J. M. Coetzee - Wachten op de barbaren
Geplaatst: 25 Apr 2007, 21:27
In dit verhaal kijkt een magistraat van een buitenpost van het leger terug op zijn leven in roerige tijden. Jarenlang brengt hij de tijd lanterfantend door, voert een slordige boekhouding; niemand die daar aanstoot aanneemt; niemand die hem controleert. Totdat er ineens een kolonel verschijnt die bloed wil zien. Niet dat deze man dit zou laat blijven, integendeel, hij is de onverstoorbaarheid en rust zelve. De magistraat heeft het hart op de goede plek zitten, maar dat komt hem duur te staan als hij een gevangene red van de dood en deze nomade (door het volk en leger barbaren genoemd) zijn bijslaap wordt. Het gaat van kwaad tot erger. Als hij op een gegeven moment terugkeert van een expeditie, waarbij hij op eigen houtje het meisje terugbrengt naar haar volk, slaat de vlam in de pan. Hij wordt beschuldigd en gevangen gezet en ondergaat marteling op marteling en vernedering op vernedering. Wie is sterker de kolonel of toch de magistraat?
Dit was mijn eerste kennismaking met de Zuid-Afrikaanse schrijver Coetzee. Ik moet zeggen, naar aanleiding van dit boek, het is niet mijn type schrijver. Het grootste bezwaar wat ik tegen de schrijfstijl van Coetzee heb is dat hij te afstandelijk is. De beste scene's en hier bewijst hij wel dat hij het zeker kan, zijn de scenes met de interactie tussen de oude magistraat en het jonge meisje; hier dringt Coetzee diep door in de zielen van beide mensen. Maar de kolonel blijft zo ongenaakbaar dat er eigenlijk niet echt sprake wordt van een psychologisch gevecht tussen de twee tegenstanders. De lezer wordt alleen getuige van de opstand van de magistraat; de kolonel blijft schimmig. Ook vond ik de beeldende kracht onvoldoende, wellicht bewust, maar daardoor kwam voor mij het landschap te weinig tot leven. In beginsel een spannend gegeven, maar te weinig uitgewerkt op bepaalde fronten.
Dit was mijn eerste kennismaking met de Zuid-Afrikaanse schrijver Coetzee. Ik moet zeggen, naar aanleiding van dit boek, het is niet mijn type schrijver. Het grootste bezwaar wat ik tegen de schrijfstijl van Coetzee heb is dat hij te afstandelijk is. De beste scene's en hier bewijst hij wel dat hij het zeker kan, zijn de scenes met de interactie tussen de oude magistraat en het jonge meisje; hier dringt Coetzee diep door in de zielen van beide mensen. Maar de kolonel blijft zo ongenaakbaar dat er eigenlijk niet echt sprake wordt van een psychologisch gevecht tussen de twee tegenstanders. De lezer wordt alleen getuige van de opstand van de magistraat; de kolonel blijft schimmig. Ook vond ik de beeldende kracht onvoldoende, wellicht bewust, maar daardoor kwam voor mij het landschap te weinig tot leven. In beginsel een spannend gegeven, maar te weinig uitgewerkt op bepaalde fronten.