Leestafel forum

Het boek van Willemijn Dicke is een verademing tussen alle romans (o.a. chicklits) over jonge vrouwen die bezig zijn met alleen maar uiterlijk en de man van hun leven zien te vinden.
Mea van Os, universitair hoofddocente, is een vrouw in de overgang, met opvliegers en uitzakkend lijf. Daar heeft ze gloeiend de pest over in.

Lees verder, klik hier http://www.leestafel.info/willemijn-dicke

Dettie

Als ik bovenstaande zo lees dan kan ik me niet voorstellen dat het een verademing is, maar ik wil je verslag nog niet lezen, als dit een debuut is..

Het is een erg leuk boek Marjo. Als ik weer een doosje vol gelezen heb dan komen ze weer jouw kant op.

Dettie

Dat irriteert mij dus vreselijk, dat gezeur over haar lijf en de opvliegers. Ik ben het totaal niet met je eens, dat dit leuk is!
Ik lees het niet uit.

Haha, ik zie je bijna mopperen.

Echt gezeur over haar lijf vond ik het niet, ze vertelde er wel over maar niet zo overdreven als in de chicklits waarbij ieder onsje teveel als een ware ramp wordt beschouwd. Ik vond het juist leuk eens een keer 'gewone' dingen te lezen zoals die opvliegers. Ze zat er niet echt mee, heel af en toe maar eens. Ik vond het weer eens wat anders dan al die strakke lijven en hippe trendy banen en kleren en kapsels en sexy zijn en zo.

Dettie

Nou, dat ben ik niet met je eens, Dettie. Ik vind dat het leven van Mea beheerst wordt door haar lichaam, haar gewicht en haar opvliegers.

Deze roman over een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd met een academische baan, die houdt van alcohol en seks, voldoet precies aan de beschrijving van de heldinnen in de chickliteratuur.

Vroeger waren mannen onder de indruk van Mea’s verschijning, maar deze Bridget Jones van Willemijn Dicke is de laatste 10 jaar 20 kilo zwaarder geworden en heeft wallen en vouwen in haar gezicht “als een uitgedroogd” appeltje. Verder wordt zij regelmatig overvallen door opvliegers. Elke ochtend hangt haar kledingkeuze af van de weegschaal.

Citaat uit het boek:

“Ze laat haar handen langs haar bovenlichaam glijden om te voelen of het echt waar is wat ze ziet. Haar borsten, ooit haar trots, hangen nu wezensvreemd aan haar romp. Die theezakjes horen niet meer bij haar: slap, rimpelig, plat en uitgezakt. Het vet dat in de theezakjes had moeten zitten heeft zich nu opgehoopt onder haar oksels. Ze ziet nu voor het eerst dat ze putten in haar bovenarmen heeft. Rode en paarse vlekken vullen de heuvels tussen de putten op. Aan de binnenkant van haar armen hangt het vel los als olifantenhuis. Haar taille is verdwenen. Vanaf haar borsten, of wat daarvan over is, begint haar buik.”

Jeannette

Hé, Jeanette. deze keer zijn we het eens!!

jeannette schreef:
Deze roman over een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd met een academische baan, die houdt van alcohol en seks, voldoet precies aan de beschrijving van de heldinnen in de chickliteratuur.

Vroeger waren mannen onder de indruk van Mea’s verschijning, maar deze Bridget Jones van Willemijn Dicke is de laatste 10 jaar 20 kilo zwaarder geworden en heeft wallen en vouwen in haar gezicht “als een uitgedroogd” appeltje. Verder wordt zij regelmatig overvallen door opvliegers. Elke ochtend hangt haar kledingkeuze af van de weegschaal.

Jeannette

Zijn dat jouw woorden Jeannette of is dat een (flaptekst) beschrijving? (Ik weet de flaptekst niet)

“Ze laat haar handen langs haar bovenlichaam glijden om te voelen of het echt waar is wat ze ziet. Haar borsten, ooit haar trots, hangen nu wezensvreemd aan haar romp. Die theezakjes horen niet meer bij haar: slap, rimpelig, plat en uitgezakt. Het vet dat in de theezakjes had moeten zitten heeft zich nu opgehoopt onder haar oksels. Ze ziet nu voor het eerst dat ze putten in haar bovenarmen heeft. Rode en paarse vlekken vullen de heuvels tussen de putten op. Aan de binnenkant van haar armen hangt het vel los als olifantenhuid. Haar taille is verdwenen. Vanaf haar borsten, of wat daarvan over is, begint haar buik.”

Ik moet juist wel lachen om die theezakjes en en dat vel als olifantenhuid.
Het gaat eindelijk eens over een vrouw die niet piepjong is en niet op zoek is naar HEM of bij een trendy tijdschrift werkt enz. Deze Mea weet precies wat ze wil. Ze weet ook dat ze niet meer die jonge vrouw is maar echt wakker ligt ze er niet van. Zo kwam het op mij over tenminste.

Dettie

Dit is een formulering van mij, Dettie.

Maar de hoofdpersoon, Mea, is toch wel op zoek naar een HEM, naar een man? Ze kijkt uit naar de congressen, waar ze collega's kan ontmoeten voor seksavontuurtjes.

Voor mij is het enige verschil tussen Mea en hoofdpersonages in de chickliteratuur haar leeftijd en haar beroep; Mea is een vrouw van middelbare leeftijd en ze is werkzaam als hoogleraar op de universiteit.

Mea heeft wel een dochter en een kleinkind, maar ze heeft geen moeder -of oma gevoelens.

Verder zit er volgens mij geen psychologische ontwikkeling in het verhaal.

Maar wat wil Mea volgens jou (behalve promotie maken op de universiteit zonder daarvoor bijzondere prestaties te verrichten) ?

Jeannette

jeannette schreef:Dit is een formulering van mij, Dettie.

Maar de hoofdpersoon, Mea, is toch wel op zoek naar een HEM, naar een man? Ze kijkt uit naar de congressen, waar ze collega's kan ontmoeten voor seksavontuurtjes.

Ik weet niet of ze zo zeer naar een man uitkijkt, ze weet dat het gebeurt, zowel de mannen als vrouwen op die congressen weten dat er vreemd gegaan wordt, dat er bij elkaar in bed gekropen wordt, maar daarna is het ook weer over, het worden geen partners en iedereen weet dat, het blijft bij de congressen.

Voor mij is het enige verschil tussen Mea en hoofdpersonages in de chickliteratuur haar leeftijd en haar beroep; Mea is een vrouw van middelbare leeftijd en ze is werkzaam als hoogleraar op de universiteit.

Dat vind ik dus een heel groot verschil met de chicklit. Bij chicklits zijn het vaak jonge vrouwen die niets beters te doen hebben dan zoeken naar de man van hun dromen als partner, kleding van dure merken, glamourbaantje en seks.
Bij Mea hoefde de man als partner niet zo, en heeft ze al een goede baan. Ik vond het hele boek meer een persiflage op de chicklit.

Mea heeft wel een dochter en een kleinkind, maar ze heeft geen moeder -of oma gevoelens.

Ja dat klopt, maar daar is ze ook eerlijk in. Ze heeft haar dochter goed verzorgd maar meer had ze aan gevoel niet in huis. Haar kleinkind vindt ze toch wel erg leuk, dacht ik.

Verder zit er volgens mij geen psychologische ontwikkeling in het verhaal.

Ik dacht dat ze ontdekte dat ze toch meer om haar dochter gaf dan ze eigenlijk wist en merkte dat ze een beetje ingedut was op haar werk. Door het bezoek aan Amerika en de zieke dochter ging ze anders denken.
(Altijd lastig als je het boek niet meer in huis hebt).

Maar wat wil Mea volgens jou (behalve promotie maken op de universiteit zonder daarvoor bijzondere prestaties te verrichten) ?

Ze wil gewoon verder leven zoals ze nu leeft, ze heeft het wel naar haar zin volgens mij. Ze heeft geaccepteerd dat het leven is zoals het is.

Dettie

Je krijgt het zondag terug, maar daar heb je nu niets aan. En ik heb eerlijk gezegd geen zin om uit te zoeken hoe het zit.
Maar voor zover ik het gelezen heb: ik kreeg wel degelijk het gevoel dat ze op zoek was naar de ware.

[quote="Dettie]
Ik weet niet of ze zo zeer naar een man uitkijkt, ze weet dat het gebeurt, zowel de mannen als vrouwen op die congressen weten dat er vreemd gegaan wordt, dat er bij elkaar in bed gekropen wordt, maar daarna is het ook weer over, het worden geen partners

Jeannette: Mea verheugt zich op de congressen, op de seks! Ze kijkt niet uit naar de wetenschappelijke verhandelingen!

Voor mij is het enige verschil tussen Mea en hoofdpersonages in de chickliteratuur haar leeftijd en haar beroep; Mea is een vrouw van middelbare leeftijd en ze is werkzaam als hoogleraar op de universiteit.

Dettie:
Bij chicklits zijn het vaak jonge vrouwen die niets beters te doen hebben dan zoeken naar de man van hun dromen als partner, kleding van dure merken, glamourbaantje en seks.
Bij Mea hoefde de man als partner niet zo, en heeft ze al een goede baan. Ik vond het hele boek meer een persiflage op de chicklit.


Jeannette:
Mea gaat voordat zij een congres bezoekt, uitgebreid winkelen en kleedt zich voor die gelegenheid in dure merkkleding. Een vaste partner zit er voor Mea niet meer in; volgens Mea vanwege haar 'vervallen' lichaam. Maar volgens mij niet omdat zij dat niet meer wil.

Mea ambieert een functie die meer in de picture staat: een hoogleraarsschap. Maar ze heeft niet de daar bijhorende wetenschappelijke interesse.

Mea heeft wel een dochter en een kleinkind, maar ze heeft geen moeder -of oma gevoelens.

Dettie:
Ja dat klopt, maar daar is ze ook eerlijk in. Ze heeft haar dochter goed verzorgd maar meer had ze aan gevoel niet in huis. Haar kleinkind vindt ze toch wel erg leuk, dacht ik.

Jeannette:
Ja, dat geloof ik ook. Door het oppassen is ze haar kleinkind leuk gaan vinden.

Verder zit er volgens mij geen psychologische ontwikkeling in het verhaal.

Dettie:
Ik dacht dat ze ontdekte dat ze toch meer om haar dochter gaf dan ze eigenlijk wist en merkte dat ze een beetje ingedut was op haar werk. Door het bezoek aan Amerika en de zieke dochter ging ze anders denken.

Jeannette:
Ze is inderdaad voortijdig teruggegaan naar Nederland vanwege haar zieke dochter. Dat is een psychologische ontwikkeling.

Maar vind je de psychologische ontwikkeling niet erg mager?

Maar wat wil Mea volgens jou (behalve promotie maken op de universiteit zonder daarvoor bijzondere prestaties te verrichten) ?

Dettie:
Ze wil gewoon verder leven zoals ze nu leeft, ze heeft het wel naar haar
zin volgens mij. Ze heeft geaccepteerd dat het leven is zoals het is.

Jeannette:
Dat Mea het wel naar haar zin heeft, kan ik niet uit het boek opmaken. Ze leeft erg ongezond en drinkt veel te veel. Verder maakt ze zich ernstige zorgen over het lichamelijk verval van haar lichaam.

Mea is niet in staat een duurzame relatie aan te gaan, ze heeft enkel losse seksuele contacten. Met haar collega's staat ze vaak op gespannen voet. De relatie met haar dochter en schoonzoon is heel moeizaam.

Echte mannelijke vrienden heeft ze niet; maar ook geen vriendinnen. Ik vind haar erg eenzaam. Alleen het feit dat ze hoogleraar is geworden, maakt nog niet dat ze dan ook gelukkig is, volgens mij.

Jeannette

Zondag krijg ik het boek terug, ik ga het allemaal eens nalezen. Ik denk dat ik een beetje 'verblind' was door het feit dat ze ouder is en in de overgang en zo is.
Wel grappig die totaal verschillende meningen.

Dettie

Ha ha, je had last van herkenning?
Ik heb er mijn gedachten nog eens over laten gaan waarom ik dit geen prettig verhaal vond en eigenlijk schoot mij dat boek van Bep te binnen, een zelfhulpboek om 'gelukkiger' te worden, een 'bevredigender' leven te leiden...
Daar zit 'm denk ik de kneep: ik vind dat je niet moet zeuren, dat het leven genoeg te bieden heeft om te genieten. En in mijn ogen deed de hoofdpersoon van dit boek daar absoluut geen moeite voor. Dat irriteerde mij.

Toch grappig dat een verhaal zo anders over kan komen.
Ik had het idee dat die Mea eigenlijk wel tevreden was. Ja ze had opvliegers en zo. maar ze vond (dacht ik) dat ze wel een prettige baan had. Vond haar wijntjes lekker, ik kreeg de indruk dat ze zelfs een beetje trots was dat ze goed tegen drank kon. Tegen de tijd dat er een congres kwam zorgde ze dat ze een paar kilootjes afviel maar echt krampachtig bezig, nee, die indruk had ik niet.
Maar ja, ik zal het nog eens herlezen, niet erg, want ik vond het eenleuk boek.

Dettie