Japin heeft wel het een en ander verzonnen hoor..
Maar we horen het wel van je!
Arthur Japin: De overgave (samenleesboek febr/maart 2008)
als ik volgende week in de bib geraak kijk ik nog wel even... 'k hou het natuurlijk in de gaten maar als het niet lukt... nou tja... dan is het zo;.. dan lees ik het achteraf wel...
heb hier nog de vliegeraar liggen en raak door ook niet echt door... te vlug afgeleid dus.... op het gemakjes aan
inge
heb hier nog de vliegeraar liggen en raak door ook niet echt door... te vlug afgeleid dus.... op het gemakjes aan
inge
En ook ik heb het uit. Ik vond het een zéér meeslepend boek. Sommige stukken erg indrukwekkend ook. Sommige zelfs ontroerend. Bijvoorbeeld het gedeelte waarin de onmacht beschreven wordt (tijdens het jurken naaien) van Granny en haar dochters, totaal onmachtig elkaar te troosten, of bij sommige gedeeltes over Cyntia Ann.
Het is inderdaad weer een totaal andere boek dan zijn andere boeken, maar het is toch de kracht van Japin dat hij altijd weer grote thema's aan weet te stippen in zijn verhaal.
Ik moest in het begin net als Marjo even wennen aan de taal, miste een beetje de prachtige citaten zoals bv in een schitterend gebrek,
maar later in het boek werd dat door mooie beschouwingen.
Ik vond trouwens Granny niet zozeer egoistisch als wel aan het overleven, en aan het strijden om haar geliefden terug te krijgen. Dan ben je ongetijfeld niet op je sociaalst, maar dat is toch net anders.
Berdine schreef
Ik dacht dat er aan het einde van het verhaal wel ergens die koppeling gemaakt werd, maar ik weet het niet helemaal zeker.
Totzover.
Groeten
Wil
Het is inderdaad weer een totaal andere boek dan zijn andere boeken, maar het is toch de kracht van Japin dat hij altijd weer grote thema's aan weet te stippen in zijn verhaal.
Ik moest in het begin net als Marjo even wennen aan de taal, miste een beetje de prachtige citaten zoals bv in een schitterend gebrek,
maar later in het boek werd dat door mooie beschouwingen.
Ik vond trouwens Granny niet zozeer egoistisch als wel aan het overleven, en aan het strijden om haar geliefden terug te krijgen. Dan ben je ongetijfeld niet op je sociaalst, maar dat is toch net anders.
Berdine schreef
Wat mij in het verhaal bevreemdde was dat Granny Parker zich niet (wilde) afvragen wat het voor Cynthia Ann moest zijn om haar zoontje achter te laten. Feitelijk overkwam Cynthia Ann hetzelfde als Granny
Ik dacht dat er aan het einde van het verhaal wel ergens die koppeling gemaakt werd, maar ik weet het niet helemaal zeker.
Totzover.
Groeten
Wil
En ik heb eindelijk m'n verslag uitgebroed...
Klik hier http://www.leestafel.info/boekenarchief ... slink.html
Dettie
Klik hier http://www.leestafel.info/boekenarchief ... slink.html
Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op 23 Mar 2008, 12:19, 1 keer totaal gewijzigd.
WilV schreef:.
Berdine schreefWat mij in het verhaal bevreemdde was dat Granny Parker zich niet (wilde) afvragen wat het voor Cynthia Ann moest zijn om haar zoontje achter te laten. Feitelijk overkwam Cynthia Ann hetzelfde als Granny
Ik dacht dat er aan het einde van het verhaal wel ergens die koppeling gemaakt werd, maar ik weet het niet helemaal zeker.
Wil
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Jawel, daar heb je gelijk in. Op het einde wilde ze Cynthia Ann terug laten gaan, maar toen was het te laat. Daaruit bleek ook wel, dat ze, zonder het uit te spreken, voelde wat haar kleindochter zo kwelde, maar evengoed wilde ze haar bij zich houden. Dat is wat Wandelaartje waarschijnlijk bedoelt met haar egoïsme.
maar evengoed wilde ze haar bij zich houden.
ja die ontwikkeling is mooi beschreven inderdaad, wat dat betreft zitten we niet zo ver bij elkaar vandaan volgens mij,
Ik wil niet teveel zeggen voor degene die het nog niet gelezen hebben, maar ik dacht dat er helemaal aan het eind een moment was waar ze aan iemand vraagt haar toch mee terug te nemen.
Groetjes
Wil
Wilv schreef:Ik vond trouwens Granny niet zozeer egoistisch als wel aan het overleven
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Op het eind was Granny egoïstisch. Zij wilde van Cynthia Ann weer een westerse vrouw maken. Haar weghalen uit dat 'vreselijke' indianenmilieu.
Vanuit de gedachten van Granny niet eens zo vreemd, zij had met eigen ogen gezien wat de indianen aangericht hadden en zij kon ze niet zien als mensen. Het waren die gehate wilden.
Waar zij wel volledig aan voorbij ging is dat Cynthia ook moeder was en zag dat feit pas heel laat in. In feite deed Granny Cynthia Ann hetzelfde aan. En Cynthia Ann was net zo vasthoudend als Granny. Ook Cynthia probeerde keer op keer naar haar kinderen te zoeken, terug te gaan.
Ik heb in m'n hoofd zitten dat Granny haar ook liet gaan, toch?
Dettie
Marjo schreef:Over die Granny zei ik in mijn verslag dat ze erop los psychologiseert.
Vind je dat marjo? Die vrouw is door de hel gegaan.
Ik zie haar gepsycholiseer eerder als zeer wijze opmerkingen, gemaakt door iemand die het zwartste van het zwart heeft gezien.
Waarom vind jij het 'er op los psycholiseren'?
Dettie
Ja dat klopt Wil. Maar het was te laat!
Já..zo zat het..ze vroeg het, maar toen was het te laat.
Ik ben het met jullie eens hoor..het was geen makkelijke dame, en ze vergat vaak te denken vanuit de ander, in plaats van alleen vanuit zich zelf,
in die zin is "egoistisch" inderdaad niet zo'n rare interpretatie.
Ik kan me alleen zo voorstellen dat als je leven voor zo'n groot deel uit letterlijk overleven en vechten bestaat dat je dan zo wordt.
Het gegeven dat je dan, hoewel laat, toch nog zover komt dat je vanuit de positie van die ander kan denken vind ik al heel wat.
Groeten
Wil
Laatst gewijzigd door WilV op 21 Feb 2008, 23:45, 2 keer totaal gewijzigd.
Hier een deel van een recensie op recensieweb.
Het is de verteller die het boek zo zwak maakt. Ze geeft spannend bedoelde vooruitwijzingen, filosofeert, klaagt en kletst maar door. Japin probeert een aantal interessante thema’s op te bouwen, maar zijn pogingen mislukken doordat Granny tot weinig meer in staat blijkt te zijn dan tot het debiteren van gemeenplaatsen: over indianen, over mannen en vrouwen, over verdriet, over het leven. Wanneer Japin een andere verteller voor zijn boek had gekozen, zou het op zichzelf intrigerende verhaal heel wat beter tot zijn recht gekomen zijn. Nu komt een personage als Cynthia Ann nergens tot leven en bereikt de persoonlijkheid van deze Amerikaanse met een indianenziel nooit enige diepgang. Daarbij is Japin er niet altijd in geslaagd om de historische werkelijkheid in zijn verhaal effectief in te zetten; zo biedt het verhaal verwijzingen naar de Amerikaanse Burgeroorlog, maar deze lijken vooral bedoeld om Japins trouw aan de geschiedenis te benadrukken.
Pas in de slotbladzijden laat Japin iets van virtuositeit zien als hij een dubbele overgave laat plaatsvinden: de emotionele overgave van Granny Parker aan de vergeving voor de indianen en de politieke overgave van de indianen aan de Amerikanen. Het is een van de weinige oplevingen in deze vlakke roman.
De hele recensie is hier te lezen http://www.recensieweb.nl/recensie/2216 ... -hart.html
Dettie
Het is de verteller die het boek zo zwak maakt. Ze geeft spannend bedoelde vooruitwijzingen, filosofeert, klaagt en kletst maar door. Japin probeert een aantal interessante thema’s op te bouwen, maar zijn pogingen mislukken doordat Granny tot weinig meer in staat blijkt te zijn dan tot het debiteren van gemeenplaatsen: over indianen, over mannen en vrouwen, over verdriet, over het leven. Wanneer Japin een andere verteller voor zijn boek had gekozen, zou het op zichzelf intrigerende verhaal heel wat beter tot zijn recht gekomen zijn. Nu komt een personage als Cynthia Ann nergens tot leven en bereikt de persoonlijkheid van deze Amerikaanse met een indianenziel nooit enige diepgang. Daarbij is Japin er niet altijd in geslaagd om de historische werkelijkheid in zijn verhaal effectief in te zetten; zo biedt het verhaal verwijzingen naar de Amerikaanse Burgeroorlog, maar deze lijken vooral bedoeld om Japins trouw aan de geschiedenis te benadrukken.
Pas in de slotbladzijden laat Japin iets van virtuositeit zien als hij een dubbele overgave laat plaatsvinden: de emotionele overgave van Granny Parker aan de vergeving voor de indianen en de politieke overgave van de indianen aan de Amerikanen. Het is een van de weinige oplevingen in deze vlakke roman.
De hele recensie is hier te lezen http://www.recensieweb.nl/recensie/2216 ... -hart.html
Dettie
En hier een deel van de recensie van Max Pam
Wat mijzelf betreft, vond ik De overgave niet alleen knap, maar ook enigszins steriel. Het leven van zowel de kolonisten als van de indianen moet een hel zijn geweest. Het was meer overleven dan leven. De kolonisten hadden dan ook nog het ongemak dat zij gedreven werden door streng christelijke opvattingen. De indianen waren heidenen en wie eenmaal door een heiden was aangeraakt, was zelf ook onaanraakbaar geworden. Of je nu verkracht was of niet, dat deed er niet toe. In het wilde westen regeerde een strenge moraal, nogal begrijpelijk, want de wetteloosheid in het immense gebied schreeuwde om invulling. Japin vertelt ons dat allemaal, strak en bijna onaangedaan, ongetwijfeld in de hoop dat aan het einde onze tranen veelvuldig zullen vloeien. Maar bij mij bleven de emoties grotendeels afwezig, terwijl ik wel de sterke behoefte gevoelde om eens op te zoeken hoe het destijds werkelijk met de Comanches was afgelopen.
Hier staat de hele recensie http://www.maxpam.nl/2007/09/granny-par ... -indianen/
Dettie
Wat mijzelf betreft, vond ik De overgave niet alleen knap, maar ook enigszins steriel. Het leven van zowel de kolonisten als van de indianen moet een hel zijn geweest. Het was meer overleven dan leven. De kolonisten hadden dan ook nog het ongemak dat zij gedreven werden door streng christelijke opvattingen. De indianen waren heidenen en wie eenmaal door een heiden was aangeraakt, was zelf ook onaanraakbaar geworden. Of je nu verkracht was of niet, dat deed er niet toe. In het wilde westen regeerde een strenge moraal, nogal begrijpelijk, want de wetteloosheid in het immense gebied schreeuwde om invulling. Japin vertelt ons dat allemaal, strak en bijna onaangedaan, ongetwijfeld in de hoop dat aan het einde onze tranen veelvuldig zullen vloeien. Maar bij mij bleven de emoties grotendeels afwezig, terwijl ik wel de sterke behoefte gevoelde om eens op te zoeken hoe het destijds werkelijk met de Comanches was afgelopen.
Hier staat de hele recensie http://www.maxpam.nl/2007/09/granny-par ... -indianen/
Dettie
Je weet wel dat ik niets 'gemeens' bedoelde he Dettie? We wisten toch al dat je lovend zou zijn?
En ja dat gepsychologiseer, ik meen hier te lezen dat Recensieweb er ook zo over denkt. Japin heeft hier het verhaal van Granny verteld, terwijl ik eigenlijk misschien meer geïnteresseerd was geweest in het verhaal van Cynthia Ann. Ik denk dat we dan meer feiten hadden gehad, terwijl het nu veel overdenkingen zijn. Ik vond dit mooi hoor, daar niet van. Het boek zou gewoon anders geweest zijn, minder wazig.
Ik heb zeker niet het gevoel gehad dat er een wanhopige vrouw aan het woord was. Is dat mijn probleem? Of is Japin dan niet goed bezig geweest..
En ja dat gepsychologiseer, ik meen hier te lezen dat Recensieweb er ook zo over denkt. Japin heeft hier het verhaal van Granny verteld, terwijl ik eigenlijk misschien meer geïnteresseerd was geweest in het verhaal van Cynthia Ann. Ik denk dat we dan meer feiten hadden gehad, terwijl het nu veel overdenkingen zijn. Ik vond dit mooi hoor, daar niet van. Het boek zou gewoon anders geweest zijn, minder wazig.
Ik heb zeker niet het gevoel gehad dat er een wanhopige vrouw aan het woord was. Is dat mijn probleem? Of is Japin dan niet goed bezig geweest..
Ja natuurlijk weet ik dat, ik bedoelde het ook niet vervelend.
Moest er alleen om Niets verrassends lachen.
Zat je eerder een beetje te plagen.
Ik vond het juist wel apart dat hij het vanuit Granny verteld. Wat ik begrepen heb is dat het verhaal van Cynthia Ann en haar zoon zeer bekend is, vooral in Amerika.
Ik denk als hij Cynthia als uitgangspunt had genomen er weinig ruimte voor fantasie was overgebleven. Japin fantaseerde nu hoe het voor Granny geweest moest zijn. Als hij Cynthia of Quanah had gekozen dan had hij zich veel meer aan de feiten moeten houden, wat jij ook zegt.
In zoverre wanhopig dat ze kost wat kost haar (klein)kinderen terug MOEST vinden. Dat was haar houvast om verder te kunnen, in die zin vond ik haar wel wanhopig.
Dettie
Moest er alleen om Niets verrassends lachen.
Zat je eerder een beetje te plagen.
Ik vond het juist wel apart dat hij het vanuit Granny verteld. Wat ik begrepen heb is dat het verhaal van Cynthia Ann en haar zoon zeer bekend is, vooral in Amerika.
Ik denk als hij Cynthia als uitgangspunt had genomen er weinig ruimte voor fantasie was overgebleven. Japin fantaseerde nu hoe het voor Granny geweest moest zijn. Als hij Cynthia of Quanah had gekozen dan had hij zich veel meer aan de feiten moeten houden, wat jij ook zegt.
In zoverre wanhopig dat ze kost wat kost haar (klein)kinderen terug MOEST vinden. Dat was haar houvast om verder te kunnen, in die zin vond ik haar wel wanhopig.
Dettie
Het is ook prima dat Japin gekozen heeft voor Granny, daar zeg ik niets van. Dat het anders gekund had, nou ja, dat kan altijd, maar de keus is aan de schrijver.
Iemand zei dat ze dit het beste boek vond, daar heb ik over zitten denken en nee, dat vind ik eigenlijk niet. Ik vind het schritterend gebrek het mooiste. Maar waarom? Ik denk het onderwerp, dat ligt dichterbij dan Amerika of Ghana.
Ik voelde die wanhoop niet zo, denk ik. Het is al weer even geleden dat ik het las, maar ze is blijven hangen als een tamelijk koele kikker. En ik denk dat dat bij jullie heel anders overgekomen is.
Iemand zei dat ze dit het beste boek vond, daar heb ik over zitten denken en nee, dat vind ik eigenlijk niet. Ik vind het schritterend gebrek het mooiste. Maar waarom? Ik denk het onderwerp, dat ligt dichterbij dan Amerika of Ghana.
Ik voelde die wanhoop niet zo, denk ik. Het is al weer even geleden dat ik het las, maar ze is blijven hangen als een tamelijk koele kikker. En ik denk dat dat bij jullie heel anders overgekomen is.
Nee een koele kikker vond ik haar niet maar wel een redelijk realistische vrouw die de feiten onder ogen zag en daar iets mee deed.
Het grimmige en afwerende dat ze had was eerder om alles aan te kunnen. Volgens mij wordt dat ook ergens gezegd. Als ze haar emoties zou laten gaan of mensen toe zou laten dan redde ze het niet. Is mijn mening dan he, wie weet denken de anderen er heel anders over.
Dettie
Het grimmige en afwerende dat ze had was eerder om alles aan te kunnen. Volgens mij wordt dat ook ergens gezegd. Als ze haar emoties zou laten gaan of mensen toe zou laten dan redde ze het niet. Is mijn mening dan he, wie weet denken de anderen er heel anders over.
Dettie
Gisteravond in bed lag ik nog over deze discussie te denken, kun je nagaan,
en ik dacht haar woede is ook haar motor natuurlijk, althans in het verhaal wat Japin verteld,
ze kon het zich helemaal niet perimenteren om 'zacht'te worden, en te vergeven, omdat ze dan haar "drive'zou verliezen.
De "overgave" in het verhaal is dat aan het eind, en ook halverwege bijna ondanks zichzelf tóch een paar keer gebeurd.
Mooie titel trouwens, je kunt maar zo een paar personages en situaties verzinnen waarop hij toepasbaar is.
Wil
en ik dacht haar woede is ook haar motor natuurlijk, althans in het verhaal wat Japin verteld,
ze kon het zich helemaal niet perimenteren om 'zacht'te worden, en te vergeven, omdat ze dan haar "drive'zou verliezen.
De "overgave" in het verhaal is dat aan het eind, en ook halverwege bijna ondanks zichzelf tóch een paar keer gebeurd.
Mooie titel trouwens, je kunt maar zo een paar personages en situaties verzinnen waarop hij toepasbaar is.
Wil
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 88 gasten