Leestafel forum

Nou dacht ik toch dat hier al het een en ander over gezegd was? Maar kan niets vinden.
Nou ja..zo erg bijzonder vind ik het ook niet.

Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/judith-koelemeijer

Marjo

Nee dat was bij de grrls Marjo,
dat boek heb ik ook nog liggen, maar wanneer lees ik het??????

Dettie

Je bent er zo doorheen..

Ben toch wel erg benieuwd naar het verhaal... volgend jaar neem ik als uitdaging de boeken lezen die ik nog in m'n kast heb staan...

Dettie

Wijs besluit Dettie! Het probleem is dat het in die kast elk jaar weer aangroeit en je dus een flink aantal jaren vooruit kunt met die uitdaging. Mij bevalt die uitdaging wel. Ik doe het volgend jaar -deels- weer!

En ik heb het boek gelezen.

Marjo schrijft in haar verslag dat ze het gevoel heeft de echte Anna Boom niet te hebben leren kennen.
Ik denk dat dat sowieso moeilijk was. Ze wordt getypeerd als een vrij zwijgzame vrouw. Zelfs aan haar geliefde Jan had ze niets verteld totdat ze hardop droomde. Jan was degene die haar daden naar voren bracht, niet Anna. Van haar hoefde dat ook niet zo.
Ik denk dat ze tegenover Judith Koelemeijer ook niet zo praatlustig was, dat Koelemeijer aardig heeft moeten sjorren en trekken om het verhaal eruit te krijgen.

Ze moet wel een aparte uitstraling hebben gehad. Ze trok veel mensen aan. Maar misschien was ze wel zo gewend om zich altijd naar vreemden te richten, gezien haar reizende leven, dat ze feiloos aanvoelde hoe ze moest reageren.
Interessante vrouw.

Dettie

Kort verslagje, Marjo heeft alles al verteld

Judith Koelemijer heeft gedegen haar werk gedaan en Anna Boom was een zeer interessante vrouw met een bizar leven. Toch is het allemaal vrij afstandelijk gebleven. Waarschijnlijk kon dat niet anders want Anna Boom is niet iemand die graag haar verhalen vertelt. Het is dat ze een keer praatte in haar droom en haar man met veel moeite uit haar kreeg waarover ze gedroomd had.
Ze vertelde het hem, waarop hij actie ondernam en zodoende kunnen wij ook het verhaal van Anna lezen.

Ze heeft nooit een echt thuis gekend. Zij en haar moeder leefden in pensions en trokken van hort naar her. Een vader was er niet.
De laatste plaats waarin ze woonden was Boedapest. Maar de oorlog breekt uit en in 1942 trekken Anna en haar moeder naar Amsterdam. Maar... Anna gaat al snel weer terug, in Boedapest zit haar grote liefde. Anna belandt daar in de hel, ze werkt in een ondergronds ziekenhuis en helpt joodse mensen zoveel ze kan. Ze verzorgt valse identiteitspapieren, helpt ze aan onderduikadressen enz enz. Na de oorlog sluit ze het hele oorlogshoofdstuk af, dat is geweest... tot die nacht.

Het verhaal is op zich interessant maar door de afstandelijkheid gaat Anna niet echt leven voor je. Het is als een soort journalistieke documentaire gebracht. Alles wordt wel verteld maar niet ingeleefd.

Dettie

Aardig boek, maar niet meer dan dat. Ik had me er meer van voorgesteld. Het blijft te afstandelijk inderdaad, je hebt niet het idee dat je Anna echt leert kennen.

Willeke