Pascal Bruckner: De dieven van de schoonheid

[Marjo]

isbn 90 234 3784 5
1998 Les voleurs de beauté

Ik heb eigenlijk al teveel aandacht aan dit boek geschonken, ik maak geen echt verslag er van.
Het leek veelbelovend, maar voelde me toch behoorlijk belazerd toen op twee derde van het boek duidelijk werd welke kant we eigenlijk in gingen.
Het is een raamvertelling: een jonge vrouw loopt stage in een ziekenhuis in Parijs. Ze is bijna klaar, dan is ze psychiater. Maar eigenlijk heeft ze een hekel aan het beroep, merkt ze. (waarom ze het dan doet?? Wordt niet duidelijk). Dan heeft ze ook nog een vriend, die op het moment niet in Parijs ze, zoals de meeste Parijzenaars die tijdens de zomer de stad ontvluchten.
Het besef dat ze het beter uit kan maken met Ferdinand dringt langzaam door. In het hete Parijs, met zeurende mensen om haar heen, is er een lichtpunt: er is een patiënt die haar interesseert.
Als die haar rustkamer binnendringt, stuurt ze hem niet weg, maar ze luistert naar zijn verhaal.
Dat verhaal is vrij vreemd: de man en zijn vriendin stranden in de Jura, als ze op wintersport zijn, en worden opgevangen in een verlaten boerderij. Maar de mensen daar zijn niet wie ze lijken. En dat ontdekken zij laat, maar de lezer dus ook. Het neemt dan zo'n bizarre wending, seksueel getint, dat ik er spijt van had dat ik er al zoveel tijd aan besteed had!
Niet lezen dus, dit boek, ondanks wat er op de flap staat: het moet een bestseller zijn in Frankrijk. Nooit achter die Fransen gezocht..