig Vlaamse woorden er in. Maar dat bedoel je niet. Er werd gezegd dat hij wel een band had met zijn vader, maar zijn moeder had 'afgeschreven'. Met haar voelde hij geen empathie. Niet vreemd, ze is een 'gemankeerde psychologe', zoals de schilder het huis van een ander mooi schildert terwijl zijn eigen deuren afbladderen!
Max Eugène was 20 toen zijn broer stierf, 21 als hij het verhaal vertelt. Een tamelijk late puber, maar dat werd geweten aan het feit dat hij geen doorsnee-jeugd had gehad, en ook geen doorsnee-ouders.
Over die broer is niet veel gezegd, behalve toen we het over humor hadden. Er waren er twee die dat een leuk stuk vonden (ik ken er nog een)
Nog meer???
De taal vonden ze (we) verrassend Nederlands, slechts weinig Vlaamse woorden er in. Maar dat bedoel je niet. Er werd gezegd dat hij wel een band had met zijn vader, maar zijn moeder had 'afgeschreven'. Met haar voelde hij geen empathie. Niet vreemd, ze is een 'gemankeerde psychologe', zoals de schilder het huis van een ander mooi schildert terwijl zijn eigen deuren afbladderen!
Max Eugène was 20 toen zijn broer stierf, 21 als hij het verhaal vertelt. Een tamelijk late puber, maar dat werd geweten aan het feit dat hij geen doorsnee-jeugd had gehad, en ook geen doorsnee-ouders.
Over die broer is niet veel gezegd, behalve toen we het over humor hadden. Er waren er twee die dat een leuk stuk vonden (ik ken er nog een)
Nog meer???
Ik zit zowat halfweg het boek (100-tal blz.)... Max Eugene krijgt net te horen dat die Stan uit het raam van zijn hotel is gevallen.
Het boek lijkt een beetje op een soort dagboek maar dan meerdere dingen op een dag vertelt. Hij schrijft waar hij op dat moment mee bezig is... en daarom ook dat "verspringen".
Dit is nu iets waar ik niet echt problemen mee heb.
Waardoor ik het moeilijker lezen vind (minder boeiend?) is dat intrieste... De humor lijkt me eerder galgenhumor... Je voelt je niet in staat om te lachen maar wilt ook niet constant als een zeurpiet rondlopen... dus gebruik je sarcastische humor om vrolijk te lijken. Humor om het allemaal minder zwaar te maken. Maar eigenlijk valt er nauwelijks mee te lachen.
Toen ik over die 2 vrienden las zat ik met dat ene liedje in mijn hoofd... Vriendschap is een illusie... (ik weet niet of dat de titel is en wie de zanger is) Die paar zinnen kwamen steeds in me op... een keer trek je de conclusie... vriendschap is een illusie... vriendschap is een droom... een pakketje schroot met een dun laagje chroom.
Het boek lijkt een beetje op een soort dagboek maar dan meerdere dingen op een dag vertelt. Hij schrijft waar hij op dat moment mee bezig is... en daarom ook dat "verspringen".
Dit is nu iets waar ik niet echt problemen mee heb.
Waardoor ik het moeilijker lezen vind (minder boeiend?) is dat intrieste... De humor lijkt me eerder galgenhumor... Je voelt je niet in staat om te lachen maar wilt ook niet constant als een zeurpiet rondlopen... dus gebruik je sarcastische humor om vrolijk te lijken. Humor om het allemaal minder zwaar te maken. Maar eigenlijk valt er nauwelijks mee te lachen.
Toen ik over die 2 vrienden las zat ik met dat ene liedje in mijn hoofd... Vriendschap is een illusie... (ik weet niet of dat de titel is en wie de zanger is) Die paar zinnen kwamen steeds in me op... een keer trek je de conclusie... vriendschap is een illusie... vriendschap is een droom... een pakketje schroot met een dun laagje chroom.
Ja in feite is het een heel triest verhaal. Iedereen zoekt om het verdriet een plek te geven en om het verdriet te hanteren wordt er cynische humor gebruikt. De jongen begrijpt zijn moeder met haar nieuwe vriend en nieuwe flatje maar toch ook weer niet.
Het meest raakte mij het huilen onder de douche, zodat zelfs hij niet echt merkte dat hij huilde, z'n wangen waren toch al nat.
Wat die vrienden betreft... het is natuurlijk moeilijk vriend te zijn als de vriend zelf geen emoties uit. Je kunt dan wel willen helpen maar als diegene zelf alles wegduwt en onder 'humor' wegstopt dan is het lastig om vriend in de ware betekenis te zijn.
Dettie
Het meest raakte mij het huilen onder de douche, zodat zelfs hij niet echt merkte dat hij huilde, z'n wangen waren toch al nat.
Wat die vrienden betreft... het is natuurlijk moeilijk vriend te zijn als de vriend zelf geen emoties uit. Je kunt dan wel willen helpen maar als diegene zelf alles wegduwt en onder 'humor' wegstopt dan is het lastig om vriend in de ware betekenis te zijn.
Dettie
Schoten ze tekort Marjo? Ik heb de indruk dat iedereen zo met zichzelf worstelde dat ze er voor zichzelf niet uitkwamen en daardoor ook de andere niet konden helpen. oke totaal gebrek aan communicatie van alle kanten... oke kan ik inkomen maar iedereen verwerkt het op zijn manier en blijkbaar was er bij niemand praten bij.
Ik weet niet of het tekort schieten is. Je kunt het zo noemen maar het is eerder onmacht. In dit boek komt het op mij over als die onmacht. Totaal niet weten wat je moet doen en hoe je moet handelen, niet voor jezelf en niet voor anderen. Ze schieten dan voor alles en iedereen tekort. Het woord tekort schieten geeft iets negatiefs weer, alsof mensen wel anders kunnen en dat kunnen ze volgens mij (in dit boek) allemaal juist niet. Ze weten niet hoe ze zoiets moeten hanteren en staan bij wijze van spreken met hun rug tegen de muur. Ook de mensen buiten de familie (in dit boek) staan met een mond vol tanden en weten niet hoe te handelen dus... maar wegschieten of niets zeggen. Het is denkelijk niet, niet willen maar niet kunnen.
Dettie
Dettie
De mensen weten niet hoe ze moeten reageren op jou en je verdriet.
En dan kiezen ze voor of wegkijken of doen alsof er niets aan de hand is.
Het is al de 3de keer dat ik het meemaak. Toen ik chemo kreeg waren er veel mensen die niet durfden langskomen uit angst om een hele tijd over over ziekte te moeten bezig zijn.
Toen mijn ma stierf waren er de eerste weken ook veel mensen die contact vermeden... Na een eindje komt het wel terug omdat ze er vanuitgaan dat de moeilijkste periode nu wel gepasseerd is.
Nu met de scheiding ondervind ik het opnieuw... Mensen met wie je als koppel contact hadden weten niet hoe ze ermee moeten omgaan. Zijn bang dat je steeds op de ander zult zitten afgeven en blijven dus maar weg.
Ook jij zelf weet niet hoe met de situatie om te gaan. Je wilt erover praten, je hart luchten maar wilt de mensen niet afschrikken... dus doe je zelf ook maar alsof er niets aan de hand is.
En dan kiezen ze voor of wegkijken of doen alsof er niets aan de hand is.
Het is al de 3de keer dat ik het meemaak. Toen ik chemo kreeg waren er veel mensen die niet durfden langskomen uit angst om een hele tijd over over ziekte te moeten bezig zijn.
Toen mijn ma stierf waren er de eerste weken ook veel mensen die contact vermeden... Na een eindje komt het wel terug omdat ze er vanuitgaan dat de moeilijkste periode nu wel gepasseerd is.
Nu met de scheiding ondervind ik het opnieuw... Mensen met wie je als koppel contact hadden weten niet hoe ze ermee moeten omgaan. Zijn bang dat je steeds op de ander zult zitten afgeven en blijven dus maar weg.
Ook jij zelf weet niet hoe met de situatie om te gaan. Je wilt erover praten, je hart luchten maar wilt de mensen niet afschrikken... dus doe je zelf ook maar alsof er niets aan de hand is.
Marjo ik zeg niet dat je tekortschiet ik had het zelfs helemaal niet over jou 
Ik heb er gewoon over zitten denken... en ik zei hoe het vanuit mijn standpunt was...
Toen ik ziek was hoorde ik van mensen dat ze niet hadden durven komen omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. Als je op "ziekenbezoek" gaat verwachten de mensen dat ze over je ziekte moeten bezig zijn. Deed ik eigenlijk helemaal liever niet... hoefde ik er niet over na te denken
Toen mijn ma gestorven was waren er mensen die ik enkele maanden niet meer zag en die toen plots weer langskwamen. Het voelde aan alsof ze er vanuit gingen dat het ergste leed gepasseerd was en het nu wel weer "veilig" was.
Nu, met de scheiding, er was een vriendin die langskwam en vlakaf zei dat ze niet meer zouden komen omdat de situatie "raar" was... We hadden altijd contact gehad als koppel en nu... Ze vond het raar om met haar man bij mij op bezoek te komen... Toen ik vroeg hoe ze het dan vond om bij mijn ex op bezoek te gaan zei ze dat dat helemaal anders was.... Ik weet niet in welke zin het anders was maar ze vond het anders.
Ik kom tot de conclusie dat veel "vrienden" uit mijn buurt blijven maar wel nog veel omgaan met mijn ex. Blijkbaar gaan er wel meer mensen vanuit dat je bij een vrouw alleen niet langs gaat met je man. Andersom kan dus wel.
Weet je... onlangs was hier een klasvriendin met haar man... er werd gepraat over eens, zoals andere jaren, een dagje erop uit te gaan met een aantal van de klas en hun gezin... op een bepaald moment zei ze:" Zal cis willen meegaan als jij mee bent?" Ik vroeg waarom cis meemoest. Hij had toch niet bij haar in de klas gezeten? Blijkbaar zouden ze het "normaler" vinden dat hij meegaat op "mijn" klasreunie en ik thuis blijf.
Ik bedoel gewoon... Als vrienden op verschillende situaties zo reageren waar moet je dan zelf terecht met je verdriet? Ik heb geluk... ik heb een heel lieve familie (kom ik nu pas achter
) en heel goede vrienden in Nederland. Ik kan ergens terecht. Maar wat als ook je familie het laat afweten? En je niet ergens verweg goede vrienden hebt?
Ik heb er gewoon over zitten denken... en ik zei hoe het vanuit mijn standpunt was...
Toen ik ziek was hoorde ik van mensen dat ze niet hadden durven komen omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. Als je op "ziekenbezoek" gaat verwachten de mensen dat ze over je ziekte moeten bezig zijn. Deed ik eigenlijk helemaal liever niet... hoefde ik er niet over na te denken
Toen mijn ma gestorven was waren er mensen die ik enkele maanden niet meer zag en die toen plots weer langskwamen. Het voelde aan alsof ze er vanuit gingen dat het ergste leed gepasseerd was en het nu wel weer "veilig" was.
Nu, met de scheiding, er was een vriendin die langskwam en vlakaf zei dat ze niet meer zouden komen omdat de situatie "raar" was... We hadden altijd contact gehad als koppel en nu... Ze vond het raar om met haar man bij mij op bezoek te komen... Toen ik vroeg hoe ze het dan vond om bij mijn ex op bezoek te gaan zei ze dat dat helemaal anders was.... Ik weet niet in welke zin het anders was maar ze vond het anders.
Ik kom tot de conclusie dat veel "vrienden" uit mijn buurt blijven maar wel nog veel omgaan met mijn ex. Blijkbaar gaan er wel meer mensen vanuit dat je bij een vrouw alleen niet langs gaat met je man. Andersom kan dus wel.
Weet je... onlangs was hier een klasvriendin met haar man... er werd gepraat over eens, zoals andere jaren, een dagje erop uit te gaan met een aantal van de klas en hun gezin... op een bepaald moment zei ze:" Zal cis willen meegaan als jij mee bent?" Ik vroeg waarom cis meemoest. Hij had toch niet bij haar in de klas gezeten? Blijkbaar zouden ze het "normaler" vinden dat hij meegaat op "mijn" klasreunie en ik thuis blijf.
Ik bedoel gewoon... Als vrienden op verschillende situaties zo reageren waar moet je dan zelf terecht met je verdriet? Ik heb geluk... ik heb een heel lieve familie (kom ik nu pas achter
) en heel goede vrienden in Nederland. Ik kan ergens terecht. Maar wat als ook je familie het laat afweten? En je niet ergens verweg goede vrienden hebt?Vrouwen alleen zijn bedreigend voor een stel Inge. Toen ik gescheiden was waren mensen bang dat ik hun man wilde inpikken. Dat je hoofd totaal niet naar een nieuwe relatie staat geloven ze niet. Ik had ook vriendinnen die ineens niet meer kwamen of als ik gewoon zat te praten met hun man zoals altijd dat ze ineens jaloers werden! Heel gek en pijnlijk is dat.
Voor jezelf is het natuurlijk ook vreemd ineens alleen met vrienden samen te zijn ipv met je man. Maar als het goede vrienden zijn moet het toch niet uitmaken.
Maar het is natuurlijk heel vervelend en erg als je met je verdriet of radeloosheid nergens heen kunt.
Dettie
Voor jezelf is het natuurlijk ook vreemd ineens alleen met vrienden samen te zijn ipv met je man. Maar als het goede vrienden zijn moet het toch niet uitmaken.
Maar het is natuurlijk heel vervelend en erg als je met je verdriet of radeloosheid nergens heen kunt.
Dettie
Ik had het er met Nico over. Nico vind het vreemd dat mensen die lezen, de verhalen op zichzelf "projecteren". Je herkent jezelf in een verhaal en vergelijkt het met je eigen situatie en legt dan wat er in het boek gebeurt uit aan de hand van voorbeelden uit je eigen leven. Is dat de bedoeling van een boek? Hoe komt het dat we dat minder doen bij een film? Waarom lezen we in een boek niet gewoon wat er staat zonder er "oordelen" over te vormen.
Het hele lezen gaat er toch om dat je ofwel lekker kunt genieten van een mooi verhaal of dat je bepaalde dingen herkent en daardoor over het verhaal na kunt denken.
Bij een film doe ik dat ook wel maar inderdaad minder. Maar bij een boek maak je je eigen film in je hoofd en kun je dingen meer zelf invullen, bij een film wordt dat voor je gedaan. Als je gewoon leest wat er staat dan kun je net zo goed de krant lezen. Maar ik merk vaak dat mensen die niet lezen niet goed begrijpen wat nu zo leuk aan lezen is.
Dettie
Bij een film doe ik dat ook wel maar inderdaad minder. Maar bij een boek maak je je eigen film in je hoofd en kun je dingen meer zelf invullen, bij een film wordt dat voor je gedaan. Als je gewoon leest wat er staat dan kun je net zo goed de krant lezen. Maar ik merk vaak dat mensen die niet lezen niet goed begrijpen wat nu zo leuk aan lezen is.
Dettie
Ik denk dat Nico meer bedoelt dat we de gevoelens van de personen in de verhalen op onze eigen belevingswereld projecteren. Het is moeilijk uit te leggen. Wij hebben hier nu een discussie over hoe het hoofdpersonage en zijn familie/vrienden moesten gereageerd hebben of zouden kunnen gereageerd hebben. En dan gaat de discussie over in hoe wij vinden dat wij of andere mensen zouden moeten reageren. En uiteindelijk heeft het niets meer met het boek zelf te maken... En dit is een manier waar er vaak op gereageerd wordt. Wij lezen de boeken uit onze eigen belevingswereld en achtergrond... zijn nauwelijks objectief. (Ik dan toch heel dikwijls) En dan ga ik mezelf vragen stellen... waarom reageer ik anders bij bv detectives en thrillers. Omdat ik nog nooit in zo'n "verhaal" gezeten heb? Dat ik me daar enkel maar iets bij kan verbeelden? Omdat dit verhaal meer te maken heeft/meer aansluit met het echte leven? En ga ik dan meer "(ver)oordelen"? Of is het zoals Nico zegt, dat ik gewoon veel te veel nadenk? Maar door op die laatste vraag te antwoorden zijn we de weg naar het boek helemaal kwijt
Ik begrijp wat je bedoelt Inge. Maar ik denk ook dat we best in staat zijn om te beoordelen of een boek goed of slecht is als we de personen en/of gedragingen van deze personen veroordelen. Het is natuurlijk wel zo dat je een boek prettiger vindt, naarmate je je beter in het verhaal kunt inleven. Maar "goed" is voor mij een andere kwalificatie.
Dit boek vond ik pas achteraf "goed". Dat kwam omdat ik de hoofdpersoon niet zo aardig vond en het even duurde voor ik zijn gedrag kon plaatsen. Ik heb het dikwijls aan de kant willen gooien en ben heel blij dat ik dat niet gedaan heb.
Dit boek vond ik pas achteraf "goed". Dat kwam omdat ik de hoofdpersoon niet zo aardig vond en het even duurde voor ik zijn gedrag kon plaatsen. Ik heb het dikwijls aan de kant willen gooien en ben heel blij dat ik dat niet gedaan heb.
Het heeft in zoverre met het boek te maken dat we bezig zijn met hoe reageer je op verdriet. We hadden het over de jongen (en zijn familie) die niet met elkaar kunnen communiceren na het overlijden van zijn broer, hun zoon. Ze weten niet hoe ze tegenover elkaar hun verdriet moeten tonen dus gaan ze maar vreemde dingen doen zoals in een hotel wonen, met cavia's aan de slag enz.
Daar reageren we op en dan kijk je ook hoe je zelf reageert of zou reageren in moeilijke situaties. Niets mis mee, alleen denk ik wel eens, het is een openbaar forum, willen de leestafelmensen wel dat iedereen dit kan lezen.
Ik probeer zelf altijd niet teveel persoonlijks te vertellen maar meer verwijzend naar het boek te reageren, maar dat lukt lang niet altijd!
Dettie
Daar reageren we op en dan kijk je ook hoe je zelf reageert of zou reageren in moeilijke situaties. Niets mis mee, alleen denk ik wel eens, het is een openbaar forum, willen de leestafelmensen wel dat iedereen dit kan lezen.
Ik probeer zelf altijd niet teveel persoonlijks te vertellen maar meer verwijzend naar het boek te reageren, maar dat lukt lang niet altijd!
Dettie
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 94 gasten